Fic. [AU]: Attack On Titan (Levi x Eren) ล่ารักอันตราย Chapter 3: One Among The Night

Fic. [AU]: Attack On Titan (Levi x Eren) ล่ารักอันตราย

Chapter 3: One Among The Night

“เอเลน อยู่หรือเปล่า?” เสียงหวายเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาในสตูดิโอที่ทำงานประจำของเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่เธอคุ้นเคยดี

“มิคาสะทางนี้เลย” ร่างโปร่งโบกมือให้กับหญิงสาวเพื่อให้เห็นตำแหน่งของตนที่กำลังวุ่นอยู่กับการตกแต่งภาพเพื่อนำไปให้ลูกค้าสำหรับใช้งานในแคมเปญใหม่ที่ได้รับมอบหมาย

“ดูกำลังยุ่งเลยนะเอเลน” ใบหน้าสวยคมยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม มิคาสะเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ละแวกเดียวกันกับบ้านของคุณฮันเนสเช่นเดียวกับแจน ทั้งสามรู้จักและสนิทสนมกันเป็นอย่างดี โดยเฉพาะมิคาสะที่เอ็นดูเอเลนเป็นพิเศษ เธอรู้สึกเอเลนเปรียบเสมือนน้องชายของเธอและมันทำให้เธอรักและห่วงเด็กชายตัวน้อยที่ซุกซนและคอยวิ่งไล่ตามเธอกับแจนเสมอ แม้ว่าปัจจุบันเด็กชายตัวน้อยนั้นจะเติบโตเป็นเด็กหนุ่มผู้สดใสตรงหน้าแต่เธอก็ยังคอยเป็นห่วงและเอ็นดูเด็กหนุ่มไม่เคยเปลี่ยนแปลง

“งานแคมเปญเสื้อผ้าของแบรนด์ครั้งก่อนได้ผลตอบรับดีเกินคาด ตอนนี้เลยมีพวกบริษัทโฆษณาติดต่อเข้ามาจำนวนมากน่ะ คุณฮันเนสเองก็งานล้นจนหัวหมุนเลย ส่วนฉันเองก็อยู่ในสตูดิโอนี่มา สามวันแล้วล่ะ” เด็กหนุ่มยิ้มระรื่นให้กับบุคคลที่เปรียบดั่งพี่สาวของตน แม้งานช่วงที่ผ่านมาจะยุ่งวุ่นวายจนทำให้เขาไม่ได้กลับไปยังที่พักของตัวเอง และสภาพของสตูดิโอที่ตอนนี้เป็นทั้งห้องอาหารและห้องนอนของเขากลายๆ แต่เขาก็รู้สึกสนุกกับงานที่ได้รับมอบหมาย อีกทั่งยังรู้สึกว่าตนทำประโยชน์ให้กับผู้มีพระคุณอย่างคุณฮันเนสได้อีกด้วย เลยทำให้เขารักแลพผูกพันกับงานถ่ายภาพมากยิ่งขึ้น

มิคาสะมองดูเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่ตั้งใจทำงานอย่างขะมักเขม้น ใบหน้าสวยแอบยิ้มตามการกระทำของเด็กหนุ่ม ถึงแม้จะบอกว่าเจ้าตัวนอนที่สตูดิโอนี้มาสามวันแล้วแต่สภาพไม่ได้ดูอิดโรยจนน่าเป็นห่วงอีกทั้งอาหารก็ดูเหมือนจะมีบรรดาสต๊าฟคนอื่นๆและคุณฮันเนสคงจัดแจงไว้ให้อย่างดีด้วยความเอ็นดูเด็กหนุ่ม เลยทำให้เจ้าตัวยังคงกระปรี้กระเปร่าและตั้งใจทำงานได้อย่างสดใส

“นายไม่น่าออกมาจากบ้านคุณฮันเนสเลยนะ ทั้งฉันและแจนอดเป็นห่วงไม่ได้” ถ้าเอเลนยังอยู่ใกล้กับพวกเขา เธอและแจนยังคงสามารถแวะเวียนไปมาหาสู่ได้สะดวก

“จะให้ฉันอยู่แบบนั้นไปตลอดก็ไม่ได้หรอก แค่นี้คุณฮันเนสก็มีพระคุณกับฉันมากพอแล้ว” ไม่รู้ว่าเมื่อไรบุญคุณนี้จะทดแทนหมด บุญคุณที่ชายหนุ่มวัยกลางคนหยิบยื่นให้กับเด็กข้างถนนอย่างเขา ทั้งเลี้ยงดูและสอนวิชาความรู้จนสามารถมาประกอบอาชีพได้ อีกทั้งตัวเขาตอนนี้ที่โดนคนคนนั้นจับตามองอยู่การแยกออกมาอยู่อย่างนี้นับว่าส่งผลดีต่อคุณฮันเนสแล้ว

ไม่รู้ว่าหมอนั่นจะโผล่มาอีกเมื่อไร แถมไม่รู้ด้วยว่าที่จริงแล้วต้องการอะไรกันแน่? แค่รูปถ่ายใบเดียวไม่คิดเลยว่าจะทำให้ชีวิตต้องปั่นป่วนแล้วคอยระแวงแบบนี้

มือเรียวของหญิงสาวจับที่แก้มของเอเลน นัยนตาสีเขียวมรกตมองมือขาวนวลที่สัมผัสลงมาอย่างแปลกใจ แต่ก่อนที่จะได้ถามอะไรมือเรียวนั่นก็จับแก้มเขายืดออกจนเอเลนร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“โอ๊ย!”  เด็กหนุ่มจับแก้มของตนเองที่โดนหยิก นัยนตาสีมรกตหันค้อนเด็กสาวตรงหน้าอย่างขุ่นเคือง

“คุณฮันเนสเขาไม่ได้คิดเรื่องบุญคุณอะไรหรอกนะ ว่าแต่นายควรเรียกฉันกับแจนว่าพี่ไม่ใช่หรือไง?” มิคาสะถอนหายใจกับความคิดของเด็กหนุ่มตรงหน้า ทั้งที่เมื่อก่อนเป็นเด็กซุกซนและเอาแต่ใจแท้ๆ เมื่อไรกันนะที่เด็กน้อยคนนั้นเติบโตขึ้นมาขนาดนี้ แต่ที่ไม่โตไปตามอายุเลยคงจะเป็นปากของเจ้าตัวกับความเลือดร้อยล่ะมั่ง

“คุณพี่มิคาสะคร๊าบบบบ เรียกแบบนี้มันไม่ชินนี่นา อีกอย่างเรียกเธอกับแจนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วจะให้เปลี่ยนตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะนะ” ร่างโปร่งทำแก้มป่องแอบน้อยใจคนตรงหน้า การกระทำที่น่าเอ็นดูนั้นทำให้มิคาสะหลุดขำน้อยๆออกมา

ที่จริงเธอไม่ได้จริงจังกับการเรียกของเด็กหนุ่มเท่าไรแม้ว่าเธอกับแจนจะอายุมากกว่าเอเลนถึง 3 ปี ก็ตามแต่ด้วยที่เรียกกันมาตั้งแต่เด็กเลยทำให้ทั้งเธอและแจนชินกับการเรียกช่อห้วนๆของอีกฝ่าย ที่เธอพูดขึ้นมาก็แค่อยากแหย่คนตรงหน้าเล่นเท่านั้นซึ่งเจ้าตัวก็คงรู้ดีเช่นกันถึงได้ทำแก้มป่องแอบงอนแบบนั้นออกมาก่อนจะยิ้มแยกเขี้ยวเห็นฟันขาวให้เธอแล้วหันไปให้ความสนใจกับโปรแกรมตกแต่งภาพที่ทำค้างไว้หน้าจอคอมพิวเตอร์

“จริงสิ แจนฝากนี่มาให้น่ะ” หญิงสาวยื่นซฮงเอกสารสีน้ำตาลให้เด็กหนุ่ม

เอเลนมองเอกสารที่ยื่นมาให้พร้อมเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต้งกิ้ว มิคาสะ”

มิคาสะมองอีกคนที่กำลังรื้อเอกสารข้อมูลที่ให้เธอและแจนที่ทำงานอยู่ในสายข่าวไปหามาให้ “ไม่ยักรู้ว่าเธอสนใจเกี่ยวกับหนุ่มเตี้ยคนนั้นขนาดนี้ มันเกี่ยวข้องกับงานเหรอเอเลน?” หรือหนุ่มนักธุรกิจจะเปิดตัวแคมเปญใหม่เลยต้องการให้เอเลนไปเป็นช่างภาพ? แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องหาข้อมูลอะไรเลยนี่นา แต่รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้ามนเมื่อสักครู่ยิ่งทำให้เธอสังหรณ์ว่าจะไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของงานช่างภาพเสียแล้ว

“อ๋อ เออ…พอดีคราวก่อนเห็นที่งานเปิดตัวน่ะ แถมแจนบอกว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่น่าสนใจทีเดียวเลยอยากหาข้อมูลไว้” ที่จริงเพราะว่าอีกฝ่ายที่รู้ข้อมูลของเราแต่ฝ่ายเดียวมันไม่ยุติธรรมต่างหากล่ะ ทั้งที่ไม่เคยบอกชื่อมาก่อน แต่จากครั้งที่แล้วที่เจอกันและผู้ชายอันตรายคนนั้นรู้ชื่อของเขา ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าที่จริงแล้วคนคนนั้นรู้จักเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้วกันแน่

“งั้นเหรอ” แม้ไม่อยากจะเชื่อที่เจ้าตัวพูดมากนัก แต่ก็ไม่อาจคาดคั้นคนหัวรั้นตรงหน้าได้เช่นกัน มิคาสะจึงได้แต่พยักหน้ารับในสิ่งที่เจ้าตัวพูดออกมา

“จะว่าไปคุณฮันเนสเขาก็กำลังจะมีข่าวดีแล้ว เมื่อไรเธอกับแจนจะมีข่าวดีบ้างล่ะ?” นัยน์ตาสีมรกตเหล่มองหญิงสาวด้วยสายตาประกายกรุ้มกริ่ม

ใบหน้าที่หยอกเย้านั้นทำให้มิคาสะจับคนตรงหน้าดึงแก้มอีกรอบด้วยความหมั่นไส้และสั่งสอนข้อหาลามปามผู้ใหญ่

“โอ๊ยๆ มือหนักชะมัดเลย!!” เอเลนจับแก้มทั้งสองข้างของตน นัยน์ตาสีมรกตคลอเบ้าน้ำตาด้วยความเจ็บจากแก้มที่ถูกดึง ผู้หญิงอะไรถึงจะสวยแต่แข็งแกร่งและแรงเยอะชะมัดเลย!!

“มิคาสะ ฉันมารับแล้ว” ชายหนุ่มร่างโปร่งเดินเข้ามาในสตูดิโอ นัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองเด็กหนุ่มที่กำลังถูระบายความเจ็บจากแก้มที่โดนดึง “นี่นายแหย่มิคาสะเล่นอีกแล้วสินะเอเลน หาเรื่องตลอดเลย ฮ่าฮ่า” ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเจ้าตัวดีคงโดนหญิงสาวทำโทษเป็นแน่แท้

“ไม่ต้องมาหัวเราะซ้ำเติมเลยเจ้าหน้าม้า ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมมิคาสะถึงยอมคบคนแบบนายได้น๊า ถึงจะหน้าตาดีแต่ปากแกนี่ต้องปรับปรุงเยอะเลยว่ะ” เอเลนมองค้อนชายหนุ่มตรงหน้า ถึงปากเด็กหนุ่มจะพูดไปอย่างนั่นแต่เขารู้ดีว่าแจนให้ความสำคัญกับมิคาสะมากทีเดียว มากถึงขนาดยอมเอาชีวิตเข้าแลกได้โดยไม่ต้องเอ่ยถาม เลยไม่แปลกใจว่าทำไมมิคาสะที่ทั้งสวย เก่งและแกร่ง ถึงได้ยอมตกลงปลงใจกับชายหนุ่มคนนี้

“แกก็ปากไม่ได้ดีกว่าฉันหรอกนะไอบ้า” มือหนาขยี้ลงบนผมสีน้ำตาลของเด็กหนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว

“พอเลย พวกนายกลับกันไปเลยนะ อีกคนก็ดึงจนหน้ายืดหมดแล้วส่วนอีกคนก็ทำเอาจนผมยุ่งหมดแล้วเนี่ย!” เอเลนจัดผมของตนที่ถูกทำให้เสียทรงอย่างเซ็งๆ อีกคนก็ทำให้เขาเจ็บตัวส่วนอีกคนก็มาทำให้เขาหมดหล่อซะงั้น

“โดนไล่แล้วงั้นรีบกลับดีกว่าก่อนที่หมาน้อยของเราจะกระโดดกัดเอา ฮ่าฮ่า นายก็รีบกลับซะล่ะข้างนอกฝนใกล้ตกแล้วด้วย” แจนและมิคาสะบอกลาร่างโปร่งที่ยังคงทำงานอยู่ในสตูดิโอ ชายหนุ่มร่างสูงเดินจูงมือหญิงคนรักเดินออกไปจากห้องทำงาน ภาพที่เด็กหนุ่มเห็นจนคุ้นตา ความเอาใจใส่ที่แจนมีให้กับมิคาสะเสมอมาไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรก็ยังคงเหมือนเดิม เสมอต้นเสมอปลายไม่เปลี่ยนแปลง โดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่าแอบทำให้บรรดาคนโสดทั้งในสตูดิโอและที่สำนักงานข่าวอิจฉาตาร้อนขนาดไหน ขนาดร่างโปร่งเองก็ยังรู้สึกอิจฉากับความสัมพันธ์ของทั้งคู่เช่นกัน

เจ้าพวกนั้นแอบหวานกันไม่เคยเกรงใจคนโสดบ้างเลย!!! …….แต่ถึงกระนั่นทุกอย่างก็ดูลงตัวอย่างเป็นธรรมชาติ จนอดที่จะยิ้มอย่างมีความสุขให้กับคนทั้งสองไม่ได้

เอเลนเคลียร์งานที่ทำค้างอยู่บนหน้าจอ นิ้วเรียวกดเซฟงานที่ทำจนเรียบร้อยก่อนปิดโปรแกรมตกแต่งภาพบนหน้าจอลงไป ร่างโปร่งยืดบิดไปมาเพื่อไล่ความเมื่อยล้าที่นั่งทำงานมายาวนาน นัยน์ตาสีมรกตมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่ที่ผนังซึ่งเข็มสั้นชี้ที่เลขเจ็ดและเข็มยาวกำลังเคลื่อนมาที่เลขสาม

วันนี้เราก็กลับบ้านมั่งดีกว่าไหนๆวานก็เสร็จไปเยอะแล้วเหลือแค่เก็บรายละเอียดนิดๆหน่อย มือบางคว้ากระเป๋าคู่ใจของตนก่อนจะปิดไฟในห้องสตูดิโอที่ทำงาน กล่าวลาเหล่าสต๊าฟเพื่อนร่วมงานที่คุ้นเคยกันดีก่อนออกจากร้านเพื่อตรงกลับเข้าที่พักที่ไม่ได้กลับมาสักระยะของตน

ครืน  ครืนน

นัยน์ตาสีมรกตมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มยิ่งขึ้นเพราะเมฆฝนกำลังตั้งเค้าและเตรียมท่าจะตก เอเลนจึงตัดสินใจเร่งฝีเท้ามากยิ่งขึ้นจนกลายเป็นวิ่งเพื่อหวังจะให้กลับถึงที่พักของตนก่อนที่หยาดฝนจะโปรยลงมา

เมื่อกี้แจนก็บอกแล้วแท้ๆว่าฝนกำลังจะตก น่าจะขอยืมร่มจากสตูดิโอมา!

เมื่อมาถึงทางแยกร่างโปร่งที่กำลังก้าวขาไปยังเส้นทางลัดต้องหยุดชะงัก เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่นานและใบหน้าของบุคคลอันตรายผ่านเข้ามาในโสตความจำอย่างอัตโนมัติ ทันทีที่สมองสั่งการเอเลนจึงเลือกอีกเส้นทางที่ถึงแม้จะอ้อมแต่ก็ดูเหมือนน่าไว้วางใจกับเจ้าตัวมากกว่าในนาทีนี้

เรื่องอะไรจะยอมกลับทางเดิมและไปเสี่ยงโดนจับแบบนั้นอีกล่ะ ไม่รู้ว่าถ้าโดนจับไปคราวนี้จะเจออะไรบ้างแค่คิดก็เสียวสันหลังวูบแล้ว!!

ซ่า…..ซ่า…..ซ่า

สายฝนเทกระหน่ำลงมา พื้นถนนเปียกแฉะไปด้วยหยาดน้ำ ร่างโปร่งรีบเร่งฝีเท้าของตนฝ่าสายน้ำที่โหมกระหน่ำ แขนบางกอดกระชับกระเป๋าของตนไว้แน่นด้วยเกรงว่าเอกสารและของต่างๆข้างในจะเปียกเพราะสายน้ำที่กระหน่ำลงมา เมื่อกลับถึงห้องพักของตนเอเลนรีบวิ่งหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้กับเก้าอี้ข้างโต๊ะทำงานเช็ดผมที่เปียกอย่างลวกๆ แล้วหยิบผ้าขี้ริ้วจากห้องครัวเช็ดรอยน้ำที่เจิ่งนองจากการที่ตนเองวิ่งเข้ามา เมื่อจัดน้ำบนพื้นเรียบร้อยแล้วร่างโปร่งจึงจัดการตรวจกระเป๋าของตนเองทันที

ดีนะที่ไม่ได้พกกล้องไป ไม่อยากจะคิดเรื่องค่าซ่อมเลย! นัยน์ตาสีมรกตมองซองสีน้ำตาลที่วันนี้มิคาสะเอามาให้ ใบหน้ามนยิ้มเจ้าเล่ห์ตรวจดูข้อมูลเอกสารข้างในที่วานขอให้เพื่อนทั้งสองของตนไปค้นมา แต่แล้วใบหน้ามนก็ต้องเกิดอาการเซ็งขึ้นมาเพราะเหล่าข้อมูลเอกสารที่ได้มานั่นมีแต่ประวัติต่างๆที่ดูเหมือนจะมีแค่เพียงเปลือกนอกของโลกเบื้องหน้าเท่านั้น  …หมอนั่นรัดกุมชะมัดยาก ไม่หลุดอะไรออกมาง่ายๆเลยแฮะ  ขนาดที่ทั้งแจนและมิคาสะถือได้ว่าเป็นนักข่าวฝีมือดีที่หาตัวจับได้ยากแล้วเชียว ยังคงไม่สามารถหาข้อมูลเบื้องลึกของคนอันตรายคนนั้นได้เลยสักนิด…. ดูเหมือนการจะตลบหลังหมอนั่นที่คิดว่าอยากทำให้คนสูงน้อยคนนั้นหัวปั่นสักหน่อยแต่ดูเหมือนว่าการหนีให้ไกลและห่างที่สุดดูจะเป็นการดีกว่า เพราะแบบนี้ดูท่าจะไม่ใช่บุคคลอันตรายธรรมดาทั่วไปเสียแล้ว

.

.

.

.

.

.

“แค่ก  แค่ก ขอโทษด้วยนะครับคุณฮันเนส ถ้าพรุ่งนี้ผมดีขึ้นแล้วจะรีบกลับไปจัดการงานส่วนที่เหลือให้ครับ” เสียงแหบพร่าพยายามเค้นสนทนากับอีกคนที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์

“ไม่เป็นไรเอเลนนายก็พักผ่อนซะล่ะ คงเพราะโหมงานกับตากฝนเมื่อวานแล้วนายคงไม่ยอมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีที่กลับถึงห้องสินะ  ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะเจ้าเด็กดื้อคนนี้” ชายหนุ่มวัยกลางคนอดจะต่อว่าเด็กหนุ่มที่เปรียบเสมือนลูกชายของตนเองไม่ได้ ไม่ว่าเมื่อไรเจ้าเด็กนี้ก็ชอบทำอะไรเกินตัวและไม่ค่อยดูแลตัวเองเลยทำให้เขาเป็นห่วงอยู่เสมอ

“แหะๆ” เอเลนได้แต่หัวเราแห้งๆให้กับความรู้ทันของอีกฝ่าย “ขอโทษด้วยนะครับ” ได้แต่สำนึกผิดที่ทำให้อีกคนต้องคอยเป็นห่วงอยู่เสมอ

“เอาเถอะ ถ้ายังไงแกก็กินยาแล้วรีบนอนซะล่ะ ถ้าวันนี้งานเรียบร้อยแล้วฉันจะแวะเข้าไปดูอาการสักหน่อย แค่นี้ก่อนนะต้องรีบไปดูช่างไฟที่กำลังจัดแสงน่ะ แล้วเจอกัน” ปลายสายกดวางทันทีโดยไม่ให้โอกาสอีกคนได้โต้ตอบ

ไม่คิดเลยว่าแค่สายฝนเมื่อวานจะทำให้เขาเป็นไข้นอนซมจนไม่สามารถลุกไปทำงานได้ไหวขนาดนี้ มือแกร่งยกขึ้นกุมหน้าผากของตัวเองไอร้อนจากร่างกายที่ปะทุขึ้นมาทำให้รู้สึกแย่ไม่ใช่น้อย อา…ปวดหัวชะมัด รีบกินยาแล้วนอนต่อดีกว่า  ร่างโปร่งบางค้นยาลดไข้ที่เก็บไว้มาทาน สองขาพยายามประคับประคองร่างกายที่อิดโรยจากพิษไข้ของตนไปให้ถึงเตียงนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เมื่อทิ้งร่างลงบนฟูกหนาได้หนังตาทั้งคู่ก็หนักอึ้งจนเคลิ้มหลับไป

ซ่า  ซ่า……..

สายฝนที่ตกลงมาตั้งแต่เมื่อคืนวานยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื้องและดูเหมือนจะไม่หยุดลงเสียง่ายๆ

ก๊อก ก๊อก

หืม?

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตู สงสัยคุณฮันเนสจะมาแล้วมั่ง เอเลนพยายามลุกขึ้นเพื่อไปเปิดประตูให้กับแขกผู้มาเยือน

เปรี้ยง!

แต่ก่อนที่ร่างโปร่งจะถึงประตูนั้นพลันมีเสียงดังจนทำให้ร่างบางต้องสะดุ้งเสียก่อน ……ฟ้าผ่างั้นเหรอ?... ถึงเสียงจะไม่ดังมากแต่ก็ใกล้มากทีเดียว ก่อนที่มือบางจะคว้าจับเข้าที่กลอนประตู บานประตูขาวที่คุ้นชินก็พลันเปิดเองเสียก่อน นัยน์ตาสีมรกตตกตะลึงเขายังไม่ทันจับกลอนประตูแต่ประตูกลับเปิดออกเอง เมื่อมองที่กลอนและลูกบิดก็พบว่ามันถูกทำงายพังเสียแล้ว และทุกอย่างก็ถูกเฉลยเมื่อแขกผู้ที่มาเยือนนั้นไม่ใช่คนที่เขากำลังรอ แต่เป็นคนที่เขากำลังพยายามหนีอยู่ต่างหาก

“น……นี่ นาย เอ๊ย แก…… เออ คุณ  เอ๊ย!! ท่าน !!!!”  ริมฝีปากบางสั่นระริกกับภาพชายหนุ่มตรงหน้า คนอันตรายที่ไม่ได้อยากเจอ

“โฮ่ ดูเหมือนการสั่งสอนครั้งที่แล้วก็ยังพอทำให้นายได้จดจำอะไรบ้างสินะ” รีไวล์มองอีกคนอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเด็กหนุ่มตรงหน้า

“จะอะไรก็ช่างเถอะ ว่าแต่คุณทำอะไรกับประตูของผมเนี่ย!!!” เสียงแหบพร่าตะโกนร้องเมื่อมองดูประตูสีขาวของตนที่ลูกบิดและตัวล็อคเหลือเป็นซากเค้าโครงว่าเคยมีพวกมันประดับไว้อยู่

“หืม… ฉันเคาะแล้วนะก็นายไม่มาเปิดเอง” ชายหนุ่มตอบคำถามอย่างไม่สนใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

“ผมเดินจากเตียงมาถึงตรงนี้ไม่ถึง3นาทีด้วยซ้ำ” มาม่ายังไม่ทันสุกเลย คนอะไรใจร้อนขนาดนี้แล้วเงินเดือนเดือนนี้เขาต้องเจียดมาซ่อมประตูอย่างนั้นเหรอ? เดี๋ยวสิมันยังไม่ใช่ประเด็นหลัก “ว่าแต่คุณรู้จักที่นี้ได้ยังไง?”

นัยน์ตาสีขี้เถ้าหรี่มองอีกฝ่าย “ข้อมูลของนายฉันสืบหาได้ง่ายๆอยู่แล้ว”

“แบบนี้มันลุกลามสิทธิส่วนบุคคลกันนะครับ” ใบหน้ามนจ้องอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง ตกลงหมอนี้จะเอายังไงกับเขากันแน่?  “คุณต้องการอะไร?”

ชายหนุ่มค่อยๆเดินเข้าหาร่างโปร่งจนเอเลนต้องเดินถอยหลังชิดติดกับพนังห้องของตน มือแกร่งยันค้ำผนัง ใบหน้าคมมองอีกฝ่ายอย่างสนใจ “ถ้าบอกว่าต้องการนายล่ะ  เอเลน?”

ใบหน้ามนขึ้นสีจากคำพูดหยอกเย้าของอีกฝ่าย หัวใจเต้นโครมครามยิ่งขึ้นเมื่อสบกับนัยน์ตาสีขี้เถ้าของคนตรงหน้า นี่ต้องเป็นเพราะพิษไข้แน่ๆ!!!!

“คุณอย่าล้อเล่นอะไรแบบนี้ ผมไม่ขำหรอกนะ” ร่างโปร่งพยายามเบียงตัวหลบอีกฝ่ายออกมา แต่ข้อมือบางถูกจับกดยึดไว้กับพนัง  ทำไมหมอนี้ชอบทำอะไรแบบนี้เรื่อย!!

“ฉันว่าฉันก็ไม่ได้ล้อเล่นหรอกนะ” นัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องมองใบหน้ามนอย่างแน่วแน่ จนร่างโปร่งที่ถูกตรึงแทบจะหยุดหายใจที่โดนสายตาคมนั้นจ้องลงมาเหมือนกำลังกดดันตนเอง

“ค…คุณ” ทั้งที่อยากเถียงออกไป แต่คำพูดกับถูกกลืนหาย ร่างกายและเปลือกตาเริ่มหนักขึ้นจากพิษไข้ ขาทั้งสองที่เริ่มหมดแรงร่างโปร่งจึงได้ทิ้งตัวเองลงกับบ่าแกร่งของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว

แขนแกร่งรับร่างที่หมดแรงและร่วงลงในอ้อมกอดอย่างแปลกใจ รีไวล์มองหน้าคนในอ้อมกอดที่กำลังหอบหายใจถี่และอุณหภูมิที่สูงขึ้น มือแกร่งยกขึ้นแตะหน้าผากของอีกฝ่ายแล้วต้องขมวดคิ้ว เจ้าเด็กบ้านี้ไข้ขึ้นจนเป็นลมระหว่างที่กำลังคุยกับเขาอยู่

แขนแกร่งอุ้มคนป่วยขึ้นแล้วเดินเข้าไปทางที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องนอน รีไวล์ค่อยๆวางร่างโปร่งลงบนฟูกอย่างเบามือ เหงื่อออกเยอะชะมัดคงต้องจับเช็ดตัว ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมนอกของตนเองพาดไว้กับเก้าอี้ใกล้หัวเตียง ใบหน้าคมพยายามมองหากาละมังและผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก เมื่อเดินเข้าไปในห้องน้ำก็พบกับสิ่งของที่ต้องการ รีไวล์รองน้ำในกาละมังพร้อมทั้งถือวิสาสะค้นหาชุดใหม่ในตู้เสื้อผ้าของเจ้าของห้องเองโดยไม่รอรับคำขออนุญาตหรือถามก่อนสักนิด เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วชายหนุ่มจึงปลดกระดุมเสื้อของคนป่วยที่นอนอย่างไม่รู้สึกตัว ผ้าชุบน้ำผืนนุ่มค่อยๆถูซับเหงื่อและอุณหภูมิความร้อนของคนป่วย มือแกร่งเช็ดลูบไล้ใบหน้ามนอย่างแผ่วเบาไล้มายังคอระหง แผ่นอกขาวเนียนที่กำลังไหวกระเพื่อมจากลมหายใจที่หอบถี่เพราะพิษไข้

นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองร่างกายที่เย้ายวนตรงหน้าอย่างพยายามข่มอารมณ์ ถ้าไอเด็กนี้ไม่ได้สลบเพราะพิษไข้อยู่ล่ะก็บอกได้เลยว่าเขาคงจับเด็กหนุ่มมัดไว้กับเตียงแล้วทำอะไรต่อมิอะไรไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ใบหน้าคมได้แต่ถอนหายใจกับคนป่วยที่หลับตาพริ้มอย่างไม่รู้สึกถึงความอันตรายในความบริสุทธิ์ของตนเองที่อยู่ตรงหน้า

“อ……อื้อ” เสียงแหบพร่าครางออกมาเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นบนผิวกายที่อีกคนกำลังเช็ดตัวให้

ไอเด็กนี้มันจงใจยั่วเขาใช่ไหม? ถึงรีไวล์จะเป็นคนใจร้อนและเอาแต่ใจ แต่การข่มเหงคนป่วยที่กำลังไม่ได้สติและอ่อนแอแบบนี้ไม่ใช่นิสัยของเขา ชายหนุ่มจึงได้แต่จัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกฝ่ายอย่างเรียบร้อย

ทั้งที่ตั้งใจว่าจะแวะมาเล่นกับไอเด็กนี้เสียหน่อยแต่กลับต้องมาดูแลเจ้าเด็กเหลือขอนี้แทนเสียอย่างนั้น ใบหน้าคมถอนหายใจกับเด็กหนุ่มที่กำลังหลับสบายเมื่อพิษไข้ที่รุมเร้าเริ่มจางลงไปบ้างจากการเช็ดตัวของชายหนุ่มผู้บุกรุก มือแกร่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดออกไปยังเบอร์ที่คุ้นเคย

“อืมนี้ฉันเอง มีของอยากให้ซื้อมาให้หน่อยแล้วก็เอามาส่งที่….. ตามนี้นะ” เมื่อสั่งการเสร็จเรียบร้อยรีไวล์ก็เก็บโทรศัพท์ของตนในกระเป๋าเสื้อตามเดิม นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองพิจารณาห้องของเด็กหนุ่มที่เขาถือวิสาสะเข้ามา ใบหน้าคมต้องกระตุกคิ้วอย่างเสียอารมณ์เพราะห้องนี้มันรกตามแบบฉบับเด็กหนุ่มที่อยู่คนเดียวอาศัยครบทุกประการ ไม่ว่าจะเป็นจานชามที่กองทิ้งไว้ เสื้อผ้าที่กองรวมกันไม่รู้ว่าอันไหนซักแล้วหรือยังไม่ได้ซัก กระดาษงานที่วางอยู่เกลื่อนกลาดจะมีก็แต่กล้องและห้องทำงานของเจ้าตัวที่ดูเรียบร้อยขึ้นมาผิดจากห้องอื่นๆ ด้วยนิสัยรักความสะอาดเป็นทุนเดิมและต้องรอของที่ให้คนปลายสายไปหามาให้ทำให้ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะจัดการเจ้าห้องโสโครกนี้ให้สะอาดเรียบร้อย

ชายหนุ่มเริ่มจัดการรื้อขนอุปกรณ์ทำความสะอาดในห้องของเด็กหนุ่มออกมา ร่างกายกำยำและมือแกร่งขยับไปมาอย่างคล่องแคล่ว รีไวล์จัดการทำความสะอาดห้องและสิ่งของต่างๆของเด็กหนุ่มทั้งหมดให้จัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อย อ่างล้างจานที่เคยรกตอนนี้ถูกล้างและขัดจนเงางาม กองเสื้อผ้าถูกแยกออกจากกันและถูกพับเข้าตู้เสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย พื้นถูกกวาดและถูจนใสสะท้อนเห็นเงาแวววาว รึไวล์จัดการทุกอย่างได้อย่างสะอาดหมดจด เป็นระเบียบเสียจนถ้ามีป้ายโล่เกียรติคุณความสะอาดและความเนี๊ยบคงจะต้องเป็นของชายหนุ่มอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจนเป็นที่พอใจเสียงของหญิงสาวที่เขาให้ไปหาของก็ดังขึ้น

“หัวหน้าคะฉันเอายาแก้หวัดและลดไข้ตามที่สั่งมาให้แล้วค่ะ แล้วก็ช่างซ่อมประตูกำลังมาค่ะ” หญิงสาวผมสีน้ำตาลเดินเข้ามาในห้องที่หัวหน้าเธอนัดแนะไว้ นัยน์ตาสีน้ำตาลแปลกใจกับภาพที่เห็น ถึงแม้การที่หัวหน้าจะทำความสะอาดไม่ใช่เรื่องแปลก แต่มันแปลกตรงที่หัวหน้าทำความสะอาดห้องของคนอื่นน่ะสิ

“มาแล้วเหรอเพทร่า ขอบใจมาก” มือแกร่งหยิบห่อสีน้ำตาลที่คนตรงหน้ายื่นให้

“เออหัวหน้าคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” เพทร่าอดจะเป็นห่วงกับการกระทำของหัวหน้าตนเองไม่ได้ ทำไมอยู่ๆถึงลุกขึ้นมาทำตัวเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนให้กับเด็กหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกัน หรือคนที่ไม่สบายจะเป็นหัวหน้าของเธอเอง

นัยน์ตาสีขี้เถ้าหรี่มองอีกคนอย่างสงสัย เมื่อหญิงสาวเห็นดังนั้นจึงไม่ได้ถามอะไรและขอตัวลากลับไปทำงานของตนตามเดิม ดูเหมือนหัวหน้ายังไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่นั่นผิดแปลกไปจากทุกที ดูเหมือนเด็กหนุ่มที่ชื่อเอเลนคนนี้หัวหน้าจะให้ความสนใจมากกว่าที่คาดคิด

รีไวล์ถือถุงยาและน้ำดื่มเดินกลับเข้ามายังห้องนอนที่ตอนนี้เขาเองก็จัดการเก็บกวาดเรียบร้อยจนเหมือนใหม่ “โฮ่ยเอเลน ลุกขึ้นมากินยา”

“อ…อืม” เด็กหนุ่มครางตอบรับกับเสียงที่เรียกชื่อของตน แต่เปลือกตาบางนั่นกลับไม่มีทีท่าว่าจะลืมขึ้นมาโดยง่าย

ใบหน้าคมถอนหายใจกับการกระทำของอีกฝ่าย ชายหนุ่มจึงค่อยๆดันเม็ดยาเข้าริมฝีปากสีระเรื่อ เมื่อเห็นว่าเม็ดยาถูกดันเข้าไปแล้วเจ้าตัวจึงยกแก้วน้ำขึ้นอมน้ำไว้ในปากของตนเอง มือแกร่งประคองท้ายทอยคนนอนขึ้นมา ริมฝีปากหนาทาบทับลงบนริมฝีปากบาง น้ำใสสะอาดค่อยๆไหลผ่านจากอีกคนไปยังอีกคน คนป่วยที่ไร้สติรับของเหลวที่ไหลผ่านมาแล้วค่อยๆกลืนเข้าคอตามสัญชาตญาณ เมื่อเห็นว่าคนป่วยกลืนยาลงไปแล้วรีไวล์จึงวางร่างโปร่งลงให้นอนตามเดิม

หึ….ไอเด็กเหลือขอแกจะต้องตอบแทนที่ฉันมาดูแลแกแบบนี้อย่างแน่นอนเตรียมใจไว้ได้เลย

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วชายหนุ่มจึงคว้าเสื้อคลุมนอกของตนมาสวมใส่ตามเดิม นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองเอกสารในซองสีน้ำตาลที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ด้วยความสงสัยรีไวล์จึงหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาอ่าน

โฮ่  เจ้าเด็กนี้แอบสืบประวัติเข้างั้นสิ………ไม่เลว

ใบหน้าคมยิ้มอย่างพึงพอใจ มือแกร่งล้วงหยิบนามบัตรและบัตร์เชิญสุดพิเศษให้กับอีกคนบนซองเอกสารสีน้ำตาลที่มีข้อมูลและประวัติของเขาอยู่

ไหนขอลองดูหน่อยสิว่าถ้าหย่อนเบ็ดเอาไว้จะมีปลาน่ารักมาติดเบ็ดรึเปล่า…..

.

.

.

.

.

แสงอาทิตย์ยามเช้ากระทบกับเปลือกตาบาง แพขนตาหนาค่อยๆลืมขึ้นช้า พิษไข้เริ่มจางลงไปมากแล้วตอนนี้ร่างโปร่งรู้สึกตัวเบาสบายจนเกือบจะเป็นปกติ นัยน์ตาสีมรกตลืมขึ้นมองห้องของตนเองแล้วต้องขยี้ตาซ้ำๆไปมาอย่างไม่เชื่อสายตาของตนเอง เพราะว่าห้องนอนที่รกตามแบบเด็กหนุ่มที่อยู่ตัวคนเดียวตอนนี้กลับเรียบร้อยระยิบระยับจนเด็กหนุ่มลุกพรวดจากเตียงขึ้นมานั่งมองตาค้าง

!!!!!!!!!!!

ใครทำจะบอกว่าคุณฮันเนสก็ไม่มีทาง เพราะรายนั้นเป็นต้นแบบห้องรกรุงรังของเขาเลย มิคาสะและแจนก็ไม่ใช่คนที่จะทำอะไรได้สะอาดเนี๊ยบขนาดนี้ ร่างโปร่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งสำรวจห้องของตนเอง ใครกันที่ทำแบบนี้อย่าบอกว่ามีซานตาครอสลงมาโปรดเขาก่อนคริสมาสงั้นเหรอ?

ก่อนที่เราจะหลับไป ใบหน้ามนพยายามครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วนัยน์ตาสีมรกตต้องเบิกกว้าง ใช่แล้ว!!!ผู้ชายคนนั้นมาที่นี้ ไอคนอันตรายคนนั้น ร่างโปร่งรีบเดินไปยังประตูห้องที่ถูกพังเข้ามาโดยชายหนุ่มที่เขาไม่อยากเจอที่สุด เมื่อมาถึงนัยน์ตาสีมรกตต้องเบิกกว้างอีกครั้งเพราะประตูสีขาวของเขาตอนนี้กลับถูกเปลี่ยนเป็นประตูสีดำแถมระบบล็อกยังแน่นหนากว่าประตูโกโรโกโสบานเก่าของเขาเป็นอย่างมาก แสดงว่าหมอนั่นมาที่นี้จริงๆสินะ!! ประตูสีดำที่ถูกเปลี่ยนตรงหน้าเป็นเครื่องยืนยันเป็นอย่างดีของการมาเยือนของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ เปลี่ยนประตูให้เขาแบบนี้ตอนนี้ก็แสดงว่าหมอนั่นก็มีกุญแจห้องของเขาน่ะสิ!!!! ร่างโปร่งถึงกับหน้าซีดเมื่อคิดว่าคนอันตรายคนนั้นนอกจากจะรู้ที่อยู่ของเขาแล้วแต่ตอนนี้ยังมีกุญแจห้องของเขาด้วย ไม่สิก่อนหน้านี้หมอนั่นไม่มีกุญแจยังพังประตูเข้ามาได้เลย แต่สภาพห้องที่สะอาดและเป็นระเบียบจนน่าตกใจแบบนี้….คงเป็นฝีมือของหมอนั่นสินะ  อดรู้สึกชื่นชมและขอบใจนิดๆไม่ได้แฮะ ไม่คิดว่าคนแบบนั้นจะทำอะไรอย่างนี้เป็นกับเขาด้วย ใบหน้ามนมองสภาพห้องที่ถูกทำความสะอาดและจัดจนเหมือนใหม่ด้วยความชื่นชม

ว่าแต่…….ตอนนี้คนอันตรายคนนั้นรู้ที่อยู่ทั้งยังมีกุญแจห้องของเรา…..แค่คิดก็หนาวไปถึงขั้วหัวใจแล้ว!!! ดูเหมือนเราจะต้องหาที่อยู่ใหม่แล้วสินะ…..

ถึงแม้จะมาทำความสะอาดห้องให้ขนาดนี้ก็เถอะแต่การกระทำที่ผ่านมาทำแค่นี้มันยังชดใช้ได้ไม่ถึงครึ่งหรอกนะเฟ้ย!!!  จะหนีไปจนนายหาไม่เจอเลยคอยดู…..รีไวล์

ค่ำคืนหนึ่งผ่านไปพร้อมกับเหตุการณ์ที่หลากลาย ความรู้สึกเริ่มเพิ่มขึ้นทีละนิดโดยที่ต่างยังไม่รู้สึกตัว เกมไล่ล่ายังคงดำเนินต่อไป เส้นชัยข้างหน้าและสิ่งที่รออยู่ยังคงไม่อาจคาดเดา

TBC.