Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory Chapter 14

Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory

Chapter 14

“ผมชอบคุณครับ คุณรีไว”

ภายในห้องเก็บของด้านหลังของร้านเพทร่าที่เงียบสงบ ร่างสองร่างที่ส่วนสูงต่างกันต่างยืนนิ่งมองหน้ากันและกัน ไร้การเคลื่อนไหวและคำพูดใดใด เงียบเสียจนแทบจะได้ยืนเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจที่เต้นระรัวของร่างโปร่งบางที่อยู่ในห้อง เสียงหัวใจที่เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะเพื่อรอการโต้ตอบของอีกฝ่ายช่างรุนแรงและปวดหนึนเจ็บไปทั้งอกซ้ายจนต้องยกมือขึ้นมาจับกุมไว้ไม่ให้หัวใจที่สั่นระรัวนั้นหลุดกระเด็นออกมาจากอก

ทว่าท่ามกลางความเงียบที่ก่อตัวจนเอเลนเริ่มรู้สึกอึดอัด เด็กหนุ่มรู้สึกกดดันกับนัยน์ตาสีขี้เถ้าที่จ้องสบกับดวงตาของตนเองโดยไม่ฉายแววอารมณ์หรือความหวั่นไหวใดใด ไม่มีแม้กระทั่งความตกใจในสิ่งที่ตัวเขาได้พูดไป จะว่าชายหนุ่มไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดก็คงไม่ใช่เพราะห้องเก็บของนั้นเงียบมากทีเดียวและระยะห่างระหว่างตัวเขาเองกับคุณรีไวก็ห่างกันเพียงแค่เอื้อมมือถึงเท่านั้น ความกังวลและความกดดันเริ่มรุมเร้าเด็กหนุ่มร่างโปร่งแต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจถอยหนี ความมุทะลุคือนิสัยของเด็กหนุ่มอยู่แล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นอย่างไรเขาก็จะขอเผชิญหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น

“คุณรีไว ผม”  ริมฝีปากบางเตรียมเอ่ยเพื่อย้ำคำพูดของตนให้ชายหนุ่มได้รับรู้อีกครั้ง แต่ชายหนุ่มกลับเอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ถ้าทุกอย่างครบแล้วก็ไปกัน” รีไวเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับมามองเด็กหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่

อกซ้ายบีบอย่างเจ็บแปลบ ไม่มีคำปฏิเสธแต่ไร้ซึ่งการตอบรับใดใดจากชายหนุ่ม เอเลนรู้สึกหัวสมองว่างเปล่าเหมือนมีหมอกสีขาวมาปกคลุมทำให้มองไม่เห็นสิ่งใด จากปฏิกิริยาเมื่อสักครู่เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ใช่ว่าชายหนุ่มไม่ได้ยิน แต่แสร้งทำเป็นไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นต่างหาก

เอเลนรู้สึกหัวสมองตื้อตันไปหมดจนไม่อาจรับรู้สิ่งต่างๆรอบข้าง ไม่รู้แม้กระทั่งว่าชายหนุ่มออกจากร้านไปเมื่อใด? คุณเพทร่า แจน และอาร์มิน กลับมากันตอนไหน? แม้กระทั่งแขกที่เข้ามาในร้านเขาก็ยังคงรับรายการอาหารและจัดแจงทุกอย่างได้อย่างเรียบร้อยตามสัญชาตญาณ แต่เพื่อนที่รู้จักกันมานานอย่าง มิคาสะ แจน และอาร์มินเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างบางที่พยายามฝืนทำตัวให้เป็นปกติอยู่ได้

ความสงสัยและเป็นห่วงที่เห็นท่าทีของเพื่อนตนเองเปลี่ยนไปทำให้แจนเดินไปหาเอเลนที่กำลังทำความสะอาดอยู่หลังร้าน

“เอเลน แกไม่สบายรึเปล่าวะ?” คำถามจากแจนทำให้เอเลนหลุดออกจากห้วงความคิดสีขาวที่ขุ่นมัวในหัวออกมาได้

ใบหน้ามนมองหน้าเด็กหนุ่มเพื่อนสนิทของตนที่กำลังมองมาด้วยความเป็นห่วง “แค่เหนื่อยน่ะแจน ขอโทษที่ทำให้ห่วง” เด็กหนุ่มพยายามส่งยิ้มให้กับเพื่อนสนิทเพื่อให้คลายกังวล แม้จะไม่รู้ว่าตอนนี้เขาทำหน้าแบบไหนอยู่ก็ตาม

เมื่อแจนเห็นคนตรงหน้าที่พยายามแสร้งว่าสบายดีอยู่นั่นก็ยิ่งอดรู้สึกหัวเสียด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ ทำไมไอเจ้าบ้านี่ไม่เคยเล่าหรือบอกอะไรเขาเลย นายจะรู้มั่งหรือเปล่าว่าตอนนี้นายกำลังทำหน้าแบบไหน หน้าของนายที่เหมือนกับฝืนยิ้มแบบนั้นเห็นแล้วมันชวนหงุดหงิดจริงๆ

เด็กหนุ่มร่างสูงไม่รอช้าเดินกลับเข้ามาหาหญิงสาวเจ้าของร้านที่กำลังวุ่นกับการเตรียมวัตถุดิบสำหรับเหล่าลูกค้าที่จะมาในช่วงเย็น เสียงฝีเท้าของเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาอย่างร้อนรนทำให้เพทร่าละจากการกวนส่วนผสมในอ่างผสมหันมองตามต้นเสียง

“พี่เพทร่าขอโทษนะครับ ผมขออนุญาตให้เอเลนกลับก่อนได้ไหม? ดูเหมือนมันจะไม่สบาย” คำขอของแจนทำให้เอเลนที่เดินตามเข้ามากำลังจะคัดค้าน แต่ไหล่บางถูกมือของหญิงสาวเพื่อนสนิทอีกคนดึงไว้ก่อน เมื่อเอเลนหันไปมอง มิคาสะส่ายศรีษะช้าๆไปมาเพื่อไม่ให้เอเลนเข้าไปขัดคำขอของแจน ซึ่งเธอเองก็เห็นสมควรด้วย

“เอ๊ะ? เอเลนไม่สบายเหรอจ๊ะ กลับก่อนเลยก็ได้นะ” หญิงสาวมองมาที่เด็กหนุ่มใบหน้ามนด้วยความเป็นห่วง

“ไม่หรอกครับพี่เพทร่า ผมสบายดีครับ” เอเลนพยายามส่งยิ้มทำตัวให้เป็นปกติ และนั่นยิ่งทำให้แจนรู้สึกหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น

“หน้าตาแบบนั้นเนี่ยนะที่นายเรียกว่าไหวน่ะ!?” นัยน์ตาสีเปลือกไม้หันสบกับใบหน้ามนด้วยความหงุดหงิด

“แจน นายคิดมากไปน่าฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย!” เอเลนเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับการคิดและตัดสินใจเอาเองของร่างสูง

“ฉันไม่อยากทะเลาะกับนายนะเอเลน นายกลับไปพักซะ” แจนพยายามข่มอารมณ์ของตนไม่ให้ขึ้นตามคนดื้อด้านที่ไม่ยอมฟังตรงหน้า

“หา? อะไรคือนายไม่อยากทะเลาะวะแจน ฉันบอกไม่เป็นไรนายต่างหากที่ดื้อด้าน อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย!” น้ำเสียงที่เริ่มโวยวายของเอเลนทำให้แจนเริ่มหมดความอดทนจนมือแกร่งคว้าที่คอเสื้อของคนสูงน้อยกว่าอย่างเริ่มมีน้ำโห

“ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะวะว่าตอนนี้แกไม่ปกติไอบ้าเอ๊ย” ทั้งที่รู้ว่าเพื่อนของตนทำไปเพราะความเป็นห่วงแต่อารมณ์ขุ่นมัวที่กำลังเข้าเล่นงานทำให้เอเลนไม่อาจควบคุมอารมณ์ของตนเองได้เช่นกัน มือเรียวจึงคว้าคอเสื้อของคนสูงกว่าคืนเช่นกัน

“แล้วเพราะอะไรล่ะวะแจน!!” นัยน์ตาสีมรกตสบกับนัยน์ตาสีเปลือกไม้ นัยน์ตาของทั้งคู่ต่างฉายแววหงุดหงุดใส่กันและกัน

“นั่นก็เพราะ…!!”

กริ๊ง…

ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้ตอบออกไปเสียงกระดิ่งประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน ทำให้อารมณ์ที่กำลังขึ้นของเด็กหนุ่มทั้งสองลดลงมาบ้างเพื่อเตรียมต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาตามสัญชาตญาณ

“ฮัลโหลลลล ทุกคนขอลาเต้เย็นสักแก้วสิจ้า!” ฮันซี่เดินเข้ามาในร้านแล้วต้องหยุดชะงัก มือเรียวยกขึ้นเกาศรีษะประเมิณสถาณการณ์ที่เห็นอย่างไม่เข้าใจ เด็กหนุ่มสองคนที่หนึ่งในนั้นเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกำลังกระชากคอเสื้อกันให้ความรู้สึกเหมือนสุนัขสองตัวกำลังแง่งใส่กัน เพทร่าที่กำลังหน้าตื่นตระหนกและทำตัวไม่ถูกกับเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังทะเลาะกัน มิคาสะที่ถือไม้กวาดเตรียมพร้อมจะฟาดหัวหนึ่งในนั้นและคาดว่าคงไม่พ้นจะเป็นแจนที่จะโดน อาร์มินที่พยายามทำท่าทางหาทางไกล่เกลี่ยทั้งคู่ ดูเหมือนว่าเธอจะมาถูกจังหวะสินะ ยิ่งเพทร่าส่งสายตาเป็นประกายมองเธอมาด้วยความหวังอย่างนั้น “หืม นี่ฉันมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า?”

“ไม่ครับ คุณฮันซี่มาก็ดีแล้วครับถ้ายังไงผมขอฝากลากไอบ้านี่กลับบ้านหน่อยนะครับ” แจนกระชากคอเสื้อของเอเลนส่งไปทางหญิงสาวสวมแว่นตา ร่างบางถลาไปซุกกับบ่าของหญิงสาวที่เตรียมรอรับอยู่พอดี

“เฮ้ยแจน แก!!” ก่อนที่เด็กหนุ่มจะได้เอ่ยปากมือเรียวของหญิงสาวซึ่งมีฐานะเป็นอาจารย์ด้วยแล้วหยิกแก้มของเด็กดื้อเสียก่อนจนเอเลนต้องอุทานร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“เอาน่าหนุ่มน้อยบ่ายนี้เราไปออกเดทกันสองคนดีกว่านะ ระหว่างที่ฉันรอกาแฟนายก็ไปเปลี่ยนชุดซะเอเลน” เด็กหนุ่มไม่สามารถขัดคำสั่งของหญิงสาวได้ จึงได้แต่ทำหน้างออย่างไม่พอใจนัก แล้วเดินไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัวสำหรับพนักงานหลังร้าน

“เฮ้อ ขอบคุณนะคะคุณฮันซี่” เพทร่าถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อทุกอย่างเริ่มกลับเป็นปกติ

“ขอโทษนะครับพี่เพทร่าและก็ขอโทษอาจารย์ด้วยนะครับ” แจนก้มหัวสำนึกผิดให้กับหญิงสาวทั้งสอง

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ว่าแต่พวกเธอสองคนทะเลากันทำไมน่ะ?” เท่าที่รู้จักเด็กกลุ่มนี้มาแม้แจนและเอเลนจะชอบกัดและทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้ง แต่น้อยครั้งนักที่จะถึงขั้นลงไม้ลงมือกันรุนแรง

“เออ….” แจนพยายามจะหาทางอธิบาย แต่ก็คิดไม่ถูกว่าควรเริ่มจากตรงไหน ตรงที่เขารู้สึกว่าเอเลนทำตัวแปลกๆหรือหงุดหงิดที่รายนั้นไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟังบ้างเลยกันแน่? สีหน้าลังเลของเด็กหนุ่มร่างสูงทำให้อาร์มินต้องช่วยอธิบายให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนฟังแทน

“คือแจนเขาเป็นห่วง เห็นว่าเอเลนดูเหมือนจะไม่สบายเลยอยากให้ไปพักผ่อนแต่รายนั้นกลับไม่ยอมฟังเลยมีปากเสียงกันน่ะครับ”

เมื่อได้ฟังคำอธิบายของเด็กหนุ่มผมทอง หญิงสาวทั้งสองอดรู้สึกเห็นใจในความหวังดีของเด็กหนุ่มร่างสูงไม่ได้ ทั้งที่ทำไปเพราะเป็นห่วงแต่อีกคนกลับไม่เข้าใจเสียเลย

เมื่อเห็นว่าเอเลนเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ฮันซี่จึงเข้าไปกอดคอเด็กหนุ่มพร้อมคว้าแก้วกาแฟลาเต้ที่สั่งไว้ ก่อนกล่าวลาทุกคนแล้วออกจากร้านไปพร้อมเด็กหนุ่มร่างโปร่ง

เมื่อทั้งสองเดินเข้ามายังลานจอดรถของสำนักงานที่อยู่ข้างกันกับร้านกาแฟเพทร่า ฮันซี่เข้าไปถอยมอเตอร์ไซค์คู่ใจ ฮาร์เล่ย์ เดวิดสัน รุ่นร็อกเกอร์ สีขาวออกมาพร้อมทั้งโยนหมวกกันน็อคสีขาวเช่นเดียวกับตัวรถให้กับเด็กหนุ่ม

“คุณฮันซี่ผมกลับเองก็ได้นะครับ” เอเลนรู้สึกเกรงใจที่หญิงสาวซึ่งมีฐานะเป็นถึงอาจารย์จะต้องไปส่งตนเอง

“ใครว่าฉันจะไปส่งเธอล่ะ เราจะไปเดทกันต่างหากล่ะ” ฮันซี่คลี่ยิ้มกว้างพร้อมทั้งดึงเด็กหนุ่มให้ขึ้นมาซ้อนท้ายยังพาหานะของตน ร่างโปร่งที่กำลังขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ซ้อนท้ายต้องรีบคว้าเอวคนขับอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อฮันซี่บิดคันเร่งออกตัวพาหนะคู่ใจโดยไม่สนใจเด็กหนุ่มที่ยังไม่ทันได้นั่งที่ดี

แจนมองตามมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สีขาวที่แล่นผ่านหน้าร้านไปจนลับตาแล้วต้องถอนหายใจ ถ้าคุณฮันซ่ไม่เข้ามาได้จังหวะพอดีก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเขาและเอเลนจะเป็นอย่างไรกัน

เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าใสเข้าไปลูบศีรษะคนสูงกว่าอย่างเอ็นดู แจนค่อยๆเอนตัวลงมาพิงลงบนบ่าเพื่อนตัวเล็กพลางถอนหายใจ

“โชคดีนะครับที่ไม่หลุดปากไปเพราะอารมณ์” ทั้งที่เป็นความรู้สึกที่เก็บมานานและตั้งใจจะบอกถ้าต้องเผลอพลั้งเพราะอารมณ์ที่พาไปคงไม่ดีเสียเท่าไร

“นั่นน่ะสิ ดีแล้วล่ะ…….ขอบใจนะอาร์มิน” ดีแล้วที่คุณฮันซี่เข้ามา ถ้าจะบอกคำคำนั้นกับนายฉันอยากให้ออกมาจากความตั้งใจจริงของฉันมากกว่านะ….เอเลน

มิคาสะเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่มทั้งสองพลางวางแก้วนมเย็นให้กับเด็กหนุ่มร่างสูง ปฏิกิริยาที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับจากเด็กสาวใบหน้าคมผมดำดุจราตรีทำให้แจนมองแก้วนมอย่างแปลกใจพลางมองสบกับใบหน้าสวยนั้นอย่างสงสัย

“ขอบใจแจน เพราะนายเอเลนถึงได้กลับมาร่าเริงได้บ้าง” ถึงแม้จะทำให้ทั้งคู่ทะเลาะกัน แต่ปฏิกิริยาของเอเลนที่มีการตอบสนองตามอารมณ์และความรู้สึกยังดูดีกว่าที่ตอบสนองตามสัญชาตญาณแต่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณในตอนที่ออกมาจากห้องเก็บของ ไม่รู้ว่าในห้องนั้นเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณรีไวและเอเลน สิ่งที่รับรู้ได้คือท่าทีของเด็กหนุ่มเพื่อนคนสำคัญที่แปลกไปจนทำให้เป็นห่วงและกังวล

                ใบหน้าหล่อของเด็กหนุ่มมองเด็กสาวที่เดินจากไปแล้วต้องเกาแก้มแก้เขิน เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เด็กสาวขอบคุณเขา มันทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกแปลกใจระคนดีใจไม่น้อยทีเดียวจนอาร์มินหลุดขำน้อยๆกับท่าทางของเพื่อนสนิทร่างสูงของตน

                เอเลนจะรู้ตัวบ้างไหมว่าบางครั้งผมก็อิจฉาที่มีคนที่แสนดีเหล่านี้รักและห่วงใยอยู่เสมอ………..

.

.

.

.

                สายลมของแม่น้ำที่พัดกระทบผิวหน้าช่างสดชื่นและเย็นสบาย ยิ่งบรรยากาศร่มรื่นย์รายล้อมไปด้วยต้นไม้ในสวนสาธารณะที่ไม่ค่อยมีผู้คนผ่านไปมา บรรยากาศเหล่านี้คงทำให้ปลอดโปร่งและเบาสบายไม่น้อยถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้ตัวเขาจะต้องนั่งบนม้านั่งข้างริมน้ำในสวน ความรู้สึกพะอีดพะอมเวียนหัวและคลื่นไส้ยังไม่หายตั้งแต่หลุดรอดลงมาจากการขับมอเตอร์ไซค์ที่เรียกได้ว่าผาดโผนจากหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้ยื่นน้ำผลไม้กระป๋องจากตู้กดอัตโนมัติมาให้

                “โทษที โทษที ฉันเห็นรีไวเคยไปส่งนายแล้วเลยคิดว่าน่าจะมีภูมิคุ้มกันเสียอีก” อย่างรีไวเรียกได้ว่าขับรถได้เร็วจนน่ากลัวทีเดียวล่ะต่อให้จะทำตามกฏจราจรก็เถอะนะ

                “เอ๋? ม…ไม่นี่ครับ  คุณรีไว ขับปรกตินะครับ…..เฮ้อ” เด็กหนุ่มสูดหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อให้ร่างกายผ่อนคลายและเริ่มปรับสภาพให้กลับเป็นปกติ

                ฮันซี่เลิกคิ้วฟังคำตอบเรื่องการขับรถของคนสูงน้อยอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าคนขับรถไม่สนคนนั่งข้างอย่างรายนั้นจะยอมขับรถแบบนิ่มๆเป็นด้วย ปากบอกว่าไม่เข้าใจคำว่าพิเศษแต่ที่นายทำทั้งหมดเขาเรียกว่าพิเศษล่ะนะ จะเรียกว่าโง่หรือบ้าดีนะเนี่ย

                “ว่าแต่นายเป็นอะไรเหรอเอเลน? หรือต้องถามว่าใครทำอะไรนายงั้นเหรอ?”

                ใบหน้ามนมองหน้าหญิงสาวแล้วต้องผลุบลงต่ำเมื่อนึกถึงปฏิกิริยาของชายหนุ่มที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั่น แค่คิดก็รู้สึกหน่วงไปทั้งอกข้างซ้าย

                “ถ้าให้ฉันเดา……รีไวสินะ”

                เด็กหนุ่มยังคงไม่ตอบสิ่งใด แต่นัยน์ตาสีมรกตที่สั่นไหวกับชื่อที่เอ่ยออกมานั้นยิ่งทำให้ฮันซี่รู้ว่าเธอคงเดาไม่ผิดจริงๆ

                หญิงสาวนั่งลงข้างเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตาสีเข้มเหม่อมองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย ริมฝีปากบางของหญิงสาวค่อยๆเอ่ยถาม

                “เอเลน…..เธอชอบรีไวงั้นเหรอ?”

                “อ…เอ๊ะ!?” นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างตกใจ เพราะไม่คาดคิดว่าหญิงสาวจะถามตนเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ถึงกระนั้นก็เป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจปิดบัง “ค…ครับ”

                “งั้นเหรอ” ถึงแม้จะคาดเดาได้อยู่แล้ว การที่ได้ยินเด็กหนุ่มยืนยันยิ่งทำให้เธอแน่ใจยิ่งขึ้น “ขอฉันถามหน่อยนะทำไมเธอถึงชอบรึไวล่ะ? ถ้านับดูแล้วเธอเพิ่งเจอรีไวไม่นานยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ”

                เอเลนก้มมองน้ำผลไม้กระป๋องในมือของตน ควรจะอธิบายอย่างไรให้กับหญิงสาวฟังดี เพราะคนคนนั้นคือคนที่เขาเฝ้ารอคอยและตามหา ถ้าจะให้พูดแล้วล่ะก๊…….

                “คุณฮันซี่เชื่อเรื่องพรหมลิขิตรึเปล่าครับ?”

                คำตอบของเอเลนทำให้ฮันซี่มองหน้าเด็กหนุ่มอย่างแปลกใจ ไม่คาดคิดว่าเด็กผู้ชายสมัยนี้จะยังคงคิดฝันเรื่องอะไรแบบนี้อยู่ แต่ก็น่าสนใจไม่น้อย

                “เธอจะบอกว่าเธอกับรีไวเคยเจอกันมาก่อนอย่างนั้นเหรอ?”

                เด็กหนุ่มยิ้มแห้งให้กับหญิงสาว

                “มันฟังดูแปลกสินะครับที่ผู้ชายอย่างผมคิดแบบนี้” ถึงไม่มีบันทึกเล่มนั้นช่วยผลักดันแต่เชื่อได้เลยว่าไม่ช้าก็เร็ว เขาและคุณรีไว จะต้องได้พบเจอกันอีกครั้งแน่นอน และเขาก็มั่นใจแล้วว่าต่อให้ไม่มีเรื่องของ เอเลน เยเกอร์ ในอดีต ตัวเขาจะต้องตกหลุมรักผู้ชายคนนี้อีกครั้งอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะคงไม่มีใครอีกแล้วที่สามารถทำให้รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้พบเจอ อกซ้ายสั่นไหวและกระตุกเพียงได้ยินชื่อ คอยเฝ้าและมองตามทุกครั้งอย่างไม่รู้ตัว จวบจนตอนนี้คนที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ได้ก็มีเพียงแค่คนคนเดียวเท่านั้น

                “ไม่แปลกหรอกนะ ในโลกนี้มีเรื่องมหัศจรรย์ต่างๆมากมายที่วิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้ อย่างเช่นในอเมริกามีการทดลองจับแยกเด็กคู่แฝดจากกันโดยที่ทั้งคู่ก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าตัวเองเป็นลูกแฝดจนกระทั่งเวลาผ่านไปโชคชะตาก็ผลักดันให้พวกเขามาพบเจอกัน และที่น่าแปลกยิ่งกว่านั้นทั้งที่พวกเธออยู่คนละซีกโลกแต่การดำเนินชีวิต ความถนัด นิสัยส่วนตัว หรือแม้กระทั่งเรื่องของคนรัก พวกเธอยังเหมือนกันอย่างเหลือเชื่อเลยล่ะ เพราะงั้นฉันก็คิดว่าจะต้องมีสายใยที่พวกเราต่างมองไม่เห็นถูกถักทอและเชื่อมโยงกันอย่างแน่นอน” ฮันซี่ยิ้มกว้างให้กับเด็กหนุ่ม

                กงล้อแห่งโชคชะตาที่ขับเคลื่อนต่างพาผู้คนมากมายมาให้ได้รู้จักและพบเจอ สายใยที่เชื่อมโยงที่มองไม่เห็นล้วนพากันสานสายสัมพันธ์ถักทอให้แน่นแฟ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายใยความผูกพันธ์ลึกซึ้งที่ต่างมีให้แก่กันข้ามผ่านห้วงของช่วงเวลา สลักล้ำตราตรึงในจิตวิญญาณจนไม่อาจลบเลือนแม้จะผ่านมาแสนเนิ่นนานก็ตาม

                “คุณฮันซี่เชื่อเรื่องการกลับชาติมาเกิดรึเปล่าครับ?”

                “ที่ว่าเราต่างเคยเจอและผูกพันกันมาก่อนในอดีตเลยทำให้มาเจอกันในปัจจุบันนี้รึเปล่า?”

                เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มให้กับหญิงสาวพลางพยักหน้ารับ

                “ครับ ผมกับคุณรีไวเรียกได้ว่าเป็นกรณีแบบนั้น…”

                คำบอกเล่าของเอเลนทำให้ฮันซี่คิดถึงเรื่องความฝันของชายหนุ่มที่เคยเล่าให้เธอฟัง บางทีสิ่งที่เรียกว่าพรหมลิขิตอย่างที่เด็กหนุ่มกล่าวไว้คงจะมีจริง เพราะไม่ว่าจะเป็นรีไว เอลวิน เพทร่า หรือแม้กระทั่งเอเลน ที่เธอต่างได้พบเจอ ตั้งแต่ครั้งแรกกลับรู้สึกว่ารู้จักกันมาเนิ่นนาน ความรู้สึกเหมือนกับได้พบเพื่อนสนิทที่ได้เจอกันหลังจากจากกันไปนาน ความคิดถึงและโหยหา โชคชะตาเหล่านั้นคงผลักดันเรามาพบเจอกันอีกครั้งสินะ……

                -Pi po  Pi po  Pi po-

                เสียงไซเรนที่ดังขึ้นมาทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งมองหาต้นเสียงแล้วก็พบว่าเสียงนั้นเป็นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกัน

                “ว่าไงมิเกะ? อะไรนะตอนนี้นายกลับมาจากสำนักงานที่ต่างประเทศแล้วงั้นเหรอ” หญิงสาวแสดงสีหน้าตื่นเต้นดีใจเมื่อรับสายจากปลายสาย แต่แล้วสักพักก็ต้องตีสีหน้าเคร่งเครียดกับเนื้อหาที่ปลายสายต้องการความช่วยเหลือ

“ หา แต่ฉันเพิ่งออกมาจากสำนักงานเองนะ เอ๊ะข้อมูลคดีนั้นน่ะเหรอ…… ก็ได้ฉันจะกลับไป” ฮันซี่เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงของตนก่อนหันมาทางเด็กหนุ่มพลางยกมือขึ้นเป็นเชิงขอโทษที่คงไม่อาจไปส่งร่างโปร่งกลับบ้านได้เสียแล้ว

“งานด่วนเหรอครับคุณฮันซี่?” เอเลนเอียงคอถามอย่างสงสัย จากบทสนทนาเมื่อสักครู่คาดว่าจะต้องเป็นเรื่องสำคัญทีเดียว

“ใช่แล้วล่ะคดีใหญ่ที่มิเกะกำลังตามสีบกับหน่วยงานต่างชาติเลยทีเดียวนะ เธอยังไม่เคยเจอมิเกะสินะ เขาเป็นผู้ชายที่จมูกไวและเก่งมากๆเลยล่ะคราวหน้าคงได้เจอกัน” หญิงสาวตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงคดีที่ชายหนุ่มมาให้เธอช่วยสืบค้น

“ครับ คุณฮันซี่รีบไปเถอะครับ” ไม่อยากบอกเลยว่าต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่หญิงสาวไม่ได้ไปส่งตน การที่ต้องนั่งมอเตอร์ไซค์ผาดโผนแบบนั้นอีกรอบแค่คิดก็รู้สึกคลื่นไส้แล้ว

เมื่อหญิงสาวจากไปทำภารกิจของตนพร้อมกับพาหนะคู่ใจก็ถึงเวลาที่เด็กหนุ่มเองก็ควรจะกลับบ้านของตนได้แล้วเช่นกัน

ครืนนน

ซ่า   ซ่า   ซ่า….

 สายฝนที่ตกกระหน่ำอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เอเลนต้องรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปหลบใต้หลังคาของร้านดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก

ฝนเปลี่ยนฤดูแบบนี้คิดจะตกก็ตกหรือไงนะ  เด็กหนุ่มอดบ่นกับสภาพอากาศที่คาดเดายากเมื่อใกล้ช่วงเปลี่ยนฤดูมิได้

“นายมาทำอะไรตรงนี้น่ะ?” น้ำเสียงที่หลงใหลทำให้เอเลนหันไปมองตามต้นเสียง และพบเจอกับชายหนุ่มร่างไม่สูงนักที่คุ้นตา เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงบ่ายยังคงทำให้เอเลนรู้สึกหน่วงที่อกซ้ายตอนนี้เลยไม่กล้าที่จะสบตากับนัยน์ตาสีขี้เถ้านั้นตรงๆ

“คุณรีไวมาซื้อของเหรอครับ?” เด็กหนุ่มพยายามฝีนทำตัวให้เป็นปกติแม้จะลำบากเมื่ออยู่ต่อหน้าชายหนุ่มก็ตาม

ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มพร้อมกางร่มที่ตนพกมาโดยให้อีกคนได้อาศัยอยู่ในร่มด้วยกัน

“ตามมาคอนโดฉันอยู่ใกล้ๆนี้ กว่านายจะถึงบ้านจะเป็นหวัดซะก่อน”

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์ของชายหนุ่มนัก แต่เอเลนก็เดินตามชายร่างเล็กแต่แข็งแกร่งไปแต่โดยดี

คอนโดชั้นบนท่ามกลางตัวเมือง ห้องสีขาวสะอาดตาตามแบบคนรักความสะอาด เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นแม้จะผ่านการใช้งานมาแล้วแต่ก็ยังคงความใหม่และสะอาดอย่างเหลือเชื่อ บ่งบอกถึงความเป็นระเบียบและรักความสะอาดของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี

เอเลนมองสำรวจสิ่งของต่างๆภายในห้องและต้องสะดุดกับกรอบรูปสีน้ำตาลที่วางไว้บนชั้นหนังสือ รูปถ่ายของคุณรีไวที่กำลังอุ้มเจ้าน้องหมาพันธุ์ปอมเปอเรเนียน สีหน้าของคุณรีไวที่ถ่ายรูปนั้นยังคงนิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลง ส่วนเจ้าน้องหมาเอเลนที่ชายหนุ่มพูดถึงนั้นในรูปก็เห็นได้ชัดเจนถึงความเอาใจใส่ของผู้เป็นเจ้าของเพราะขนที่ดูเรียบร้อยและเงางามรวมทั้งท่าทางที่สดใสร่างเริงนั้นยืนยันได้ว่าต้องได้รับการดูแลเอาใจใส่จากผู้เป็นเข้าของมากทีเดียว ขณะที่กำลังสำรวจห้องไปรอบๆนั้นมือแกร่งคว้าคอเสื้อของเด็กหนุ่มลากไปยังห้องเล็กที่อยู่ถัดจากตู้หนังสือไม่ไกลนัก

เด็กหนุ่มถูกจับโยนเข้าห้องน้ำเพื่อชำระและทำร่างกายให้อุ่นขึ้นจากการเปียกฝน หลังอาบน้ำและเช็ดตัวให้แห้งดีแล้วเด็กหนุ่มจึงนำเสื้อผ้าที่เจ้าของห้องเตรียมไว้ให้มาสวมใส่ เสื้อยืดแขนยาวสีขาวที่ดูเหมือนจะหลวมไปเสียหน่อยเมื่อเทียบกับความหนาของร่างกายของชายหนุ่มที่อุดมไปด้วยมัดกล้าม แต่สำหรับกางเกงขายาวสีน้ำเงินเข้มนั้นดูเหมือนจะพอดีกับความสูงของเด็กหนุ่ม จนเอเลนแอบขำความคิดของตนที่จิตนาการภาพเจ้าของกางเกงนี้สวมใส่มัน ปลายขาของกางเกงคงกองรวมอยู่ที่ข้อเท้ามากทีเดียว

เมื่อเอเลนออกมาจากห้องน้ำชายหนุ่มก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมอย่างหงุดหงิดจนเด็กหนุ่มแอบสะดุ้งกับสายตาขุ่นเคืองที่จ้องมองมา

นี่ตัวเขาทำอะไรผิด หรือว่าที่แอบคิดเรื่องความยาวของขากางเกงคุณรีไวจะแอบรู้ทัน!!

มือแกร่งคว้าที่ผ้าขนหนูที่พาดคอเด็กหนุ่มแล้วตวัดขึ้นขยี้ลงบนผมสีนี้ตาลเข้มนั้น

“ทำไมไม่เช็ดหัวให้ดีดี น้ำมันหยดลงพื้นเห็นไหม?”

เอเลนแอบขำกับนิสัยรักความสะอาดของคนตรงหน้า ไม่ว่าเมื่อไรเรื่องนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยสำหรับคนคนนี้

ด้วยส่วนสูงที่แตกต่างทำให้รีไวหงุดหงิดกับการที่ตนไม่สามารถจัดการเช็ดหัวสีน้ำตาลของคนตรงหน้าได้ถนัด มือแกร่งจึงคว้าข้อมือบางของเด็กหนุ่มให้นั่งลงกับพื้นหน้าโซฟาสีแดงกลางห้อง และตัวเขานั่งบนโซฟาหลังเด็กหนุ่มพร้อมทั้งลงมือขยี้ผมและเช็ดผมสีน้ำตาลที่เปียกชื้นจนแห้ง

สัมผัสคุ้นเคยและใฝ่หาทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกสบายและผ่อนคลาย ใบหน้ามนเงยหน้าสบกับนัยน์ตาสีขี้เถ้าพลางยิ้มบางให้กับใบหน้าเฉยชานั่น การกระทำของเด็กหนุ่มทำให้รีไวเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างสงสัย

.

.

“ผมชอบคุณนะครับ คุณรีไว” เอเลนตัดสินใจย้ำอีกครั้ง ไม่ว่าผลตอบรับจะเป็นอย่างไรก็อยากที่จะให้คนคนนี้ได้รับรู้

ใบหน้าคมนั้นยังคงนิ่งเฉย จนเด็กหนุ่มได้แต่ส่งยิ้มแห้งให้อีกฝ่ายถึงกระนั่นก็ยังเอ่ยเพื่อย้ำความรู้สึกของตนให้คนฟังได้รับรู้

“ผมชอบคุณจริงๆนะครับ”

“ฉันรู้แล้ว”

นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง ไม่คาดคิดว่าคนตรงหน้าจะตอบสิ่งใดกลับ นึกว่าจะทำเป็นนิ่งเฉยเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นทำให้อกซ้ายของเอเลนเต้นระรัวอีกครั้ง

“แล้วคุณ…..!!”

ก่อนที่เด็กหนุ่มจะได้เอ่ยคำใดต่อไป ผ้าขนหนูที่เช็ดผมตนเองอยุ่นั้นถูกเลื่อนมาคลุมใบหน้าของตนพร้อมมือแกร่งที่ผลักศีรษะของตนเองออกมาจนหน้าของเด็กหนุ่มแทบคว่ำลงกับพรมสีครีมของพื้นห้อง

“เสร็จแล้วไอหนู เดี๋ยวฉันไปส่งแกที่บ้าน”

เอเลนคว้าชายเสื้อของชายหนุ่มที่กำลังลุกขึ้นจากโซฟา นัยน์ตาสีมรกตฉายแววสั่นไหวจับจ้องใบหน้าคมที่อยู่ตรงหน้า

“คุณรีไว ผมชอบคุณ ได้โปรดเชื่อผมเถอะครับ”

“…………นายบอกชอบคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงเดือนแบบนี้ทุกคนเลยหรือไง?”

“ม…ไม่ใช่นะครับ มีคุณเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้” นัยน์ตาสีมรกตหลุบต่ำพยายามซ่อนความรู้สึกหวั่นไหวที่กำลังก่อตัว

“นายไม่คิดว่ามันเร็วไปหรือไง?”

ไม่เร็วไปหรอกครับผมรอคุณมาตั้งนานแล้ว คำถามจากชายหนุ่มทำให้เอเลนแอบอยากเถียงออกไปแต่ก็ต้องเก็บกลืนคำพูดเอาไว้

“มันอาจจะเร็วไปในสายตาคุณหรือคนอื่นๆ แต่สำหรับผมแล้วมันคือโชคชะตา” นัยน์ตาสีมรกตเหลือบเงยมองใบหน้าคมที่กำลังก้มมองลงมาอย่างนิ่งเฉย ใบหน้ามนขึ้นสีระเรื่อสบกับนัยน์ตาสีขี้เถ้า นัยน์ตาสีมรกตสั่นไหวอย่างเว้าวอน

“ต้องเป็นคุณเท่านั้นครับ คุณรีไว”

ชายหนุ่มถอนหายใจกับความดื้อรั้นของคนตรงหน้า

“บอกตามตรง  ฉันไม่ไว้ใจแก ความรู้สึกของแกมันอาจเป็นเพียงอารมณ์ความหลงใหลชั่ววูบเท่านั้น” เหมือนกับคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามา ล้วนแค่หลงใหลไปกับรูปลักษณ์และสิ่งที่เขามีเท่านั้น

คำว่าไม่ไว้ใจของชายหนุ่มทำให้เอเลนรู้สึกปวดหนึบไปทั้งอกซ้าย ถึงกระนั้นก็ยังขอเดินหน้าเพื่อพิสูจน์ความตั้งใจจริงของตน

“คุณยังไม่จำเป็นต้องตอบหรือเชื่อใจผมก็ได้ครับคุณรีไว แต่ขอเพียงแค่ให้ผมได้อยู่ข้างๆคุณจะได้ไหมครับ?”

ความดื้อดึง ดื้อรั้นและความมุทะลุของเด็กหนุ่มทำให้รีไวรู้สึกสนใจในตัวคนตรงหน้ามากขึ้น

“…ตามใจแก…ไอหนู”

คำตอบของชายหนุ่มทำให้เอเลนตื่นเต้นและดีใจจนโผเข้ากอดสะโพกคนที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้ามนยิ้มจนแก้มปริซุกลงกับต้นขาของที่ยืนอยู่

“ขอบคุณครับ คุณรีไว!!”

มือแกร่งขยี้ลงบนผมสีน้ำตาลอย่างคุ้นชิน ตอนนี้เขาเริ่มคิดแล้วว่าไอเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ช่างเหมือนกับสุนัขตัวโตต่างจากเจ้าปอมเปอเรเนียนที่เขาเคยเลี้ยงไว้ แต่ท่าทางเวลาดีใจของเด็กหนุ่มทำให้รู้สึกเหมือนเห็นหูและหางกระดิกกำลังกระดิกเลยทีเดียว

ครืนนน

แรงสั่นขอโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะรับแขกทำให้มือแกร่งหันไปรับสายและสนทนากับผู้ที่ติดต่อเข้ามา เมื่อวางสายสนทนามือแกร่งจึงโยนกุญแจห้องให้กับเด็กหนุ่ม

“ฉันคงไปส่งนายไม่ได้แล้ว ถ้าฝนหยุดตกนายค่อยกลับก็ได้ แล้วอย่ากลับดึกนักล่ะถึงบ้านแล้วโทรรายงานฉันด้วย” นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือของตน ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นและฝนยังคงโหมตกกระหน่ำ จะให้เด็กหนุ่มรออยู่ที่นี้จนฝนหยุดตกน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“คุณรีไว แต่ผมยังไม่มีเบอร์ของคุณเลยครับ” เด็กหนุ่มรีบทักท้วงก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกจากห้อง

“บอกเบอร์นายมา”

“เบอร์ผม 0XX-XXX-XXXX” หลังจากเอเลนบอกเบอร์โทรศัพท์ของตนไป เสียงเพลงเรียกเข้าของอนิเมชั่นยอดนิยมก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่ามีคนโทรเข้ามา และคนที่โทรเข้านั้นแทบไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นใคร

“ทีนี้นายก็มีเบอร์ของฉันแล้ว อย่าลืมโทรมารายงานด้วยล่ะไอหนู”

“ครับ!!” เด็กหนุ่มมองเบอร์โทรที่โทรเข้ามาตาเป็นประกาย ในที่สุดเขาก็มีเบอร์ไว้ติดต่อคุณรีไว

“ก่อนนายไปฉันฝากเอาเจ้านั่นไปไว้ที่ระเบียงด้วย” รีไวชี้ไปยังถุงกระดาษสีน้ำตาลที่เขาซื้อมาจากร้านดอกไม้ก่อนออกไปจากห้องคอนโดของตน

เด็กหนุ่มถือถุงกระดาษเดินไปทางระเบียง มือบางเปิดม่านสีน้ำเงินกรมท่าก่อนเลื่อนจับประตูกระจก ใบหน้ามนก้มมองสิ่งของที่อยู่ในถุงกระดาษ นัยน์ตาสีมรกตพลันเบิกกว้างกับสิ่งที่อยู่ภายใน ต้นอ่อนที่เริ่มมีดอกตูมน้อยๆของเจ้าดอกไม้กลีบสีฟ้า ดอกไม้สุดท้ายที่อยู่ในห้วงของความทรงจำที่ตัวเขาในอดีตเป็นคนมอบให้

เมื่อได้มองที่ระเบียงกระถางสีขาวมากมายต่างวางเรียงรายไว้อย่างเป็นระเบียบ  ทุกกระถางล้วนมีดอกไม้ชนิดเดียวกัน ดอกไม้เล็กๆสีฟ้าที่มีเกสรสีเหลืองสดอยู่ตรงกลาง ดอกฟอร์เกทมีน็อท ราวกับตอกย้ำให้คิดถึงบุคคลแสนสำคัญ หยาดน้ำใสไหลลงอาบแก้ม อกซ้ายรู้สึกอุ่นวาบอย่างตื้นตัน สองเรียวแขนโอบกอดกระถางเล็กในมือพลางแนบแก้มใสลงอย่างแผ่วเบา

แม้ไม่อาจจำเรื่องราวที่ผ่านมา แต่ส่วนลึกในจิตวิญญาณยังคงร่ำหาความรู้สึกและความทรงจำที่สลักฝังแน่นอย่างไม่รู้ตัว เป็นการตอกย้ำถึงสายสัมพันธ์ที่ลึกล่ำอยู่เหนือกาลเวลา

……ได้โปรดอย่าลืม………ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร…..ได้โปรดอย่าลืมผม อย่าลืมความรู้สึกนี้……มันจะเป็นนิรันดร์ฝังลึกในจิตวิญญาณของผมกับคุณตลอดไป……

TBC.