Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory Chapter 7

Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory

Chapter 7

ในวันที่สองของการมาเที่ยวทะเลซึ่งเป็นแผนหลักและการช่วยเหลือความรักของเพื่อนซึ่งเป็นแผนรองก็ยังคงดำเนินต่อไป  เรือยอร์ชส่วนตัวของบ้านกิลชูไตน์ล่องออกกลางทะเลเพื่อไปยังจุดดำน้ำ

“ทุกท่านขอรับปะการังตรงนี้เป็นสุดยอดของแถวนี้เลยล่ะขอรับ เราจะจอดอยู่บริเวณนี้ประมาณ 2 ชั่วโมง ที่ท้ายเรือเรามีสน็อกเกิ้ลเตรียมพร้อมสำหรับทุกท่าน  รวมทั้งอุปกรณ์สำหรับตกปลาไว้บริการเรียบร้อยขอรับ” ลุงคีธหัวหน้าผู้ดูแลที่ตอนนี้รับอาสาเป็นกัปตันเรือกล่าวขึ้น

โคนี่ และชาช่า เป็นคู่แรกที่กระโดดลงจากเรือก่อนที่บันไดเหล็กจะได้วางพาดเสียอีก  ทั้งคู่ต่างตื่นเต้นกับปลานานาชนิดที่อยู่ในทะเล พร้อมทั้งหมายมั่นว่าจะต้องจับกลับไปเพื่อทำอาหารให้ได้จำนวนมาก  แอนนี่สวมแว่นตากันแดดแล้วปลีกวิเวกขึ้นไปนอนอาบแดดบนดาดฟ้าเรือ  ไรเนอร์เบลทรูธมาร์โก และอาร์มิน ค่อยๆทยอยลงจากเรือเพื่อดำน้ำดูปะการัง  ยูมิลหันมาช่วยคริสต้าทาครีมกันแดดก่อนที่จะลงไปดำน้ำเช่นกัน  จะเว้นก็แต่เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนผู้เป็นเจ้าของเรือที่ขอตัวไปตกปลาที่หัวเรือแทน  ถึงแม้อาร์มินจะบอกว่าวันนี้ยังไม่สมควรที่จะดำเนินแผนการต่อเพราะเกรงว่ามิคาสะจะจับพิรุธได้  แต่ใช่ว่าจิตใจและสมองของเขาจะหยุดคิดและหยุดเต้นระรัวกับใบหน้ามนเจ้าของนัยน์ตาสีมรกตนั้นได้เสียที่ไหน  เพื่อพยายามไม่ให้เกิดการแสดงอาการแปลกๆเขาจึงเว้นระยะห่างจากร่างโปร่งเพื่อรอเวลา  แต่ถึงเขาจะพยายามเว้นระยะเพื่อไม่ให้เกิดพิรุธแต่ว่าเจ้าคนที่เป็นเป้าหมายกลับดูเหมือนจงใจที่จะทำให้หัวใจเขาทำงานหนักเสียอย่างนั้น  ไม่ว่าจะเป็นสภาพตอนตื่นนอนที่กระดุมของร่างโปร่งหลุดลุ่ยเผยให้เห็นหน้าท้องที่แบนเรียบและมีกล้ามเนื้อบ้างเล็กน้อย  ทั้งยังเข้ามาขอแปรงฟันพร้อมกันในห้องน้ำเพราะบอกว่าจะได้ไม่เป็นการเสียเวลา  แล้วไหนจะการเอามือเรียวนั่นมาแตะที่หน้าผากเขาเพราะเห็นว่าเขาหน้าแดงเลยเกรงว่าจะเป็นไข้  แต่หารู้ไม่ว่ายิ่งใบหน้ามนนั่นเขยิบมาใกล้ชิดเขามากเท่าไรก็ยิ่งทำให้ตัวเขาร้อนผ่าวขึ้นเท่านั้น  ทั้งที่เหตุการณ์ทั้งหมดก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากเดิมแต่เป็นตัวเขาเองที่รู้สึกกับใบหน้ามนนั้นพิเศษต่างจากที่เคยใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนสะบัดไปมาแรงๆ ไอแจนไอบ้า!!ใจเย็นๆหน่อยสิวะ ต้องรอเวลาถ้าไม่อยากเป็นอาหารปลาและผีเฝ้ารีสอร์ทอยู่ที่นี่  สองมือขึ้นมาตบหน้าตนเองเบาๆเป็นการเรียกสติ  แต่เหมือนเบื้องบนต้องการทดสอบอะไรในตัวของเขาก็ไม่อาจทราบได้เลยทำให้ร่างโปร่งที่เห็นเขากำลังตกปลาที่หัวเรือคนเดียวเดินเข้ามาหา

“แจน  ไม่ไปดำน้ำด้วยกันเหรอ?”  เอเลนเดินเข้ามาชวนร่างสูงที่แยกตัวออกมายืนตกปลาเพียงลำพัง

“ไม่ล่ะ  ชั้นอยากตกปลาสบายๆมากกว่า…. เฮ้ย!!!เอเล้นนนน แกทำอาร๊ายยยยย?!!!”ร่างสูงเบิกตาโพล่งเลิ่กลั่กกับคนตรงหน้าที่กำลังถอดเสื้อแขนยาวของตนเผยให้เห็นผิวขาวเหลืองที่เรียบเนียนน่าสัมผัส  และหน้าท้องที่แบนราบ

“ก็จะดำน้ำไง  ตกใจอะไรของแกวะแจน?” ใบหน้ามนตอบกลับคนตรงหน้าอย่างงงๆ  เขาไม่ใช่สาวน้อยสักหน่อยจะตกใจทำไมกับแค่ถอดเสื้อผ้า

“ก…แก ไม่ใส่เสื้อลงไปดำน้ำด้วยเลยล่ะแดดมันแรงผิวจะไหม้เอานะเว๊ย  บนเรือมีชุดลำลองอยู่สองสามชุดแกเอาไปใส่ได้นะถ้ากลัวเปียก” แจนพยามชักจูงร่างโปร่งเพื่อไม่ให้ทำตนตบะแตกไปมากกว่านี้

“เมื่อกี้มิคาสะทาครีมกันแดดให้แล้ว เหนียวชะมัดเลย” ว่าแต่ทำไมจะต้องมากังวลกลัวเขาผิวจะเสียกันด้วยนะ

“แต่หาอะไรใส่มันก็ดีกว่านะ”ดีกับใจของชั้นด้วย  ร่างสูงได้แต่พยายามเบี่ยงเบนสายตามองเบ็ดตกปลาของตนเองราวกับว่ามันช่างน่าสนใจเหลือเกิน

“ไม่ล่ะ ใส่เสื้อเล่นน้ำมันไม่สบายตัวน่ะ ว่าแต่ที่นายไม่เล่นน้ำเพราะมีไข้รึเปล่า? หน้าเริ่มแดงอีกแล้วนะ” ร่างโปร่งที่เหลือแต่กางเกงขาสั้นสามส่วนเขยิบไปหาร่างสูงหมายจะดูอาการคนตรงหน้า

เฮ้ย!! อย่าเดินมาทางนี้สิเว้ย!!!  แจนที่พยายามข่มตัวเองคว้าเสื้อคลุมสีขาวที่อยู่ตรงม้านั่งคลุมให้ร่างบาง

“เป็นไรวะแจน  แล้วเอาเสื้อมาคลุมชั้นทำไมเนี่ย?” มือเรียวพยายามคว้าเอาเสื้อคลุมที่อีกคนสวมให้ออก  แต่มือหนาก็ยังคงฝืนให้คลุมเข้าที่เดิม

“ใส่ไว้เถอะเอเลน!” ใบหน้าคมส่งเสียงดุ ถึงแม้นัยน์ตาสีมรกตกำลังไม่เข้าใจกับการกระทำของอีกฝ่ายแต่ก็ทำให้ร่างโปร่งยอมคลุมร่างของตนเองด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวที่ถูกยัดเยียดมาให้

                “เอเลนอยู่นี้เอง ไปดูปะการังกันเถอะ”  มิคาสะในชุดว่ายน้ำทูพีชสีดำแดงเข้ามาลากตัวป่วนหัวใจร่างสูงไปดำน้ำด้วยกัน

                นึกว่าหัวใจจะหยุดเต้นซะแล้ว  หวังว่าเจ้าตัวยุ่งเอเลนคงไม่ทำให้เขาตบะแตกจนต้องเขียนพินัยกรรมตั้งแต่ตอนนี้หรอกนะ  แต่ร่างสูงคงคิดผิดเพราะว่าเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ตั้งใจจะให้ร่างบางนั้นปกปิดร่างกายที่น่ามองจนเขาแทบอดใจไม่ไหวกับเป็นตัวกระตุ้นให้เลือดในกายยิ่งวิ่งพล่าน เมื่อมันเปียกน้ำแล้วแนบลงกับลำตัวบางของใบหน้ามนเผยให้เห็นผิวเนื้อที่เผยออกมาเป็นบางส่วนพร้อมทั้งผมที่ลู่ลงเพราะความเปียกชื้นจากน้ำทะเลยิ่งทำให้ร่างโปร่งนั้นดูเย้ายวนขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าทำเอาแจนเกือบได้เป็นอาหารปลาไปแล้วจริงๆเมื่อมิคาสะเห็นถึงสายตาของเขาที่มองร่างโปร่ง  จนเขาต้องรีบไล่เจ้าคนยุ่งยากต่อหัวใจให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบเดินทางกลับที่พัก

วันนี้ช่างเป็นวันที่ยาวนานและเหนื่อยล้าของ แจน  กิลชูไตน์แต่ถึงกระนั้นทุกอย่างก็กำลังจะผ่านพ้นไปและจบลงด้วยดีเสียแต่ว่าเขากลับต้องรู้สึกเหมือนเจอกับมิชชั่นใหญ่ขวางกั้นไว้  เมื่อเจ้าคนป่วนที่กำลังหลับพริ้มนั้นดันไม่นอนบนที่นอนตนเองแต่กลับแย่งที่นอนของเขาตอนที่เขาไปอาบน้ำนี่สิ

ร่างโปร่งที่รออาบน้ำต่อจากเพื่อนร่วมห้องของตนเผลอเข้าสู่ห้วงนิทราโดยไม่รู้เลยว่าได้ทำให้ใครบางคนที่อยู่ด้วยลำบากใจแล้วลำบากใจเล่า

“เฮ้ เอเลน ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำ” มือหนาเข้าไปเขย่าไหล่เพื่อนร่วมห้องที่บุกรุกเตียงของตน

ใบหน้ามนได้แต่ละเมอครางตอบรับในลำคอ  เปลือกตายังคงไม่มีทีท่าว่าจะลืมขึ้นมาได้ง่ายๆ  แจนจึงเพิ่มแรงเขย่าขึ้นเพื่อให้คนตรงหน้ารู้สึกตัว ซึ่งก็ได้ผลเมื่อริมฝีปากสีระเรื่อเริ่มขยับเหมือนจะเอ่ยคำใดออกมา  ทำให้ร่างสูงค่อยๆก้มลงไปเพื่อจะจับใจความที่ร่างบางพูด

“……ฮึก…….ห... อ....อย่า…..”แพขนตาหนามีประกายหยดน้ำตาเกาะกุม

ฝันร้ายรึไงนะเจ้าบ้านี่  มือหนายกขึ้นปาดหยดน้ำตาที่เกาะบนแพขนตาหนา แล้วต้องหยุดชะงักกับชื่อที่คนหลับละเมอออกมา

“…ได้โปรด…หัวหน้ารีไว”

ชื่อที่ไม่เคยรู้จักถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบาง  ใคร?ความสงสัยเกาะกุมหัวใจของเด็กหนุ่ม  แล้วทำไมถึงได้ดูมีอิทธิพลกับร่างบางถึงขนาดเจ้าตัวเก็บไปฝันและละเมอออกมาถึงขนาดนี้  ก่อนที่เจ้าตัวจะทันได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นคนที่ถูกปลุกก็เริ่มขยับตัว  เปลือกตาปรือมองใบหน้าอีกคนที่กำลังจ้องตนมาอย่างสงสัย  แต่เพราะความง่วงที่ยังครอบงำจึงทำให้เขาไม่ได้เอะใจหรือสงสัยอะไรกับสีหน้าและแววตาของร่างสูงที่มองมา

“ฮ้าววว….แจนเสร็จแล้วเหรอ งั้นชั้นอาบต่อล่ะนะ โทษทีที่ยึดเตียงแก” ร่างโปร่งหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าของตนเดินเข้าห้องน้ำไป

ถึงแม้จะสงสัยว่า หัวหน้ารีไว ที่เอเลนเอ่ยออกมาเป็นใคร  แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามเพราะน้ำตาที่ร่วงรินจากเปลือกตาบางยามเอ่ยชื่อของบุคคลที่เขาไม่รู้จักด้วยกลัวว่าจะเป็นคนที่ทำให้ร่างบางเจ็บปวดและไม่อยากที่จะเอ่ยถึง ด้วยความที่รู้จักกันกันมานานและรู้ดีว่าถึงแม้จะถามไปแต่ถ้าเป็นเรื่องที่เจ้าตัวไม่อยากพูดถึงเอเลนก็มักจะบ่ายเบี่ยง  ได้เพียงแต่คอยว่าสักวันเอเลนจะยอมเล่าให้เขาฟังเหมือนกับทุกๆครั้งที่เขารอ

ไอน้ำอุ่นจากอ่างที่โชยขึ้นมาทำให้ร่างโปร่งที่แช่อยู่รู้สึกสบายและผ่อนคลาย  นัยน์ตาสีมรกตเหม่อลอยมองเพดานสีขาวพลางนึกถึงเรื่องที่ฝัน  สองมือถูกเหล็กและโซ่หนาพันธนาการ  โดยมีมือแกร่งและร่างกายเปลือยเปล่าที่แข็งแรงกำยำนั่นทาบทับลงมา….ช่างเอาแต่ใจ  ดื้อดึง  และเร่าร้อน  นัยน์ตาสีมรกตเลื่อนลงมามองยังข้อมือขาวของตนร่างกายไม่ได้มีร่องรอยใดใดของการถูกกระทำ  ทั้งที่ไม่มีแต่กลับยังคงรู้สึกถึงสัมผัสที่เจือจางผ่านความฝัน ทั้งที่ไม่มีอะไรยืนยันตัวตนของคนคนนั้น  แต่จิตใจกับฝั่งแน่นไปด้วยเรื่องราวและภาพของชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีขี้เถ้านั้น  ทั้งที่บันทึกไม่ได้อยู่ที่นี้แต่กลับยังคงนึกและฝันถึงใบหน้าคมแสนเฉยชาเหมือนกับว่าถูกตราตรึงอยู่ในส่วนลึกของความคะนึงหาที่กำลังค่อยๆล้นทะลักออกมา

สัมผัสที่รุนแรง แม้ตื่นจากนิทราก็ยังคงจดจำได้ดี  ริมฝีปากดุดันที่กดลงมาและขบเม้มไปทั่วร่างยังคงรู้สึกตราตรึงแม้ไม่มีร่องรอยให้เห็น  ความรู้สึกที่เร่าร้อนและเจ็บปวดยังคงฝังลึกในจิตใจ  มือเรียวปลดปล่อยความพลุ่งพล่านและวาบหวามของตนออกมา  ลมหายใจหอบเบาจากการกระทำที่เพิ่งผ่านพ้นไป  หยาดน้ำสีขาวขุ่นในมือยืนยันสิ่งที่ตนเองได้ทำแจ่มแจ้ง  ทั้งที่ตั้งใจว่าจะลืมและลบทุกอย่างออกไปจากใจแต่ผลสุดท้ายก็เหมือนยังคงวนกลับมาอยู่ที่เดิม

ค่ำคืนที่สองผ่านไปพร้อมๆกับทิ้งความรู้สึกไหวหวั่นให้กับเด็กหนุ่มทั้งสอง

                วันที่สามซื่งเป็นวันสุดท้ายของการท่องเที่ยวพักผ่อนก่อนที่ทุกคนจะกลับไปทำภารกิจของตนเองในวันพรุ่งนี้  และเป็นวันที่อาร์มินและคนอื่นๆดำเนินแผนการตามที่ได้ตกลงกันไว้เพื่อช่วยเหลือเจ้าของที่พักผู้อำนวยความสะดวกสบายให้ทุกระเบียบนิ้วตามที่ได้ตกลงกันไว้

                แอนนี่ ไรเนอร์และเบลทรูธ ต่างเข้าไปเดินเล่นในเมืองเพื่อหาซื้อของที่ระลึก  คริสต้าและยูมิลไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์เต่าทะเลซึ่งอยู่อีกเกาะหนึ่ง  โคนี่ และชาช่า สองคนคู่หูไปตลาดเพื่อจับจ่ายซื้อของสดและสินค้าอื่นๆนำกลับไปฝากที่บ้าน  อาร์มินมาร์โก และมิคาสะ ออกไปซื้อของฝากในเมืองเช่นกัน  โดยที่อาร์มินพยายามหลอกล่อมิคาสะให้ยอมปล่อยเอเลนให้อยู่กับแจนเพื่อที่เธอจะได้แอบไปหาซื้อของฝากกลับไปฝากเผื่อพ่อและแม่ของเอเลน  และเอเลนจะได้รู้สึกตกใจและชื่นชมในตัวเธอที่คิดทำอะไรเพื่อเขาเลยทำให้ทหารองครักษ์ข้างกายเอเลนยอมอยู่ห่างจากเจ้าตัวบ้าง

                “ทุกคนออกไปข้างนอกกันหมดเลยเหรอแจน?”  ร่างโปร่งที่เพิ่งตื่นนอนออกมาจากห้องถามเพื่อนคนเดียวที่เหลืออยู่  เนื่องจากเมื่อคืนเขาคิดฟุ้งซ่านมากไปจนกว่าที่จะข่มตาหลับได้ก็เกือบสว่างเสียแล้ว ทำให้มิคาสะที่เข้ามาปลุกในตอนเช้าเพื่อให้ลงไปทานข้าวด้วยกันต้องปล่อยให้เขานอนหลับต่อไป

                “อืม  นายอยากออกไปไหนรึเปล่าเดี๋ยวชั้นพาไปก็ได้นะ  เผื่อนายอยากซื้อของ หรือว่าเข้าไปหาอะไรกินกันในเมืองไหม?”  ร่างสูงรีบถามเอาใจคนตรงหน้า เพราะอาร์มินและมาร์โกบอกว่าการจีบที่ดีควรเริ่มจากการเอาใจอีกฝ่าย ถึงแม้ทั้งคู่จะอดคิดไม่ได้ว่าปกติแจนก็เอาใจเอเลนมากจนแทบจะเป็นเบ๊อยู่แล้ว

                “ไม่ล่ะขี้เกียจน่ะ  ข้าวเมื่อกี้ทานแล้วเห็นลุงคีธเตรียมไว้ให้ในห้องครัว”  ส่วนของฝากปกติเวลาเขาไปไหนก็ไม่ค่อยได้ซื้อของกลับไปฝากคนที่บ้าน เพราะไม่รู้จะซื้ออะไรไปฝากดี จึงทำให้เขามักไม่ค่อยมีอะไรติดไม้ติดมือกลับไปจนบางทีมารดาเขาก็แอบน้อยใจไม่ได้เหมือนกัน

                “นายจะว่ายน้ำในสระ  หรือไปเดินเล่นรอบๆไหมล่ะ?”  แจนพยายามชักชวนร่างโปร่ง  มาร์โกบอกว่าการจีบที่ดีต้องใจใส่และคอยสร้างบรรยากาศที่ดีให้อีกฝ่ายแจนพยายามรวบรวมข้อมูลทั้งหมดในหัวที่บรรดาเพื่อนๆต่างเขียนขึ้นดุจตำราเรียนมาให้เขาศึกษา

                “งั้นไปเดินเล่นที่ชายหาดละกัน” ที่จริงตัวเขาอยากกลับเข้าไปนอนต่ออีกสักหน่อยมากกว่า  แต่เห็นเพื่อนพยายามชวนและไหนๆก็มาทะเลแล้วก็ขอซึมซับบรรยากาศให้เต็มที่

                ร่างโปร่งในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีดำ และกางเกงขาสั้นสามส่วนเดินทอดน่องไปตามชายหาดส่วนตัวไร้ผู้คนของรีสอร์ท โดยมีเด็กหนุ่มที่สูงกว่าตนเองในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม  กางเกงขายาวสีครีมเดินตามอยู่ด้านหลังห่างกันประมาณสามก้าว  เอเลนหยุดยืนจ้องมองภาพวิวทะเลที่สวยงามและเงียบสงบ สองแขนยืดเหยียดตรงพร้อมสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าจนเต็มปอด

                “อากาศที่นี้ดีจัง  แจนลงไปเล่นน้ำกัน!!”  ร่างโปร่งถอดรองเท้าทิ้งไว้บนหาดทรายสีขาวแล้ววิ่งลงทะเลสีครามใสที่อยู่เบื้องหน้า

                “ชั้นนั่งรอแกอยู่บนนี้ดีกว่า  ไม่อยากเปียก” แจนเก็บรองเท้าที่ร่างโปร่งถอดโยนทิ้งไว้มาวางไว้ข้างตัวอย่างเรียบร้อยก่อนนั่งมองอีกคนเล่นน้ำอยู่บนชายหาด

                “มาทะเลทั้งทีไม่เล่นน้ำก็มาเสียเปล่าสิวะ”  ใบหน้ามนอดเสียดายแทนอีกคนไม่ได้ อุส่าห์มาทะเลทั้งทีแต่ร่างสูงไม่ได้สัมผัสกับความเค็มของน้ำทะเลเลยสักวัน

                เสียเปล่าแน่นอนถ้าชั้นปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป  ลืมเอาโทรศัพท์มือถือมาด้วยอีกต่างหากจะส่งข้อความไปขอคำปรึกษาใครก็ไม่ได้ว่าตอนนี้ควรทำอะไรยังไงบ้าง  แต่ไหนๆก็มาทะเลทั้งทีลงไปว่ายน้ำให้ไม่เสียเที่ยวละกัน

                “ได้ๆ เดี๋ยวชั้นตามแกลงไป”  ร่างสูงลุกถอดรองเท้าเตรียมลงไปว่ายน้ำตามคำชวน

ฉับพลันก็เกิดคลื่นลูกใหญ่ซัดเข้ามาที่ร่างโปร่งซึ่งกำลังเล่นน้ำอยู่กลางทะเล คลื่นได้ดูดกลืนร่างบางลงไป  นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่เห็นเหตุการณ์เบิกกว้างด้วยความตกตะลึง  ร่างกายเย็นเฉียบจากความกลัวและความวิตกกังวลครอบงำสุดขั้วหัวใจ แจนรีบเรียกสติของตนกลับมา  สองขายาวรีบกระโจนลงน้ำคราม ไขว่าคว้าคนที่ถูกกลืนกิน

“เฮ้ยเอเลน!!! อยู่ไหนวะ?!!  ไม่ตลกนะเว้ยแบบนี้!!!”เด็กหนุ่มตะโกนร้องดังทั่วบริเวณหวังว่าร่างโปร่งที่ตามหาจะตอบกลับเสียงของตน  ร่างสูงดำผุดดำว่ายพยายามค้นหาร่างบางที่จมลงไป  นัยน์ตาสีอ่อนเบิกกว้างสู้กับความแสบของเกลือทะเลที่ปะทะเข้ามา  ร่างบางจมไร้สติอยู่ท่ามกลางน้ำสีคราม มือแกร่งพยายามว่ายไขว่คว้าร่างไร้สติเข้ามาในอ้อมกอด  เมื่อได้คนในอ้อมกอดมาแล้วแจนรีบว่ายน้ำกลับขึ้นฝั่ง

ร่างสูงอุ้มคนไร้สติขึ้นจากน้ำแล้วค่อยๆวางลงบนหาดทรายสีขาว  “เฮ้ย เอเลน!!  เอเลน!!” มือหนาตบเรียกสติบนใบหน้าขาวที่เริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆ  หน้าคมเอาหูแนบลงบนอกอีกฝ่าย เสียงหัวใจเต้นช้าและแผ่วเบา  นิ้วยาวเลื่อนไปใกล้ปลายจมูกเพื่อทดสอบทว่า…ไม่หายใจ

สมองของร่างสูงเริ่มคิดหาทางยื้อชีวิตคนตรงหน้า  มือหนาดันหลังคอของคนไร้สติให้สูงขึ้น แล้วเคลื่อนมาบีบจมูกก่อนที่เขาจะค่อยๆเป่าลมอุ่นเข้าทางปากของคนที่ไร้สติ  ลมอุ่นเพื่อหวังต่อลมหายใจถูกส่งผ่านริมฝีปากครั้งแล้วครั้งเล่า สองมือแกร่งพยายามกดปั๊มหัวใจสลับกับการผายปอดอีกฝ่าย

“อุ๊บ!!!แค่กแค่กแค่ก……แฮ่กแฮ่ก…”  เอเลนสำลักคายน้ำทะเลที่กลืนเข้าไปออกมา  ใบหน้ามนสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดจนตัวโยน  ร่างกายที่ซีดเซียวเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

ร่างสูงคว้าคนตรงหน้าเข้ามากอดแน่น  ใบหน้าซุกลงกับไหล่บางฉายแววตึงเครียดชัดเจน

“แกทำบ้าอะไรของแกเอเลน”  เสียงทุ้มสั่นเครือ อ้อมกอดที่กดทับลงมากำลังสั่นไหว ใช่เขากำลังกลัว กลัวที่จะสูญเสียสิ่งสำคัญ กลัวที่ร่างกายนี้เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ  กลัวที่นัยน์ตาสีเขียวมรกตนั้นจะไม่สามารถสะท้อนสิ่งใดใด กลัวว่าริมฝีปากบางนั้นจะไม่สามารถเอ่ยคำพูดใดได้อีก

เอเลนยกสองแขนโอบตอบอีกฝ่าย “ขอโทษที่ทำให้ตกใจ  แจน”  เขาผิดเองที่ไม่ระวังตัวเพราะมัวแต่เหม่อลอยถ้าไม่ได้ร่างสูงช่วยแล้วล่ะก็ตัวเขาคงทำให้ใครหลายๆคนต้องเสียใจ

“ขอบใจนะแจน  ชั้นไม่เป็นไรแล้วล่ะ” ใบหน้ามนส่งยิ้มบางให้กับอีกคน

“เฮ้อ  แกทำชั้นหัวใจเกือบวายตาย  อย่าทำเหมือนกับแกเป็นไอบ้าที่รีบไปหาที่ตายสิวะ” รู้สึกเหมือนกับจะหมดแรงไปเสียดื้อๆเลย แจนถอนหายใจอย่างโล่งอก 

ดีแล้วที่ปลอดภัย…

คำพูดของร่างสูงทำให้เอเลนอดขำออกมาไม่ได้  มือบางขยี้ลงบนผมสีน้ำตาลอ่อนด้วยความหมั่นไส้  ไม่ว่าจะเป็นในอดีตที่นานแสนนานมาแล้วหรือแม้กระทั่งตอนนี้คนคนนี้ก็ไม่เปลี่ยน ถึงแม้จะชอบหาเรื่องเขาและปากร้ายอยู่เสมอ  แต่ก็คอยช่วยเหลือเขาตลอดมาเช่นกัน

“กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะ  ไม่ต้องเล่นมันแล้วน้ำทะเลแกกลับไปเล่นน้ำในสระที่รีสอร์ทดีกว่า”  อย่างน้อยถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ยังปลอดภัยกว่าทะเลล่ะนะ

ร่างสูงหิ้วคนดวงแข็งขึ้นหลังเพื่อพากลับที่พัก  ทำให้เจ้าตัวยุ่งต้องรีบเกาะไหล่หนาของอีกคนเพราะกลัวว่าจะหงายหลังลงไป พร้อมทั้งโวยวายขึ้นมา

“เฮ้ยแจน ชั้นเดินเองได้ปล่อยเลยนะเว้ย!!”  ใบหน้ามนขึ้นสีด้วยความอายกับการกระทำของอีกฝ่าย ตกลงว่านี่ตัวเขาเบาจนใครต่างก็หิ้วได้ง่ายๆเลยจริงๆสินะ

“ไอบ้าที่เกือบเอาชีวิตไปทิ้งน่ะหุบปากไปเลย” ร่างสูงข่มอีกฝ่าย  ถ้าเป็นปกติคงต้องได้มีการต่อปากต่อคำกันยืดยาวแต่เพราะว่าเพิ่งถูกคนตรงหน้านี้ช่วยชีวิต เอเลนจึงได้แต่บ่นอุบอิบแล้วยอมขี่หลังอีกคนกลับที่พักแต่โดยดี

ถัดไปจากที่เกิดเหตุไม่ไกลนักมีชายหนุ่มนักท่องเที่ยวอีกคนที่ยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ เพราะได้ยินเสียงตะโกนเลยทำให้เขาเดินเข้ามาใกล้ต้นเสียง  เจ้าของผมดำดุจรัตติกาลในมือแกร่งถือรองเท้าที่ตนถอดไว้  เพราะคาดไว้ว่าถ้าสถาณการณ์เลวร้ายจะเข้าไปช่วยเจ้าเด็กร่างสูงผมสีน้ำตาลอ่อนนั้น  แต่ดูเหมือนไม่ได้จำเป็นแล้ว  เจ้าตัวเลยเฝ้าดูจนเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ  แถวนั้นเป็นที่ส่วนตัวนะเดี๋ยวก็โดนข้อหาบุกรุกหรอกกลับรีสอร์ทของเอลวินกันดีกว่ารถใกล้จะออกแล้ว”  หญิงสาวร่างโปร่งผมสีน้ำตาลรวบมัดไว้  พร้อมทั้งสวมแว่นตา ออกมาตามหาชายตรงหน้าเพราะเห็นว่าจวนได้เวลาที่ต้องกลับกันแล้ว

“อืม”  ชายหนุ่มตอบรับ  ท่าทางและใบหน้าที่เฉยชานั่นเป็นลักษณะเด่นของเจ้าตัวที่คนรอบข้างคุ้นชิน

               

                หลังมื้อเย็นเมื่อทุกคนกลับมายังที่พักอาร์มินมาร์โก  ไรเนอร์เบลทรูธ และแอนนี่ ต่างลากตัวแจนหลบออกไปหาที่คุยเพื่อถามไถ่ความคืบหน้า

                “แจนครับวันนี้ได้เรื่องอะไรบ้างไหม?”  มาร์โกหนุ่มตกกระรีบถามขึ้น

แจนไม่ได้ตอบอะไรแต่จากปฏิกิริยาของร่างสูงที่แสดงออกมาก็ทำให้เดาได้ว่าคงมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นอยู่อย่างแน่นอน  จะให้บอกได้ไงล่ะว่าได้สัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่ายหลายต่อหลายครั้งแล้ว  ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะสถาณการณ์พาไปก็เถอะ

“อย่างนี้ก็มีลุ้นแล้วสินะครับ”  อาร์มินรีบเสริม  นึกว่าความหวังของหนุ่มดวงซวยที่ดันไปชอบเพื่อนสนิทจะเป็นศูนย์แต่แบบนี้ก็ยังพอมีหวังสินะ

“แล้วตกลงพวกนายได้กันรึยัง?”  คำถามจากแอนนี่ทำเอาแจนหน้าร้อนเหมือนกาต้มน้ำเดือด  จนเบลทรูธและไรเนอร์ต้องจับตัวไว้เพราะเกรงว่าจะวิ่งหนีหายไปซะก่อน

“แล้วตกลงเป็นไงมั่งล่ะ?”ไรเนอร์ซักต่อ ดูจากปฏิกิริยาแล้วแสดงว่าต้องมีอะไรไม่ธรรมดาแน่นอน

“ฉ…..ฉันกับเอเลนก็แค่……..”  แจนใบหน้าแดงร้อนผ่าวมือหนายกขึ้นมาหวังจะบังหน้าตนเองได้บ้าง

“ก็แค่?” เบลทรูธช่วยไล่ต้อนโจทย์ให้จนมุม

ทุกสายตาจับจ้องมองมาที่เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นจุดเดียวอย่างลุ้นระทึกและแฝงความกดดันให้เจ้าตัว

“ก…ก็แค่ จ…จู.. โอ๊ย!!พวกนายยังไม่มีอะไรคืบหน้าทั้งนั้นแหละเว้ย!!!”  แจนรีบวิ่งหนีแทรกตัวเองออกมาจากกลุ่มกลับเข้าห้องพักของตน

เหลือเพียงปริศนาจากคำพูดที่ทำให้ทั้งกลุ่มต่างขบคิดกันอย่างตกตะลึง

“คือ ถ้าเมื่อสักครู่ผมเดาไม่ผิด แจนจะบอกว่าจูบรึเปล่าครับ?”อาร์มินเปิดประเด็นขึ้นมาทำให้คนอื่นๆที่เหลืออยู่ขบคิดกับคำที่ร่างสูงจะบอกแต่ไม่ยอมเอ่ยออกมา

“ผมว่าไม่ผิดแน่  ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเป็นอย่างนั้น” เบลทรูธเห็นด้วยกับอาร์มิน

“นึกว่าจะเป็นไก่อ่อน   แต่ก็ใช้ได้นี่นา”  แอนนี่เริ่มคิดจริงจังอีกครั้งว่าบางทีวาสลีนของเธออาจจะมีประโยชน์กับเพื่อนในเร็ววัน

ทุกคนได้แต่มองหน้าซึ่งกันและกัน  พร้อมทั้งอดคิดเป็นเสียงเดียวกันไม่ได้ว่าบางทีคุณชายแจนก็อาจจะมีน้ำยากว่าที่คาดเดาไว้

“เดี๋ยวสิ  แบบนี้ชั้นก็ต้องจ่ายให้มาร์โก  กับโคนี่ น่ะสิ” หนุ่มผมทองสั้นผู้มีร่างกายกำยำที่สุดในกลุ่มคำนวณจำนวนเงินที่เขาต้องจ่ายอย่างเสียดาย

“มีของชั้นด้วยนะ  ดีเลยอาทิตย์หน้าชั้นจะไปซื้อรองเท้าใหม่” แอนนี่นับนิ้วไล่รายชื่อคนอื่นๆที่ต้องเสียเงินให้เธอกับการพนันครั้งนี้ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นฝ่ายเสีย

“ดูท่าทางคนที่ได้จะมี แอนนี่  คริสต้ามาร์โก  และโคนี่  สินะครับ”รู้งี้ไม่น่าจะลากมิคาสะไปด้วยเลย ไม่คิดว่าคนอย่างคุณชายแจนที่เพิ่งเข้าใจตัวเองจะสามารถพัฒนาตนเองไปได้แบบนี้  อย่างน้อยก็ไม่ใช่เขาคนเดียวที่เสียเงิน ยังมีเบลทรูธ ไรเนอร์ชาช่า  และยูมิลอีกด้วยอาร์มินได้แต่คิดเสียดายเงินที่ต้องเสียไป

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนผู้ซึ่งไม่รู้ตัวเลยว่าความกลุ้มใจของเจ้าตัวกลายเป็นเรื่องพนันขันต่อที่สร้างรายได้และสูญเสียรายได้ให้กับเพื่อนๆในกลุ่มไปเสียแล้วกำลังกระวนกระวายกับความคิดของตนเอง

มันไม่ใช่จูบ มันคือการปฐมพยาบาลผู้ป่วยเบื้องต้น  เพราะอย่างนั้นไม่มีอะไรในกอไผ่ทั้งสิ้น  ร่างสูงที่หลบซ่อนตัวอยู่ในห้องพักของตนเองเริ่มคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมา  แต่ริมฝีปากหมอนั่นก็นุ่มชะมัด  เฮ้ย!!ไม่ใช่สิมันเป็นอุบัติเหตุ  มันไม่ใช่จูบสักหน่อย  แจนโวยวายกับตัวเองในใจ  สมองและความคิดเริ่มตีกันจนไม่สังเกตุเลยว่าเพื่อนร่วมห้องอีกคนก็กลับมาแล้วเช่นกัน

“ปวดท้องเหรอแจน? ถึงได้ดิ้นไปดินมาบนเตียง  ให้ชั้นไปเอายาจากลุงคีธมาให้ไหม?” เอเลนเริ่มอดคิดไม่ได้แล้วจริงๆว่าเพื่อนของเขาอาจจะป่วย เพราะอาการที่แสดงออกมาหลายวันนี้ดูแปลกๆชอบกล

“ไม่มีอะไรแค่คิดอะไรเพ้อเจ้อน่ะ”  ใบหน้าคมตอบกลับ  พอคิดว่านั่นอาจเป็นจูบเลยทำให้ไม่กล้าสบตากับนัยน์ตาสีมรกตนั้นตรงๆ

“งั้นเหรอ  ถ้าจะเอายาก็บอกนะชั้นจะไปตามลุงคีธให้”  ร่างโปร่งก้าวขึ้นเตียงของตนเอง  นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองออกไปยังวิวทิวทัศน์ข้างนอก  แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาค่ำมืดแล้วแต่แสงไฟที่ส่องจากไฟของรีสอร์ทก็ทำให้สามารถมองเห็นวิวตอนกลางคืนได้อยู่บ้าง

“นี่เอเลน แกมีอะไรรึเปล่า?  ชั้นว่าหลายอาทิตย์มานี้แกดูเหม่อๆชอบกลนะ”  แจนอดสงสัยไม่ได้ เพราะ ตอนแรกเขาพอรู้สึกได้บ้างว่าคนตรงหน้านี้แปลกไปจากเดิมแต่นั่นอาจเป็นเพราะช่วงสอบและต้องโหมส่งรายงานเลยทำให้พักผ่อนไม่เพียงพอ  แต่ก็ไม่ใช่เพราะตลอดระยะสามวันที่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันใบหน้ามนจะชอบเหม่อมองและจมอยู่กับห้วงความคิดของตนเอง ถึงจะยิ้ม หัวเราะ และดูสนุกสนานเป็นปกติ แต่หลายครั้งที่มีความรู้สึกว่าคนตรงหน้านี้กำลังฝืนและซ่อนความรู้สึกจริงๆไว้

นัยน์ตาสีมรกตสบกับนัยน์ตาสีเปลือกไม้อยู่สักครู่ก่อนค่อยๆเบนไปยังทางอื่น  ริมฝีปากบางค่อยๆเอ่ยถามออกมา

“แจนถ้าสิ่งที่นายกำลังค้นหามันสร้างความเจ็บปวดให้แล้วล่ะก็นายจะยังอยากรู้ตอนจบของมันรึเปล่า?”

“หืม  ก็ต้องอยากรู้สิ  ถึงแม้ตอนนี้จะเจ็บปวดแต่ก็ไม่ได้มีอะไรมายืนยันว่าความเจ็บปวดนั้นจะไม่สิ้นสุดนี่  หรือบางทีผลสุดท้ายมันอาจจะเป็นแรงผลักดันเพื่อให้เราก้าวไปข้างหน้าก็ได้”  แจนเดินเข้ามาหาร่างโปร่ง มือหนาขยี้ลงบนผมสีน้ำตาลที่อ่อนนุ่ม “เอเลน  เยเกอร์  ที่ชั้นรู้จักน่ะเป็นไอบ้าที่มุทะลุ  ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ  และไม่เคยกลัวว่าต้องเจอกับอะไรก็ตาม  ถึงบางทีมันจะดูไร้ความคิดไปเสียหน่อยแต่ก็เป็นข้อดีของนายไม่ใช่เหรอไง?”  เป็นเสน่ห์ของนายที่ทำให้ชั้นหลงใหลอย่างไม่รู้ตัว

“นั่นน่ะสินะ”  ถึงแม้จะเจ็บปวดแต่ผลสุดท้ายเขาก็จะต้องก้าวข้ามผ่านมันไปได้  แม้จะเจ็บปวดแต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะเอามายืนยันได้ว่าในอนาคตจะไม่มีความสุข  ถ้ามันไม่อาจหยุดกั้นความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้  หรือหลุดพ้นจากพันธนาการที่ไม่อาจมองเห็นนี้ เขาก็จะลองเผชิญหน้ากับมันดูให้ถึงที่สุด

ได้…… ในเมื่อไม่สามารถหลีกหนีความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามานี้ได้ล่ะก็  เขาก็จะไปจนถึงจุดสิ้นสุดของเรื่องราวให้ดู

มือเรียวเปิดลิ้นชักหยิบสมุดบันทึกสีดำของตนขึ้นมา  ร่างโปร่งสูดหายใจลึกเข้า ออก  เพื่อเป็นการตั้งสติ

หัวหน้ารีไว  ถึงแม้การกระทำของคุณจะทำให้ผมเจ็บปวด  แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่อาจที่จะเกลียดหรือขจัดคุณออกไปจากห้วงความคิดและจิตใจได้เลย  แม้รู้ว่าในโลกปัจจุบันคุณไม่ได้มีตัวตนอยู่ที่นี้  แต่ก็ไม่อาจหยุดไขว่คว้าค้นหาคุณ  อยากรู้ว่าแท้จริงแล้วคุณคิดยังไงกับผมกันแน่?  เพราะในส่วนลึกของจิตใจยังคงหวังว่าเขาเป็นคนที่สำคัญคนหนึ่งที่คนเย็นชาคนนั้นก็ไม่อาจปล่อยมือไปได้เช่นกัน  แม้อาจจะเป็นแค่ความคิดเข้าข้างตัวเองและหลอกตัวเองซึ่งได้แต่หวังว่าจะได้เป็นส่วนหนึ่งที่สะท้อนในแววตาของนัยน์ตาสีขี้เถ้านั้น

TBC.