Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory Chapter 11

Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory

Chapter 11

บ้านจัดสรรสีขาวหลังใหญ่ใจกลางเมืองเด็กหนุ่มผมสีอ่อนกำลังขะมักเขม้นกับบรรดานิตยสารที่เหล่าที่ปรึกษาด้านความรักต่างซื้อมาราวกับเป็นหนังสือเตรียมสอบสำหรับเด็กเตรียมเข้ามหาวิทยาลัยเสียอย่างนั้น

กลเม็ดพิชิตใจสาวหน้าใส แต่เอเลนมันเป็นผู้ชาย งั้นวิธีมัดใจหนุ่มในฝัน แต่เราก็ผู้ชายด้วยกันนี่หว่ามันจะใช้ได้เรอะ? แล้วเล่มนี้…… รวม100ลีลาเด็ดจับเขาให้อยู่หมัด 

!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มถึงกับขึ้นสีเมื่ออ่านรายชื่อหนังสือที่บรรดาเพื่อนๆขนมาให้ด้วยความหวังดี(?) ซึ่งตอนนี้กระจายอยู่บนเตียงเขาไม่ต่ำกว่าสิบเล่ม ไอพวกนั้นมันซื้ออะไรมาให้กันแน่วะเนี่ย!! นี่การที่เขาจะจีบเอเลนถึงกับต้องศึกษาคู่มือมากมายยังกับเขาต้องเอนท์สะท้านยังไงอย่างนั้น แจนนั่งไล่อ่านรายชื่อหนังสือที่อยู่บนเตียงของตน จากจำนวนที่มีมากมายเกินกว่าครึ่งที่เป็นหนังสือจำพวก กลเม็ดเคล็ดไม่ลับเสริมรักให้เร่าร้อน………. แล้วเขากับเอเลนที่ยังไม่เขยิบความสัมพันธ์ไปไกลขนาดนั้นเขาควรจะศึกษาไว้ก่อนดีรึเปล่า? นัยน์ตาสีอ่อนหยิบนิตยสารขึ้นมาพิจารณา ภาพชายหนุ่มเปลือยท่อนบนกำลังพรมจูบลงบนคอระหงของหญิงสาวที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแค่ตัวเดียวที่ตอนนี้เขาเห็นเป็นภาพตัวเองกำลังพรมจูบบนคอระหงของเพื่อนสนิทนัยน์ตาสีเขียวมรกตแทนเสียแล้ว  แจนหน้าขึ้นสีทันที ร่างสูงสะบัดหัวไปมาพยายามไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตน

ไม่ใช่โว๊ย!! มันต้องเริ่มจากจีบให้ติดก่อนสิวะ!!

วันนี้แทบทั้งวันร่างสูงแทบจะจมอยู่กับบรรดากองนิตยสารทั้งหลายที่เขาไม่เคยสนใจหรือหยิบขึ้นมาอ่านเลยสักนิด เนื่องจากกลับจากทะเลเขาและเอเลนที่ไม่ได้เจอกันมาราว 1 อาทิตย์ ทำให้เหล่าบรรดาเพื่อนๆที่คอยห่วงใย(?)ต่างเป็นห่วงคอยซักถาม และเมื่อเห็นว่ายังไม่มีอะไรคืบหน้าเท่าที่ควรด้วยความหวังดีของบรรดาเพื่อนๆทุกคนในกลุ่ม Secret Mission จึงได้ไปเหมาบรรดานิตยสารที่รวบรวมเหล่าหัวข้อกลเม็ดแปลกๆเหล่านี้หิ้วมาให้เขาถึงบ้าน ตัวเขาที่ไม่อยากทำให้ความหวังดีของเพื่อนสูญเปล่าเลยต้องลองหยิบพวกมันมาศึกษา แต่ด้วยจำนวนที่มากมายทำให้เขาไม่อาจเลือกได้ว่าควรศึกษาจากเล่มไหนดี

มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเข้าโปรแกรมพูดคุย และกดเข้าคุยกับเด็กหนุ่มผมสีทองที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มเป็นการส่วนตัว เพราะดูแล้วว่าการถามอาร์มินโดยตรงน่าจะทำให้เขาสามารถเลือกและตัดสินใจได้ดีกว่า ถ้าเขาเข้าไปถามในกลุ่มที่ตั้งรวมกันไว้ก็เกรงว่าจะไม่ได้คำตอบเหมือนอย่างที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

Jeanฉันจะต้องเป็นผู้พิชิต

: (เฮ้ยอาร์มิน ไอนิตยสารที่พวกแกให้มาชั้นควรจะดูเล่มไหนวะ? จะให้ศึกษาหมดไม่ไหวหรอกนะเว๊ย)

ไม่นานที่ปรึกษาปลายทางก็ได้เปิดอ่านและตอบกลับอย่างรวดเร็ว

Armin  Do everything for future

: (ผมว่าแจนลองหาหัวข้อที่น่าจะเข้ากับตัวเองที่สุดดูดีไหมครับจะได้เลือกง่ายขึ้น)

Jeanฉันจะต้องเป็นผู้พิชิต

: (ก็เพราะไม่รู้ว่าจะเอาหัวข้อไหนเลยกลุ่มใจอยู่เนี่ย แกช่วยชั้นเลือกหน่อยดิ)

Armin  Do everything for future

: (ผมก็จำไม่ได้แล้วว่าวันนั้นทุกคนเลือกเล่มไหนไปบ้าง เอาอย่างนี้ละกันครับผมแนะนำแจนลองสุ่มขึ้นมาศึกษาสักเล่มเลยละกัน)

Jeanฉันจะต้องเป็นผู้พิชิต

: (…………..งั้นชั้นจะลองสุ่มดู)

ถ้างั้นคงต้องสุ่มแบบจับฉลากล่ะนะ แจนรวบรวมนิตยสารทั้งหมดที่กระจายอยู่บนเตียง ร่างสูงจับนิตยสารทั้งสองมือไว้แน่นแล้วโยนขึ้นไปบนเพดานห้องเพื่อหวังว่าจะคว้าสุ่มมาสักเล่ม เหล่านิตยสารเจ้าปัญหาต่างกระจายไปทั่วห้องนอนของเด็กหนุ่ม มือขวายกขึ้นหวังจะคว้าสักเล่มที่ร่วงหล่นลงมากลางอากาศราวกับเจ้าตัวกำลังเล่นมิวสิควีดีโอภาพของเด็กหนุ่มที่พยายามไขว่คว้าการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ตรงหน้า

โป๊ก!!

แต่เจ้าสันนิตยสารที่คว้าไว้ได้ดันหลุดมือหล่นกระแทกลงจมูกเขาอย่างจัง!! ราวกับเป็นการกลั่นแกล้งชะตากรรมหัวใจของเด็กหนุ่ม มือหนาบีบสันจมูกของตัวเองอย่างเจ็บปวดพร้อมทั้งพยายามตรวจเช็คสันคมที่หวังว่าคงจะไม่เบี้ยวผิดรูปจนเขาต้องไปศัลยกรรมเสริม

นัยน์ตาสีอ่อนไล่อ่านนิตยสารเจ้ากรรมที่เกือบทำเขาเสียหล่อ ‘สุดยอดวิธีแขยิบเพื่อนรักให้เป็นคนรัก’  แบบนี้แหละค่อยใช้ได้หน่อย มือหนาผลิกนิตยสารไปยังหน้าคอลัมน์ที่คาดว่าน่าจะพอแนะนำอะไรได้บ้าง นัยน์ตาสีเปลือกไม้ไล่อ่านหน้านิตยสารอย่างตั้งใจ  อืม……..

1.             คุณต้องทำให้เขารู้สึกว่าเราเป็นคนพิเศษที่ไม่ใช่เพื่อนโดยการแสดงให้เห็นว่าเธอคนนั้นสำคัญกับคุณมาก

2.             คุณต้องคอยเอาใจใส่(อาจถึงขั้นเอาใจ) เพื่อให้เธอคนนั้นรู้สึกดีเวลาที่มีคุณอยู่ข้างๆ ถ้าขาดคุณไปอาจเหมือนขาดอะไรบางอย่าง

3.             คุณต้องคอยสังเกตปฎิกิริยาเพื่อดูความคืบหน้าของสิ่งที่คุณทำ

4.             เมื่อมีโอกาสและบรรยากาสเป็นใจคุณควรบอกให้เธอรู้ว่าคุณชอบเธอจริงๆ(ข้อควรระวังต้องเป็นสถาณการณ์ที่จริงจัง อย่าทำเป็นเหมือนคุณล้อเล่นเด็ดขาดเพราะแทนที่เธอจะคิดว่าคุณชอบเธอจริงๆ เธอจะคิดว่าคุณแค่ล้อเล่นเท่านั้นและคุณจะไม่สามารถก้าวข้ามเส้นเพื่อนสนิทไปได้)

5.             ถ้าลองทำทุกวิถีทางแล้วคงยังไม่เวริ์คขอแนะนำว่าให้คุณถอดใจและมองหาคนอื่นเถอะ ยังไงคงไม่อาจข้ามไปมากกว่าเพื่อนได้แล้วแหละ

…………………………. เออ ใครก็ได้บอกหน่อยว่าไอที่อุส่าเสียเวลาไปมันช่วยอะไรเขาได้บ้าง?

ข้อ1 ให้ความสำคัญ แล้วไอให้ความสำคัญมากกว่าเพื่อนนี่ต้องทำยังไงวะ?

ข้อ 2 คอยเอาใจใส่ ทุกวันนี้ก็เหมือนคอยตามใจมันแทบตลอดแบบนี้เขาเรียกเอาใจใส่พอแล้วรึยัง?

ข้อ 3 สังเกตุปฎิกิริยา …………………….ไม่เห็นมีอะไรต่างเราคงยังชัดเจนไม่พอล่ะมั่ง?

ข้อ 4 บอกให้รู้ว่าชอบงั้นเหรอ แถมต้องสร้างบรรยากาศจริงจัง บรรยากาศจริงจังต้องไปสารภาพรักกับมันในห้องเรียนรึเปล่าวะ? หรือช่วงก่อนสอบดี? น่าจะจริงจังพอนะ

ข้อ5 ……………….ชักเริ่มคิดว่าไอคนเขียนคอลัมน์เขียนแบบขอไปทีว่ะ

ระหว่างที่ร่างสูงกำลังพยายามทำความเข้าใจกับคอลัมน์นิตยสารในมืออยู่นั้นเสียงโปรแกรมแชทก็ดังขึ้นเตือนข้อความเข้า มือหนาคว้าหยิบโทรศัพท์ตนขึ้นมาใบหน้าหล่อขึ้นสีระเรื่อทันทีเมื่อเห็นชื่อคนที่ส่งข้อความมาหาเป็นคนเดียวกับที่กำลังเป็นเหมือนโจทย์คณิตศาสตร์ให้เขาแก้ไขอยู่ก็ไม่ปาน

Eren I’m jäger

: (แจนแกว่างอยู่เปล่าวะ?)

มือหนารีบพิมพ์ข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว อย่างน้อยข้อ 1 กับข้อ 2 ก็คงได้ใช้แหละวะ

Jeanฉันจะต้องเป็นผู้พิชิต

: (ว่างๆมีอะไรเหรอเอเลน?)

Eren I’m jäge

: (ไปขับรถเล่นเป็นเพื่อนหน่อย มิคาสะไปซื้อของกับแม่น่ะ)

มือหนาสั่นเทาเมื่ออ่านข้อความที่อีกคนส่งมา มิคาสะไม่อยู่ก็แสดงว่าเขาจะได้ออกไปกับเอเลนสองต่อสอง ดูเหมือนว่าเบื้องบนอาจยอมเปิดโอกาสให้กับเด็กหนุ่มอย่างเขาในการเขยิบสายสัมพันธ์บ้างแล้ว

Jeanฉันจะต้องเป็นผู้พิชิต

: (รอแปบละกันชั้นจะไปรับแกที่บ้าน)

Eren I’m jäge

: (โอเค แล้วเจอกัน)

หลังจากส่งสติ๊กเกอร์ตอบกลับข้อความ มือหนาคว้ากุญแจรถสีน้ำเงินของตนและตรงดิ่งไปยังบ้านของร่างโปร่งที่รออยู่อย่างรวดเร็ว

ยังไม่ทันที่รถยนต์จะเลี้ยวเข้าสู่รั้วบ้าน เด็กหนุ่มร่างโปร่งก็มายืนรออยู่หน้าประตูรั้วเสียแล้ว เมื่อเอเลนเห็นรถยนต์และเลขทะเบียนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีเจ้าตัวไม่รอช้าเปิดประตูรถแล้วรีบขึ้นมายังที่นั่งข้างคนขับอย่างรวดเร็ว

“มาเร็วดีนี่หว่า” ใบหน้ามนส่งยิ้มระรื่นให้กับสารถีวันนี้ของตน

“แล้วนี่แกจะไปไหนวะถึงต้องรีบขนาดนี้” ในหัวของเด็กหนุ่มร่างสูงมีแต่คำว่าคอยเอาใจและให้ความสำคัญเวียนวนอยู่ในหัวไปมา

“ไปแถวจัตุรัสกลางเมืองกัน” มือเรียวคาดเข็มขัดนิรภัยของตนเองก่อนจะหันไปตอบคนข้างๆ

“ครับๆแล้วแต่จะบัญชาเลย” ว่าแต่ทำไมต้องจตุรัสกลางเมืองแถวนั้นมีแต่พวกสำนักงานแล้วก็สถานที่ราชการ ถึงจะสงสัยแต่ร่างสูงก็ไม่ได้ถามออกไปได้แต่ขับรถไปยังปลายทางตามที่คนสั่งต้องการเท่านั้น เพราะตอนนี้การให้ความสำคัญกับเอาใจร่างโปร่งที่นั่งข้างๆคือจุดสำคัญที่สุดที่กำลังวนเวียนไปมาในหัว

จัตุรัสกลางเมืองแหล่งรวมออฟฟิศและสำนักงานต่างๆมากมาย ร้านอาหารและร้านค้าล้วนตกแต่งอย่างเรียบง่ายสบายๆและหลากหลายเพื่อรองรับลูกค้าที่ส่วนใหญ่เป็นพนักงานออฟฟิศไปจนถึงพนักงานรัฐที่มีอยู่มากมายในย่านนี้ ถึงแม้ว่าวันนี้จะยังคงเป็นวันทำงานของวัยผู้ใหญ่ตามปกติแต่เนื่องจากเป็นช่วงเวลาบ่ายแล้วที่เหล่าพนักงานออฟฟิศต้องกลับเข้าทำงานเลยทำให้มีคนมาใช้บริการร้านค้าต่างๆและคนเดินไปมาในบริเวณนี้ค่อนข้างเบาบาง

รถสีน้ำเงินจอดชิดริมถนนหน้าอาคารสีขาวขนาดใหญ่ สัญลักษณ์ประจำเมืองทำให้รู้ว่าเป็นสถานที่ราชการ ถัดจากสัญลักษณ์ของเมืองจะเห็นเป็นตราปีกสีขาวและดำไขว้กันบ่งบอกถึงหน่วยงานกองปราบปรามได้เป็นอย่างดี

ใบหน้ามนมองอาคารขนาดใหญ่สีขาวตรงหน้าอย่างครุ่นคิด เป้าหมายที่เจ้าตัวมายังจตุรัสกลางเมืองก็เพื่อตามหาคนที่เฝ้ารอที่ในที่สุดก็ได้พบเสียที  อุส่าห์มาถึงที่นี้ทั้งทีแต่จะเข้าไปข้างในด้วยเหตุผลอะไรได้ล่ะ? เพราะที่นี้ไม่ใช่สถาณีตำรวจและเป็นถึงหน่วยงานเฉพาะกิจที่ห้ามคนภายนอกเข้าด้วยแล้วนัยน์ตาสีมรกตกวาดมองรอบๆบริเวณ ข้างหน่วยงานมีร้านกาแฟเล็กๆที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย เอเลนคาดว่าอาจจะต้องนั่งรอที่ร้านกาแฟเผื่อที่จะได้เจอคนที่กำลังเฝ้ารอมาตลอด  นัยนต์ตาสีมรกตสั่นระริกด้วยความดีใจเมื่อมองผ่านกระจกร้านกาแฟเข้าไปได้เห็นร่างของชายหนุ่มในชุดโค๊ทสีดำที่กำลังเฝ้าตามหากำลังนั่งดื่มกาแฟที่เคานท์เตอร์บาร์ ร่างโปร่งไม่รอช้ารีบลงจากรถเพื่อเข้าไปในร้านกาแฟตรงหน้าทันที ปล่อยให้สารถีที่มาส่งมองมาอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นเอเลนเดินเข้าร้านไปแจนก็รีบล็อครถและเดินตามเข้ามาเช่นกัน

เอเลนเมื่อเข้ามาในร้านก็รีบเดินไปตรงที่นั่งหน้าเคานท์เตอร์ถัดออกมาจากที่อีกคนนั่งอยู่ก่อนแล้วเพื่อเว้นระยะห่างไม่ให้ดูน่าสงสัย ร่างสูงที่ตามมาก็เดินมานั่งลงข้างๆ นัยน์ตาสีขี้เถ้ายังคงจับจ้องกับเอกสารในมือ คิ้วเรียวขมวดมุ่นกับเอกสารที่ต้องรีบสะสางของตนโดยไม่ทันสังเกตุถึงการมาของอีกฝ่าย

พนักงานหญิงตรงเคานท์เตอร์ที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้านส่งเมนูให้กับลูกค้ารายใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทั้งสอง นัยน์ตาสีมรกตมองเมนูในมือแล้วเงยหน้าเพื่อส่งยิ้มขอบคุณให้กับพนักงานสาว นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างรอยยิ้มที่ส่งให้จากที่จะเป็นรอยยิ้มขอบคุณธรรมดาตามมารยาทกลับเป็นรอยยิ้มแห่งความสุขและยินดีเป็นอย่างยิ่งส่งให้กับหญิงสาวผมสีอ่อนสั้นตรงหน้า จนหญิงสาวยิ้มตอบอย่างไม่ถูกเธอเลยได้แต่แนะนำเมนูต่างๆของร้านให้กับเด็กหนุ่ม

“เอาเป็นเมนูที่พี่แนะนำเลยก็ได้ครับ” ใบหน้ามนส่งยิ้มให้กับอีกฝ่ายจนเด็กหนุ่มอีกคนที่มาด้วยแอบหวั่นใจ จากที่คอยสังเกตุท่าทีและอาการเมื่อสักครู่คงไม่ใช่ว่าเอเลนแอบชอบพี่สาวร้านกาแฟคนนี้หรอกนะ ที่อุส่าห์เรียกเขาขับรถมาถึงที่นี้อย่าบอกนะว่าเพื่อมาหาพี่สาวตรงนี้

“แจนแกจะเอาอะไร?” นัยน์ตาสีเขียวหันมาถามเพื่อนของตนที่กำลังส่งสายตาสงสัยมาให้ แต่ดูเหมือนร่างโปร่งไม่ได้ใส่ใจกับสายตาของเพื่อนสนิทของตนเพราะกำลังดีใจที่ได้เจอกับหญิงสาวที่อ่อนโยนและคุ้นเคยในอดีตที่แสนนานมาแล้ว รวมทั้งยังคงพยายามหาวิธีที่จะพูดคุยกับคนที่นั่งอยู่เคานท์เตอร์ในสุด บุคคลที่คิดถึงและอยากรู้จักมากที่สุด

“เอาตามแกละกัน” พนักงานสาวรับเมนูกลับและไปจัดการออร์เดอร์ที่ได้รับหลังร้าน

ร่างสูงที่เฝ้าสังเกตุการณ์คนข้างๆพยายามรวบรวมความกล้าถามสิ่งที่อยู่ในใจเพื่อจะคลายความสงสัยลง

“เอเลนแกชอบพี่สาวร้านกาแฟเหรอวะ?” เด็กหนุ่มกังวลกับคำตอบที่จะได้รับ ระหว่างที่ไม่ได้เจอกันแค่อาทิตย์เดียวอย่าบอกนะว่าหมอนี่แอบมารู้จักกับพี่สาวร้านกาแฟโดยที่เขาไม่รู้!!

“ห๊ะ? จะบ้าเหรอไง” ใบหน้ามนมองกลับหน้าเพื่อนสนิทด้วยความแปลกใจ คนที่เขาสนใจน่ะไม่ใช่หญิงสาวที่เป็นมิตรแบบนั้นหรอก แต่เป็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในสุดของเคานท์เตอร์ที่กำลังส่งรังสีหงุดหงิดไม่ชวนให้เข้าใกล้ต่างหากเล่า

“งั้นเหรอ แหะ แหะ” แจนแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาคงยังไม่มีใครเข้ามายุ่มย่ามกับเอเลนจนทำให้เจ้าตัวสนใจ โดยที่ร่างสูงหารู้ไม่ว่าที่จริงแล้วหัวใจของเพื่อนสนิทที่ตนหมายปองกำลังเพรียกหาใครอีกคนที่อยู่ถัดไปต่างหาก

“หัวหน้าคะกาแฟเย็นหมดแล้วนะคะ แล้วเลิกปล่อยรังสีหงุดหงิดใส่ลูกค้าของชั้นเสียที” หญิงสาวเปลี่ยนกาแฟที่วางอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่มที่กำลังมองเอกสารอย่างหงุดหงิด

“เวลานี้ลูกค้าเธอไม่เยอะไม่ใช่เหรอไงเพทร่า?” นัยน์ตาสีขี้เถ้ายังคงไม่ละจากเอกสาร มือแกร่งหยิบกาแฟที่ริมให้ใหม่ยกขึ้นดื่ม ด้วยความคุ้นเคยกันมานานเลยทำให้เขารู้ดีว่าหญิงสาวแค่ต้องการให้เขาเข้ามานั่งผ่อนคลายสบายๆในร้านกาแฟของเธอบ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วเขาก็มักหอบงานมาทำประจำด้วยความที่งานของเขามีมากจนล้นมือและความน่าเบื่อที่ต้องอยู่แต่ในห้องสำนักงานสี่เหลี่ยมเลยทำให้เขาชอบที่จะหนีมานั่งทำงานที่ร้านกาแฟของเพทร่าช่วงบ่ายที่ไม่ค่อยจะมีคนแล้วเท่าไร กลิ่นกาแฟและกลิ่นหอมหวานของขนมจางๆทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายกับงานลงได้บ้าง

“ที่คนน้อยลงเพราะไม่กล้าเข้ามามากกว่าค่ะหัวหน้า” ใบหน้าคมยังคงนิ่งเฉยไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของหญิงสาว

เพทร่าได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินกลับเข้าไปหลังร้าน สักครู่กลิ่นวาฟเฟิลหอมกรุ่นราดด้วยน้ำผึ้งแตะจมูกเสริฟลงหน้าเด็กหนุ่มทั้งสอง ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับไปทำหน้าที่ของตนเสียงของเด็กหนุ่มก็เรียกเธอเสียก่อน

“เออ ขอโทษนะครับคุณเพทร่าคุณรีไวมาที่นี้บ่อยไหมครับ?” ชื่อที่ออกมาจากร่างโปร่งทำให้แจนละออกจากวาฟเฟิลหอมกรุ่นตรงหน้าและเอียงตัวเข้ามาใกล้อย่างสนใจทันที รีไวชื่อที่เอเลนเคยละเมอเรียกเมื่อตอนที่ไปเที่ยวรีสอร์ท เขาเป็นใคร?

“เอ๊ะ พวกเธอรู้จักหัวหน้าด้วยเหรอจ๊ะ?” เพทรามองอย่างแปลกใจไม่คิดว่าเด็กหนุ่มสดใสสองคนตรงหน้าจะรู้จักกับชายหนุ่มที่แสนจะเย็นชาคนนั้นได้เลยสักนิด

“คุณรีไวเป็นเพื่อนกับอาจารย์ฮันซี่ที่สอนในมหาลัยของผมน่ะครับ” ใบหน้าหวานของหญิงสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“คุณฮันซี่คนนั้นน่ะเอง เดี๋ยวนี้เธอรับสอนในมหาลัยด้วยเหรอเนี่ยขยันไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ” เพทราหัวเราะน้อยๆเมื่อนึกถึงหญิงสาวที่กระตือรือร้นและสดใสที่สร้างรอยยิ้มให้กับคนรอบข้างเสมอ

“คุณเพทร่ารู้จักคุณฮันซี่ด้วยเหรอครับ?” ใบหน้ามนถามด้วยความตื่นเต้น สายสัมพันธ์ที่มองไม่เห็นช่างแน่นแฟ้นและขับเคลื่อนให้ทุกคนต่างได้มาเจอกัน

“ใช่จะ ก่อนที่จะมาเปิดร้านกาแฟฉันเคยเป็นลูกน้องหัวหน้ารีไวมาก่อนน่ะ เลยได้ทำงานกับคุณฮันซี่ด้วย” ใบหน้ามนของเด็กหนุ่มตั้งใจฟังเรื่องราวที่หญิงสาวเล่า

“คุณฮันซี่เป็นนักค้นคว้าและวิเคราะห์ที่แปลกที่สุดที่เคยร่วมงานด้วยเลยล่ะ ทุกครั้งที่เธอต้องลงสนามจริงหรือเจอกับเหล่าอาชญากรเธอจะดีใจจนออกนอกหน้าเลยทีเดียว” เมื่อเอเลนนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่วันก็ทำให้เขารู้สึกเห็นใจบรรดาคนที่เคยร่วมงานกับอาจารย์สาวแสนแปลกของเขา

“แต่ว่าหัวหน้ารีไว ถือได้ว่าเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งกองปราบปรามเลยนะ ด้วยความสามารถและการตัดสินใจทำให้เขาสามารถที่จะจัดการคนร้ายได้อย่างรวดเร็ว ไหนจะมีหัวหน้าเอลวินที่คอยดูแลและจัดการวางแผนการที่บอกได้เลยว่าแทบไม่มีช่องโหว่ จนทำให้คดีต่างๆปิดตัวลงได้อย่างรวดเร็วอาชญากรในเมืองก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัดเลย ถือได้ว่าเป็นโชคดีของยุคนี้เลยก็ว่าได้ที่มีคนมากความสามารถและคอยผลักดันกันมารวมตัวกันแบบนี้” เพทราเล่าอย่างภาคภูมิใจ

“แล้วทำไมคุณเพทร่าถึงลาออกมาเปิดร้านกาแฟล่ะครับ ทั้งที่ได้อยู่กับคนเก่งๆขนาดนั้นไม่เสียดายแย่เหรอ?” แจนที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยถามหญิงสาว เพราะการทำงานกับคนที่มีความสามารถนั้นใช่ว่าจะได้ทำด้วยได้ง่ายๆ การที่หญิงสาวลาออกคงจะมีเหตุจำเป็นแน่นอน

เพทร่ายิ้มอ่อนโยนให้กับเด็กหนุ่มทั้งสอง มือเรียวของหญิงสาวลูบไล้แหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของตน “เสียดายสิ ฉันน่ะรักงานของฉันมากเลยนะ แต่บางทีเราก็ต้องเลือกเพื่อคนสำคัญของเราน่ะจะ เขาไม่อยากให้ฉันทำงานที่เสี่ยงอันตรายและเขาบอกว่าอยากที่จะดูแลและสร้างครอบครัวที่อบอุ่น สีหน้าที่จริงจังของเขาทำให้ฉันยอมตกลง แต่ตัวเขาก็ยังคงเสี่ยงอันตรายอยู่เหมือนเดิมถึงอย่างนั้นเขาก็บอกว่าให้เชื่อใจและเขาจะรอดกลับมาให้ได้ทุกครั้งเพราะรู้ว่าที่ข้างหลังเขานั้นยังมีใครอีกคนที่รอคอยอยู่” ใบหน้าหวานยิ้มอย่างมีความสุขแก้มใสขึ้นสีระเรื่อยามนึกถึงคำพูดของอีกคน “ฉันเลยเลือกที่จะเชื่อใจเขาแบบนี้ล่ะ”

เอเลนมองรอยยิ้มของหญิงสาวที่มีความสุข ใบหน้ามนยิ้มตามหญิงสาวตรงหน้า ดีจังที่ดูเหมือนคุณเพทราเองในที่สุดก็ได้มีความสุขตามที่หญิงสาวอ่อนโยนและอบอุ่นเช่นเธอควรได้รับ ว่าแต่คนที่คุณเพทร่าแต่งงานด้วยใครกันนะจะเป็นคุณออลโอรึเปล่า? ด้วยความสงสัยเอเลนจึงขอดูรูปถ่ายวันแต่งงานของหญิงสาว

เพทราหยิบรูปที่วางไว้ในลิ้นชักใต้เคานท์เตอร์ของเธอส่งให้เด็กหนุ่ม เมื่อเอเลนเห็นภาพถ่ายนัยน์ตาสีเขียวมรกตเป็นประกายด้วยความสุข หัวใจรู้สึกอบอุ่นกับรูปถ่ายที่ได้เห็น หญิงสาวในชุดสีขาวกระโปรงยาวยิ้มอย่างมีความสุขสดใสในรูปภาพกำลังโอบกอดชายหนุ่มผมหยักศกที่ยิ้มจนแก้มปริ ภาพคนทั้งสองช่างดูอบอุ่นและน่ารัก สัมผัสได้ถึงออร่าความสุขที่แผ่กระจายออกมาจนคนดูเองก็รู้สึกมีความสุขมากมายเช่นกัน

“เขาจะต้องดูแลคุณเพทร่าได้ดีอย่างแน่นอนครับ ผมมั่นใจเลย” ในที่สุดทั้งสองคนก็ได้ทำในสิ่งที่ในอดีตไม่อาจทำได้ ความสุขที่ในที่สุดทั้งคู่ก็สามารถไขว่คว้ามันได้ในชาตินี้

“ขอบคุณนะ เธอพูดเหมือนกับหัวหน้ารีไวเลย ฉันมั่นใจเลยล่ะว่าเลือกคนไม่ผิดจริงๆ” เพทร่ายิ้มให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้า

“เฮ้ เพทราชั้นจะไปแล้ว” เสียงเรียกของชายหนุ่มทำให้เพทราหันกลับไปทำหน้าที่ของตนเอง

นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองเด็กหนุ่มที่นั่งถัดไปจากตนเองไม่ไกลนัก “นายเอเลน ลูกศิษย์ของยัยฮันซี่นี่”

ในที่สุดโอกาสที่จะได้คุยและรู้จักกับคนตรงหน้ามากขึ้นก็มาถึง ระหว่างที่รอหญิงสาวคิดเงินร่างโปร่งจึงเขยิบเข้าไปใกล้กับชายหนุ่มที่เป็นเป้าหมายพร้อมส่งยิ้มสดใสให้

“ดีใจจังเลยครับที่คุณรีไวจำผมได้ด้วย” ชื่อที่ถูกเอ่ยออกมาอีกครั้งทำให้แจนมองชายหนุ่มในชุดโค๊ทสีดำอย่างสงสัย….. ใคร?

“ชั้นไม่ได้แก่ขนาดจะจำคนที่เพิ่งเจอกันไม่ได้หรอกนะไอหนู ว่าแต่นายมาทำอะไรแถวนี้น่ะ” นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองอย่างสงสัย จัตุรัสกลางเมืองเป็นแหล่งรวมของคนวัยทำงาน ไม่ใช่ที่เด็กนักศึกษาชอบมาเที่ยวเล่นเพราะไม่ได้มีร้านค้าหรือห้างสรรพสินค้าที่รองรับวัยรุ่น

“อ…เออ พอดีเพื่อนผมเขาแนะนำมาว่าขนมร้านคุณเพทร่าอร่อยมากเลยมาลองดูน่ะครับ” เอเลนพยายามหาข้ออ้าง จะบอกได้ยังไงว่าที่มาแถวนี้เพราะอยากเจอคุณต่างหากล่ะ นัยน์ตาสีมรกตหม่นลงเล็กน้อย

ทำยังไงคุณถึงจะนึกเรื่องของเราออกกันครับหัวหน้า?........ คำถามที่ไม่สามารถถามออกไปได้ ได้แต่เก็บไว้ภายในไร้ซึ่งคำตอบ

“งั้นเหรอ….ขนมของร้านนี้ก็อร่อยจริงๆล่ะนะ” ตัวเขาที่ไม่ชอบของหวานมากก็ยอมรับว่าขนมที่เพทร่าทำนั้นอร่อยและไม่เลี่ยนจนเกินไป เป็นขนมเพียงไม่กี่ร้านในเมืองที่เขาสามารถทานได้

“นี่ค่ะหัวหน้า” หญิงสาววางบิลค่าอาหารให้กับชายหนุ่ม มือแกร่งหยิบธนบัตรวางลงในถาดแต่จำนวนและมูลค่าของธนบัตรนั้นมากกว่าราคาที่ต้องจ่าย หรือว่าหัวหน้าจะให้ทิปเธอ? ฟ้าต้องผ่าแน่ๆ

“รวมของไอเด็กสองคนนี้ด้วยเลย” คำตอบจากชายหนุ่มแทนที่จะทำให้เธอคลายความสงสัยกลับยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม คนที่มีมนุษยสัมพันธ์ยอดแย่แถมไม่สนใจใครกลับยอมจ่ายเงินค่าอาหารให้กับลูกศิษย์ของเพื่อน หรือที่จริงแล้วทั้งสองคนจะสนิทกันแต่ถ้าสนิทกันเด็กหนุ่มก็น่าจะเข้าไปทักทายตั้งแต่เข้ามาในร้านแล้วสิ? สงสัยนอกจากฟ้าจะผ่าแล้วท่าทางพายุหิมะน่าจะเข้าทั้งที่ยังไม่ถึงฤดูด้วยซ้ำ

“แต่ว่าจะดีเหรอครับ?” ใบหน้ามนมองคนที่จ่ายเงินให้ด้วยความเกรงใจ

มือแกร่งยกขึ้นลูบศีรษะคนตรงหน้า “แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก”

เอเลนยิ้มละไมด้วยความดีใจ ความอบอุ่นจากฝ่ามือที่ลูบลงมายังคงเหมือนเดิมแม้จะผ่านมาแสนนานแล้วก็ตาม

การกระทำของอดีตหัวหน้าหนุ่มทำให้หญิงสาวถึงกับจ้องตาค้าง ถ้าตอนนี้มีคนบอกเธอว่ามีสัตว์ประหลาดโผล่ขึ้นมาถล่มกลางเมืองเธอยังขอเชื่อมากกว่าภาพที่เห็นตรงหน้าเสียอีก แปลก…แปลกมาก ทั้งที่เธอเองทำงานและอยู่ใกล้ชิดกับหัวหน้ามาตั้งนานแต่นี้เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่คนไร้อารมณ์คนนั้นลูบหัวคนอื่นอย่างอ่อนโยนแบบนี้ ถ้าเตะหรือต่อยล่ะก็จะไม่แปลกใจเลยแต่นี่เขาคนนั้นกำลังลูบหัวเด็กหนุ่มแถมใบหน้าที่ใครๆก็เห็นว่าเฉยชาอยู่นั้น แต่สำหรับเธอที่เคยทำงานด้วยกันมานานย่อมรู้ดีว่าที่จริงแล้วกำลังพึงพอใจกับเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ผิดแน่

“ชั้นต้องไปแล้ว มีประชุมต่อน่ะ” เอเลนอยากรั้งชายหนุ่มให้อยู่ต่อแต่ในเมื่อคนตรงหน้ามีภารกิจที่ต้องไปทำ ร่างโปร่งจึงได้แต่ยิ้มส่งอีกคนที่เดินออกไปจากร้าน

แจนมองเพื่อนสนิทของตนอย่างสงสัย ชายหนุ่มร่างเตี้ยคนนั้น…..รีไว  อย่าบอกนะว่าเอเลนสนใจไอผู้ชายเตี้ยคนนั้น อกซ้ายรู้สึกตีบตันขึ้นมาทันทีพอคิดว่าเอเลนอาจจะกำลังสนใจชายหนุ่มที่ออกจากร้านไป แจนพยายามรวบรวมความกล้าถามข้อสงสัยที่อัดแน่นอยู่ในอก

“เอเลนคนเมื่อกี้ใครเหรอ?”

ร่างโปร่งเดินกลับมานั่งที่ของตนเอง “คุณรีไวเป็นเพื่อนกับอาจารย์ฮันซี่น่ะ เมื่อวานชั้นกับมิคาสะบังเอิญไปเจออาจารย์ที่ห้างแถวมหาลัยบวกกับมีเหตุบังเอิญนิดหน่อยเลยทำให้รู้จักกันน่ะ”

นัยน์ตาสีมรกตดูหม่นลงเมื่อชายหนุ่มจากไปทั้งที่ตอนเข้ามาในร้านยังคงมีสีหน้าสดใส ถึงแม้ขนมที่อยู่ตรงหน้าจะหอมหวานและรสชาตดีเพียงใดแต่ดูเหมือนเอเลนจะไม่ได้ซึมซับความอร่อยของวาฟเฟิลที่เป็นเมนูแนะนำของร้านเลยสักนิด ปฎิกิริยาที่เจ้าตัวแสดงออกทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาของเพื่อนสนิทและหญิงสาวเจ้าของร้านทั้งสิ้น

ในคู่มือข้อที่ 3 ที่บอกให้สังเกตปฎิกิริยา แต่ไอปฏิกิริยาที่ชัดเจนแบบนี้ดันเกิดขึ้นกับอีกคนที่ไม่ใช่เขานี่สิ!! อย่าบอกนะว่าเอเลนตกหลุมรักไอเตี้ยที่เพิ่งเจอกันแค่เมื่อวาน!! แจนที่รู้จักกับเอเลนมาตั้งแต่สมัยมัธยมและสนิทกับร่างโปร่งตรงหน้านี้ดีย่อมรู้ดีว่าอาการที่คนตรงหน้ากำลังแสดงออกมันไม่ธรรมดา ชีวิตรักที่ยังไม่ได้เริ่มมันจะเจอทางตันแล้วงั้นเหรอ? ไม่สิอีกคนแค่เพิ่งเจอกันเมื่อวานยังไงเขาก็มีโอกาสมากกว่า ร่างสูงพยายามคิดอย่างให้กำลังใจตนเอง แต่เพื่อความแน่ใจขอลองถามดูอีกรอบดีกว่า

“เออ…คุณรีไวนี่ดูเท่ห์จังเนอะทั้งที่ไม่ได้สูง” เน้นคำว่าไม่สูงหวังกระแทกกระทั้นอีกฝ่ายที่จากไปแล้ว

“เท่ห์และเก่งมากๆเลยล่ะ” ใบหน้ามนตอบกลับมาด้วยแววตาที่เป็นประกายพร้อมรอยยิ้มสดใส

เดี๋ยวสีเอเลนทำไมนายถึงต้องทำท่าทางดีใจขนาดนั้นด้วย ไม่สิมันอาจจะเป็นแค่ความชื่นชมก็ได้เพราะสายงานของไอเตี้ยนั้นมันเท่ห์สินะ แต่เพื่อความชัวร์ขออีกคำถามละกัน

“คนเท่ห์และเก่งแบบนั้นจะต้องมีแฟนสวยอยู่แล้วแน่ๆ” คำพูดของแจนทำให้ใบหน้ามนตกใจและหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

เฮ้ย!!! ปฎิกิริยาแบบนี้มัน……… ตอนนี้ร่างสูงรู้สึกทุกอย่างรอบตัวเปลี่ยนเป็นภาพสีขาวดำ ในอกด้านซ้ายเหมือนมีมีดขนาดใหญ่เสียบลงไป

“นั่นน่ะสิทั้งที่เท่ห์และเก่งแต่หัวหน้ากลับยังโสดอยู่พวกเธอว่าแปลกไหมล่ะ?” เพทร่าที่แอบฟังเด็กหนุ่มทั้งคู่คุยกันแทรกขึ้นมา จากปฏิกิริยาของเด็กหนุ่มที่ชื่อเอเลนทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้เหมือนจะมีใจให้กับอดีตหัวหน้าของเธอ และจากการกระทำของหัวหน้ารีไวที่เธอเห็นเมื่อสักครู่ทำให้เธอคิดว่าคู่นี้น่าจะมีลุ้นที่จะเขยิบความสัมพันธ์แน่ๆ ยังไงเธอก็ขอลองเชียร์หน่อยล่ะ อยากจะเห็นหัวหน้าที่เป็นที่เกรงกลัวและเย็นชาคนนั้นกระวนกระวายเพราะตกหลุมรักใครสักคน

ยิ่งได้ยินว่ามารหัวใจตนตอนนี้ยังคงโสดอยู่ ร่างสูงก็ราวกับว่ามีหินขนาดใหญ่หล่นใส่ลงบนศีรษะของตนทันที

“เอ๊ะ จริงเหรอครับคุณเพทร่า?” เอเลนมองหญิงสาวเจ้าของร้านด้วยสายตาที่เป็นประกาย ตอนนี้หัวหน้ารีไวยังคงโสดอยู่!!

“ใช่จ้า ทั้งที่หน้าตาก็ดี ฐานะก็ดี เสียแต่เรื่องส่วนสูงนี้แหละ” ถึงส่วนสูงของหัวหน้ารีไวจะไม่ได้มาตรฐานตามชายหนุ่มทั่วไป แต่ด้วยหน้าตาและรูปร่างที่ทรมาณใจสาวๆทำให้มีหญิงสาวมากมายมาตกหลุมรักชายแข็งแกร่งคนนี้ แต่ไม่ว่าจะกี่รายก็เป็นอันต้องหอบหัวใจที่ไม่เคยได้รับการตอบสนองกลับไปทุกราย แต่เด็กหนุ่มคนนี้น่าจะสามารถทะลวงเกราะเหล็กที่กั้นไว้อยู่ได้

“แหะๆ ถึงจะไม่สูงแต่หัวหน้าก็เป็นคนที่น่าเคารพมากเลยนะครับ” ขนมวาฟเฟิลราดน้ำผึ้งเริ่มมีรสชาติหอมหวานจากที่ดูเหมือนตอนแรกเด็กหนุ่มแทบจะไม่รู้รสเลย แต่ว่าจะทำยังไงถึงจะได้เจอกันอีกนะ?

หญิงสาวมองเด็กหนุ่มที่นั่งเขี่ยน้ำผึ้งและผลสตรอเบอร์รี่ที่อยู่ในจานไปมาอย่างใช้ความคิด กำลังคิดอะไรอยู่นะแต่ถ้าเป็นอาการของคนที่กำลังมีความรักก็คงคิดเรื่องของหัวหน้าอยู่สินะ เพทร่ามองเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู อยากช่วยจังมีอะไรที่เราพอทำได้บ้างรึเปล่า? นัยน์ตาสีอ่อนมองไปรอบๆร้านกาแฟแล้วกลับมามองที่เด็กหนุ่ม ใบหน้าหวานยิ้มระรื้นเมื่อเธอรุ้สึกว่ามีความคิดดีๆเข้ามาแล้ว

“จะว่าไปบางวันลูกค้าก็เยอะมากเลยนะเวลาจะไปทำขนมพร้อมเฝ้าหน้าร้านไปด้วยก็ลำบากอยู่เหมือนกัน” นัยน์ตาสีอ่อนเหล่มองปฏิกิริยาของเด็กหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นมาอย่างสนอกสนใจสิ่งที่เธอกำลังพูด “แถมหัวหน้าบางทีมาตอนยุ่งๆก็ทำให้ชั้นดูแลร้านได้ไม่สะดวกเท่าไรด้วยสิ คงต้องหาพนักงานพาร์ทไทม์สักแล้วล่ะมั่ง?”

ได้ผล

เด็กหนุ่มเป้าหมายให้ความสนใจพร้อมทั้งหยิบบัตรนักศึกษาของตนเองยื่นส่งให้เธอทันที

“คุณเพทร่าครับถ้าไม่รังเกียจให้ผมทำพาร์ทไทม์ที่นี้ได้ไหมครับ? ผมเป็นนักศึกษาอยู่อายุถึงแน่นอน ผมขอสัญญาว่าถึงแม้จะเปิดเทอมแล้วก็จะไม่ให้ทั้งการเรียนและงานที่ร้านของคุณเพทร่าเสียอย่างแน่นอนครับ” เอเลนมองหญิงสาวด้วยสายตาแน่วแน่จริงจัง โอกาสที่จะได้เจอคุณรีไวและสานความสัมพันธ์มากขึ้นมาถึงแล้วเขาไม่ให้โอกาสแบบนี้หลุดลอยไปแน่นอน

หญิงสาวแกล้งทำเป็นแปลกใจ ใบหน้าหวานยิ้มรับเด็กหนุ่มตรงหน้า “ได้เด็กหนุ่มๆมาช่วยร้านต้องคึกคักแน่เลย ขอฝากตัวด้วยนะจ๊ะ” ไว้ต้องโทรไปเรียกคุณฮันซี่ให้มาเที่ยวที่ร้านบ้างซะแล้ว

ใบหน้ามนยิ้มกว้าง “ครับฝากตัวด้วยนะครับคุณเจ้าของร้าน”  สำเร็จแล้วในที่สุดก็จะได้ใกล้ชิดคุณรีไวมากขึ้น

“ผมขอสมัครด้วยอีกคนครับ” แจนที่นั่งเงียบมานานยื่นบัตรนักศึกษาของตนให้หญิงสาว เรื่องอะไรจะยอมปล่อยให้ไอเตี้ยนั่นมีโอกาสชุบมือเปิบทั้งที่เพิ่งเจอกันเมื่อวาน ส่วนเขาเป็นคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยไฮสคูลนะ คอยดูจะคอยกีดกันให้ถึงที่สุด

เพทร่ารับบัตรนักศึกษาที่ยื่นมาอีกใบ “ได้สิจ๊ะ ขอฝากตัวด้วยละกันนะ” เท่าที่สังเกตุเหมือนเด็กหนุ่มร่างสูงคนนี้จะแอบมีใจให้กับเพื่อนสนิทของตัวเอง เพื่อความยุติธรรมต่อให้เธอจะเชียร์อดีตหัวหน้าของตนเอง แต่เรื่องแบบนี้ก็ต้องให้ความเท่าเทียมกันทุกฝ่าย

“ถ้าพวกเธอสะดวกเริ่มงานพรุ่งนี้เลยนะจ๊ะ” เย็นนี้โทรไปเรียกคุณฮันซี่และคนอื่นๆมาด้วยดีกว่า

“ได้เลยครับ” นัยน์ตาสีมรกตส่งประกายตามุ่งมั่น

ฟันเฟืองความสัมพันธ์ยังคงหมุนวน แรงผลักดันของคนรอบข้างต่างช่วยขับเคลื่อนสายสัมพันธ์ที่ห่างหายค่อยๆเข้ามาใกล้ชิดกันอีกครั้งที่ละน้อย

 TBC.