Fic. [AU]: Attack On Titan (Levi x Eren) ล่ารักอันตราย Chapter 2: My Sweet Victim

Fic. [AU]: Attack On Titan (Levi x Eren) ล่ารักอันตราย

Chapter 2: My Sweet Victim

ก๊อก  ก๊อก

เสียงเคาะประตูบานหนาดังขึ้นเพื่อเป็นการขออนุญาตเจ้าของห้อง ร่างเพรียวเดินเข้ามายังโต๊ะสำนักงานสีดำขนาดใหญ่กลางห้อง

“นี่ของที่นายให้ไปหารีไว” มือเรียวยื่นบัตรเชิญงานเปิดตัวสินค้าแบรนดังให้กับอีกฝ่าย

“โฮ่ ทำดีมากฮันซี่” มือแกร่งหยิบบัตรเชิญขึ้นมามองรายละเอียดผ่าน บัตรงานเปิดตัวของเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่จะมีขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า

“ว่าแต่ปกติงานแบบนี้นายไม่เคยสนใจเลยนี่นา คราวนี้มีอะไรถึงทำให้นายอยากไปกันล่ะ?” หญิงสาวมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย โดยปกติงานเปิดตัวแบรนด์ต่างๆมักส่งมาเชิญเจ้าตัวอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะสนใจไปถ้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องทางธุรกิจที่มากพอ แต่งานเปิดตัวแบรนด์เสื้อผ้าถึงแม้จะเป็นแบรนด์ดังก็ตามแต่ดูแล้วไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับธุรกิจที่คนตรงหน้าจะต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวเลยสักนิด แต่ถึงขนาดโทรมาสั่งให้เธอหาบัตรเข้าร่วมงานแสดงว่าจะต้องมีสิ่งที่น่าสนใจมากทีเดียว

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองคนตรงหน้า ใบหน้าเย็นชายกยิ้มมุมปากที่ฮันซี่เห็นแล้วรู้สึกเสียวสันหลังอย่างแปลกๆ นี่แสดงว่ามีสิ่งที่น่าสนใจมากเลยทีเดียวสินะท่าทางแบบนี้คงไม่ใช่แค่สนใจธรรมดาแล้วแน่ๆ

“มีของที่คิดว่าอยากลองน่ะ”

ของที่อยากลอง? อยากลองเสื้อผ้าใหม่ๆของแบรนด์นี้งั้นเหรอแต่สไตล์สีสันมันสดใสไม่ใช่แบบที่คนตรงหน้านี้ชอบใส่สักนิด หรืออยากลองเปิดธุรกิจด้านแฟชั่นเพิ่มเติม? ก็ไม่น่าใช่ดูแล้วคนอย่างหมอนี่คงไม่มานั่งทำอะไรสร้างสรรค์โลกแบบนั้น แล้วตกลงที่อยากลองมันคืออะไรกันแน่? หญิงสาวได้แต่มองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจว่าที่จริงแล้วกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

.

.

.

.

.

.

.

.

ณ. ห้องจัดงานใหญ่ภายในโรงแรม งานแถลงข่าวเปิดตัวแบรนด์เสื้อผ้าใหม่กำลังเริ่มขึ้น หนุ่มสาวและแขกผู้มีเกียรติมากมายต่างแต่งกายมาในชุดสูทและชุดราตรีหรูหราสมกับเป็นงานเปิดตัวแบรนด์ดังที่ใครๆต่างจับตามอง

เฮ้อ…. เอเลนถอนหายใจกับบรรยากาศในงาน ถ้าไม่ใช่ว่าคุณฮันเนสขอร้องให้มาเขาก็ไม่มีทางมางานแบบนี้เด็ดขาด ต่อให้เขาจะเป็นคนถ่ายภาพนางแบบที่ตอนนี้กำลังนั่งให้สัมภาษณ์พวกนั้นอยู่ก็ตาม แต่กับงานที่หรูหราและเป็นทางการแบบนี้บอกตามตรงว่าไม่เคยชินซะที ถึงแม้จะต้องคอยตามคุณฮันเนสมางานแบบนี้อยู่บ่อยครั้งแต่หลายครั้งที่เขาปฎิเสธ

“เฮ้ย! ถอนหายใจมากๆแก่เร็วนะเว้ย” มือหนาของอีกคนตบไหล่ร่างบางที่กำลังทำหน้าเบื่อโลก

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองคนที่เข้ามาทักแล้วต้องถอนหายใจอีกครั้ง คนที่เข้ามาทักคือเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเพราะเป็นเด็กข้างบ้านคุณฮันเนส “นายมาเขียนข่าวเหรอวะแจน?”

“พอดีคนเขาขาดเลยขอให้มาช่วยน่ะ” ร่างสูงเกาหัวอย่างอารมณ์เสีย เพราะการเขียนข่าวแฟชั่นสำหรับเขาแล้วไม่ใช่เรื่องที่น่าสนใจเลย “ว่าแต่เสียดายว่ะที่รูปครั้งที่แล้วที่แกขายให้ฉันไม่ได้ตีพิมพ์ออกไป ดูเหมือนมันจะมีลับลมคมในกว่าที่คิดเยอะเลยว่ะ  ไม่ก็คนที่อยู่เบื้องหลังต้องเป็นพวกระดับใหญ่พอตัวเลย”

ใบหน้ามนถึงกับถอดสีเมื่อนึกถึงรูปถ่ายที่เป็นต้นเหตุให้เจอกับเหตุการณ์ที่ไม่อยากจำ เพราะไอรูปถ่ายที่บังเอิญไปถ่ายได้ตอนนั้นแท้ๆเชียว ดีแค่ไหนที่ยังรอดชีวิตกลับมาได้ไม่โดนฆ่าถ่วงทะเลซะก่อน แค่คิดก็ขนลุกแล้วหวังว่าคงไม่ต้องเจอกับคนหน้าตายอย่างนั้นอีกหรอกนะ

“โอ๊ะ ทางนั้นดูจอแจจังเลยนะ สงสัยคนใหญ่คนโตมาล่ะมั่ง” เด็กหนุ่มผมสีอ่อนมองไปยังกลุ่มคนในชุดสูทที่กำลังรุมล้อมบางอย่างด้วยความสนอกสนใจ ใครมากันนะ? มองไม่เห็นเลยโดนบังซะมิด

นัยน์ตาสีมรกตมองไปยังกลุ่มคนที่คนข้างตัวกำลังให้ความสนใจอย่างเหม่อลอย การพบกับคนใหญ่คนโตหรือผู้มีอิทธิพลไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอยู่แล้วเลยไม่รู้ว่าจะสนใจไปทำไม….. แต่แล้วนัยน์ตาสีมรกตก็ต้องเบิกกว้างมือที่ถือแก้วแชมเปญพลางเกร็งแน่น เมื่อชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทเขยิบถอยห่างออกมาเลยทำให้เห็นคนที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่ต่างรายล้อมและให้ความสนใจ ชายหนุ่มที่เขาจำได้ดี ใบหน้าเย็นชาที่ไม่สนใจสิ่งใด ส่วนสูงที่ไม่ได้มาตราฐาน

นี่มันแค่บังเอิญ หรือว่าหมอนั่นคิดจะตามล่าเขาจริงๆงั้นเหรอ!?

“เฮ้ย นั่นคุณรีไวล์นี่หว่า แปลกจังปกติเขาไม่เคยออกงานอะไรแบบนี้ ไม่น่าล่ะใครๆต่างถึงรายล้อมขนาดนั้น” แจนมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความชื่นชม ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอตัวจริงแบบนี้

“เขามีอิทธิพลมากเลยเหรอวะ?” เอเลนกระซิบถามคนข้างๆ อย่างน้อยถ้ารู้ว่าหมอนั่นเป็นใครจะได้หาทางรับมือได้บ้าง

“จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ ต้องบอกว่าประเทศนี้ขับเคลื่อนไม่ได้ถ้าไม่มีเขาเลยก็ว่าได้มั่ง เพราะว่าไหนจะธุรกิจที่มีมากมายไม่ว่าจะเป็นบ่อน้ำมัน เหมืองแร่ หรือแม้กระทั่งอุตสาหกรรมเรือและการขนส่ง ถ้าพูดถึงเรื่องอิทธิพลต้องบอกว่ามีมากกว่านักการเมืองบางคนเสียอีก” คำพูดของแจนยิ่งทำให้ใบหน้ามนหน้าซีดยิ่งขึ้น นี่เขาไม่ได้แกว่งเท้าหาเสี้ยนธรรมดาแต่ดูเหมือนจะเหวี่ยงขาไปโดนกับระเบิดไม่รู้ตัวเสียแล้ว

“แต่ก็นะเบื้องหลังของนายคนนี้น่าสนไม่น้อยทีเดียว แม้ฉากหน้าจะเป็นที่นับหน้าถือตาของคนมากมายแต่การจะมาถึงจุดนี้ได้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างแน่นอน” นัยน์ตาสีมรกตมองคนข้างตัวที่กำลังยิ้มอย่างให้ความสนใจคนตรงหน้า เบื้องหลังมันมีแน่นอนแล้วมันเกือบทำให้ฉันเอาชีวิตไปทิ้งแล้วนะเว้ย!!! แถมไอหมอนั่นเท้าหนักชะมัดทำเอาแทบลุกไม่ขึ้นไปวันหนึ่งเต็มๆ เอเลนได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

ใบหน้ามนต้องรู้สึกชาเมื่อนัยน์ตาสีมรกตบังเอิญสบเข้ากับนัยน์ตาสีขี้เถ้าที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดเลยทำให้ร่างบางหันหลังและรีบเดินออกจากตรงนั้นมา ถึงแม้แจนจะเรียกหรือถามแต่เจ้าตัวที่กำลังพยายามหลีกหนีคนอันตรายก็ได้แต่เดินหนีอย่างไม่สนใจเสียงเรียกนั่นจนออกมาถึงระเบียงด้านนอกของสถานที่จัดงานซึ่งลับสายตาผู้คน มือบางเกาะระเบียงอย่างหมดแรง

หวังว่าไอหมอนั่นคงจะยังไม่เห็นเขาหรอกนะ แค่คิดก็ขนลุกซู่แล้ว!!!

มือบางยกแก้วแชมเปญที่ถือมาด้วยขึ้นจรดปากเพื่อจะดื่ม แต่กลับถูกใครสักคนคว้าไปเสียอย่างนั้น ใบหน้ามนหันมองตามแก้วที่ถูกฉวยไปแล้วเกือบต้องหยุดหายใจเมื่อพบว่าคนอันตรายที่พยายามหนีมาเมื่อสักครู่กลับมายืนอยู่ข้างๆเขาโดยที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิด

เวรแล้วไง!!! นึกว่าจะหลบพ้นแล้วเสียอีก แถมตรงนี้ลับตาคนอีกต่างหาก ทำไมช่วงนี้ถึงเจอแต่เรื่องชวนชีวิตสั้นนักนะวะเอเลนเอ๋ย!!!

“นายยังไม่บรรลุนิติภาวะควรดื่มน้ำผลไม้มากกว่านะเอเลน” เสียงทุ้มเย็นชาเอ่ยขึ้นพร้อมยกแก้วแชมเปญที่ริบมาจากเด็กหนุ่มไปดื่มแทน

“ว….ว่าแต่นายเถอะทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ ไม่รีบกลับเข้าไปในงานจะไม่เป็นไรเหรอมีคนอยากรู้จักนายเยอะแยะเลยนะ” แน่นอนว่าคนที่อยากรู้จักไม่ใช่ฉันแน่นอน

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองเด็กหนุ่ม หน้าตาที่กำลังตื่นตระหนกของหมอนี่ชวนให้น่าแกล้งไม่น้อย แต่เรื่องมารยาทควรต้องอบรมกันมากทีเดียว ร่างเล็กแต่กำยำค่อยๆก้าวเข้าไปหาร่างบาง ทำให้อีกคนต้องก้าวถอยหลังจนแผ่นหลังชิดติดกับกำแพงไร้ซึ่งทางหนี “ไม่เคยมีใครบอกนายรึไงว่าเรียกคนที่อายุมากกว่าว่านายน่ะมันเสียมารยาทมากๆรู้ไหม?”

“กับคนที่ไม่น่าเคารพแบบแกน่ะเรียกว่านายก็มากพอแล้ว” ใบหน้ามนมองกลับอีกคนด้วยสายตาท้าทาย อย่างน้อยตอนนี้ก็อยู่ในที่สาธารณะและมีคนมากมายถ้าเกิดอะไรขึ้นเขาก็คงเรียกคนมาช่วยได้ทัน

มือแกร่งลูบไล้ใบหน้ามนแผ่วเบา สายตาคมจ้องกลับไปอย่างท้าทายเช่นกัน

หึดูสิว่าจะดื้อด้านไปได้ขนาดไหน

รีไวล์บีบกรามของเด็กหนุ่มแน่นจนเอเลนถึงกับเบ้หน้าด้วยความเจ็บ มือเรียวพยายามงัดมือหนาที่บีบอยู่ออก แต่กลับโดนมือแข็งแกร่งอีกข้างรวบไว้เหนือศีรษะอย่างง่ายดายด้วยมือข้างเดียว ไอหมอนี่ทำไมแรงเยอะนักนะ!!

“โฮ่ ฉันเองก็ไม่รังเกียจที่จะอบรมสั่งสอนเยาวชนให้มีสามัญสำนึกหรอกนะ” มือแกร่งเพิ่มแรงบีบกรามของอีกฝ่าย “เอาล่ะ  ไหนลองเรียกใหม่สิ…ไอหนู”

นัยน์ตาสีมรกตหรี่มองอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์ กรามที่โดนบีบแน่นทำให้เจ้าตัวต้องกัดฟันเพื่อหวังจะลดความเจ็บปวดลงได้บ้าง

เมื่อใบหน้าคมเห็นว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะยังคงดื้อด้านอยู่จึงได้เพิ่มแรงบีบที่มือเข้าไปจนนัยน์ตาสีมรกตเริ่มมีน้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับ “ว่าไงล่ะเอเลน?”

เจ็บใจ… ใบหน้ามนหลับตาแน่น ไม่อยากยอมแพ้ แต่ก็ไม่อาจต้านทานคนแข็งแกร่งตรงหน้าได้เลย

“ค…….คุณรีไวล์”

ชื่อที่ถูกเอ่ยออกมาทำให้รีไวล์ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ถึงกระนั้นแทนที่มือแกร่งที่พันธนาการเด็กหนุ่มจะคลายลง แต่กลับเป็นว่าแรงบีบนั้นกลับยิ่งเพิ่มมากขึ้นจนฟันที่พยายามกัดนั้นหลุดออก ริมฝีปากเผยอออกด้วยแรงบีบที่รุนแรง แล้วถูกริมฝีปากคมของอีกคนครอบครองอย่างจาบจ้วง นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างตกใจกับการกระทำที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ลิ้นร้อนกระหวัดไปมาอย่างวาบหวาม รุกเร้ากอบโกยความหวานของริมฝีปากบางตรงหน้าอย่างละโมบ ลิ้นบางของเด็กหนุ่มพยายามดันลิ้นร้อนที่จาบจ้วงเข้ามา แต่นั่นกลับยิ่งกระตุ้นให้ลิ้นร้อนกระหวัดเกี่ยวอย่างวาบหวาม

กึก!!

รสฝาดของเลือดปนกับรสหวานของจูบที่จาบจ้วงเร่าร้อน ริมฝีปากคมถอนออกจากเด็กหนุ่ม มือแกร่งที่ใช้บีบคางมนลูบขึ้นแตะริมฝีปากของตนเอง ความเจ็บแสบที่โดนกัดอย่างแรงบนริมฝีปากและรสเลือดที่ไหลผ่านทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าพยศมากขนาดไหน

“แฮ่ก….  แฮ่ก…..” เอเลนหอบเอาอากาศเข้าปอด แขนบางทั้งสองยังคงถูกพันธนาการด้วยมือข้างเดียวของชายหนุ่ม นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งคนตรงหน้าอย่างเดือดดาล ไอหมอนี่เล่นตลกอะไร!?

“กล้าดีนี่ไอหนู” หึ… ไม่เลว ยิ่งทำให้น่าสนใจเข้าไปใหญ่….

ก่อนที่ร่างโปร่งที่ถูกพันธนาการจะได้โต้ตอบอะไร ริมฝีปากคมก็ทาบทับลงมาอีกครั้ง

“โอ๊ย!!” รสฝาดของเลือดและความเจ็บแสบที่เกิดขึ้นทำให้เอเลนหน้านิ่วด้วยความขุ่นเคือง เขาโดนกัดคืน

“รสเลือดนายไม่เลว” ชายหนุ่มเลียเลือดที่ไหลออกมาจากริมฝีปากของคนช่างพยศ

“ก….แก”

“อบรมแค่นี้นายยังไม่จำสินะ งั้นคงต้องสั่งสอนมากกว่านี้” มือแกร่งลูบไล้ไปยังสะโพกมนของเด็กหนุ่ม

เอเลนหน้าขึ้นสีด้วยความอายและตกใจ “แก จะทำอะไร!!!”

“อบรมเด็กดื้อยังไงล่ะ” มือแกร่งลูบไล้มายังจุดอ่อนไหวกลางลำตัว เมื่อสิ่งที่อยู่กลางลำตัวเริ่มแข็งสู้มือ รีไวล์จึงรูดซิปกางเกงของเด็กหนุ่มออก “ดูเหมือนนายเองก็จะรู้ดีนะว่าฉันจะทำอะไร” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูของเด็กหนุ่มอย่างหยอกเย้า

ใบหน้ามนกัดฟันแน่นหวังข่มอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านที่โดนอีกคนรุมเร้า“อ…….ย……อย่า”

“โฮ่ นายแน่ใจเหรอ?” มือแกร่งลูบไล้จุดที่น่าอายของเด็กหนุ่มไปมา

ร่างบางสั่นระริกด้วยอาย โกรธ และ ความเสียวซ่านไปพร้อมๆกัน ขาแกร่งของชายหนุ่มแทรกกลางยังขาของร่างโปร่ง ขาเรียวที่ยันพื้นเริ่มอ่อนระทวยจนร่างของเด็กหนุ่มทรุดลงบนขาแกร่งของอีกคนที่แทรกเข้ามา

“อ……ฮ้า…..ฮ้า” เด็กหนุ่มพยายามควบคุมการหายใจหวังจะเรียกสติตัวเองได้บ้าง แต่เป็นว่ายิ่งพยายามมากเท่าไรกลับยิ่งครางเสียงหวานออกมามากเท่านั้นและทำให้คนตรงหน้าพอใจกับปฏิกิริยาเหล่านั้นมากทีเดียว

“นายจะปล่อยออกมาก็ได้นะเอเลน” คำพูดที่น่าอายถูกกระซิบข้างหู

ทั้งอาย ทั้งโกรธคนตรงหน้า แต่ร่างกายที่โดนกระทำกลับไม่ยอมฟังคำสั่งของตนเอง มือเรียวที่ถูกกดทับจิกลงบนเนื้อหวังระบายความเสียวซ่านและอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน

“อ…อ…..อื้อ” มือแกร่งลูบไล้ปรนเปรอให้เด็กหนุ่ม เร่งจังหวะเร็วและถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งน้ำรักของเด็กหนุ่มนั้นพวยพุ่งออกมา “แฮ่ก  แฮ่ก”

ริมฝีปากคมทาบทับลงบนริมฝีปากบางที่กำลังสั่นระริกด้วยความเหนื่อยหอบ ลิ้นหนากอบโกยความหอมหวานจากโพรงปากจนพอใจก่อนที่จะละออก นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองเด็กหนุ่มที่พยายามหอบหายใจอย่างพึงพอใจ

“ก….แก ต้องการอะไรกัน!?” ทำไมต้องทำเรื่องแบบนี้กับเขา เรื่องที่น่าอายที่โดนมือแกร่งของคนตรงหน้าปลดปล่อย

“หืม? ดูเหมือนต้องอบรมกันอีกสินะ?” นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเจ้าเล่ห์

ร่างโปร่งหน้าขึ้นสีทันที ไม่รู้ว่าเพราะความอายหรือความโกรธที่มากกว่ากัน

“คุณทำอย่างนี้ทำไมกัน?” ริมฝีปากบางพยายามกัดฟันพูดสุภาพกับคนที่ไม่อยากสุภาพด้วยมากที่สุดตรงหน้า

“ดีมากเด็กดี” แทนที่จะได้รับคำตอบกลับเป็นคำชมและมือแกร่งที่ลูบลงมายังเส้นผมของตนแทน

ใบหน้ามนมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ มีแต่คำถามมากมายผุดขึ้นมาในสมอง ตกลงไอหมอนี่จะเอายังไงกับเขา? จะฆ่าเขาให้ตายโดยการจับถ่วงทะเลต่อจากนี้? หรือจะทำให้เขาต้องอับอายจนตาย?

“คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลย?”

มือแกร่งเชยคางมนขึ้นมามอง ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “แค่อยากจะสั่งสอนและตอกย้ำให้นายรู้ยังไงล่ะว่า โลกของนายอยู่ในกำมือของฉันไอหนู”

“ผมไม่ใช่ของของคุณ!”

“โฮ่ แววตาดีนี่ไอหนู” รีไวล์สบตาสีเขียวมรกตอย่างพึงพอใจ….เด็กนี้น่าสนใจและ….น่าสนุก “ถ้านายอยากจะหนีก็จงวิ่งให้สุดแรงซะล่ะ เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็จะไล่จับนายกลับมาทุกครั้ง” อย่างน้อยก็จนกว่าจะเบื่อล่ะนะ

ใบหน้ามนถอดสีกับคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้า ไอหมอนี่จะคอยจับตาดูเขาอย่างนั้นเหรอ? ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ขอสาบานเลยว่าไอรูปถ่ายนั่นเขาจะไม่มีวันถ่ายมันอีกอย่างแน่นอน

“ชริ!! อย่าคิดนะว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างที่นายต้องการ”

“หึ มันก็ไม่แน่หรอกนะเจ้าหนู” ใบหน้าคมมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างสนใจ แววตาที่เฉยชามีประกายของนักล่าที่กำลังจ้องมองเหยื่อ สิงโตน่ะมันชอบที่จะเล่นไล่ล่าเหยื่อจนเหยื่อหมดแรงและยอมที่จะเป็นอาหาร หรือถ้าเหยื่อนั่นน่าเบื่อเกินไปไม่มีค่าแก่การให้เล่นก็จะฆ่าทิ้งและกินทันที สำหรับเหยื่อตรงหน้านี่ได้ถูกตัดสินใจแล้วว่ามีค่ามากพอที่จะหยอกเล่นก่อนที่จะเชือดกินอย่างใจเย็น

ขอดูหน่อยสิว่าเหยื่อที่แสนหวานนี้จะหนีไปได้เสียขนาดไหนเชียว หรือท้ายสุดแล้วเจ้าเหยื่อนี้จะหมดแรงเสียก่อนกันแน่……

TBC.