Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory Chapter 16

Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory

Chapter 16

                รถยนต์สีดำแล่นออกจากคอนโด นัยน์ตาสีมรกตเหล่มองสารถีข้างกายที่กำลังจับจ้องไปที่ถนน นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าแล้วยังคงแปลกใจทั้งยังตื่นเต้นไม่หาย รุ่งเช้าที่ต่างออกไปจากเดิมทั้งสถานที่และคนที่เห็นคนแรกเมื่อลืมตาตื่น ใบหน้ามนขึ้นริ้วสีระเรื่อเมื่อนึกถึงภาพชายหนุ่มที่เข้าครัวทำอาหารเช้าเมื่อเช้า แม้จะรู้ดีอยู่แล้วว่าคนคนนี้รักสะอาดและเจ้าระเบียบขนาดไหนเมื่อชาติก่อน อีกทั้งในปัจจุบันนิสัยรักความสะอาดก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเห็นได้จากคอนโดที่ดูสะอาดเรียบร้อยราวกับห้องใหม่ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะทำอาหารได้ แถมอร่อยจนรู้สึกอายฝีมือในการทำข้าวห่อไข่ของตัวเองเมื่อคืน เมื่อพบว่ามื้อเช้าจากคุณรีไวเป็นอาหารชุดแบบครบเซ็ต มีทั้งหมูชุบเกล็ดขนมปังทอด ไข่ดาว ซุปใส จนอดทึ่งไม่ได้ว่าเจ้าตัวตื่นมาทำอาหารตั้งแต่กี่โมงกัน ทั้งที่คิดว่าตัวเองก็ตื่นเช้าพอควรเพื่อที่จะขึ้นมาเตรียมมื้อเช้าให้ แต่กลับโดนตัดหน้าเสียได้

                “คุณรีไวทำอาหารเป็นก็ไม่บอก ผมอายกับข้าวห่อไข่เมื่อวานเลย” อีกทั้งยังเสนอหน้าขอเป็นคนทำอาหารให้อีก รู้สึกขายหน้ายังไงก็ไม่รู้

                นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้างก่อนหันกลับไปให้ความสนใจกับถนนตรงหน้า พลางยกยิ้มอย่างนึกขำกับท่าทางที่เหมือนจะแอบงอนของคนด้านข้าง

                “นายก็ไม่ได้ทำแย่นี่”

                “แต่คุณรีไวก็ทำเก่งกว่าอยู่ดี”  ใบหน้ามนผองลมในปาก ทำไมคนคนนี้ถึงทำอะไรได้ทุกอย่างเลยนะ ชักหมั่นไส้แล้วสิ

                “ไม่เกี่ยวหรอกนะว่าใครทำเก่งกว่า แต่มันขึ้นอยู่กับว่านายทำให้ใครต่างหาก”

                จากแก้มป่องๆตอนนี้กลายเป็นอ้าปากเหวอกับคำพูดของคนอายุมากกว่าด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ

                “ค….คุณรีไว แอบเสี่ยวนะครับ”

                “ฉันแค่พูดตามที่คิดก็เท่านั้น”

                เอเลนหันหน้ามองกระจกรถด้านข้างดูวิวร้านค้าที่ผ่านสายตาไปเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตน ตั้งแต่ที่ได้พูดคุยและปรับความเข้าใจกัน ราวกับว่าตอนนี้ตัวเขาและคุณรีไวเหมือนใกล้กันมากขึ้นอีกก้าวหนึ่ง พอนึกถึงเรื่องจูบของเมื่อคืนยิ่งทำให้อกเต้นระรัว ตกลงว่าตอนนี้เขากับคุณรีไวจะเรียกว่าคบกันแล้วรึเปล่านะ?

                ก่อนที่จะเอ่ยถามรถเฟอร์รารี่สีดำก็แล่นจอดที่หน้าร้านของเพทร่าพอดีพร้อมทั้งร่างสูงของแจนที่วิ่งเข้ามาทุบกระจกรถจนทำให้เอเลนที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ

                เมื่อประตูถูกปลดล็อคเด็กหนุ่มร่างสูงไม่รอช้าที่เปิดประตูรถเข้ามาหาเพื่อนของตนทันที

                “เอเล๊นนนนนน!!!  เมื่อคืนแกเป็นยังไงบ้าง!!?” แจนจับไหล่บางเขย่าไปมา

                เอเลนดันคนตรงหน้าพร้อมจับไหล่คนสติแตกให้อยู่นิ่งๆ

                “เฮ้ย แจนใจเย็นๆ แกทำฉันเวียนหัวนะเว้ย”

                “ตาลุงนี้ไม่ได้ทำอะไรแกใช่ไหมเอเลน?” ถามพลางชี้ไปที่คนอายุมากกว่าอย่างเสียมารยาท

                เอเลนต้องดันมือของแจนลงพร้อมลากคนขี้โวยวายให้ออกมาเมื่อเห็นว่าคนอายุมากกว่าเริ่มมองมาด้วยความไม่สบอารมณ์

                “เป็นบ้าอะไรของแกวะแจน” ว่าพลางลงจากรถก่อนจะหันไปขอบคุณชายหนุ่ม “ขอโทษนะครับคุณรีไว และก็ขอบคุณเรื่องเมื่อคืนกับที่มาส่งผมด้วยนะครับ”

                ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำขอบคุณจากอีกคน “ไม่เป็นไร ตอนกลางวันฝากนายด้วยละกัน”

                “ได้เลยครับ” ยิ้มกว้างตอบรับ ก่อนที่จะปิดประตูให้รถแล่นออกไป

                ทันทีที่กำลังจะเดินเข้าร้านเจ้าคนขี้โวยวายก็เข้ามากระโดดกอดคอเขา จนทำให้ต้องหันไปมองว่าเจ้าตัวต้องการอะไรกัน

                “เอเลนแกไม่โดนไอเตี้ยนั่นทำอะไรใช่ไหม?”

                “ทำอะไรนี่หมายถึงอะไรของนาย? อีกอย่างเมื่อวานคุณรีไวเขาให้ที่หลบฝนฉันต่างหาก”

                “ไม่มีอะไรใช่ไหมแบบ A B C D E F ไรแบบนี้น่ะ” มือหนาจับลงที่ไหล่ของอีกคนพร้อมจ้องเขม็งมองด้วยความกระวนกระวายใจ

                เอเลนมองคนตรงหน้าพลางขมวดคิ้ว

                “แล้วไอ A B C ของนายมันคืออะไร?”

                “ก…ก็  แบบ ว่า ……” โอ๊ย!! ทำไมหมอนี้มันถึงบื้อแบบนี้วะ!!

                “หืม?”

                “โว๊ย ก็แบบแกโดนลุงนั้นลวน”

                พลั่ก!!

                กระเป๋าถือสีดำถูกเหวี่ยงเข้าที่หัวสีอ่อนของเด็กหนุ่มร่างสูงอย่างแรง

                “นายทำอะไรเอเลนน่ะแจน” นัยน์ตาสีราตรีจ้องมาอย่างเอาเรื่อง พร้อมมือที่กระตุกสายสะพายกระเป๋า

                “เจ็บนะเว๊ยมิคาสะ!” แจนหันไปโวยให้กับเจ้าของกระเป๋าที่ฟาดหัวตนเอง

                “อรุณสวัสดิ์มิคาสะ เมื่อวานขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” เอเลนกล่าวทักทายเด็กสาวที่เดินทางมาถึงร้านพอดี

                “ไม่เป็นไรเอเลน แล้วเมื่อวานเป็นยังไงบ้างล่ะ?” เด็กสาวถามพลางเปิดประตูเดินนำเข้าไปในร้าน โดยมีเด็กหนุ่มทั้งสองเดินตามเข้ามาติดๆ

                “ก็……แหะๆ” มือเรียกยกขึ้นเกาผมสีน้ำตาลของตนเองพร้อมใบหน้าที่ขึ้นริ้วบาง

                “แบบนี้แสดงว่าคงดีสินะ  ดีแล้วล่ะ” มิคาสะยิ้มบางกับท่าทีที่มีความสุขของร่างโปร่งตรงหน้า

                “อืม ขอบใจเธอมากนะมิคาสะ”

                แจนที่ฟังบทสนทนาของทั้งสอง ทั้งยังรอยยิ้มของร่างโปร่งบางที่ดูขวยเขิน เด็กหนุ่มถึงขั้นหน้าถอดสี อย่าบอกนะว่าภายในเวลาแค่คืนเดียวจะทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เขยิบไปไกลแล้ว!! แล้วตัวเขาที่รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมล่ะ!! แบบนี้เรียกว่าเข้าขั้นวิกฤตแล้วสินะ!!!!

                เด็กหนุ่มร่างสูงรีบเดินออกไปยังห้องครัวซึ่งอาร์มินกำลังช่วยเพทร่าเตรียมวัตถุดิบในการทำอาหารและขนมอยู่ ใบหน้าของแจนพิงลงบนบ่าของเด็กหนุ่มร่างเล็กที่กำลังกวนส่วนผสมแป้งในมือ นัยน์ตาสีน้ำทะเลหันมามองท่าทางของคนร่างสูงกว่าอย่างสงสัย

                “อาร์มิน……ทำไงดี?”

                อาร์มินมองท่าทางเหมือนวิญญาณกำลังหลุดลอยของเพื่อนตัวเองพลางถอนหายใจ สภาพแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้องเป็นเรื่องของเอเลนแน่นอน

                “พี่เพทร่าผมขอตัวสักครู่นะครับ”

                “ได้จ่ะ ตรงนี้ก็ใกล้เสร็จแล้วไม่ต้องห่วงนะ” เพทร่าพยักหน้าอนุญาตให้กับเด็กหนุ่มทั้งสอง

                อาร์มินจูงมือแจนออกไปยังห้องพักพนักงาน มือขาวบางวางลงบนผมสีน้ำตาลอ่อนลูบไล้ไปมาอย่างปลอบประโลม

                นัยน์ตาสีเปลือกไม้ก้มมองพื้นอย่างครุ่นคิด ตอนนี้ตัวเขาควรเดินไปข้างหน้าหรือว่าถอยหลังดี? ท่าทางของเอเลนที่ได้เห็นก็บ่งบอกได้แล้วว่าร่างโปร่งนั้นสนใจชายหนุ่มมากขนาดไหน แล้วตัวเขาที่คอยแต่แอบมองอีกฝ่ายควรทำอย่างไร ควรเชียร์ในฐานะเพื่อน หรือเปิดตัวในฐานะคู่แข็งกัน?

                “อาร์มินนายว่าฉันมันบ้าไหม?” ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแต่เพิ่งรู้สึกตัวว่าชอบอีกฝ่าย แต่พอรุ้ตัวแล้วกลับกำลังจะโดนใครก็ไม่รู้มาแย่งไป แบบนี้ไม่บ้าก็คงโง่สินะ

                ใบหน้าหวานมองเพื่อนสนิทพลางนึกเห็นใจ จะว่าบ้าก็บ้าอยู่หรอกนะอยู่ด้วยกันมาตั้งนานเพิ่งมารู้ความรู้สึกของตนเอง แต่ถึงจะอย่างนั้นก็น่าชื่นชมในความจริงใจและความพยายามที่กระทำออกมา แม้อีกคนจะมองเห็นเป็นเพียงในฐานะเพื่อนก็ตาม

                “ไม่หรอกครับ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครผิดหรือถูก ผมว่าแจนค่อยๆลองคิดดูว่าอยากทำยังไงต่อไปดีกว่า” เรื่องของความรู้สึกเป็นเรื่องที่เจ้าตัวควรตัดสินใจเอง แต่ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไงก็หวังให้คนทั้งคู่ยังสามารถเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิม

                “นั่นน่ะสินะ” เพราะบอกไม่ได้ว่าผิดหรือถูก เลยได้แต่ลำบากใจอยู่แบบนี้

                ร่างสูงล้มตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรงพลางถอนหายใจ

                “ผมขอตัวกลับไปช่วยงานที่ร้านนะครับ ระหว่างนี้แจนลองคิดดูไปก่อนละกัน”

                เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กบางที่เดินออกไป

                นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหม่อมมองเพดานสีขาวกลางห้องพลางถอนหายใจอีกครั้ง นั่นน่ะสินะเรื่องแบบนี้ต้องตัดสินใจเอง จะว่าไปไอคู่มือที่อ่านมาก็มีบอกให้พูดไปตรงๆด้วยนี่นะ แล้วไอสถาณการณ์ไหนที่ควรพูดออกไปกันล่ะ?

                แกร๊ก

                “มีอะไรเหรออาร์มิน?” ยังไม่ทันที่จะหันไปมองอีกคนที่เดินเข้ามา สัมผัสเย็นและเปียกของบางอย่างก็กระทบเข้าที่แก้ม นัยน์ตาสีเปลือกไม้หันมองวัตถุที่กระทบแก้มตนเองแล้วก็พบว่ามันคือชานมไข่มุก

                “หือ?” แจนมองแก้วชานมไข่มุกอย่างแปลกใจก่อนเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของที่ถือยื่นมาให้

                มือเรียวเขย่าแก้วในมือเพื่อเป็นนัยให้อีกคนรับไป ใบหน้ามนมองร่างสูงตรงหน้าด้วยอาการทำตัวไม่ถูก

                “เออ คือ…..”

                แจนรับชานมไข่มุกมาถือไว้ในมือพลางส่งสายตามองคนให้อย่างสงสัย

                “จะติดสินบนอะไรหรือไงเอเลน?” นิสัยที่ชอบยียวนคนตรงหน้าเลยทำให้เผลอพูดกวนไปตามความเคยชิน

                “เปล่าสักหน่อย  ก็แค่….” ใบหน้ามนหันไปมาทำตัวไม่ถูก เพราะเป็นคู่กัดกันมานานเรื่องแบบนี้เลยไม่ถนัดที่จะทำกับคนตรงหน้าเลยสักนิด

                “ก็แค่?” แจนทวนคำอย่างสงสัย

                “โธ่เว๊ย…….. เรื่องเมื่อวานฉันขอโทษ” เอเลนพูดพลางก้มหัวอย่างสำนึกผิด

                แจนมองชานมไข่มุกในมือพลางนึกขำ ใบหน้าหล่อของเด็กหนุ่มขึ้นสีระเรื่อ นี่เจ้าตัวถึงขนาดออกไปซื้อชานมไข่มุกมาให้เขาทั้งยังก้มหัวสำนึกผิดเรื่องเมื่อวาน เจ้าคนอวดดีคนนั้นถึงขั้นทำแบบนี้ให้มันน่าถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกนักเชียว

                “นายอุตส่าห์ทำถึงขนาดนี้  ไอฉันก็ไม่ได้ใจร้ายจะแกล้งคนบ้าหรอกนะ” พูดพลางเจาะชานมในมือขึ้นดูพร้อมทั้งเคี้ยวไข่มุกในแก้วไปด้วย

                “ให้มันน้อยๆหน่อยนะเว๊ย” นัยน์ตาสีมรกตมองค้อนอีกคน เพราะแบบนี้นี่ล่ะถึงได้ไม่อยากขอโทษเจ้าย้านี่ แต่ยังไงเรื่องเมื่อวานตัวเขาก็เป็นคนผิดเองจริงๆนั้นแหละ

                “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แจนหัวเราะกับท่าทางอวดดีไม่ยอมแพ้ของคนตรงหน้า ทั้งที่เมื่อกี้ยังก้มหัวขอโทษเขาอยู่เลย แต่เอเลนยังไงก็คงเป็นเอเลนอยู่ดี

                “แล้วก็….. ขอบใจนะเว๊ยที่นายเป็นห่วงฉัน” แม้ยากที่จะเอ่ยแต่การกระทำของแจนนั้นก็ทำเพราะเป็นห่วง ถึงจะเป็นคนที่คอยยียวนและกัดกันอยู่บ่อยครั้ง แต่ต้องยอมรับว่าร่างสูงตรงหน้าเป็นเพื่อนที่จริงใจและคอยช่วยเหลืออยู่เสมอ แม้กระทั่งตอนที่เขาเกือบเอาชีวิตไปทิ้งทะเลถ้าไม่ได้คนตรงหน้านี้ช่วยไว้ก็คงไม่ได้มายืนอยู่ที่นี้

                “เออ” เพราะความจริงใจและตรงไปตรงมาที่ขัดกับคนปากหนักและชอบวางท่าอย่างเขา เลยไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้โดนคนอวดดีแบบนี้ดึงดูด

                “ไม่มีอะไรแล้วฉันกลับไปทำงานที่ร้านล่ะ” ร่างโปร่งหันหนีด้วยความเขินกับการกระทำที่ไม่คุ้นชินของตัวเองกับเด็กหนุ่มอีกคน

                มือหนาคว้าจับข้อมือบางของคนที่กำลังพยายามหันหลังเดินหนี แรงดึงของข้อมือทำให้เอเลนหันมามองอีกคนพลางเลิกคิ้วถาม

                ไม่รู้ว่าสถาณการณ์ที่เหมาะสมและเป็นใจคืออะไร ทั้งไม่รู้ว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ดีหรือไม่ ถึงกระนั่น….

                “เอเลน”

                “อะไร?”

                “………ฉันชอบแกว่ะ” นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองใบหน้ามนที่กำลังเลิกคิ้วสงสัยอย่างจริงจัง อกซ้ายสั่นไหวเต้นรัวลุ้นคำตอบของคนตรงหน้า

                “มาทำซึ้งไรตอนนี้วะแจน?” ใบหน้ามนมองอีกคนพลางนึกขำ เขาแค่ขอโทษกับขอบคุณมันซึ้งถึงขนาดให้คนอย่างแจนเอ่ยปากว่าชอบเลยงั้นเหรอ หมอนี่ก็มีมุมน่ารักดีเหมือนกันนะ

“เออ ฉันก็ชอบแก” มือเรียวขยี้ลงบนผมสีน้ำตาลอ่อนของเพื่อนสนิท “โอ๊ย! จั๊กจี้ว่ะ ที่แกมาพูดอะไรแบบนี้”

มือหนาจับมือที่กำลังขยี้เล่นผมของตนอยู่ออกพลางจับกุมไว้แน่น ใบหน้าของเด็กหนุ่มฉายแววจริงจังจนเอเลนเริ่มรู้สึกประหม่า

“ฉันไม่ได้บอกชอบนายเแบบเพื่อนนะ”

ใบหน้ามนตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ตาสีเปลือกไม้ที่มองมาทำให้รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้พูดเล่น อกซ้ายรู้สึกแกว่งไหวกับการกระทำที่ไม่คาดคิดของเพื่อนสนิท

“ด….เดี๋ยวสิ คือ……มัน…… มันปุบปับไปนะแจน”

“ไม่เลยสักนิด” ถ้าเทียบกับไอเตี้ยนั่นเขามาก่อนด้วยซ้ำไป

“ค… คือ  เออ…..” เพราะไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อน จึงไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

มือหนาวางลงบนผมสีน้ำตาลของร่างโปร่ง

“แกยังไม่ต้องตอบอะไรก็ได้ แต่ฉันอยากให้แกลองคิดดู” แจนเดินออกจากห้องโดยทิ้งอีกคนไว้

ในที่สุดเขาก็ได้บอกออกไป ทั้งรู้สึกโล่งอกและตื่นเต้น ไม่คิดว่าจะสามารถบอกออกไปได้ ร่างสูงยืนพิงกำแพงอยุ่หน้าห้อง มือหนายกขึ้นเกาหัวสีอ่อนของตัวเองไปมา ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ หัวใจยังคงสั่นระรัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้วคำตอบจะเป็นอย่างไร แต่เขาก็ได้ทำในสิ่งที่อยากทำมานาน คือการบอกให้อีกคนรับรู้ความรู้สึกของตนเอง ที่เหลือก็แค่การตัดสินใจของเด็กหนุ่มร่างโปร่งเพียงเท่านั้น……

“นายคิดอะไรอยู่งั้นเหรอเอเลน?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอาหารที่อยู่ในจานของอีกคนยังไม่ลดลงเท่าที่ควร ทั้งที่เริ่มทานพร้อมกัน

“เปล่าครับ แค่เกร็งเพราะไม่เคยเข้ามาในสถาณที่ราชการแบบนี้มากกว่า แหะๆ” พยายามบ่ายเบี่ยงเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าสงสัย

หลังจากที่ชายหนุ่มโทรไปสั่งอาหารที่ร้านเพทราและให้เขาเอามาส่งให้โดยไม่ลืมที่จะถามถึงรายการเมนูอาหารของเขาด้วยอีกคน ตอนนี้ตัวเขาถึงได้มานั่งทานข้าวกลางวันในห้องออฟฟิศส่วนตัวของชายหนุ่ม โดยมีแรงสนับสนุนจากบรรดาเหล่าผู้ใหญ่ไม่ว่าจะเป็นเพทร่าที่รีบจัดเตรียมอาหารแล้วรีบเร่งให้เขารีบมาส่ง หรือคุณเอลวินที่โทรบอกยามตั้งแต่หน้าบริษัทให้เขาเข้ามาอย่างง่ายดาย แม้กระทั่งบรรดาคนอื่นๆในหน่วยงานที่ต่างพร้อมใจกันหายตัวไปจากออฟฟิศตอนกลางวัน จนเหลือแค่เขากับคุณรีไวสองคนเท่านั้น

“งั้นเหรอ ว่าแต่นายเปิดเทอมเมื่อไรเจ้าหนู?” จากที่เห็นยัยสี่ตานั่นเริ่มหอบตำราวิชาการที่นอกเหนือจากคดีมาอ่านแล้วสรุป คาดว่าคงใกล้ถึงเวลาที่มหาลัยจะเปิดเทอมแล้ว

“รู้สึกว่าจะเป็นวันพฤหัสนี้แล้ว แต่ผมมีคลาสเรียนวันศุกร์น่ะครับ” เกือบลืมไปเลยว่าตนเองใกล้เปิดเทอมแล้ว โชคดีที่งานร้านของพี่เพทร่าเริ่มเบาบางลงบ้าง เหล่าพนักงานออฟฟิศที่เห่อกันมาช่วงแรกเหมือนจะเริ่มจางลง แต่ถึงกระนั่นก็ยังคงมีลูกค้าเข้ามาใช้บริการอยู่มากทีเดียวบางทีอาจจะต้องปรึกษากับอาร์มินในการจัดเวลามาช่วยที่ร้าน

“ถ้างั้นตั้งแต่วันศุกร์นายก็ต้องกลับไปเรียนสินะ” รีไววางช้อนลงบนจานก่อนที่จะยกน้ำขึ้นดื่ม

“น่าเสียดายนะครับ คุณเลยต้องกลับไปทานข้าวคนเดียวเลย แต่ว่าผมไม่ได้เรียนทุกวันนะ อย่างวันเสาร์ อาทิตย์ หรือวันไหนที่มีเรียนคลาสเช้าผมก็ยังมาทานข้าวกับคุณได้นะครับ” พูดพลางส่งยิ้มระรื่นให้กับอีกฝ่าย ทั้งที่เริ่มเขยิบเข้าหากันมากขึ้นแล้วแต่เวลากลับเริ่มไม่อำนวยก็อดรู้สึกเสียดายไม่ได้

“นายไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอกไอหนู ถ้านายไม่ว่าง”

“ไม่ครับผมอยากทานข้าวพร้อมกันกับคุณนะ!”

ท่าทีกระตือรือร้นและสายตาที่มุ่งมั่นของเด็กหนุ่มทำให้รีไวยกยิ้มขึ้นมาอย่างนึกขัน

“ ฉันจะบอกว่า ถ้านายไม่ว่าง เจอกันตอนนายเลิกงานก็ได้ ถ้านายอยากเจอนะ”

“ได้จริงๆเหรอครับ!!” คำชวนของชายหนุ่มทำให้เอเลนรู้สึกหัวใจพองโต แบบนี้ก็เท่ากับว่าอีกคนก็อยากที่จะอยู่กับเขาใช่รึเปล่า?

“แต่ต้องขึ้นอยู่กับว่าฉันว่างด้วยรึเปล่าล่ะนะ” ช่วงนี้คดีเร่งด่วนที่รุมเข้ามาทำให้บางครั้งเขาต้องทำงานล่วงเวลาบ่อยๆ

“อย่างนั้นเหรอครับ” ท่าทางที่เหมือนหมาหงอยเวลาเจ้านายสั่งห้ามไม่ให้เข้าใกล้ยิ่งทำให้รีไวรู้สึกขำกับท่าทีของเด็กหนุ่มตรงหน้า

เจ้าเด็กนี่ทำให้เขาไม่เบื่อเลยจริงๆ ไม่ว่าจะสีหน้าหรือท่าทางล้วนแต่ดึงดูดให้สนใจแล้วดูว่าเจ้าตัวจะทำยังไงต่อไป

“จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีต้องรู้จักรอรู้ไหมเจ้าหนู” หยอกเล่นกับท่าทางที่ดูเหมือนกำลังน้อยใจของคนตรงหน้า สีหน้าและการกระทำที่ไม่ปิดบังยิ่งทำให้รู้สึกสนใจแล้วอยากลองเห็นสีหน้าแบบต่างๆของเจ้าเด็กนี่ดู

ใบหน้ามนพองลมในแก้มอย่างนึกงอนกับคำพูดของคนอายุมากกว่า ถึงจะอย่างนั้นก็ยังพอมีเวลาที่ได้มาเจอกันบ้าง แม้จะไม่มากนักแต่ก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายก็เจียดเวลาแบ่งมาให้ตนเองบ้าง แค่นี้ก็ทำให้รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกแล้ว

“เออ คุณรีไวตอนนี้ผมกับคุณเราอยู่ในฐานะไหนกันเหรอครับ?” ทั้งที่เมื่อวานก็จูบกันไปแล้วถึงแม้จะจูบเพื่อพิสูจน์ถึงความชัดเจนในตัวตนของอีกฝ่าย แต่คนตรงหน้าก็รู้แล้วว่าตอนนี้เขาคิดยังไง แต่จะบอกว่าคบกันอยู่ก็ไม่ได้เช่นกัน เพราะอีกฝ่ายก็ยังไม่ได้ให้คำตอบอะไรที่ชัดเจน

ใบหน้าคมหันมองสบกับนัยน์ตาสีมรกตของเด็กหนุ่ม “กรณีแบบนี้ เรียกว่าศึกษากันไปก่อนดีไหม?”

“ศึกษากันงั้นเหรอครับ?” เอเลนเอียงคอมองอีกคนอย่างสงสัย

“นายกับฉันยังไม่รู้จักกันดีพอ เรียกว่าศึกษากันมันก็สมควรแล้ว”

“ถ้างั้น อาจารย์รีไวครับทำยังไงคุณถึงจะชอบผมครับ?” ยกมือถามราวกับเป็นนักเรียนในห้องเรียนพลางส่งยิ้มระรื่นลุ้นฟังคำตอบของคนตรงหน้า

“ขอถามกลับนะนักศึกษาเอเลน ทำไมนายถึงชอบฉัน?”

ใบหน้ามนครุ่นคิดถึงคำตอบของคำถามที่โดนถามกลับมา ถ้าไม่นับเรื่องในอดีตแล้วสิ่งที่ทำให้เขาชอบคนคนนี้……..

“ไม่รู้เหมือนกันครับ”

คำตอบจากร่างโปร่งบางทำให้คนอายุมากกว่าคิ้วกระตุก ก่อนที่จะไล่เจ้าตัวดีออกไปเสียงของเด็กหนุ่มก็เอ่ยตอบต่อไป

“เออ คือ… พออยู่กับคุณแล้วรู้สึกว่าราวกับไม่เป็นตัวของตัวเอง ตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้คุณในขณะเดียวกันก็รู้สึกสงบ กว่าจะรู้ตัวอีกทีสายตาก็ไล่ตามคุณไปแล้ว เออ……แบบนี้เขาเรียกว่าชอบใช่ไหมครับ?” ใบหน้ามนเงยมองสบหน้าคนอายุมากกว่าด้วยท่าทีประหม่า ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ แม้กระทั่งตอนนี้หัวใจก็ยังรู้สึกตื่นเต้นที่ได้อยู่ใกล้คนคนนี้

ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างพอใจในคำตอบของเด็กหนุ่ม

“ถ้างั้นวันหนึ่งฉันเกิดชอบนายขึ้นมามันอาจจะไม่มีเหตุผลก็ได้เช่นกัน” เริ่มจากความรู้สึกสนใจและโหยหาอย่างประหลาด รู้สึกถูกชะตาเพียงแค่ได้สบกับนัยน์ตาสีมรกตคู่นั้น ค่อยๆถูกดึงดูดเข้าหา พอรู้สึกตัวก็กลายเป็นว่ามีเจ้าลูกหมาตัวโตมาคอยวนเวียนอยู่ข้างๆ แล้วถ้าวันหนึ่งความรู้สึกเหล่านั้นจะถลำลึกลงไปคงเป็นเหตุผลในตัวของมันที่อธิบายได้เพียงแค่ว่า เขาอาจชอบเจ้าลูกหมาตัวโตนี้แล้วก็เป็นได้

การจัดการตารางานของอาร์มิน และความช่วยเหลือจากคริสต้าและแอนนี่ที่รับปากจะมาช่วยช่วงกลางวันในบางวันที่ทั้ง4คนต่างติดเรียนไม่อาจมาทำงานที่ร้านได้ จากความช่วยเหลือของสองสาวที่เรียนต่างคณะเลยทำให้ร้านเพทร่าช่วงกลางวันยังคงมีพนักงานมาช่วยเหลือ

หลังจากที่เปิดเทอมวันแรกผ่านพ้นไปด้วยดี วันเสาร์ที่คลาสเรียนส่วนใหญ่จะหยุดกันเหล่าเพื่อนสนิทรุ่น 104 จึงนัดรวมตัวที่ร้านของเพทร่าที่บรรดาเพื่อนๆของตนทำงานพิเศษอยู่ ณ มุมในสุดติดกระจกของร้านเหล่าบรรดานักศึกษาหนุ่มสาวกลุ่มใหญ่ต่างมองท่าทีที่แปลกไปของเด็กหนุ่มทั้งสองคนอย่างสงสัย

“แอนนี่เธอว่าไอสองคนนั้นมันมีอะไรแปลกๆรึเปล่า?” ไรเนอร์กระซิบพลางชี้ไปทางเอเลนและแจนที่ต่างฝ่ายต่างรับออร์เดอร์ลูกค้ากันอยู่

“แจนมันคงลีลาไม่ดีพอมัดใจเอเลนล่ะมั่ง” แอนนี่พูดพลางยกมิลค์เชคสตอร์เบอร์รี่ของตนขึ้นดื่ม

“ฉันว่ามันไม่น่าไปถึงขั้นนั้นนะ” ยูมิลที่กำลังตักขนมในจานป้อนให้คริสต้าทักขึ้น

“จะว่าไปตอนในมหาลัยทั้งสองคนก็ไม่พูดกันนะครับ ทั้งที่ปกติจะต้องหาเรื่องกัดกันตลอด” ชายหนุ่มสูงที่สุดในกลุ่ม เบลทรูธ เห็นด้วยถึงความผิดปกติของคนทั้งคู่

“แบบนั้นก็แย่น่ะสิคะ ทั้งสองคนมีอะไรเข้าใจผิดกันรึเปล่าคะ?” ชาช่าเอ่ยถามพลางกัดแซนวิชคำโตเข้าปาก

“ปล่อยไว้มันจะยิ่งอึกอัดเอารึเปล่านะ” คนหัวโล้นในกลุ่มมองเด็กหนุ่มหัวข้อสนทนาสนทนาทั้งสองพลางตีสีหน้าวิเคราะห์ “เฮ้!อาร์มินมานี่หน่อย”

เด็กหนุ่มร่างเล็กเดินถือเมนูในมือมาที่โต๊ะของเหล่าบรรดาเพื่อนๆของตน พลางยื่นเมนูให้กับคนที่เรียกมา

“จะรับอะไรเพิ่มเหรอครับโคนี่?”

“เปล่าๆ ฉันจะถามว่าไอสองคนนั้นมันเป็นอะไร ถึงได้ดูเกร็งๆกันแบบนั้น” โคนี่ยื่นเมนูส่งคืนให้กับอาร์มินแต่ถูกชาช่าดึงไปเปิดดูเสียก่อน

นัยน์ตาสีน้ำทะเลหันมองเอเลนและแจนไปมาก่อนจะหันกลัวมาที่โต๊ะกลุ่มเพื่อนซี่งรอลุ้นคำตอบจากหัวกะทิของกลุ่ม

“ถ้าให้ผมเดา ผมว่าแจนคงสารภาพรักกับเอเลนไปแล้วล่ะครับ” ตั้งแต่วันที่เขาบอกให้แจนคิดว่าควรทำยังไงต่อไป และหลังจากที่ทั้งคู่ออกมาจากห้องพักปฏิกิริยาที่แปลกออกไปคงเดาได้อย่างเดียวว่าความรู้สึกที่เก็บไว้มานานคงเปิดเผยแล้ว

“แบบนี้ก็ดีสิครับ เอเลนจะได้รู้ตัวสักทีว่าแจนคิดยังไง” ชายหนุ่มตกกระ มาร์โก้ รู้สึกยินดีกับการที่เพื่อนของตนจะได้รู้สักทีว่าคิดยังไงต่อกัน

“แล้วคุณรีไวที่เคยเล่าล่ะคะ แบบนี้เอเลนจะไม่ลำบากใจแย่เหรอคะ?” คริสต้านางฟ้าของกลุ่มเอ่ยถามขึ้น จากที่อาร์มินเล่าให้ฟังดูเหมือนเอเลนจะสนใจชายหนุ่มที่ชื่อรีไวอยู่ไม่น้อย แล้วแบบนี้ไม่เท่ากับว่าจะเป็นรักสามเศร้างั้นเหรอ?

“แต่แจนมันเป็นเพื่อนพวกเราน่ะ เราก็ต้องเชียร์เพื่อนถึงจะถูกสิ” ไรเนอร์พูดชักชวนให้ทุกคนสนับสนุนเพื่อนของตนที่แอบหลงรักอีกคนมานาน

อาร์มินหยิบเมนูคืนจากชาช่าที่เปิดดูไปมาแต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะสั่ง อีกทั้งอาหารยังคงเต็มโต๊ะอยู่มาก

“แต่ครั้งนี้ผมไม่ขอเชียร์แจนนะครับ”

“อ้าว!” ทั้งกลุ่มพากันมองไปที่เด็กหนุ่มผมทองหน้าหวานอย่างสงสัย ทั้งที่แต่แรกเริ่มดูเหมือนเจ้าตัวจะเป็นแกนนำในแผนการเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แต่ตอนนี้กลับจะถอนตัวไปเสียเฉยๆ

“นั่นก็เพราะว่า ถ้าแจนอกหักจากเอเลนผมจะเป็นคนที่คอยปลอบแทนยังไงล่ะครับ” พูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้เหล่าบรรดาเพื่อนๆทุกคนที่นั่งอยู่ ก่อนจะหันหลังกลับไปทำหน้าที่ของตน

!!!!!!!!!

“เอ๋!!!!!!?”

TBC.