Attack On Titan Fan fic.: Desert Desire Pairing: (LevixEren), (Mikasa ver. C)Chapter 3: Desert Secret

Attack On Titan Fan fic.: Desert Desire

Pairing: (LevixEren), (Mikasa ver. C)

Rate: R18

Warning: เอเลนเรื่องนี้บิชชี่มากค่ะ ใครไม่ชอบสไตล์นี้อาจโดนทำร้ายนะคะ ><”

Story By: Trendy Blood & Jadenchase

………………………………………………………………………………………………..

Chapter 3: Desert Secret

 

          ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดที่หาได้ยากยิ่งของชีครีไวอีกทั้งเป็นสุดสัปดาห์แต่ชายหนุ่มในชุดมิชลาฮ์สีขาวสะอาดตาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อแต่งตัวสำหรับเตรียมต้อนรับแขกที่ไม่พึงประสงค์ของตนนัก

          ห้องโถงใจกลางพระราชวังเหล่าบอดี้การ์ดและนางกำนัลรับใช้ต่างจัดเตรียมของว่างและเครื่องดื่มเพื่อรอรับอาคันตุกะยศสูงมาเยือน

          ทันทีที่ถึงเวลานัดหมายชายวัยกลางคนในชุดประจำชาติสีดำก็เดินทางมาพร้อมเหล่าบอดี้การ์ดและข้ารับใช้ของตน เมื่อเห็นชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของพระราชวังคนปัจจุบันนัยน์ตาสีเข้มมีแววแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะแสร้งทำเป็นปกติ แต่สีหน้าประหลาดใจนั้นก็หาได้รอดพ้นจากสายตาของชีคหนุ่ม

          “ดูเหมือนจะสบายดีนะรีไว” อาคันตุกะกล่าวทักทาย

          นัยน์ตาสีหมอกที่นิ่งสงบมองหน้าผู้มีศักดิ์เป็นอาของตนนิ่งก่อนจะทำความเคารพเช่นทุกครั้ง

          หึ ที่อุตส่าห์ถ่อสังขารมาหาเขาถึงที่นี้ที่จริงแล้วคงจะมาดูว่านักฆ่าที่ส่งมาเมื่อวานทำสำเร็จรึเปล่าสินะ ไม่ว่าจะเมื่อไรชายคนนี้ก็เป็นคนที่น่ารังเกียจเสมอ คาเน่ แอคเคอร์แมน

          “ก็เช่นเดิมท่านอา เมื่อวานมีเรื่องน่าตื่นเต้นช่วยแก้เบื่อชีวิตประจำวันเล็กน้อย ก็ถือว่าไม่เลว...” ถ้าเทียบกับความพยายามที่ผ่านมา ของกำนัลที่เขาได้รับมาเมื่อวานช่างน่าพอใจอย่างยิ่ง

          ใบหน้าสูงวัยมีฉายแววประหม่าชั่วขณะก่อนจะแสร้งทำเป็นปกติ “งั้นรึคนตำแหน่งอย่างท่านรีไวก็ต้องคอยระมัดระวังให้ดี”

          “นั่นน่ะสิ เพราะพวกสุนัขบางตัวก็ชอบที่จะลอบกัดเสียด้วย” ใบหน้าคมยกยิ้มให้กับแขกผู้มาเยือน

            สีหน้าของชีคอายุมากกว่าได้แต่ตีหน้านิ่ง นัยน์ตาสีเข้มฉายแววขุ่นเคืองเล็กน้อยก่อนแสร้งทำเป็นยกยิ้มกลบเกลื่อน

            “ก็หวังว่าท่านรีไวคงไม่เสียท่าใครเอาง่ายๆเช่นกัน” ร่างสูงที่เพิ่งมาถึงได้ไม่นานตวัดตัวกลับเดินออกไป นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองส่งแผ่นหลังคนสูงวัยจากไปอย่างนึกเบื่อหน่าย

            การมาที่ราวกับพายุแล้วจากไปอย่างรวดเร็วของชีคผู้ปกครองรัฐมาเรียเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างคุ้นชินของผู้ที่อยู่ในพระราชวังแห่งนี้ เพราะความเกลียดชังที่คาเน่ มีต่อหลานชายของตนเอง และความหวังในอำนาจแม้จะไม่เปิดเผยเด่นชัด แต่ทุกคนก็สังเกตและรับรู้ได้ในความกระหายอำนาจของชีคอายุมาก ถึงกระนั้นก็ไม่อาจทำอะไรหรือเอาผิดอย่างโจ่งแจ้งเพราะไร้ซึ่งหลักฐานมัดตัวถึงตัวการใหญ่ พวกที่สาวไส้แล้วจับได้จึงล้วนแต่เป็นเบี้ยล่างเพียงเท่านั้น

            ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ยังเป็นบุคคลที่น่ารังเกียจอยู่เสมอ แต่.....ช่างเถอะ เพราะอย่างน้อยการกระทำของหมอนั่นก็ทำให้ชีวิตมีเรื่องตื่นเต้นอยู่บ้างล่ะนะ

            ชีคหนุ่มเจ้าของพระราชวังนั่งไขว้ขายกกาแฟขึ้นดื่ม โทรศัพท์ส่วนตัวดังขึ้น เมื่อเห็นผู้ที่โทรมารอยยิ้มบางก็ผุดบนใบหน้าเฉยชาอย่างนึกขำ

            ‘ฉันยังสบายดีน่าเจ้าน้องชายหน้าตาย’ ที่โทรมาก็คงเพราะอยากรู้ว่าเขายังปลอดภัยดีสินะ

            ‘คนอย่างนายแม้แต่โลกทางนั้นยังไม่อยากรับเลยล่ะสิ ว่าแต่หมอนั่นส่งอะไรมา?’ ถามด้วยเสียงเฉยชาแต่กระนั้นรีไวก็รู้ดีว่าน้องชายต่างมารดาที่ไม่ถูกกันก็คงแอบเป็นห่วงตน

            ‘จะว่าเป็นสัตว์เลี้ยงก็ได้มั่ง แต่รอบนี้หมอนั่นจัดได้ว่าหาของได้ถูกใจไม่เลว’ เมื่อนึกถึงร่างกายที่เร่าร้อนและตอบสนองตามแรงปรารถนาที่โหมกระพือ ก็ต้องยอมรับว่าเป็นสัตว์เลี้ยงชั้นดีทีเดียว

            ‘หืม ทำให้นายสนใจได้แบบนี้ ชักอยากรู้แล้วสิว่าหมอนั่นส่งอะไรมา?’

            ‘พรุ่งนี้ฉันยังว่างถ้านายสนใจจะมาดูก็เชิญได้นะมิคาสะ นายเองก็คงถูกใจ’ ต่างรู้ดีว่าสายเลือดต่างมารดานั้นมีความเหมือนกันขนาดไหน เรียกได้ว่าทั้งบุคลิก ลักษณะนิสัย รสนิยมความชอบต่างเหมือนกันราวกับถูกถอดแบบมา จะต่างกันเพียงแค่รีไวมีความสุขุมและใจเย็นมากกว่า ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะวุฒิภาวะที่มากกว่าน้องชายต่างมารดาของตน

            ‘ถ้าฉันมีเวลาจะแวะไป’ ปลายสายกดวางอย่างไร้ซึ่งคำบอกลาเช่นเคย

            มือแกร่งเตรียมเก็บโทรศัพท์สมาร์ทโฟนของตน นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบเห็นสัญญาณแจ้งเตือนในห้องทำงานของตน รีไวจึงกดเข้าแอพพลิเคชั่นการแจ้งเตือนเพื่อแสดงภาพจากกล้องวงจรปิดที่แอบซ่อนไว้ในห้อง ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างนึกสนุก เมื่อเห็นร่างโปร่งบางพยายามค้นหาและรื้อเอกสารในห้องทำงาน

            อยู่ในสภาพที่ไม่มีอะไรห่มกายแล้วถูกทำให้หมดแรงขนาดนั้นยังอุตส่าห์ออกมาวิ่งเล่นได้นะเจ้าหนู....

            “นี่ก็สายแล้ว ฉันคงต้องไปให้อาหารสัตว์เลี้ยงเสียหน่อยแล้วล่ะนะ”

           

            ประตูไม้บานใหญ่เปิดและปิดอย่างแผ่วเบาจนแม้แต่ร่างโปร่งบางที่ถูกฝึกมาอย่างดียังไม่อาจรับรู้ได้ถึงการมาของบุคคลผู้เป็นเจ้าของ ในห้องทำงานขนาดใหญ่แสงสลัวเพราะเปิดไฟเพียงแค่โคมไฟที่โต๊ะทำงานเพียงเท่านั้น ใบหน้าเฉยชายกยิ้มอย่างนึกขันกับความพยายามค้นหาบางอย่างของผู้รุกรานในห้อง มือแกร่งจึงเคาะประตูเพียงเบาๆแต่ก็ทำให้ร่างโปร่งที่กำลังหมกมุ่นกับลิ้นชักเอกสารบนโต๊ะสะดุ้งแล้วหันมายังประตูทางเข้า แล้วนัยน์ตาสีมรกตต้องฉายแววตกใจระคนแปลกใจเมื่อเห็นตัวเขาจับจ้องมายังร่างโปร่งบางอย่างนิ่งเงียบ

            นัยน์ตาสองสีที่สบประสานเพื่อหยั่งเชิงดูท่าทางของอีกฝ่าย ริมฝีปากบางยกยิ้มพลางเดินเข้าไปที่โต๊ะทำงานของตน มือแกร่งวางถาดอาหารที่มีแป้งนานกับนมร้อนบนโต๊ะ

            “นายคงหิวแล้วสินะทานอะไรสักหน่อยสิเอเลน”

            เด็กหนุ่มมองอีกคนพลางขมวดคิ้ว แต่ก็ยอมที่จะนั่งลงที่โต๊ะทำงาน มือเรียวค่อยๆฉีกแป้งนานเข้าปาก เพียงพริบตาร่างโปร่งตวัดตัวหยิบปืนที่เหน็บไว้ที่โคนขาขาว แต่ยังช้ากว่าอีกคนที่เอี้ยวหลบและจับล็อคแขนเพรียวได้อย่างง่ายดาย

            “โฮ่ ไม่เคยมีใครสอนนายหรือไงว่าเวลากินข้าวห้ามเล่นน่ะเจ้าหนู” แขนแกร่งบิดข้อมือบางจนล่วงหล่นจากมือก่อนจะผลักเด็กหนุ่มให้ล้มลง รีไวหยิบปืนขึ้นมาเอากระสุนออกจากแล้วเก็บเข้าลิ้นชัก มือแกร่งยื่นไปที่หน้าของเด็กหนุ่ม เอเลนขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับการกระทำของคนตรงหน้า ชายหนุ่มจึงเอ่ยสั่ง

            “การ์ดที่นายขโมยมาจากบอดี้การ์ดหน้าโง่นั่นเอาคืนมาซะไอหนู ถ้านายอยากได้ไว้ฉันจะหาให้ใหม่”

            “ทำไมท่านถึงทำแบบนี้?” ขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจการกระทำที่ไม่เคยเจอของคนตรงหน้า

            “บอกแล้วไงฉันอยากได้ตัวนาย” ทั้งความซื่อสัตย์และร่างกายที่เย้ายวนนั่นช่างน่าครอบครอง นั่นคือสิ่งที่เขากำลังคิดและต้องการในขณะนี้ เสน่ห์เย้ายวนของเด็กหนุ่มและนิสัยที่แม้จะดื้อรั้นแต่ก็แสนซื่อ

            “ท่านไม่ควรปล่อยนักฆ่าให้อยู่ข้างกายท่านหรอกนะท่านชีคผู้สูงศักดิ์” พูดพลางยื่นคีย์การ์ดคืนตามที่ชายหนุ่มสั่ง

            “ปกติข้าก็ไม่ปล่อยไว้หรอกนะ” นัยน์ตาสีขี้เถ้าหรี่มองเด็กหนุ่มที่ฉายแววประหม่าอย่างไม่เข้าใจ “แต่สำหรับนายไม่เหมาะจะทำแบบนี้หรอกนะเจ้าหนู” เจ้าเด็กนี่ยังซื่อเกินไป แม้จะมีความสามารถและถูกฝึกเป็นนักฆ่าอาชีพ แต่แววตาที่ควรจะสงบนิ่งเยือกเย็น รีไวยังคงเห็นถึงประกายตาความลังเลที่มีในตัวเด็กหนุ่มตรงหน้า

            “ทานข้าวซะไอหนู แล้วไว้ฉันจะหาชุดดีๆให้นายใส่ ขนาดถูกทิ้งไว้ด้วยสภาพแบบนั้นนายยังอุตส่าห์ออกมาจากห้องอีกนะเจ้าหนู”

            เอเลนเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานซึ่งมีอาหารวางอยู่อย่างว่าง่าย เด็กหนุ่มหยิบนานขึ้นมาทานอีกครั้งใบหน้ามนยังคงมองหน้าชายหนุ่มอย่างระแวง ไม่นานนักสีหน้าที่จับจ้องมายังรีไวก็เปลี่ยนไป ลิ้นเรียวบางเลียริมฝีปากสีระเรื่อของตัวเองก่อนวางแป้งนานลงไว้ที่เดิม

            “ผมว่ามีอย่างอื่นที่น่าทานกว่าอาหารที่น่าเบื่อพวกนี้จริงไหมท่านรีไว” มือเรียวลูบไล้ไปตามแผ่นอกหนากำยำอย่างหยอกเย้า นัยน์ตาสีมรกตหรี่มองอย่างเชิญชวน

            มือแกร่งลูบไล้ไปยังต้นขาเนียนตามคำเชิญชวนของร่างโปร่งตรงหน้า ริมฝีปากบางซุกเข้าที่คอก่อนจะโลมเลียอย่างหยอกล้อ

            “ท่านรีไวอยากลองลิ้มรสอาหารตรงหน้าดูสักหน่อยไหมล่ะครับ?” ริมฝีปากสีระเรื่อเผยอขึ้น นัยน์ตาสีมรกตสบกับนัยน์ตาสีขี้เถ้าอย่างหวานฉ่ำ

            มือหนาลูบไล้ใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มไปมา นิ้วแกร่งไล่เกลี่ยกลีบปากบาง ลิ้นเรียวร้อนของเด็กหนุ่มโลมเลียอย่างรู้งาน รีไวจึงสอดนิ้วเข้าในโพรงปากนุ่มซึ่งเอเลนเองก็โลมเลียและดูดเม้นนิ้วแกร่งที่สอดใส่เข้ามาอย่างคุ้นเคย

            “น่าทานอยู่ล่ะ” รีไวดันตัวเด็กหนุ่มให้ติดกับโต๊ะทำงานของตนมากขึ้น จนเอเลนขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ แขนเรียวโอบกระชับไหล่แกร่งให้โน้มเข้าหาตน รีไวเองก็โน้มเข้าหาร่างโปร่งบางอย่างว่าง่าย มือแกร่งจับลูบไล้แขนเรียวบางก่อนจับวางแขนเรียววางบนโต๊ะและลูบไล้ไปมา ริมฝีปากคมทาบทับลงบนกลีบปากสีระเรื่อ ลิ้นร้อนกระหวัดโหมแรงอารมณ์ของร่างโปร่งให้เคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสวาบหวามที่ปรนเปรอ

            กริ๊ก!

            กุญแจมือถูกใส่ติดกับขาโต๊ะทำงานทันทีที่เอเลนกำลังเคลิบเคลิ้มกับรสสัมผัส เด็กหนุ่มเหลือบมองกุญแจมือที่ข้อมือของตนก่อนหันไปมองชีคหนุ่มพลางยิ้มหวาน

            “ท่านรีไวไม่ต้องทำแบบนี้ผมก็พร้อมที่จะให้ท่านชมชิมไปทั่วอยู่แล้วล่ะครับ” ขาเพรียวในชุดชั้นในขาสั้นแนบเนื้ออ้าออกกว้าง มือเรียวที่ไร้พันธนาการอีกข้างลูบไล้โคนขาของตัวเองไปมาเชิญชวนคนตรงหน้า

            กริ๊ก

            กุญแจมือถูกใส่ล็อกขาที่อ้าออกกว้างกับขาโต๊ะ คิ้วมนขมวดเล็กน้อยแต่ก็ยังพยายามหยอกล้อชายตรงหน้า

            “ท่านนี่ชอบอะไรแบบนี้จริงๆเลยนะ แบบนี้ก็ดีท่านรีไวรีบกลืนกินผมเถอะครับ” มือที่ไร้พันธนาการลูบไล้ไปมาบนอกแกร่งของชายหนุ่ม

รีไวกุมมือเด็กหนุ่มก่อนค่อยๆโน้มตัวเข้าหา ริมฝีปากคมขบเม้นที่ใบหูบางจนร่างโปร่งสะดุ้งกับคมฟันที่กัดลงมา

“ได้โลมเลียแน่นอนเอเลน แต่จะเป็นนายที่เลียนะเจ้าหนู”

มือเรียวลูบไล้แผ่นหลังแกร่ง ใบหน้ามนช้อนมองชายหนุ่มอย่างอ้อยอิ่ง “มาสิครับท่านรีไว”

“หึ นายเองก็คงเชี่ยวชาญเรื่องพิษพอดูสินะ” ร่างโปร่งสะดุ้งกับคำพูดของชายหนุ่ม รีไวยกยิ้มมองหน้าที่ตื่นตระหนกของเด็กหนุ่มอย่างสนุก “นายคงเจอมันในห้องทำงานฉันล่ะสิเอเลนที่ป้ายไว้ตรงโคนขาของนาย”

“ท...ทำไม?”

“ไอเครื่องประดับพวกนี้ถ้ามันไม่มีประโยชน์ฉันก็ไม่ชอบใส่หรอกนะ” รีไวยกนิ้วที่สวมแหวนของตนให้เด็กหนุ่มดู แหวนสีเงินและแหวนเนื้อเรียบสีขาวมีรอยด่างเกิดขึ้นบนแหวนเนื้อดี

“ห้องนี้คงมืดไปนายเลยยังไม่ได้เห็นของสะสมของฉันเท่าไร” ร่างแกร่งเดินไปเปิดสวิตซ์ไฟที่ผนัง

เมื่อทั้งห้องสว่างไสว เด็กหนุ่มถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ภายในห้องทำงานของชายหนุ่ม เหล่าตู้กระจกที่บรรจุสัตว์มีพิษมากมายไม่ว่าจะเป็นแมงมุม แมงป่อง หรือแม้แต่งู ชนิดต่างๆต่างอยู่ในตู้กระจกและจัดแยกวางเรียงราง ที่สำคัญสัตว์เหล่านั้นยังคงมีชีวิต

“ถ้านายค้นอีกห้องที่อยู่ถัดไปจะเป็นพวกพืชและเห็ดพิษ เป็นไงล่ะเอเลนคุ้นเคยกับพวกนี้ดีรึเปล่า” ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างหยอกล้อ

เรื่องโดนลอบวางยาพิษหรือฆ่าด้วยพิษเรียกได้ว่าเป็นเรื่องพื้นฐานที่เขาเจอมาตลอด การศึกษาและระวังเรื่องนี้จึงเป็นเรื่องพื้นฐานของฐานะชีคอย่างเขา

“ฉันเองก็ชอบพวกนี้ล่ะนะ และก็ต้องคอยดื่มมันเป็นประจำ ถ้านายจะหาพิษที่มาฆ่าฉันล่ะก็คงยากหน่อยนะไอหนูเพราะร่างกายนี้ทนพิษมานักต่อนักแล้ว” ตั้งแต่จำความได้เขาก็ต้องเริ่มดื่มและทดลองพิษเพื่อสร้างร่างกายที่ทนทานต่อพิษไว้บ้าง

“เอาล่ะในเมื่อนายเองก็คงที่จะชอบพิษ ฉันจะให้นายลองดูงานอดิเรกของฉันสักหน่อย” รีไวหยิบกล่องไม้จากชั้นมา ไม่นานนักแมงมุมตัวขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือก็ปีนขึ้นมาเกาะที่หลังมือของชายหนุ่ม

“เจ้าพวกนี้แม้จะมีพิษร้ายแรงแต่พอเชื่องแล้วก็น่ารักทีเดียวล่ะนะไอหนู” รีไวจับแมงมุมลงกล่องอีกครั้ง ซึ่งเจ้าแมงมุมพิษร้ายก็ลงกล่องอย่างว่าง่าย

“มีอย่างหนึ่งที่ฉันชอบมาก และฉันว่านายเองก็อาจจะชอบนะเอเลน” ตู้กระจกห่างไปไม่ไกลนักรีไวเปิดออก มือแกร่งยื่นเข้าไป งูสีสันสวยงามเลื่อยพันแขนชายหนุ่มอย่างว่าง่าย

“เจ้านี่ชื่อคอบบร้า มันเป็นงูที่พิเศษกว่าตัวอื่นมากเลยล่ะนะเอเลน” รีไวค่อยๆยื่นคอบบร้าเข้าหาร่างโปร่งบาง งูสีดำแต้มลวดลามสีสดชูคอขึ้นมองเด็กหนุ่มร่างโปร่ง ลิ้นสองแฉกแลบลิ้นดมกลิ่นตรงหน้าก่อนค่อยๆเคลื่อนย้ายร่างลื่นไปยังร่างของเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มถึงกับตัวเกร็งเมื่องูค่อยๆเลื่อยผ่านพันรอบตัวของตน

รีไวมองภาพตรงหน้าพลางยกยิ้ม “ฉันจะสอนความพิเศษของมันให้ละกันนะ....ไอหนู” รีไวหยิบรีโมทจากลิ้นชักที่โต๊ะทำงาน เมื่อกดเปิดสวิตซ์เสียงเครื่องเป่าบรรเลงเพลงแปลกหูดังขั้น

เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างสงสัยกับรอยยิ้มเย็นบนใบหน้าเฉยชาของชายหนุ่ม เพียงไม่นานความสงสัยก็หายไปเมื่อคอบบร้าเริ่มเลื่อยไปมาบนตัวเด็กหนุ่มตามท่วงทำนองของเพลง

“ย...อย่า!!” ริมฝีปากบางร้องห้ามแล้วต้องพยายามเม้มปากของตน เมื่องูตัวเลื่อมเลื้อยเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ที่สวมไว้

“นายชอบพิษก็ต้องเรียนรู้กับผู้ชำนาญเรื่องพิษจริง/ไหมเอเลน”

นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองชายหนุ่มอย่างขุ่นเคือง ริมฝีปากสีระเรื่อพยายามขบเม้นแน่น คอบบร้าเลื่อยพันตัวร่างโปร่งบาง สัมผัสลื่นเมือกที่เคลื่อนไหวบนร่างกายของเด็กหนุ่มเล้าโลมกับร่างกายไวสัมผัส

ลิ้นสองแฉกที่ใช้สำหรับการดมกลิ่นของงู เมื่อเคลื่อนไหวบนผิวหนัง สัมผัสของความลื่นและลิ้นที่ตวัดไปโดนยังยอดอกสีอ่อนทำให้ร่างบางถึงกับสั่นระริก

มือที่ไร้พันธนาการพยายามยกขึ้นปิดเสียงน่าอายที่ถูกปลุกเร้าโดยสัตว์เดรัจฉานที่กำลังเคลื่อนไหวตามเสียงจังหวะดนตรีที่ถูกฝึกสอน

“ฮ้า..... ฮ้า......  ฮ้า.....” เอเลนพยายามสูดลมหายใจลึกเพื่อหวังข่มอารมณ์ที่ถูกปลุกโดยสัตว์เลื่อยคลานที่กำลังเลื้อยหยอกล้อกับร่างกายของตน

แขนและขาเพรียวบางจิกเกร็งกับอารมณ์ที่กำลังพุ่งขึ้นสูง เด็กหนุ่มต้องสะดุ้งสั่นระริกยิ่งขึ้น เมื่อปลายหางของคอบบร้าโลมไล้ไปยังช่องทางเบื้องล่างของตน

“ร่างกายนายมันร่านจริงๆนะเอเลน หึ ดูเหมือนนายเองก็ชอบที่จะโดนทำแบบนี้สินะ” รีไวนั่งมองภาพเด็กหนุ่มที่พยายามข่มอารมณ์ตรงหน้าทั้งที่แกนกายของร่างโปร่งบางนั้นกำลังขยายด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า

นัยน์ตาสีขี้เถ้าจับจ้องภาพเย้ายวนอย่างสนุกกับท่าทางและปฎิกิริยาของร่างโปร่งบางตรงหน้า ร่างโปร่งที่กำลังถูกงูเดรัจฉานปลุกเร้า ขาเพรียวที่แยกออกกว้างเผยให้เห็นถึงความปรารถนาที่พุ่งขึ้นอย่างไม่ปิดบัง ช่างเป็นภาพที่น่าดูชมยิ่งนัก....

“ท.... ท่าน รีไว แบบ.... แบบ นี้ ไม่เอานะ” เสียงหวานเอ่ยขอร้อง นัยน์ตาสีมรกตเว้าวอนชายหนุ่มตรงหน้า

“ลองดูอีกหน่อยนายอาจจะชอบก็ได้นะเอเลน” หางของคอบบร้าเลื้อยเข้ารุกล้ำยังช่องทางสีหวานเบื้องล่างของเด็กหนุ่ม

“อ๊ะ!!” ร่างโปร่งบางสะดุ้งกับสัมผัสเย็นเมือกที่รุกล้ำเข้ามา ร่างบางสั่นระริก อกเนียนแอ่นขึ้นตามปฎิกิริยาที่ถูกสิ่งแปลกปลอมรุกล้ำ

ยอดอกสีหวานเริ่มตั้งชันจนเห็นชัดผ่านเนื้อผ้าโปร่งบาง นัยน์ตาสีมรกตเริ่มคลอดด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากบางอ้าออกอย่างไม่อาจห้ามเสียงครางกระเส่าของตน

“อ...อา...อื้อ” นัยน์ตาสีมรกตฉ่ำหวานพยายามมองชายหนุ่มอย่างเว้าวอน ริมฝีปากสั่นระริกอ้อนวอนคนเบื้องหน้าอีกครั้ง

“ท...ท่าน ... ขอร้อง... อ... อา”

หึ น่ารักจริงๆนะเอเลน ช่างน่ารัก ช่างเย้ายวน และช่างน่าแกล้งนัก สัตว์เลี้ยงใหม่ที่แสนน่ารักของฉัน...

รีไวลุกขึ้นเดินเข้าไปหาร่างโปร่งบางที่กำลังสั่นระริก มือหนาช้อนใบหน้าที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมองอย่างพอใจ

“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่านายจะเป็นคนเลีย เอเลน” มือหนาค่อยๆปลดกระดุมของร่างโปร่งบางออก คอบบร้ายังคงทำงานของมันตามคำสั่งเป็นอย่างดี สัมผัสเย็นลื่นยังคงเลื่อยผ่านปลุกเร้าร่างไวสัมผัสโปร่งบางให้สั่นระริก

ริมฝีปากคอมทาบทับลงบนกลีบปากสีระเรื่อ ลิ้นร้อนไล่กวาดลิ้นเรียวในโพรงปากนุ่มอย่างกระหายก่อนค่อยๆผละออกพร้อมๆกับพันธนาการที่ตรึงร่างโปร่ง

“เอาล่ะจัดการให้เรียบร้อยล่ะไอหนู” รีไวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของตน เด็กหนุ่มค่อยๆคลานลงมาที่พื้นกลีบปากบางกอบกุมความเป็นชายของชายหนุ่มดูดเม้มอย่างกระหาย โดยมีเจ้างูคอบบร้าที่ยังคงไล้ไปตามลำตัวบาง หางที่เย็นลื่นยังคงถูไถไปกับช่องทางสีหวานที่เริ่มกระสันอยากตอดรัดบางสิ่ง

มือแกร่งลูบไล้ผมสีน้ำตาลไปมา ใบหน้าเฉยชายกยิ้มมุมปากอย่างสนุกกับการสยบเด็กน้อยตรงหน้า

ฉันจะลองเล่นกับนายดูไอหนู จะให้ทั้งไม้เรียวและขนมหวานและค่อยๆฝึกให้นายทำตามที่ฉันต้องการไปทีละนิด และฉันจะทำให้นายได้รู้ว่าเจ้านายที่แท้จริงของนายเป็นใคร

TBC.

...............................................................................................................................................................

Talk:

มาต่อแล้วค่ะ เรื่องนี้อาจเร็ว(มั่ง) เพราะเขียนกันสองคน

อย่างที่บอกค่ะ บีจะเขียนพาทของรีไว

Jadenchase จะเขียนพาทของเอเลน

เนื้อเรื่องจะบรรจบกันยังไงคนเขียนก็แอบลุ้นค่ะ

เพราะไม่รู้ว่าอีกคนจะเขียนอะไรมา จะรู้แค่คร่าวๆจากอีกคนเท่านั้น

ถ้าทุกท่านชอบและสนุกกับงานเขียน(เรียกว่ากึ่งฟิคสด+งานทดลอง) ของพวกเราก็ยินดีมากเลยค่ะ

ขอบคุณทุกคอมเมนต์และกำลังใจจริงๆนะคะ