Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory Chapter 23

Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory

Chapter 23

Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory

Chapter 23

ห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดตาถูกจัดสรรปันส่วนแบ่งเป็นโซนต่างๆ มีทั้งส่วนของห้องรับแขก ห้องครัว ห้องพักผู้ป่วย และห้องน้ำ ซึ่งก็คือห้องพักผู้ป่วยVIP ของโรงพยาบาลที่ตำรวจกองปราบปรามหนุ่มผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดได้เข้ามาพักรักษาตัวเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว

มือแกร่งพลิกหน้ากระดาษหนังสือที่ขอยืมจากฮันซี่ไปมา หนังสือเกี่ยวกับเรื่องเล่าและตำนานที่เขาไม่เคยสนใจ หนังสือเกี่ยวกับไททันและกำแพงแห่งชีวิตฉบับสมบูรณ์ รีไวพลิกอ่านข้อมูลเกี่ยวกับบทสรุปของเรื่องราวที่ถูกบันทึกไว้ซ้ำไปซ้ำมา

ถ้ายัยสี่ตานั้นรู้ว่าตัวเขาและเอเลนคือคนเดียวกับที่อยู่ในตำนานนี้ ยัยนั่นคงจะตื่นเต้นและนั่งสอบปากคำถึงรายละเอียดอย่างไม่ต้องสงสัย สำหรับคนคลั่งไคล้เรื่องไททันแบบยัยนั้น ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบันก็ยังคงเหมือนเดิม

คนทรยศงั้นเหรอ...... แต่รายละเอียดที่ไม่ได้ลงไว้แล้วหายไปอย่างไม่ถูกกล่าวถึง ไม่ว่าจะค้นหาจากหนังสือกี่สิบเล่มที่เกี่ยวข้อง ทั้งหมดนี้คงเป็นเพราะฝีมือของหมอนั้นสินะ ที่พยายามทำให้เรื่องราวที่เอิกเกริกขนาดนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทั้งที่ฉันไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำว่าจะถูกกล่าวหาว่าเป็นวีรบุรุษหรือคนหักหลัง แต่นายก็ยังอุตส่าห์ทำให้เรื่องทุกอย่างหายไปสินะ.....เอลวิน

ใบหน้าเฉยชายกยิ้มอย่างนึกขำถึงสิ่งที่สหายของตนทำในอดีต บทบาทสุดท้ายที่เกิดขึ้นทำให้ผู้ที่เคยถูกเรียกว่าเป็นวีรบุรุษ กลับกลายเป็นคนทรยศในพริบตา แต่รายละเอียดของเรื่องราวกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย และยิ่งทำให้ราวกับว่า หัวหน้าทหารรีไว เป็นแค่ตำนานที่ไม่อาจยืนยันได้จริง

นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองไปยังเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่เดินถือถ้วยกาแฟออกมาจากส่วนของห้องครัว ความรู้สึกโหยหาที่เด่นชัด และความปรารถนาที่ฝังลึก คือสิ่งที่อยู่เบื้องหน้ามิใช่สิ่งอื่นใด

“รับกาแฟหน่อยไหมครับ?” เอเลนถามพลางรินกาแฟใส่แก้วยื่นให้ชายหนุ่มที่นั่งมองอยู่บนเตียง

“นายจำเรื่องราวทั้งหมดได้ยังไงเอเลน?” รับกาแฟพลางมองเด็กหนุ่มอย่างสงสัย

เอเลนกลับไปที่กระเป๋าสะพายสัมภาระของตน พร้อมทั้งหยิบบันทึกปกดำให้กับชายหนุ่ม

“จำได้ไหมครับ?” ใบหน้ามนอมยิ้ม “เรียกว่าโชคชะตาก็ได้ล่ะมั่ง” นัยน์ตาสีมรกตมองที่บันทึกก่อนจะสบกับนัยน์ตาสีขี้เถ้าอีกครั้ง

มือแกร่งพลิกบันทึกปกดำไปมา รอยประทับที่หลังบันทึกทำให้รู้ว่าที่มาของบันทึกเล่มนี้มาจากหอสมุดของเมือง รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าเฉยชา

“ฉันเป็นคนให้มันกับนาย” รีไวยื่นบันทึกปกดำคืนเด็กหนุ่ม “แต่นี่คงเป็นฉบับคัดลอกจากของเดิม” บันทึกที่ผ่านเวลานานนับหลายพันปีคงยากแก่การคงสภาพไว้ได้ดังเดิม

“เอ๊ะ งั้นเหรอครับ!?” เอเลนสำรวจบันทึกในมือไปมา เขาเพิ่งรู้สึกว่าบันทึกปกดำเล่มนี้ดูค่อนข้างสมบูรณ์อยู่มากเมื่อเทียบกับอายุของเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“นายเอาของออกมาจากห้องสมุดของรัฐโดยไม่ได้รับอนุญาตมันผิดกฎนะเจ้าหนู” ว่าพลางยกกาแฟขึ้นจิบอย่างนึกขันกับสายตาเลิ่กลั่กที่เด็กหนุ่มมองมา

“ต... แต่มัน เป็นบันทึกของผม......เออ.... อย่างน้อยก็เคยเป็นของผมนะครับ” เขาก็น่าจะมีสิทธิ์ครอบครองสิ อย่างน้อยก็จนกว่าเรื่องที่เขาแอบนำบันทึกออกมาจะแดงล่ะนะ

“ว่าแต่ทำไมคุณถึงโดนหาว่าเป็นคนทรยศล่ะครับ?” เอเลนเอียงคอถามชายหนุ่มอย่างสงสัย

คำถามของเด็กหนุ่มทำให้รีไวถึงกับเกือบสำลักกาแฟที่กำลังดื่ม นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองร่างโปร่งข้างเตียงก่อนจะเบนสายตาไปยังวิวนอกหน้าต่างราวกับมีสิ่งน่าสนใจอยู่ข้างนอกนั้น

เมื่อนึกถึงการกระทำในอดีตของตนก็อดที่จะรู้สึกอายไม่ได้ ไม่คิดว่าตนเองจะกล้าทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นลงไป แล้วเรื่องอย่างนั้นใครจะไปเล่าให้หมอนี่ฟังกันล่ะ ปล่อยให้เป็นปริศนาแบบนี้ต่อไปดีแล้ว

“หืม?” เอเลนยิ่งเอียงคออย่างสงสัย ร่างบางจึงเขยิบไปใกล้ชายหนุ่มมากยิ่งขึ้น “หลังจากที่ผมตายไปแล้วเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ? ในบันทึกก็ไม่ระบุไว้เลย แม้แต่ชื่อของหัวหน้าเองก็กลายเป็นตำนานที่ยากจะยืนยันไปได้อีก?”

มือแกร่งดันหลังคอเด็กหนุ่มให้ก้มลงมาใกล้ขึ้นจนหน้าผากของทั้งคู่แนบชิดกัน นัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องลึกไปยังนัยน์ตาสีมรกตคู่งามตรงหน้า

“รู้แค่ว่าอย่าหายไปจากฉันอีกก็พอเอเลน” มือแกร่งโอบกระชับเด็กหนุ่มร่างบางเข้าแนบอก

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าร่างกายของมนุษย์จะอบอุ่นถึงเพียงนี้ ความอบอุ่นที่สัมผัสได้ ลมหายใจอุ่นที่รดต้นคอ เสียงของหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะจนประสานเป็นหนึ่งเดียว ทุกสัมผัสที่ยืนยันว่าร่างตรงหน้านี้มีชีวิตช่างแสนอบอุ่นและล่ำค่ายิ่งกว่าสิ่งใด

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้เอเลนผละออกจากชายหนุ่มอย่างเร็ว ชายวัยกลางคนที่คุ้นเคยผู้เป็นเจ้าของไข้เข้ามาตรวจตามเวลา นัยน์ตาสีอ่อนมองเอกสารรายงานในมือพลางเดินเข้าห้องมาแล้วต้องแปลกใจกับใบหน้าขึ้นสีของลูกชาย

“ลูกไม่สบายเหรอเอเลน?” ถามพลางยื่นมือมาแตะที่หน้าผากของเด็กหนุ่ม

“ป....เปล่าครับ ห้องคงร้อนไปหน่อย แหะๆ” ตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่พยายามยิ้มปิดบังความอาย

“งั้นเหรอ” ยกยิ้มขึ้นมองลูกชายของตนอย่างรู้ทัน จนเอเลนต้องเดินหนีไปนั่งที่โซฟาในส่วนของห้องรับแขกแทนด้วยอาการวางตัวไม่ถูก

หลังจากเด็กหนุ่มเดินออกไป คริชาจึงกลับมาให้ความสนใจในหน้าที่ของตน ผลจากการตรวจเป็นไปด้วยดี อีกทั้งร่างกายของชายหนุ่มฟื้นฟูได้ค่อนข้างเร็วจึงไม่มีอะไรที่น่าห่วง

“ทุกอย่างเรียบร้อยดี พรุ่งนี้คุณสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะครับคุณรีไว”

รีไวพยักหน้ารับรู้

“ถ้าคุณไม่ว่าอะไรพรุ่งนี้ผมอยากคุยกับคุณได้ไหมครับ?”

รีไวมองใบหน้าของแพทย์เจ้าของไข้ตนอย่างเข้าใจ หลังจากฟื้นได้ไม่นานเขาก็รู้ว่าแพทย์ที่ทำการรักษาคือพ่อของเอเลน จากคำบอกเล่าของเด็กหนุ่มก็ทำให้เข้าใจว่าตอนนี้สถานะของเขาและเอเลนโดนเปิดเผยแล้ว จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนเป็นผู้ปกครองของเด็กหนุ่มจะอยากคุยกับเขา และตัวเขาเองก็ไม่คิดจะปิดบังความสัมพันธ์

“ยินดีครับคุณคริชา”

รถสปอตสีดำมันเงาเลี้ยวเข้าสู่รั้วสีขาวของบ้านเยเกอร์ ชายหนุ่มไม่สูงแต่แข็งแกร่งที่สุดของหน่วยปราบปรามเปิดประตูลงจากรถ โดยมีเด็กหนุ่มร่างโปร่งบางในชุดลำลองวิ่งออกมารับหลังจากปิดประตู้รั้วบ้านของตนเรียบร้อย

“ค.....คุณรีไว ดูแปลกตาจัง” มือเรียวเกาแก้มตัวเองอย่างนึกเขินเมื่อเห็นชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มอย่างไม่คุ้นตา แม้จะเคยเจอคนตรงหน้าในชุดเครื่องแบบที่ใส่อยู่เป็นประจำ หรือในชุดไปรเวทอยู่บ่อยครั้ง แต่พอมาเจอเจ้าตัวในชุดสูทอย่างเป็นทางการ ก็ต้องใจเต้นกับมาดหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้า

“มาพบว่าที่พ่อตาทั้งทีก็ต้องสร้างความประทับใจจริงไหม?” ใบหน้าคมยกยิ้ม “ฉันวานเพทร่าทำคุกกี้มาฝากพ่อกับแม่นาย หวังว่าคงจะชอบกันนะ” มือแกร่งยกถุงบรรจุกล่องขนมขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างสวยงามให้กับเด็กหนุ่มดู

“ชอบแน่นอนครับ ขนมของร้านพี่เพทร่าอร่อยอยู่แล้ว” ใบหน้ามนยิ้มตอบอย่างระรื่น

เอเลนนำทางรีไวเข้าไปยังบ้านของตน มือเรียวที่กำลังคว้าลูกบิดเพื่อเปิดประตุเข้าไปในบ้านสั่นเล็กน้อยจนชายหนุ่มสังเกตเห็น มือแกร่งจึงเลื่อนมาจับยังมือที่กำลังสั่นไหว เอเลนหันไปมองคนข้างกาย นัยน์ตาสีมรกตเจือด้วยความกังวล ชายหนุ่มลูบผมสีน้ำตาลนุ่มไปมาพร้อมยกยิ้มบาง แม้ไม่มีคำพูดใดเอยออกมา แต่นัยน์ตาสีขี้เถ้าที่จ้องมองตรงมาอย่างปลอบโยนราวกับบอกว่าไม่เป็นอะไร และขอให้เชื่อมั่นในตัวของชายหนุ่ม เพียงเท่านั้นก็ทำให้มือที่สั่นเทาหยุดลงพร้อมกับใบหน้ามนที่หันมายิ้มสดใสส่งตอบ

ในห้องรับแขก คริชา และ คราร่า ต่างนั่งคอยผู้มาเยือนอยู่ก่อนแล้ว เอเลนแนะนำชายหนุ่มให้กับบิดาและมารดาของตัวเองอย่างเป็นทางการ

 รีไวโค้งเคารพทั้งสอง เมื่อถูกเชิญให้นั่ง ชายหนุ่มจึงนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับทั้งคู่ ซึ่งมีโต๊ะรับแขกกั้นตรงกลาง

นัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องสบกับนัยน์ตาของทั้งคู่ที่มองมาอย่างไม่ไหวติง ทั้งสามคนยังคงมองสบตากันแน่นิ่ง ราวกับดูท่าทีของกันและกัน จนเอเลนรู้สึกกดดันกับบรรยากาศในห้องรับแขกที่เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง

“เออ” หวังจะคลายบรรยากาศที่กดดันลง แต่คราร่าเอ่ยแทรกขึ้นก่อน

“เอเลนขึ้นไปบนห้องก่อนนะลูก”

“เอ๊ะ แต่ว่า”

“ไม่เป็นไรเอเลนทำตามที่แม่นายบอกเถอะ” ใบหน้าคมหันมากำชับร่างโปร่งอีกครั้ง เด็กหนุ่มจึงได้แต่กลืนคำพูดลงคอก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของตนเองที่อยู่ชั้นสอง

ด้วยความกังวล เอเลนจึงแสร้างเป็นเปิดและปิดประตูราวกับว่าเจ้าตัวเข้าห้องไปแล้ว แต่เด็กหนุ่มยังคอยแอบลอบสังเกตการณ์จากอีกฝั่งหนึ่งของกำแพงซึ่งเป็นจุดลับสายตาเมื่อมองขึ้นมาจากชั้นล่าง

หลังจากเสียงประตูชั้นสองปิดลง คราร่าจึงกลับมาให้ความสนใจกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

“คุณรีไวเรื่องของคุณกับเอเลน....” คำพูดถูกกลืนหาย สองมือเรียวผสานกัน แม้จะทำใจไว้แล้วแต่เมื่อต้องมาเจอกับสถานการณ์จริง ความรู้สึกที่สับสนยังคงหน่วงในใจของผู้เป็นมารดา

“ผมกับเอเลนเราคบกันจริงครับ” รีไวตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำและแน่วแน่

คิ้วของคราร่าขมวดเข้าหากัน แม้จะรู้ดีอยู่แล้วแต่พอมาได้ยินอย่างชัดเจนในอกก็ถูกบีบรัดไปด้วยความกังวล

“มันไม่แปลกเหรอคะ?” นัยน์ตาสีน้ำตาลไหวระริกสบกับนัยน์ตาของชายหนุ่ม ความกังวลสะท้อนเด่นชัดในนัยน์ตาผู้เป็นมารดาของเด็กหนุ่ม

ถึงกระนั้นรีไวก็ยังคงมองสบตากับนัยน์ตานั้นอย่างเถรตรง

“เพราะนั้นคือเอเลน ต่อให้จะเป็นหญิงหรือชาย แต่ถ้าไม่ใช่เอเลนก็ไม่มีความหมาย” คนเพียงคนเดียวที่ทำให้หวั่นไหว คนเพียงคนเดียวที่ไม่ว่าเมื่อไรส่วนลึกของวิญญาณก็ยังคงร่ำร้องหา

คราร่ามองชายหนุ่มตรงหน้า ความรู้สึกแน่วแน่และสายตาที่จ้องมองมาอย่างไม่ไหวติงทำให้เธอรู้สึกเชื่อมั่นในคำพูด หญิงวัยกลางคนหันไปสบตากับสามีของตน คริชาเองก็มองกลับมาพลางยกยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับภรรยา มือหนาบีบลงบนที่มือบางของคนรักอย่างนุ่มนวล

“ความสัมพันธ์ของคุณกับเอเลนจะทำให้หน้าที่การงานของคุณมีปัญหารึเปล่า?” คริชาเอ่ยถาม จากประวัติคนไข้ที่เขาได้ดูมา ทำให้คริชารู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นที่นับหน้าถือตาของสังคมอย่างไร ถึงแม้ปัจจุบันจะเปิดกว้างต่อความสัมพันธ์ไม่เกี่ยงเพศเพิ่มมากขึ้น แต่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่เปิดเผยสาธารณะได้ทุกสังคม

“ถ้าทำให้เอเลนต้องเดือดร้อน ผมก็ยินดีที่จะลาออก” ไม่ใช่เกรงว่าตนเองต้องเดือดร้อนเมื่อความสัมพันธ์ถูกเปิดเผย แต่กลับเป็นความห่วงในสถานะของเด็กหนุ่ม

คำตอบของรีไวทำให้คราร่าและคริชาต่างเริ่มรู้สึกผ่อนคลายลง สิ่งหนึ่งที่ทั้งคู่สัมผัสได้จากชายหนุ่มคือความห่วงและความเอาใจใส่ที่มีให้ต่อบุตรชายของตน อีกทั้งความเชื่อมั่นที่ส่งมาทำให้ทั้งคู่รู้สึกอยากที่จะเชื่อใจคนตรงหน้า

“ถ้าเราไม่ยอมรับ คุณจะทำยังไงคุณรีไว?” ถามหยั่งเชิงอยากรู้ในความคิดของชายหนุ่มเบื้องหน้า

“อ่า...... ถ้าให้ตอบตรงๆ คงจะพาหมอนั่นหนีไปด้วยกัน แต่ถ้าทำแบบนั้น เอเลนคงเสียใจที่หลังแน่ ผลสุดท้ายก็จะพยายามทำให้พวกคุณยอมรับให้ได้อยู่ดี” รีไวตอบด้วยใบหน้านิ่งเฉย นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองทั้งคู่อย่างตรงไปตรงมา

คำตอบของชายหนุ่มทำให้คราร่าแอบหลุดขำ ส่วนคริชาเองก็ได้แต่ยิ้มเฝื่อนไม่ต่างกัน ไม่คิดว่าการมีลูกชายจะเกิดเหตุการณ์ผู้ชายพาลูกชายตัวเองหนีออกจากบ้านได้ ใบหน้าหวานของผู้เป็นมารดายิ้มอ่อนโยน คำพูดของรีไวทำให้เธอคิดอะไรได้บางอย่าง มือเรียวกุมมือสามีของตนพลางเอ่ยถาม

“ถ้าฉันเป็นผู้ชายคุณจะทำยังไงคะคริชา?”

คริชาทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย นัยน์ตาสีอ่อนเหม่อมองเพดานอย่างครุ่นคิดก่อนหันมาสบตาภรรยาตนพลางยิ้มบาง

“ก็คงจะไล่ตามตื้อจนคุณตอบตกลงคบกับผมอยู่ดี” คำตอบของคริชาทำให้คราร่าหน้าขึ้นสีระเรื่อราวกับความรู้สึกของเด็กสาวแรกรุ่นกลับมาอีกครั้ง

“แล้วคุณล่ะ ถ้าผมเป็นผู้หญิงคุณจะยอมคบกับผมรึเปล่า?” ใบหน้าขรึมมองภรรยาอย่างลุ้นคำตอบ

“คุณคงเป็นผู้หญิงที่ฉันมองว่าบ้าระห่ำ แล้วก็น่ารำคาญน่าดู” มือเรียวยกมือหยาบของผู้เป็นสามีขึ้นมากอบกุมแนบอก “แต่เพราะอย่างนั้นมันเลยทำให้ฉันรักคุณ”

นัยน์ตาของสามีและภรรยาต่างประสานกัน ความรู้สึกราวกับเพิ่งตกหลุมรักกลับคืนมาอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าสู่โหมดโลกส่วนตัว เสียงอันคุ้นเคยก็ดังมาขัดจังหวะ

“งั้นแบบนี้พ่อกับแม่ก็ยอมรับแล้วใช่ไหมครับ!!” เอเลนวิ่งลงมาจากชั้นบน นัยน์ตาสีมรกตทอเป็นประกายอย่างเต็มไปด้วยความหวัง

“แอบฟังผู้ใหญ่เขาคุยกันมันเสียมารยาทรู้ไหมเอเลน” มือเรียวของผู้เป็นมารดาหยิกลงบนหูของเด็กหนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว

“โอ๊ยๆ ก็ผมเป็นห่วงนี่นา” ร่างโปร่งลูบใบหูของตนที่โดนหยิกจนขึ้นรอยแดง

คริชาเข้ามาโอบไหล่ภรรยาของตน คนทั้งคู่ต่างจ้องมองกันก่อนจะหันไปยิ้มอย่างอ่อนโยน

“เราไม่อยากให้ลูกชายต้องหนีออกจากบ้านหรอกนะจ๊ะ”

คำตอบของคราร่าทำให้เด็กหนุ่มหัวใจพองโต แขนเรียวเข้าโอบกอดพ่อและแม่ของตนเองแน่น

“แต่มีเงื่อนไขนะเอเลน” คิ้วมนขมวดมุ่น นัยน์ตาสีมรกตมองหน้าผู้เป็นบิดาอย่างสงสัย

“ห้ามไปค้างกับคุณรีไว และห้ามมีอะไรกันจนกว่าจะเรียนจบเข้าใจไหม?” เงื่อนไขของคริชาทำให้เอเลนและคราร่าต่างหน้าขึ้นสี

“ด.....เดี๋ยวสิ ครับ แบบ นั้น มัน!!” ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อพยายามเถียง แต่ไหล่บางถูกมือแกร่งจับไว้

“ผมยอมรับเงื่อนไขนั้น” มือแกร่งบีบลงบนไหล่บางเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร

“อย่าคิดว่าจะปิดสายตาแพทย์อย่างผมได้นะครับคุณรีไว” คริชายกยิ้มขึ้นอย่างรู้ทันในความคิดของชายหนุ่มตรงหน้า และเหมือนจะเดาถูกเมื่อรีไวสบถออกมาเบาๆ

“ร้ายใช่เล่นนะครับ คุณ..........พ่อ” นัยน์ตาสีขี้เถ้าหรี่มองชายหนุ่มอายุห่างกันไม่มาก แต่มีศักดิ์เป็นว่าที่พ่อตาในอนาคตของตน

“ก็เผื่อว่าในอนาคตลูกชายผมเปลี่ยนใจ จะได้ยังไม่มีอะไรเสียหายไงล่ะครับ” ตีหน้าขรึมพลางขยับแว่นมองชายหนุ่มอย่างจริงจัง

ข้อตกลงระหว่างคนทั้งสองยิ่งทำให้เอเลนและคราร่าต่างตีสีหน้าไม่ถูก โดยเฉพาะเด็กหนุ่มที่ได้แต่ทำตัวเลิ่กลั่กกับการตกลงระหว่างคนรักกับบิดาของตนเอง

แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็ยิ้มและถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อทุกอย่างดูราวกับว่ากำลังจะผ่านไปได้ด้วยดี และเป็นอีกวันที่น่าจดจำ อีกทั้งมื้อเย็นบ้านเยเกอร์ดูจะคึกคักมากขึ้นเป็นพิเศษ เมื่อมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นและดูเหมือนว่าต่อจากนี้ชายหนุ่มร่างเล็กแต่แข็งแกร่งจะกลายเป็นสมาชิกประจำของบ้านเยเกอร์อีกหนึ่งคน

“ห้องนายเรียบร้อยกว่าที่คิดนะไอหนู” นัยน์ตาสีขี้เถ้ากวาดมองทั่วของของเด็กหนุ่มร่างโปร่ง พลางสะดุดกับสมุดบันทึกที่เปิดวางทิ้งไว้บนโต๊ะ

“ถ้าทำตัวซกมกมีหวังถูกคุณอัดเละสิครับ” ว่าพลางเก็บหนังสือเตรียมแพทย์ที่วางไว้บนเตียงเข้าที่ นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าคุณรีไวกำลังอ่านบันทึกอย่างสนใจ เด็กหนุ่มจึงรีบแย่งบันทึกในมือของคนตรง

“อันนี้อ่านไม่ได้ครับ!!!” ใบหน้ามนขึ้นสีสุกปลั่ง เพราะบันทึกที่ชายหนุ่มอ่าน คือบันทึกที่เขาเขียนความรู้สึกและเรื่องราวตั้งแต่ที่ได้พบกับคนตรงหน้านี้น่ะสิ

“โฮ่ ไม่คิดว่านายจะหลงฉันขนาดนี้นะเจ้าหนู” ริมฝีปากคมยกยิ้ม ยิ่งทำให้เอเลนรู้สึกอุณหภูมิในกายขึ้นสูง

“ว.... ว่าแต่ คุณเถอะ ไม่คิดจะบอกรักผมเลยหรือไง?” มือเรียวรีบเก็บบันทึกลงลิ้นชักของโต๊ะข้างหัวเตียง

“ฉันให้เพทร่าทำขนมมาให้นายโดยเฉพาะเลยลองชิมดูหน่อยไหม” รีไวแกะกล่องขนมกล่องเล็กที่แยกไว้ต่างหากขึ้นมา

“นี่คุณจงใจเบี่ยงประเด็นใช่ไหมครับ?” เอเลนมองชายหนุ่มพลางอมลมในแก้มอย่างนึกงอน ตั้งแต่คุณรีไวฟื้นขึ้นมา แล้วจำเรื่องราวในอดีตได้จนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้ยินคำบอกรักจากคนตรงหน้าเลยสักครั้ง ต้องบอกว่าตั้งแต่ในอดีตจนถึงตอนนี้คนคนนี้ก็ยังไม่เคยบอกรักเขาเสียที

ร่างเล็กแต่แข็งแกร่งเขยิบขึ้นมานั่งบนเตียงที่เด็กหนุ่มนั่งงอนตนอยู่

“ฉันว่านายน่าจะชอบนะ” รีไวยืนกล่องสีทองใบเล็กที่บรรจุขนมไว้ให้กับเด็กหนุ่ม

“อะไรล่ะครับเนี่ย?” ใบหน้ามนมองขนมเค้กสีขาวชิ้นเล็กในกล่องอย่างสงสัย

“เค้กจากดอกเอลเดอร์” นัยน์ตาสีมรกตสั่นระริกกับชื่อของเค้กสีขาวที่อยู่ในกล่องตรงหน้า

“จ...จำได้ด้วยเหรอครับ” มือเรียวยกขึ้นขึ้นปิดปากของตน ความรู้สึกอบอุ่นฉาบไปทั่วอกข้างซ้าย

“ชอบรึเปล่าเอเลน?” มือแกร่งลูบบนผมสีน้ำตาลอย่างอ่อนโยน

เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบ ใบหน้าหวานส่งยิ้มอบอุ่นให้กับชายหนุ่ม

“ลองทานสิเจ้าหนู” เอเลนรับช้อนจากชายหนุ่ม มือเรียวตักเค้กเนื้อนุ่มฉ่ำน้ำหวานจากดอกเอลเดอร์เข้าปาก

กึก!

ฟันของเอเลนขบเข้ากับวัตถุแข็งบางอย่าง เด็กหนุ่มจึงคายสิ่งแปลกปลอมในเค้กเนื้อหวานออกมา นัยน์ตาสีมรกตสั่นระริกกับสิ่งที่อยู่ในมือของตน อกซ้ายเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาข้างนอก ลมหายใจเหมือนจะหยุดนิ่ง กับวัตถุสีขาวที่มีอัญมณีสีเขียวประดับเบื้องหน้า

“แล้วรักรึเปล่า?” มือแกร่งหยิบแหวนในมือของร่างบางขึ้นมาสวมใส่ยังนิ้วนางข้างซ้ายของเด็กหนุ่ม

สองมือต่างสอดประสานกันอย่างแนบแน่นจนไร้ซึ่งช่องว่าง

“ไม่เห็นต้องถามนี่ครับ” ใบหน้ามนซุกลงกับไหล่แกร่งเบื้องหน้า นัยน์ตาสีมรกตคลอไปด้วยม่านน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ

“ฟังนะไอหนู” มือแกร่งลูบไล้ผมสีน้ำตาลไปมา ริมฝีปากคมขยับแนบชิดกับใบหูบาง

“ฉันรักนาย” คำบอกรักที่ในที่สุดก็ได้พูดออกไป

“ฉันรักนาย” คำบอกรักที่ร่างกายที่อบอุ่นได้รับรู้

“ฉันรักนาย” คำบอกรักที่มีสัมผัสที่อบอุ่นในอ้อมกอดตอบสนอง

“ฉันรักนาย” ความรู้สึกที่ยาวนานและผ่านช่วงเวลานานนับพันปี

รีไวค่อยๆดันตัวร่างโปร่งบางตรงหน้าออก สองมือแกร่งประคองใบหน้ามนที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาตรงหน้า หน้าผากของชายหนุ่มบรรจบกับหน้าผากลาดมนของเด็กหนุ่มร่างโปร่ง นัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องมองไปยังนัยน์ตาสีมรกต ริมฝีปากคมค่อยๆขยับเอ่ยถ้อยคำอย่างช้าๆและชัดเจน

“รีไว รัก เอเลน”

 สองแขนเรียวโอบคนตรงหน้าอย่างแนบแน่นราวกับจะจมหายเข้าไปในร่างแกร่งตรงหน้า ใบหน้ามนซุกลงบนบ่าแกร่งหยาดน้ำตาพร่างพราวลงบนไหล่หนา เช่นเดียวกับนัยน์ตาสีขี้เถ้าที่แสนเฉยชาที่มีน้ำตาแห่งความสุขและปลื้มปิติเอ่อล้นไม่ต่างกัน

สิ่งที่ติดค้างไว้นานนับหลายพันปีในที่สุดก็ได้ทำให้คนในอ้อมกอดได้รับรู้ ความรู้สึกอบอุ่นและความสุขเอ่อล้นออกจากนัยน์ตาต่างสีที่ตอนนี้รู้สึกได้อย่างเดียวกัน

ริมฝีปากคมค่อยๆเคลื่อนทับลงบนกลีบปากบางสีระเรื่ออย่างแนบแน่นอบอุ่น แขนแกร่งกอดกระชับร่างโปร่งเข้ากับอกราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป

ราวกับถูกเติมเต็ม ราวกับค้นหาสิ่งหายไปจนเจอ สิ่งสำคัญที่มีค่าที่ไม่อาจหาสิ่งใดมาแทนที่ คนที่สำคัญ บุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง เส้นทางที่แสนยาว คดเคี้ยวแล้วตัดกันอย่างยาวนานในที่สุดก็ได้บรรจบกัน

ห่างไปไม่มากนัก หญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาสีราตรีมองบ้านสีขาวหลังคาสีแดงอิฐข้างบ้านของตน รอยยิ้มบางฉายบนใบหน้าคมอย่างยากที่จะได้เห็น ความรู้สึกยินดีและความสุขทำให้อกข้างซ้ายของเธออบอุ่น ข้อความผ่านโปรแกรมสนทนาในโทรศัพท์กับเอเลนทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้ทุกอย่างจบลงด้วยดี

แม้จะแอบคิดว่าอยากให้คุณพ่อคริชาและคุณแม่คราร่ากีดกันคนสูงน้อยมากกว่านี้ แต่เมื่อเทียบกับระยะเวลาที่ยาวนานในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เรื่องราวที่แสนโหดร้ายในอดีตกาล บางที....  แบบนี้คงจะดีแล้ว การที่ทั้งสองเปิดใจยอมรับชายหนุ่มคนนั้นได้อย่างไม่ยากเย็นนัก อาจจะเป็นเพราะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ต่างมอบให้กัน ถึงสายสัมพันธ์ที่แม้จะมองไม่เห็นแต่สามารถรับรู้ได้เพียงแค่มองสองคนนั้นก็ได้กระมัง...

ในที่สุดนายก็คว้าความสุขได้เสียทีนะเอเลน........

มือเรียวปิดเล่มหนังสือสำหรับเตรียมสอบเข้าแพทย์ก่อนขึ้นมาท้าวคางประคองใบหน้าคมของตน สิ่งที่เกิดขึ้นและการรับรู้อดีตของเธอ ราวกับเป็นเครื่องยืนยันถึงสายสัมพันธ์ของทั้งสอง ยืนยันถึงการมีตัวตนและความรู้สึกที่ผ่านช่วงเวลามายาวนาน ราวกับเป็นผู้เฝ้าสังเกตการณ์ที่รอคอยเพื่อเป็นพยานของเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด

ใบหน้าคมมองหน้าปกหนังสือเตรียมสอบพลางยิ้มบาง มือเรียวกระชับผ้าพันคอสีแดงที่ได้รับมอบจากเด็กหนุ่ม ไม่ว่าจะเมื่อไรฉันก็ยังคงที่อยากอยู่ข้างๆนายนะเอเลน

เธอควรหาความสุขของตัวเองได้แล้ว....

คำพูดที่เหมือนกันของทั้งสองยังคงดังก้องในความคิด...

ความสุขของตัวฉันเองงั้นเหรอ.......

RRrrrrrR.....

เสียงเรียกข้าวของโทรศัพท์ดังขึ้น มิคาสะกดรับเบอร์คุ้นเคยของเพื่อนในกลุ่มตน

‘ได้ข่าวว่า เธอกับเอเลนจะย้ายมาเรียนแพทย์งั้นเหรอ?’ เสียงเด็กสาวที่คุ้นเคยเอ่ยถาม

‘ใช่ พวกฉันคงต้องไปเป็นรุ่นน้องเธอแล้วล่ะนะแอนนี่’ ใบหน้าคมสวยยังคงยิ้มบาง แอบนึกขำเมื่อคนหัวรั้นอย่างเอเลนในที่สุดก็ยอมเรียนแพทย์ตามที่คุณพ่อคริชาเคยหวังไว้

‘พ่อหมอนั่นคงดีใจน่าดู ถ้าเอเลนเจอไอเตี้ยนั้นเร็วกว่านี้ฉันว่าคุณคริชาคงยิ่งกว่าอ้าแขนรับว่าที่ลูกเขย’ เสียงหัวเราะขำขันกับการเปลี่ยนแปลงอย่างหาได้ยากในตัวเด็กหนุ่มดังขึ้นอย่างเห็นตรงกัน

‘เท่าที่คุยกับคุณฮันซี่สำหรับวิชาพื้นฐานไม่น่ามีปัญหาเพราะสามารถโอนย้ายได้เลย ถ้าพยายามเก็บวิชาปฏิบัติและวิชาเฉพาะในช่วงเวลาว่างให้ได้มากๆ เราอาจจบพร้อมกันได้’ ยังไงซะตอนนี้เอเลนคงมีแงผลักดันให้ตัวเองรีบเรียนให้จบตามเงื่อนไขที่บิดาของเจ้าตัวเสนอมา

‘ดีแล้วล่ะนะ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่พอเห็นหมอนั่นมีความสุขฉันก็รู้สึกยินดีกับหมอนั่น น่าแปลกนะทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ’

‘ก็...อาจจะอย่างนั้น’ ความรู้สึกมีความสุขและอบอุ่นในใจที่ได้เห็นความสุขของเด็กหนุ่มที่ทุกคนต่างสัมผัสได้แม้จะมองไม่เห็น และไม่รู้ว่าทำไมแต่กลับรู้สึกว่ามีความสุขเช่นกัน

‘นี่ให้ฉันช่วยติวหนังสือสำหรับเตรียมสอบเข้าให้เธอไหม?’ คำถามจากคนที่ปกติไม่ค่อยสนใจใครทำให้มิคาสะรู้สึกแปลกใจ แต่ก็รู้สึกยินดีเช่นกัน

‘ถ้างั้นขอรบกวนหน่อยแล้วกันนะ แอนนี่’

บางทีความสุขของเธอเองอาจอยู่ใกล้มากกว่าที่คิดก็ได้.......

TBC.
........................................................................................................................................................................

Talk: ใจหายแปบค่ะ จะบอกว่าตอนหน้าเรื่องนี้จะ Final แล้วค่ะ
แต่จะมีในส่วนของภาคพิเศษเพิ่มเติมตอนนี้คิดไว้ประมาณ 3 ตอน (ซึ่งในภาคพิเศษจะมีคู่ แจนxมิน หรือ มินxแจน หว่า? อยู่ 1 ตอน)
หลังจากจบแล้วจะพยายามรีไรท์อย่างจริงจังอีกครั้งค่ะ เพิ่งได้กลับไปอ่านของตัวเองใหม่อย่างจริงจังมีส่วนที่ต้องแก้ไขอยู่มากเลยทีเดียว แต่จะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ
สำหรับรวมเล่มหลังจากปิดบทแล้วคงจะสามารถจัดการได้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นแล้วจะแจ้งนักอ่านเป็นระยะๆในเพจนะคะ

ขอฝากเพจกลุ่มเช่นเคยค่ะ https://www.facebook.com/beru89club
รูปเค้กดอกเอลเดอร์ค่ะ





ในไทยหาทานยากสักหน่อยแต่สามารถหาทานได้ที่ร้าน Let them eat cake รูปร่างจะต่างไปแล้วแต่ร้านร้านอยู่ที่สยามหรือสุขุมวิท20ค่ะ อยากบอกว่าเป็นร้านที่เค้กอร่อยมาก เค้กแปลกๆเยอะด้วยค่ะ
แต่เข้าไปทีกระเป๋าอาจฟีบได้ แพงจริง แต่อร่อยจังมาก >/////<

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกท่านที่ร่วมเดินทางและช่วยผลักดันกันมาอย่างยาวนานค่ะ
รักนักอ่านทุกท่าน
Trendy Blood