Attack On Titan Fan fic.: Desert Desire CHAPTER 6 : Bitter and Sweet Taste

 

 

Attack On Titan Fan fic.: Desert Desire

Pairing: (LevixEren), (Mikasa ver. C)

Rate: R18

Warning: เอเลนเรื่องนี้บิชชี่มากค่ะ ใครไม่ชอบสไตล์นี้อาจโดนทำร้ายนะคะ ><”

Story By: Trendy Blood & Jadenchase

………………………………………………………………………………………………..

 

CHAPTER 6 : Bitter and Sweet Taste

 

เช้าวันต่อมาหลังจากทานข้าวเช้า เอเลนก็เข้าใจคำพูดของท่านชีคมิคาสะเมื่อวานทันที เช้าวันนี้มีแขกคนสำคัญที่แม้จะอยู่ด้วยกันไม่ถึงสองวันดีแต่ก็กลับจำได้แม่นยำ ร่างบางเอ่ยทักอย่างสุภาพแม้จะไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

“อรุณสวัสดิ์ครับท่านชีครีไว” มือหนาคว้าจับมือบางออกแรงดึงรั้งให้เข้าไปหา

“เป็นสัตว์เลี้ยงที่แย่จริง มีปลอกคอแล้วยังจะวิ่งหาเจ้านายใหม่อีกนะเจ้าหนู” มือแกร่งลูบไล้สะโพกมนอย่างเพลิดเพลิน “แถมใส่ชุดซะมิดชิด ไม่เร้าอารมณ์เอาซะเลย”

“เพราะกลัวตาแก่ตัณหากลับแบบนายลวนลามนั่นแหละ” เสียงทุ้มราบเรียบของเจ้าของคฤหาสน์ตอบแทนร่างบางที่ยังคงถูกแขนแข็งแรงและฝ่ามืออุ่นๆโอบรอบสะโพกของตนก่อนที่มือแกร่งที่แข็งแรงไม่แพ้พี่ชายจะพยายามงัดแงะมือพี่ชายออกให้

“รีไว ปล่อย” นัยน์ตาคมสีรัตติกาลจ้องมองชายหนุ่มร่างเตี้ย ถูกตอบกลับด้วยสายตากวนอารมณ์

“เอาออกเองสิ”

ทั้งสองใช้มือปัดป้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ด้วยความที่พละกำลังสูสีกันลงท้ายจังกลายเป็นการโอบรัดร่างเพรียวที่อยู่ตรงกลางอย่างช่วยไม่ได้ ปากสีหวานถอดถอนหายใจเบาๆกับพฤติกรรมของสองพี่น้องที่อายุอานามเกินวัยจะแย่งของเล่นกันแล้วตรงหน้า ใบหน้าค่อยๆซีดเซียวลงเพราะขาดอากาศ ถ้าไม่ใช่เพราะความถึกเกินมนุษย์หยั่งถึงของสองพี่น้องคู่นี้เขาจะไม่ว่าเลย จำต้องเอ่ยแทรกการเล่นกัน....รึเปล่าของสองพี่น้องเพื่อสวัสดิภาพชีวิตของตนเอง

“จะมาตามผมกลับหรอครับท่านรีไว”

“ตอนแรกใช่ ....แต่เปลี่ยนใจแล้ว ให้เธออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่สักหน่อย” พูดเป็นนัยแต่ผู้เป็นน้องชายก็เข้าใจเป็นอย่างดี

“จัดการหนูให้หมดล่ะ ถ้าเหลือฉันไม่ให้เอเลนไปที่สกปรกอย่างนั้นแน่” ตาคมสองสีจ้องตอบกัน โดยที่คนที่อยู่ตรงกลางอยางเขาไม่อาจอ่านความคิดของผู้สูงศักดิ์ทั้งสองได้ว่าพูดจริงหรือหลอก แม้จะรู้ใจความแฝงของประโยคนั้น

หนูที่ว่า....คงหมายถึงพวกนักฆ่าเหมือนอย่างเขาสินะ

ทั้งๆที่หนูที่ว่านั่นควรจะนับตัวเขารวมไปด้วย แต่สองคนนี้กลับปฏิบัติราวกับว่าเขาไม่ได้เป็นหนึ่งในหนูพวกนั้น นัยน์ตาสีมรกตสวยจดจ้องไปยังนัยน์ตาคมสีขี้เถ้าเบื้องหน้าที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถอ่านได้ รู้สึกตัวอีกทีตอนที่ความอบอุ่นที่โอบรัดแน่นของทั้งสองคนผละออกไปอย่างคร้านจะทะเลาะกัน

“ยาก ไม่รับปากแต่จะพยายามแล้วกัน” ชายหนุ่มด้อยส่วนสูงตอบตามความจริง การจะแยกมิตรกับศัตรูที่มีจำนวนมากนั้น ต้องคอยสังเกตจับผิดกันจนเหนื่อยและใช้เวลามาก เพราะนักฆ่าที่ถนัดการแฝงกายก็ใช่ว่าจะไม่มี แต่ก่อนจะได้สนทนาอะไรกันต่อคนของชีคเจ้าถิ่นก็เข้ามาแจ้งข่าว

“ขออภัยด้วยครับท่าน” เมื่อมิคาสะให้สัญญาณเชิงอนุญาตชายหนุ่มก็กระซิบบอกเจ้านายของตน ใบหน้าคมมองมายังพี่ชายสลับกับตัวเขา

“ขอตัวซักพัก เชิญตามสบาย” ก่อนจะหันหลังเดินจากไปพร้อมกับคนของตน เอเลนมองตาม ในหน้าหวานฉายแววหม่นลงเล็กน้อย

ทางนั้นยังคงทำงานเร็วไม่เปลี่ยน ดูเหมือนจะมาจัดการทั้งในส่วนที่เขาพลาด .....และอยากจัดการคนทำงานพลาดอย่างเขามากสินะ

“ทำหน้าแบบนั้นทำไมเจ้าหนู” มือแกร่งประคองใบหน้าสวยให้หันไปสบตาสีขี้เถ้าตรงหน้า “รู้อยู่แล้วไม่ใช่รึไงว่ามันต้องเป็นแบบนี้”

“ครับ.....” ขานรับเบาๆ รู้สึกผิดกับชีคหนุ่มแสนดีที่ตนเป็นคนนำเรื่องเข้ามาหา หลบตาคมคู่นั้น ก่อนที่จะถูกแรงฉุดของคนส่วนสูงน้อยตรงหน้าพาลากเดินไปตามทางที่เขายังไม่คุ้น หยุดอยู่ที่ประตูไม้ฉลุลายสวยที่แปลกตากว่าห้องอื่นก่อนพาเอเลนเข้าไปในห้องนั้น ภายในห้องมีขนาดกว้างขวาง มีมุมรับแขกประกอบด้วยโซฟาเรียบหรูเข้าชุดกับโต๊ะเตี้ย ตรงกลางด้านในสุดของห้องมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่พร้อมเอกสารวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ข้างหลังเป็นกระจกหน้าต่างบานใหญ่แขวนม่านประดับไว้ และมีของตกแต่งเล็กน้อยภายในห้อง ดูเหมือนท่านชีคจะพาเขามาห้องทำงานส่วนตัวของท่านชีคมิคาสะ

ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรก็ถูกแรงของคนตรงหน้าผลักจนหลังพิงกับกำแพงใกล้ๆประตู ฝ่ามือหนาก็แนบลงมาที่แก้ม ประคองใบหน้าของเขาไว้ นัยน์ตาคมกริบจ้องมองมายังตาสีมรกตของตนเอง

“ไม่มีแกเตียงมันโล่งแปลกๆ คราวหลังคงต้องฝึกให้อยู่ติดบ้านแล้วล่ะ” ริมฝีปากบางแนบทับบดคลึงอย่างเอาแต่ใจ ขาแข็งแรงยกขึ้นมาเบียดถูไถกับจุดอ่อนไหวให้เขาได้แข้งขาอ่อนไร้เรี่ยวแรงเล่นเข่าแข็งๆบดบี้จนแกนกายเริ่มคับแน่นในกางเกงชวนให้อึดอัด มือหนาบีบเค้นสะโพกกลมมนของร่างเพรียวสนุกมือ

“อึ่ก...” ผมไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำคนเดียวแน่ครับท่านชีค เอเลนคาดโทษชายหนุ่มในใจ ขาเรียวสวยภายใต้เนื้อผ้าก็ยกขึ้นบี้แกนกายของชายสูงวัยกว่าให้เสียวเล่นเช่นกันจนสัมผัสได้ถึงความแข็งขืนของฝ่ายตรงข้าม นิ้วเรียวลูบไล้ตามแนวสันหลังแผ่วยั่วเย้าผ่านเนื้อผ้าหนา ฟันคมของร่างที่สูงน้อยกว่าขบกัดดึงริมฝีปากอิ่มอย่างมันเขี้ยวกับกิริยาท่าทางปลุกใจเสือของเด็กหนุ่มตรงหน้าก่อนจะปล่อยออก ริมฝีปากอิ่มระเรื่อที่เริ่มบวมจากการบดเบียดคลี่ยิ้มหวานอย่างยั่วยวน ตากลมสวยจ้องราวกับจะสะกดสายตาของอีกฝ่ายไว้ในขณะที่มือเรียวปลดตะขอกางเกงสแล็คของตนเองออกปล่อยให้กางเกงสีเข้มร่วงลงพื้นตามแรงดึงดูดของโลก ค่อยๆถอดกางเกงชั้นในรัดรูปสีเข้มออกอย่างยั่วยวนตามขาเนียนก่อนจะปล่อยให้ทิ้งตัวลงตามกางเกงไปจนเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวเข้ารูปปิดบังร่างกาย ขาเรียวงามยกขึ้นก้าวออกจากกางเกงก่อนจะค่อยยกแขนโอบรอบคอแกร่งไว้ นัยน์ตาสวยเปล่งประกายฉายแววซุกซน

“แล้ว.....” นิ้วเรียวค่อยๆไต่ไล่ตามลาดไหล่แกร่งอย่างหยอกเย้า “ท่านรีไวจะฝึกผมยังไงกันครับ” มือหนากระชับสะโพกสวยแน่นก่อนจะยกขึ้น ขาเพรียวเกี่ยวกับสะโพกหนาของคนตรงหน้าทันทีก่อนจะซุกไซร้ตามซอกคอแกร่งขณะที่อีกคนพาย้ายมาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา ริมฝีปากทั้งคู่ประกบกันอีกครั้ง เรียวลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดดูดดุนกันอย่างจาบจ้วง หลงใหลและมัวเมาไปกับความปรารถนา เอเลนถูไถช่องทางรักกับความแข็งขืนภายใต้เนื้อผ้า ส่วนอ่อนไหวที่ชูชันของตนเบียดกับหน้าท้องแข็งที่มีสูทสีเข้มคั่นไว้ นิ้วเรียวล้วงผ่านเข้าไปลูบไล้อกแกร่งใต้สาบเสื้อ ขณะที่สะโพกสวยนั้นถูกบีบคลึงโดยฝ่ามือใหญ่ เป็นเวลานานก่อนที่ทั้งสองจะผละริมฝีปากออกจากกัน แต่ก็ยังคงสัมผัสคลอเคลียกันอยู่อย่างนั้น

“ให้ผมจัดการเองนะ” ริมฝีปากบางกระซิบเบาๆอย่างเย้ายวน ยืนเข่าคร่อมหน้าตักของชายผู้สูงศักดิ์ไว้ ดวงตาสีมรกตสวยแสนดึงดูดสบราวกับจะสะกดดวงตาสีขี้เถ้า รูดซิบปลดตะขอกางเกงของชายหนุ่มอย่างชำนาญ เผยให้เห็นความเป็นชายที่ขยายตัวผงาดอย่างท้าทาย มือนุ่มข้างหนึ่งรูดตามความยาวขณะที่ปากเล็กนั้นเลียตามนิ้วเรียวอีกข้าง ลิ้นเล็กไล้ไปตามง่ามนิ้วส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาให้ชีคหนุ่มที่แข็งแกร่งกว่าใคร ดูดปลายนิ้วของตัวเองก่อนจะอมเข้าไปสลับกับเลียอย่างยั่วเย้าในขณะที่มืออีกข้างยังคงชักตามความความยาวของแกนกายใหญ่ไม่หยุด เมื่อนิ้วทั้งหมดถูกชโลมจนทั่ว เอเลนก็ถอนริมฝีปากออกก่อนจะใช้มันขยายช่องทางของตนเอง แก้มใสขึ้นสีแดงก่ำ เหงื่อซึมออกทั่วกายตามอุณหภูมิที่ประทุจากภายใน ดวงตาฉ่ำเยิ้มช้อนมองตาคมของคนตรงหน้า ในที่สุดชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายเคลื่อนไหวแทน กระชากนิ้วเรียวที่ขยับอยู่ภายในช่องทางหวานออกจับพลิกให้หลังบางแนบกับอกแกร่งของตนเอง ท่อนเนื้ออุ่นร้อนจ่ออยู่ที่ปากทางอุ่นร้อนที่ราวกับจะดูดกลืนส่วนหัวที่สัมผัสผิวเผินเข้าไปอย่างไม่ปราณี ปากคมลากสัมผัสแผ่วตามใบหูอ่อนนุ่มให้ร่างเพรียวเสียวซ่านเล่นก่อนจะกระซิบแผ่วเบา

“เลิกเล่นได้แล้วเจ้าหนู”

.

.

.

.

หลังจากที่ออกไปจัดการกับหนูที่แอบหลุดรอดเข้ามา มิคาสะก็ไม่ได้เจอทั้งสองคนอย่างเป็นกิจจะลักษณะเลยนอกจากตอนส่งรีไวล์กลับและบอกให้เอเลนไปเข้านอนโดยไม่ต้องรอเพราะเขาต้องออกไปทำงาน กว่าจะได้กลับมาถึงก็เป็นเวลาเลยเที่ยงคืนแล้ว หรือให้พูดความจริงคือเมื่อตอนกลางวันนั้นเขากลับไปที่ห้องทำงานของตนและได้ยินเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากห้องทำงานส่วนตัว ถ้าเป็นปกติตัวเขาคงจะเปิดเข้าไปในห้องอย่างไม่ลังเลพร้อมทั้งประเคนคำด่าจิกกัดพี่ชายต่างมารดาอย่างไม่ปราณีแล้ว แต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้น ความรู้สึกจุกแน่นอยู่เต็มอกเพียงแค่คิดว่าเด็กหนุ่มใบหน้างดงามนั้นกำลังครวญครางอย่างสุขสมกับพี่ชายตัวเตี้ยของตนนั้นชวนกระอักกระอ่วนจนไม่อาจเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ด้วยความที่เขาเป็นคนพูดไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไรอีกทั้งนี่ยังเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่เขารู้สึกแบบนี้ มิคาสะไม่อยากทนฟังอะไรที่ทำให้จิตใจปั่นป่วนจึงเลือกที่จะหลบไปสงบใจตนเองแทน

.....ไม่อยากรับรู้ว่าเธอเคยตกเป็นของใครมาบ้าง.....

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ เอเลน เยเกอร์ คุณทำอะไรกับผมกัน

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย มือหน้ากำลังจะเอื้อมไปยังลูกบิดก็ต้องชะงัก

“ฮึก......ฮืออออออ” เสียงหวานสะอื้นไห้แผ่วเบาเล็ดลอดออกมา ได้ยินดังนั้นมือหนาก็รีบเปิดประตูตรงปรี่เข้าไปหาร่างที่ขดตัวอยู่บนเตียงทันที

“เอเลน....เป็นอะไร” วางมือลงบนตำแหน่งที่คาดว่าจะเป็นไหล่มนภายใต้ผ้าห่มเนื้อดี ไหล่เล็กที่สั่นไหวราวกับนกน้อยที่ไม่อาจปกป้องตนเองได้ ขดตัวนั่งชิดกับหัวเตียงอย่างไม่อาจควบคุมจิตใจของตนเองได้ต่างจากยามปกติที่เคยเห็นโดยสิ้นเชิง ใบหน้าหวานอาบด้วยน้ำตาใบหน้าแดงช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ปากบางเม้มแน่นสะกดกั้นเสียงอย่างสุดความสามารถ “ไม่.......อย่าปล่อยผมไว้คนเดียว....ฮึก ไม่เอา...” เสียงอู้อี้จนแทบจะจับใจความไม่ได้เล็ดลอดออกมา ดวงตาคมสีรัตติกาลมองร่างเล็กกว่าตรงหน้าที่เปราะบางจนแทบจะพังทลายตรงหน้า ราวกับใจที่เคยหนักแน่นของตนนั้นจะแตกสลาย รีบดึงนกน้อยตรงหน้าเข้ามาโอบกอดในอ้อมแขนอุ่นของตนกระชับแน่น

“ไม่ร้องครับ ผมอยู่นี่แล้ว” กระซิบปลอบโยนเบาๆ ตามประสาคนพูดไม่เก่ง พยายามถ่ายทอดผ่านความอบอุ่นที่ส่งให้อย่างสุดความสามารถ มือข้างหนึ่งค่อยๆลูบเรือนผมนุ่มนั้นเบาๆ ภายใต้ความมือไร้แสงไฟภายในห้องใหญ่ เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงกว่าที่เสียงสะอื้นจะค่อยๆจางหายไป ไหล่บอบบางเลิกสั่นไหว ความเงียบเข้าครอบงำค่ำคืนที่เงียบสงบ แต่ก็สามารถรับรู้ถึงความอบอุ่นของผู้ชายคนหนึ่งได้อย่างชัดเจนในความคิดของร่างเล็กๆในอ้อมแขน ชวนให้จิตใจของทั้งคู่สงบและหวั่นไหวไปพร้อมกัน สัมผัสอุ่นของมือเล็กที่เลื่อนมาเกาะกุมเสื้อนอนตรงช่วงอกแกร่งแน่น ถอนหายใจเบาๆราวกับตัวสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนที่เสียงหวานจะเล็ดลอดออกจากกลีบปากบางแผ่วเบาราวกระซิบ หากแต่เด่นชัดในค่ำคืนที่เงียบสงัดภายใต้อ้อมกอดอบอุ่น

“.....ก่อนเป็นนักฆ่าผมเคยเป็นเด็กธรรมดาทั่วไปครับ.....มีครอบครัวที่อบอุ่น พ่อที่น่าภูมิใจ และแม่ที่แสนใจดี.....จนกระทั่ง......”

.

.

.

.

เอเลน เยเกอร์ เด็กน้อยน่ารักวัยเจ็ดขวบนัยน์ตาสีมรกตสวยเรือนผมสีเปลือกไม้ เป็นภาพที่คนในละแวกบ้านใกล้เรือนเคียงกันนั้นรู้จักเป็นอย่างดี เพราะนอกจากจะมีใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดู และยังมีคุณพ่อเป็นคุณหมอที่แสนดีแล้ว ยังเป็นเด็กเก่งกว่าวัยเข้าขั้นอัจฉริยะเลยก็ว่าได้ เด็กน้อยที่ยังคงไปเรียนและมีเพื่อนเหมือนอย่างเด็กทั่วไปแต่กลับสามารถพูดได้แล้วถึงสี่ภาษา ทั้งยังสามารถคำนวณคณิตศาสตร์ของไฮสคูลได้แล้ว เป็นเหมือนดวงใจน้อยๆของคุณหมอคริชา เยเกอร์ และมารดาคนงาม คลาร่าเย เกอร์ ในเมืองเล็กๆแสนอบอุ่นแห่งหนึ่งในประเทศเยอรมัน

ร่างเล็กของเด็กน้อยกำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ เป็นภาพที่ดูน่ารักน่าชังสำหรับบุพการี แต่นัยน์ตาเบื้องหลังแว่นทรงกลมนั้นกลับฉายแววบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้

“เอเลนนี่น่ารักจริงๆ คุณหมอเยเกอร์คงภูมิใจมากเลยนะคะที่มีลูกชายที่น่ารักและเก่งขนาดนี้  โตมาต้องหล่อมากแน่ๆ คงเนื้อหอมจนคุณหมอและคุณนายต้องวุ่นกับบรรดาสาวๆที่อยากมาเป็นสะใภ้แน่เลยค่ะ” บรรดาแม่บ้านที่พาลูกๆมาเล่นที่สวนสาธารณะเอ่ยชมเด็กน้อยกับคุณหมอเยเกอร์ เจ้าของคลินิกคนเก่งแสนดีที่วันนี้ออกมาเฝ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเองเนื่องจากคลาร่ากลับไปเยี่ยมบิดาของตนที่ไม่สบาย ร้อยยิ้มใจดีถูกฉากบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างสมวัยส่งตอบให้กับกลุ่มแม่บ้าน

“ผมรักและภูมิใจในตัวเอเลนมากครับ” มองกลุ่มเพื่อนเด็กผู้ชายที่แอบแกล้งลูกชายตนเองนิ่ง... จนเมื่อตะวันเริ่มคล้อยจึงแยกย้ายกันพาเด็กๆกลับบ้าน มือหนาจูงมือเล็กนุ่มละมุนเดินกลับบ้านด้วยกัน ขายาวก้าวเดินช้าๆชะลอให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเดินตามได้ทัน

“เอเลน ลูกควรเล็กเล่นกับเพื่อนกลุ่มนั้น พ่อไม่ชอบที่พวกมันมาแกล้งลูก” พูดสิ่งที่อยู่ในใจกับลูกชาย ดวงตากลมใสของเด็กน้อยมองผู้เป็นพ่ออย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“นิดหน่อยเองฮะ พ่อไม่เห็นต้องคิดมากเลย”

“แต่พวกนั้น....”มันแกล้งลูกเหมือนแกล้งเด็กที่ชอบนะ ชายหนุ่มละเว้นส่วนที่เหลือไว้ในใจ ใครจะอยากให้ลูกต้องยุ่งกับพวกเด็กบ้าๆบอๆแบบนั้นกัน มันจะทำให้เอเลนของเขาแปดเปื้อนเอาซะเปล่า

คริชาไขเปิดประตูบ้านเสร็จเด็กน้อยก็วิ่งเข้าไปทันที ก้มลงถอดเชือกรองเท้าเอง ตอนนั้นเองที่ดวงตาข้างหลังแว่นมองเห็นรอยบางอย่างภายใต้คอเสื้อ ภายในอกร้อนราวกับจะระเบิดออก

“เอเลน ตรงคอไปโดนอะไรมา” มือเล็กของเด็กน้อยลูบแถวๆลาดไหล่เล็กก่อนจะตอบตามความจริง

“ทะเลาะกับเพื่อนนิดหน่อยฮะ” เสียงเล็กของเด็กน้อยตอบอย่างไม่คิดอะไร ก่อนจะถูกแรงบีบของมือใหญ่ที่ไหล่เล็กอย่างแรง “โอ๊ย!พ่อฮะเอเลนเจ็บ” ใบหน้าที่ปกติอ่อนโยนของบิดายามนี้ราวกับไม่ใช่คนเดียวกันกับที่เด็กน้อยเคยรู้จัก ร่างเล็กๆนั้นสั่นไหวเบาๆด้วยความกลัว

“เลิกไปโรงเรียนซะ”

“เอ๊ะ? ทะ....ทำไม” ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมาตรงหน้า สำหรับเด็กเล็กๆนั้นเหมือนกับการตัดขาดจากโลกของตน

“เลิกไปโรงเรียน พ่อจะสอนลูกอยู่ที่บ้านเอง จะได้ไม่มีใครมาทำอะไรลูกได้” มือหนาข้างหนึ่งค่อยๆละมาลูบไล้ตรงรอยกัด จะไม่ให้ใครมาทำอะไรบนร่างกายเล็กๆน่าทะนุถนอมนี้เด็ดขาด เอเลนเป็นของเขา ใครก็ห้ามแตะ! ริมฝีปากของผู้เป็นพ่อโน้มไปสัมผัสกับจุดที่เป็นรอย ไล้ไปตามรอยและดูดเบาๆ

“ไม่เอาฮะ! เอเลนจะไปโรงเรียน เอเลนอยากเล่นกับเพื่อนๆ” เสียงเล็กร้องตอบพลางดิ้นไปมาอย่างเอาแต่ใจ โวยวายจนคริชาทนไม่ไหว

“เพื่อนมันดีกว่าพ่อรึไง!! ทำไมเอเลนถึงต้องอยากไปโรงเรียนขนาดนั้น หรือลูกไปชอบใครเข้ากันแน่!!!” น้ำตาใสรื้นที่ขอบตากลมโต พ่อไม่เคยตวาดหรือขึ้นเสียงใส่เอเลนเลยสักครั้ง ผู้ชายอบอุ่นใจดีในสายตาของทุกคนรวมทั้งเด็กน้อย ยามนี้กลับเป็นดั่งปีศาจร้าย ด้านที่ไม่มีใครเคยเห็นหรือรู้จัก มือหนาล้วงเข้าไปใต้สาบเสื้อของเด็กน้อย ผิวเนียนนุ่มมีน้ำมีนวลของเด็กสัมผัสกับผิวหยาบกร้านจากการทำงานของผู้ใหญ่ ยอดอกเล็กถูกนิ้วใหญ่ทั้งถูทั้งบี้จนปวดหนุบ ลิ้นสากลากไปตามซอกคอเล็กหอมกรุ่นอย่างหยาบโลนหิวกระหาย มือเล็กพยายามผลักไสชายผู้ให้กำเนิดอย่างสุดความสามารถแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ หยาดน้ำใสไหลอาบเปรอะเปื้อนแก้มใส

“ฮึก! พ...พ่อฮะ ไม่..ไม่เอา....ฮืออออ ไม่เอา” แต่ชายผู้ให้กำเนิดก็ไม่ยอมหยุดตามที่เด็กน้อยร้องขอ ทั้งยังถอดกางเกงขาสั้นพร้อมกางเกงในออกจากขาเล็ก มือสองข้างกระชับก้นนิ่ม ใช้นิ้วหัวแม่มือแหวกแก้มก้นออกจนเผยให้เห็นช่องทางเล็กสีชมพูหวานน่ารักชัดเจน ดวงตาเบื้องหลังแว่นทรงกลมฉายแววพึงพอใจ ใบหน้าที่แสนคุ้นเคยค่อยๆซุกลงมาก่อนจะส่งลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในช่องทางของเด็กน้อย กายเล็กสะดุ้งโหยงตกใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

“มันสกปรกนะฮะ! พ่อทำอะไร อ๊า!!” กายสั่นเกร็งไมกล้าขยับเพราะยังไม่รู้ว่าสิ่งที่ผู้เป็นพ่อกำลังกระทำอยู่นั้นคืออะไร คริชาสบโอกาสขยายช่องทางนั้นโดยไม่ตอบอะไรแก่เด็กน้อย แทรกนิ้วเพิ่มช้าๆจากหนึ่งนิ้วที่ควานจนสุดความยาวหมุนควงสำรวจจนทั่วนับนาทีก่อนจะส่งนิ้วที่สองและสามเข้าไปตาม ค่อยๆขยายช่องทางรักของดวงใจของตนอย่างอ้อยอิ่งเพื่อให้ลูกชายแสนรักค่อยๆปรับตัวจนเริ่มได้ยินเสียงแหลมเล็กของเด็กร้องครางตอบรับ เด็กน้อยตาฉ่ำเยิ้มมองผู้ให้กำเนิดอย่างไม่เข้าใจระคนตกใจ สำหรับเด็กวัยเดียวกันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยและไม่ควรจะได้มาสัมผัส ปากเล็กๆอ้าค้างจนน้ำใสๆไหลเยิ้มออกมาจากมุมปาก ในที่สุดนิ้วใหญ่ๆในมุมมองของเด็กน้อยก็ค่อยๆถอนออกไป

“พ่อขอโทษนะเอเลน”
กายใหญ่โตของบิดาผละออกไปทำให้เด็กน้อยใจชื้นขึ้น ความโล่งใจตีตื้นขึ้นมาจนหัวใจดวงเล็กๆพองโตเพราะคิดว่าบิดายอมปล่อยให้ตนเป็นอิสระแล้ว ก่อนที่ความรู้สึกทั้งหมดจะถูกฉุดลงราวกับกำลังดิ่งลงนรกทั้งเป็น

สวบบบบบ!!!

“อ่ะ....!!!!!” นัยน์ตาสีมรกตสวยเบิกกว้าง จุกและเจ็บจนไม่อาจเปล่งเสียงออกมาได้ รู้สึกได้ถึงความแข็งขืนที่แทงลึกเข้ามากระแทกเต็มท้องจนหน้าท้องเล็กโป่งนูนขึ้นมา แกนกายของชายโตเต็มวัยแทรกเข้ามาครั้งเดียวสุดจนช่องทางเล็กๆของเด็กน้อยฉีกขาด หยาดโลหิตสีเข้มซึมไหลไปตามผิวนุ่มเปรอะกับพื้นทางเดินหน้าประตูบ้าน ขาเล็กๆนั้นสั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้จากความปวดร้าวที่ทำให้ช่วงล่างชา หากแต่ภายในกายนั้นกลับเจ็บเจียนตาย

“อ๊าาาาาาาาาาา!!!!ไม่!!!ฮือออออออ....ออกไป เอเลนเจ็บ!!!! เอาออกไป!!!”

เสียงเล็กๆของเด็กน้อยกรี๊ดร้องสุดเสียงอย่างน่าสงสารพร้อมใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดผลักไสพ่อแท้ๆของตนอย่างบ้าคลั่งแต่ชายหนุ่มทำเมินเฉยไม่สนใจต่อการกระทำนั้นทั้งขยับกายออกช้าๆแล้วเข้าไปจนสุดซ้ำๆ เสพย์ความคับแน่นพาให้สุขสมในกายเล็กๆนั้น ราวกับในยามนี้เข้าได้ปลดปล่อยจิตใจที่ถูกตีกรอบศีลธรรมเอาไว้ เขารอช่วงเวลาที่จะได้ครอบครองลูกชายของตนเองมานานแสนนาน มือใหญ่สอดเข้าไปลูบไล้ใต้เสื้อตัวเล็กรับสัมผัสนุ่มลื่นของผิวอ่อนเยาว์ เอ่ยถ่ายทอดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

“อา.....คนดีของพ่อ รู้มั้ยว่าพ่อได้แต่ฝันว่าได้กอดลูกอย่างนี้มานานขนาดไหน”

ดวงตาสีมรกตพร่ามัวมองเงาของบิดาที่ยามนี้ซ้อนทับกับปีศาจร้ายไซร้ตามลำคอเล็กของตน ลากผ่านมายังแก้มเนียนใสที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก่อนจะทาบทับลงมาที่ริมฝีปากเล็กสีระเรื่อของตนพลางแทรกลิ้นหนาเข้ามา ลิ้นเล็กพยายามผลักดันให้อีกฝ่ายหมายจะออกไป การกระทำที่รู้ไม่เท่าทันนั้นราวกับเป็นการตอบรับยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายยิ่งขึ้น

“ตลอดมาพ่อคิดว่าคนที่พ่อรักคือคลาร่าคนเดียว แต่พอลูกเกิดมาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป พ่อรักเอเลนที่สุดนะครับคนดี” จูบพรมทั่วใบหน้าเล็กนั้นอย่างรักใคร่ไม่สนใจท่าทีรังเกียจที่ลูกชายคนเดียวแสดงออกมา บดเบียดกายกับร่างเล็กๆที่แสนคับแน่นถี่ขึ้นเรื่อยๆตามแรงปรารถนา ดันกายเข้าไปจนสุดก่อนจะฉีกน้ำรักไปเต็มล้นในตัวของลูกชาย ชายหนุ่มสุขใจเหลือคณาที่ตนได้ครอบครองคนที่แสนรักหากแต่จิตใจและร่างกายของเด็กน้อยนั้นบอบช้ำเหลือเกิน อ้อมกอดที่เคยอบอุ่นบัดนี้กลับให้ความรู้สึกยะเยือกเกินจะทานไหว ตาสวยที่เคยสดใสยามนี้ทั้งบวมช้ำและทอประกายเศร้าหมอง

“ในที่สุดเอเลนก็เป็นของพ่อแล้ว เป็นของพ่อคนเดียว”

เอเลนปล่อยให้ปีศาจร้ายที่สวมหนังผู้ให้กำเนิดตัวเองทำตามที่ปรารถนา ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงขัดขืน เด็กน้อยรู้ได้ว่าตัวเองได้สูญเสียอะไรบางอย่างที่สำคัญไปแล้ว จึงได้แต่ปล่อยให้บิดาทำตามที่ต้องการก่อนที่จะปล่อยให้ร่างกายและจิตใจที่เหนื่อยล้าครอบงำก่อนสติจะดับวูบไป

.

.

.

.

“หลังจากนั้นผมก็ไปหาข้อมูลว่าสิ่งที่พ่อทำกับผมนั้นคืออะไร ถึงได้รู้ว่าตัวเองเสียความบริสุทธิ์แล้ว...” ตาสีมรกตวูบไหวมืออุ่นลูบไล้ผมอ่อนนุ่มสีเปลือกไม้เป็นการปลอบประโลมคนในอ้อมแขน ความจริงที่เขาได้รับรู้จากปากร่างที่เปราะบางนี้ทำให้ประติดประต่อเรื่องได้อย่างง่ายดาย เบื้องหลังของครอบครัวแสนอบอุ่นที่ควรจะสมบูรณ์แบบกลับกลายเป็นการถือกำเนิดของความรักแสนวิปลาสของพ่อที่มีให้มากเกินขอบเขตที่สมควรจะมีกับลูก สำหรับเด็กเจ็ดขวบแล้วถือว่าเอเลนนั้นเข้มแข็งมากจนมิคาสะอดชื่นชมไม่ได้

“หลังจากนั้นไม่นานเธอจึงหนีออกจากบ้านสินะ” ใบหน้ามนซุกลงกับอกแกร่งพูดเสียงอู้อี้

“ผมกลัวแม่รู้ความจริง.....ไม่รู้จะเสียใจขนาดไหน” เงยหน้าขึ้นมาสบกับสายตาคมพลางคลี่ยิ้มจางๆ

“ตัวผมคงน่าขยะแขยงมากสินะครับ” ใบหน้าใสฉายแววหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัดจนชายหนุ่มอดกระชับแขนโอบกอดแน่นเพื่อเยียวยาแก้วแสนเปราะบางตรงหน้าไม่ได้

“อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้น....มันไม่เหมาะกับเธอเลย” มือแกร่งประคองใบหน้างดงามสบกับดวงตาสวย “ถ้าเอเลนต้องการความอบอุ่น ฉันพร้อมจะมอบให้เสมอ” ริมฝีปากบางได้รูปค่อยๆโน้มมาทาบทับกลีบปากนุ่มสีหวานตรงหน้าพลางบดกลึงแผ่วเบาอ่อนหวาน นัยน์ตาสีมรกตสวยปิดลงเพื่อซึมซับสัมผัสอบอุ่นหัวใจนั้น มือหนาค่อยๆปลดอาภรณ์จากกายบาง สัมผัสผิวเนียนนุ่มทิ้งสัมผัสอบอุ่นชวนผ่อนคลายให้แก่ร่างตรงหน้า เอเลนปลดเชือกที่เอวหนาของอีกฝ่าย ลูบไล้ไปตามแผงอกแกร่งน่าหลงใหล ชาหนุ่มถอนริมฝากออกก่อนจะค่อยๆใช้ลิ้นร้อนลามเลียไปตามผิวเนียน กายบางสั่นสะท้านรับสัมผัสหวามแสนหวานที่ตนเองไม่เคยได้รับ ปากเล็กคลอเคลียตามแนวลาดไหล่แกร่งขบเลียดูดเม้มแลกเปลี่ยนกับร่างสูง ก่อนที่มือบางจะไล่ไปจนถึงขอบกางเกง แทรกเข้าไปลูบคลำความเป็นชายใต้ผ้าเนื้อดีที่ขยายตัวจนสัมผัสได้ถึงความแข็งขืน นิ้วเรียวไล่ตามความยาวของแกนกลางก่อนจะเปลี่ยนเป็นรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ ขณะที่กางเกงเนื้อบางถูกดึงออกจากเรียวขาก่อนจะสัมผัสได้ถึงความยาวที่แทรกเข้าไปในช่องทางของตนเองเช่นกัน ทั้งสองแลกเปลี่ยนสัมผัสอ่อนโยน เสียงครวญคราญแผ่วเบาในลำคอเป็นทำนองเสนาะหูดังก้องทั่วท้อง จนสัมผัสได้ถึงความเปียกแฉะที่ส่วนหัวของอีกฝ่ายและช่องทางรักของตัวเองนิ้วเรียวจึงผละออก ขาเรียวสวยอ้าออกกว้าง ใบหน้าสวยแดงระเรื่อนัยน์สีเขียวมรกตเปล่งประกายแม้ในความมืดช้อนมองชายหนุ่มผู้มีเรือนผมและนัยน์ตาสีรัตติกาลอย่างออดอ้อน สองแขนรั้งรอบคอแกร่งของอีกคนเอาไว้

“ถ้าไม่รังเกียจเด็กขาดความอบอุ่นคนนี้ .....คืนนี้ท่านมิคาสะจะมอบมันให้ผมได้มั้ย” ใบหน้าคมกระตุกยิ้มบางส่งให้กับเด็กหนุ่ม รอยยิ้มที่แม้แต่พี่ชายต่างมารดาของเขายังแทบจะไม่มีโอกาสได้เห็น

“มันจะเป็นของเธอ” ก่อนที่แกนกายใหญ่จะค่อยๆจมหายไปในช่องทางคับแน่นช้าๆจนสุด ก่อนจะขยับเข้าออกช้าๆ หน้าท้องแกร่งนาบทับกับหน้าท้องขึ้นลอนจางๆแสนเย้ายวนก่อนจะยกตัวขึ้นไม่ให้เสียดสีกับจิวที่สะดือสวยด้วยกลัวจะทำให้เด็กหนุ่มเจ็บ ริมฝีปากทั้งคู่ประกบแลกลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่รู้เบื่อ น้ำใสคลุกเคล้าแลกเปลี่ยนกันอย่างมัวเมาตามแรงปรารถนาจนไม่อาจแยกได้ว่าของใครเป็นของใคร ขณะที่เบื้องล่างนั้นก็ยังคงขยับเป็นจังหวะเนิบๆไม่เร่งเร้า หากแต่กระแทกเน้นย้ำทุกครั้ง ช่องทางคับแน่นบีบรัดตอบยามที่ความเป็นชายกระแทกกับจุดเสียว ไม่มีการเปลี่ยนท่าเริงรัก มีเพียงการถ่ายทอดความอบอุ่นและความรู้สึกผ่านกายที่สอดประสานกัน ความอบอุ่นอ่อนโยนที่ถ่ายทอดผ่านการกระทำของชีคหนุ่มทำให้รู้สึกสงบและปลอดภัยอย่างน่าประหลาด เสียงครางหวานดังอื้ออึงในลำคอเมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอด แก่นกายใหญ่ขยายตัวเต้นตุบๆภายในกายเร่งจังหวะเร็วขึ้นและแรงขึ้นก่อนจะฉีดน้ำรักอุ่นร้อนใส่ในกายบางพร้อมกับเอเลนที่ปลดปล่อยจนเลอะทั่วหน้าท้องของทั้งคู่ แกนกายกระตุกจากการปลดปล่อยตีไปมากับช่องทางรักที่ตอดรัดถี่ๆราวกับจะสูบน้ำรักของอีกฝ่ายอย่างละโมบ เมื่อปลดปล่อยจนหมดชีคมิคาสะก็ถอนความเป็นชายออกก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆร่างบาง สองแขนโอบกอดร่างกายนั้นอย่างทะนุถนอม จ้องมองใบหน้าเล็กที่ตาเริ่มปรือเตรียมเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่ก่อนที่เอเลนจะหลับไปชายหนุ่มก็ถามขึ้นมา

“ถ้านอนคนเดียวไม่ได้ ก่อนหน้านี้เธอนอนกับใคร”

“อือ.....โกลเด้นฮอว์กครับ” ใบหน้ามนเงยขึ้นมาตอบอย่างสะลึมสะลือก่อนจะฟุบหลับลงตรงอกแกร่ง

มิคาสะนิ่งคิดไตร่ตรองถึงสิ่งที่ได้ยิน เขาทำใจแล้วว่าร่างบางต้องเคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับคนที่นอนด้วยกันอยู่แล้ว แต่ไม่นึกว่าแม้กระทั่งกับหนึ่งในมือสังหารนิรนามที่ไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงอย่างนั้น

มือหนาลูบไล้เรือนผมนุ่มแผ่วเบา ถึงตอนนี้เขาเริ่มไม่มั่นใจว่าการที่ยอมกอดร่างบอบบางนี้ไว้สมควรหรือไม่ เพราะตัวเขาจะยิ่งถลำลึกจนยากที่จะถอนตอนตัวเสียเอง ได้แต่ถอนหายใจกับความสับสนที่เกิดขึ้นในใจ ในเมื่อก้าวเข้าไปแล้วก็มีแต่จะต้องมุ่งหน้าต่อจนถึงที่สุด เอ่ยแผ่วเบาย้ำกับร่างบางที่ไม่อาจได้ยินประโยคนี้ ประโยคเต็มๆที่เขาพูดออกไปไม่หมด

“ฉันกับพี่จะมอบความอบอุ่นให้เองเอเลน”

.

.

.

สมาร์ทโฟนเครื่องบางในกระเป๋ากางเกงสแลคสั่นเป็นสัญญาณว่ามีคนติดต่อมา มิคาสะมองชื่อที่คุ้นเคยดีก่อนกดรับ

“กำจัดหนูเสร็จแล้วหรอพี่ชาย”

‘ง่ายขนาดนั้นก็ดีสิ เจ้าหนูนั่นเป็นไง’ ถามหาอีกคนทันทีอย่างนี้แล้วบอกว่าเป็นสัตว์เลี้ยง ชีคหนุ่มอยากจะกัดพี่ชายต่างมารดาเสียจริงๆที่ไม่รู้ว่าตัวเองแปลกไป

“สบายกว่าอยู่กับตาแก่ตัณหากลับแน่ เป็นไงได้อะไรเพิ่มไหม” กวนพอเป็นพิธีก่อนจะวกกลับมาเรื่องสำคัญ

‘ดูเหมือนตระกูลนั่นจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย’ น้ำเสียงของปลายสายตอบกลับอย่างจริงจัง แต่ทั้งมิคาสะและรีไวก็คาดการณ์เรื่องนี้ไว้อยู่แล้ว

“จะเริ่มเคลื่อนไหวเมื่อไหร่”

‘งานประมูล คืนพรุ่งนี้’ คุยกันสั้นๆแต่ทั้งคู่ก็เข้าใจสิ่งที่ต้องการจะสื่อกันอย่างดี ก่อนจะวางปลายสายก็เอ่ยมาอีก

‘พาเจ้าหนูมาเจอเพื่อนหน่อยเป็นไร’

“เจอกัน รีไว” เรียกปลายสายน้ำเสียงจริง

‘อะไร’

“เอเลนโดนพ่อข่มขืน” ปลายสายเงียบก่อนจะวางสายไปเป็นการสิ้นสุดบทสนทนาของสองพี่น้อง ทั้งสองและเปลี่ยนข้อมูลเสมอและปิดบังกันแค่เฉพาะเรื่องจำเป็นเท่านั้นเพื่อที่จะได้วิเคราะห์ความเคลื่อนไหวต่างๆได้มากขึ้น เรื่องนี้อาจไม่เกี่ยวอะไรก็จริงแต่ก็เป็นสิ่งที่ชายหนุ่มมีสิทธิ์ที่จะรับรู้เช่นกัน อย่างน้อยก็ไขความกระจ่างได้ว่าทำไมเด็กที่ควรจะใช้ชีวิตปกติถึงกลับตาลปัดได้ขนาดนี้ นัยน์ตาคมมองลอดออกนอกหน้าต่าง จับจ้องร่างโปร่งบางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ร่มไม้เงียบๆ เด็กหนุ่มอายุ 16 ไม่ควรจะมาอยู่ในโลกแห่งความละโลภ ตัณหา แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นและเต็มไปด้วยการหักหลังกันแบบนี้ แต่ตอนนี้เขายังคงต้องใช้เด็กหนุ่มก่อนจนกว่าจะจัดการเรื่องนี้เสร็จ สัญญาด้วยเกียรติของตนว่าจะมอบชีวิตที่สงบสุขให้แก่คนตรงหน้าให้ได้ เหลือเพียงหวังว่าซักวันเด็กหนุ่มจะยอมเปิดใจให้พวกเขาสองพี่น้องและเปลี่ยนใจมาข้างเดียวกันเท่านั้น

.

.

.

งานประมูลคืนนี้เป็นงานประมูลที่มีฉากหน้าเป็นการเข้าสังคมของเหล่าไฮโซผู้มีอันจะกิน จากในประเทศบ้างและนอกประเทศบ้างรวมกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ใครที่ไม่ประสงค์จะเปิดตัวก็สามารถใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าได้และอาจมีคนแปลกปลอมเข้ามาร่วมงานได้อย่างง่ายดาย เพราะการจะเข้างานได้ขอแค่คุณเตรียมเงินจ่ายหน้างานได้ 50,000 เหรียญต่อคน ต่อให้เป็นขอทานคุณก็ได้รับอนุญาตให้เข้างาน แต่ใครมันจะบ้าเสียเงินจำนวนขนาดนั้นทิ้งกันเล่นๆถ้าไม่มีเหลือใช้อย่างพวกเขา ชายหนุ่มผมดำสนิททำผมเปิดข้างกับชุดสูทสีเดียวกันพร้อมใบหน้าคมคายและผิวขาวจัด แม้จะมีหน้ากากบดบังแต่ก็ไม่ได้ลดรัศมีความหล่อลงเลย กลับทำให้ดูหน้าคนหายิ่งขึ้นเสียด้วยซ้ำ ที่แขนแข็งแรงมีร่างอรชรสูงสง่าคล้องแขนไปด้วยกัน ผิวขาวเนียนเปล่งปลั่ง เรือนผมสีดำสนิทดัดลอนอ่อนๆดูเป็นธรรมชาติ มาพร้อมกับชุดสีน้ำเงินระยิบระยับผ่าหลังสูงเผยให้เห็นเรียวขางาม เว้าเปิดหลังเปลือยเปล่าเอวสวยกับหน้าท้องที่ขึ้นลอนจางๆดึงดูดใจทุกครั้งยามที่ขยับ และดวงตาสีน้ำเงินเข้มลึกล้ำราวกับทะเลลึกภายใต้หน้ากากที่สะกดทุกสายตาที่จ้องมอง โดยมีบอดี้การ์ดร่างใหญ่เดินตามทั้งคู่มาสามคน เดินมุ่งหน้ามายังชายหนุ่มด้อยส่วนสูงอีกคนที่ดูโดดเด่นไม่แพ้ใครด้วยผิวขาวจัดกับเรือนผมสีดำสนิทที่เสยขึ้นให้ลุคแบดบอยกับชุดสูทสีดำ ข้างๆรายล้อมด้วยบอดี้การ์ดอีกสามคน

เมื่อทั้งสามคนมาเจอกันชายหนุ่มร่างแต่แต่แข็งแกร่งกว่าใครก็ตรงปรี่เข้าไปลูบไล้เอวบางเปลือยเปล่าทันที พร้อมๆกับสาวสวยที่ก้มลงมาเพื่อให้ริมฝีปากคมประกบบดเบียดลิ้มรสความหวานจากริมฝีปากยั่วยวนนั้นเบาๆเหมือนเป็นการทักทายก่อนจะผละออกจากกันหากแต่มือหนาก็ยังคงวนเวียนอยู่ตามเนื้อเนียนที่โผล่พ้นเสื้อผ้าทั้งเอวและหลังเนียนอย่างเพลินมือ

“ลูกแมวน้อยกลายเป็นเสือสาวซะแล้ว”

“เล็กเล่นซักทีไอ้ตัณหากลับ” ชายหนุ่มร่างสูงเอ็ดร่างที่เตี้ยกว่า “ทำงาน”

“ไอ้ปากเสีย” หันกลับมาหาสาวงามตรงหน้าอีกครั้ง “ครั้งนี้เป็นเด็กดีให้ร่วมมือหน่อยล่ะเจ้าหนู” ตบสะโพกกลมสวยก่อนกระซิบเบาๆให้ได้ยินกันเพียงสองคน “ฉันชอบสีตาจริงๆของเธอมากกว่าคอนแทคส์นี่ซะอีกนะเอเลน”

ร่างโปร่งบางยกมือขึ้นแนบอกอวบอิ่มด้วยอากัปกิริยาอ่อนช้อยงดงามที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี ใบหน้าสวยแย้มยิ้มจางๆพองาม

“ขอบคุณค่ะท่านชีค”

 

 

 

กระผม เจเด็นเชส จาเด็น เจดเอ็น? แบบไหนก็ได้ครับ (เก๊กหน้าจันดาราแป๊ป)

ไม่มีข้อแก้ตัว ขออภัยผู้อ่านทุกท่านที่มาช้ามากๆครับ ทำหน้าคนโดนปล่อยความดาร์กใส่แต่แต่งพล็อตหวาน อยากรังแกคนจัง...... Trendy Blood เน่ซัง ขอบทโฉดให้ผมแต่งโหน่ยยย