Attack On Titan Fan fic.: Desert Desire

Pairing: (LevixEren), (Mikasa ver. C)

Rate: R18

Warning: เอเลนเรื่องนี้บิชชี่มากค่ะ ใครไม่ชอบสไตล์นี้อาจโดนทำร้ายนะคะ ><”  แล้วก็มีสปอยเนื้อเรื่องหลักอยู่ถึงจะเป็นแนว AU ก็เถอะ

Story By: Trendy Blood &Jadenchase

Chapter 5: Desert Charm

สิ้นเสียงรายงานรีไวก็กดวางสายก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อด้านในที่คลุมทับด้วยชุดมิชลาห์ ใบหน้าคมยกยิ้มให้กับน้องชายต่างมารดา ดูเหมือนเขาจะดูถูกฝีมือหมอนั่นเกินไปอย่างที่คนตรงหน้ากล่าว แต่เมื่อผลลัพธ์ไม่ได้เป็นดังคาดเดา เขากลับรู้สึกสนุกและพอใจมากกว่า ช่างดูน่าท้าทายและมีค่าที่จะได้มาครอบครอง

“เมื่อวานหมอนั่นแอบเข้าไปในห้องทำงานของฉัน” มิคาสะเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามรายละเอียด

“นายก็รู้ใช่ไหมว่านักฆ่าที่ทำงานพลาดไม่มีที่ให้กลับและค่าของความผิดพลาดหมายถึงความตาย” รีไวเขยิบเข้าไปใกล้หน้าต่างบานใหญ่ที่มิคาสะพิงพนังกำแพงด้านหนึ่ง

นัยน์ตาสีหมอกเหลือบมองนัยน์ตาสีราตรีอย่างแฝงความนัย มิคาสะจึงได้ครุ่นคิดถึงประโยคที่พี่ชายต่างมารดาของตนเอ่ย ติ้วคมขมวดเข้าหากันก่อนนัยน์ตาสีราตรีจะเบิกขึ้นเล็กน้อย

“หมอนั่นตั้งใจจะเปลี่ยนเป้าหมาย?”

“สมเป็นน้องชายของฉัน” รีไวเหลือบมองเหล่าบอดี้การ์ดที่ต่างกำลังวิ่งวุ่นเพื่อตามเจ้าตัวยุ่งที่หนีรอดออกไปได้

“ถ้านายชมฉันด้วยคำอื่นฉันคงรู้สึกดีกว่านี้” มิคาสะโยนมีดออกจากเสื้อคลุม คมมีดเฉือนที่ข้อเท้าของบอดี้การ์ดรายหนึ่งที่มิคาสะสังเกตว่าบอดี้การ์ดคนนั้นแสร้งใช้สถานการณ์วุ่นวายในตอนนี้วิ่งวนไปมาระหว่างเขากับรีไวอยู่สักพัก

“บ้านนายชอบมีหนูสกปรกเข้ามาประจำเลยนะ” ใบหน้าคมพยักหน้าให้กับเหล่าบอดี้การ์ดของตนนำชายที่แฝงตัวเข้ามาในคราบผู้รักษาการณ์เพื่อทำการจัดการในลำดับขั้นตอนต่อไป

“หมอนั่นกัดไม่เคยปล่อย บ้านนายเองก็มีหนูโสโครกไม่ต่างกันหรอกเจ้าน้องชาย” รีไวเหลือบมองร่างที่ถูกหิ้วออกไปอย่างคุ้นชิน ไม่ว่าจะกำจัดสักกี่ครั้งก็มักมีพวกน่ารำคาญเล็ดรอดมาเสมอ หลายครั้งเขาจึงปล่อยให้พวกหนูสกปรกเหล่านั้นวิ่งเล่นจนพอใจแล้วกำจัดทีเดียว

“แต่คงน้อยกว่าของนายเยอะเลยล่ะรีไว” ใบหน้าเฉยชาของชีคหนุ่มอายุน้อยกว่าค่อยๆหันไปสบกับนัยน์ตาสีขี้เถ้าของพี่ชายต่างมารดาของตน “ตอนนี้ที่หมอนั่นจะหาคือตราราชวงศ์กับพินัยกรรมของชีครุ่นก่อนสินะ .........ใสซื่อเสียจนไม่น่ามาเป็นนักฆ่า”

“ส่วนหนึ่งคงเพราะอย่างน้อยคงหวังว่าจะได้อะไรกลับไปบ้างในเมื่องานล้มเหลว และเพื่อหาจุดยืนให้ตนเองต่อไป ความคิดน่ารักดีไหมล่ะหมอนั่น?” จากประสบการณ์ของทั้งตัวเขาและมิคาสะ ต่างรู้ดีว่าคนอย่างคาเน่ ไม่เคยคิดที่จะปล่อยเหล่าคนที่สาวมาถึงตนให้มีชีวิตรอด และเอเลนซึ่งน่าจะได้รับคำสั่งโดยตรงมาจากทางคาเน่ด้วยแล้ว ต่อให้เอเลนทำสำเร็จในการสังหารเขา ก็ไม่อาจยืนยันได้ว่าคาเน่จะปล่อยให้เด็กหนุ่มมีชีวิตรอดต่อไป

“นายคาดไว้แล้วงั้นสิ แล้วก็รู้อยู่แล้วสินะว่าหมอนั่นจะไปที่ไหน?” นัยน์ตาสีราตรีเหลือบมองคนสูงน้อยกว่าอย่างนึกรำคาญใจกับความเจ้าเล่ห์และรู้ทันกันไปเสียทุกเรื่อง และบ่อยครั้งที่เขาถูกดึงเข้ามาผันพันอย่างไม่รู้ตัว  แต่เอาเถอะ.... เพราะยังไงต่อให้ไม่กินเส้นกันแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าพี่ชายต่างมารดาของเขาก็เป็นคนที่เขาเชื่อใจและไว้วางใจได้มากกว่าคนรอบกายมากมายที่หาความจริงใจได้ยาก

นัยน์ตาสีหมอกฉายแววสนุก ริมฝีปากบางยกยิ้มเล็กน้อย มือหนาวางลงบนบ่าแกร่งของน้องชายต่างมารดา

“ระวังห้องทำงานของนายไว้ด้วยล่ะ”

“หืม ไม่ใช่ว่านายจงใจจะใช้เจ้าเด็กนั่นเป็นเหยื่อล่ออยู่แล้วหรือไง?” มิคาสะยกยิ้มขึ้นอย่างรู้ทันอีกฝ่ายไม่ต่างกัน

นัยน์ตาสองสีที่ต่างมองสบกันอย่างรู้ทันความคิดของอีกฝ่าย เพราะเหมือนกัน เหมือนกันมากจนแม้ไม่ต้องอธิบายสิ่งใด ต่างก็เข้าใจถึงสถานการณ์และสิ่งต่างๆได้อย่างไม่ยากเย็น

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจิวที่สะดือซึ่งสั่งทำพิเศษหรืออิสระในการเดินไปตามที่ต่างๆในวังของเด็กหนุ่มตอนนี้เขาได้คำตอบอย่างชัดเจน นอกจากจะเป็นเครื่องหมายตรีตราที่แสดงความเป็นเจ้าของในตัวเด็กหนุ่ม ทั้งยังเป็นการหลอกล่อให้ปลาใหญ่มาติดเบ็ด จากนักฆ่าที่เป็นผู้ล่าเสมอมา ตอนนี้กลับกลายเป็นเหยื่อล่อโดยไม่รู้ตัว ถึงเขาจะไม่ชอบเรื่องวุ่นวาย แต่หลังจากได้พบกับเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าเอเลนแล้วนั้น มิคาสะคิดว่าการร่วมมือกับพี่ชายของตนเองในคราวนี้น่าสนใจไม่เลว อย่างน้อยคงทำให้สุนัขที่ใสซื่อตัวหนึ่งไม่ต้องเอาชีวิตไปทิ้งเปล่าก็ได้

รถลีมูซีนตราสัญลักษณ์รัฐโรเซ่ที่เป็นรูปสตรีผมยาวตรงหันข้างสวมมงกุฎเคลื่อนออกจากพระราชวังมาไม่ไกลนักก่อนจะจอดรับร่างโปร่งบางที่ดักรออยู่ใกล้กับต้นไม้ใหญ่ ประตูรถถูกเปิดออกแล้วปิดอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาเด็กหนุ่มร่างโปร่งบางในชุดอิสตรีงดงามก็เข้ามานั่งอยู่ข้างกายชีคหนุ่มเจ้าเมืองรัฐโรเซ่

“หลบสายตาเจ้าพวกนั้นได้ จะบอกว่าบอดี้การ์ดพวกนั้นเสียเงินจ้างมาดีหรือว่าเพราะฝีมือของเธอดีล่ะ?” มิคาสะนั่งพิงเบาะรถอย่างสบายอารมณ์ ใบหน้านิ่งเฉยมองสำรวจเด็กหนุ่มร่างบางตรงหน้าที่หนีรอดออกมาจากพระราชวังที่มีการ์ดอย่างแน่นขนัดได้โดยง่าย แล้วแทบจะไม่สึกหรอราวกับเดินออกมายังไงอย่างนั้น

“ผมว่าท่านชีครีไวเสียเงินให้กับเจ้าพวกนั้นเปล่าๆแบบนี้เอาเงินไปทำทานยังจะได้ประโยชน์กว่า”  เอเลนสะบัดผ้าเล็กน้อยก่อนจะนำมาประดับใส่ไว้ที่เดิมแล้วติดด้วยเข็มกลัด

“เอาล่ะเรามาทำความรู้จักกันใหม่ดีกว่า ฉัน มิคาสะ แอคเคอร์แมน” มิคาสะยื่นมือไปให้เด็กหนุ่มตรงหน้า

เอเลนมองมือที่ยื่นมานั้นสักครู่ก่อนจะจับทักตอบกลับ “ผมเอเลน..” เด็กหนุ่มทิ้งช่วงไว้สักครู่ก่อนเอ่ยชื่อเต็มอีกครั้งอย่างจำใจ “ เอเลน..... เยเกอร์”

“เธอไม่ชอบนามสกุลของตัวเองงั้นเหรอเอเลน?” ราวกับว่าเด็กหนุ่มไม่ต้องการที่จะเอ่ยนามสกุลให้ได้รับรู้

นัยน์ตาสีมรกตหลุบสายตาลงต่ำ “มันทำให้ผมนึกถึงใครบางคนที่ไม่อยากนึกน่ะครับ”

เด็กหนุ่มตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะนิ่งเงียบ มิคาสะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกกระอักกระอ่วนที่ทอประกายอยุ่ในนัยน์ตาสีมรกตของเด็กหนุ่ม สายตาที่แสดงถึงความพยายามปิดบังซ่อนเร้นความเจ็บปวดที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจ ในเมื่อเจ้าตัวไม่อยากที่จะเอ่ยตัวเขาเองก็ไม่ชอบที่จะซักไซ้ในเรื่องที่ไม่จำเป็นเพราะไม่ใช่นิสัย ชีคหนุ่มจึงเปลี่ยนเรื่องคุยกับคนตรงหน้าเพื่อหวังจะให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นบ้าง ยังไงซะเขาเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะตอกย้ำหรือทำร้ายคนตรงหน้า

มือหนาวางทางทับกับมือบางที่บีบเกร็งกำผ้าของตัวเองแน่นบนหน้าตัก สัมผัสของมือที่แตะลงมาทำให้เอเลนหันไปมองหน้าชีคหนุ่มอีกครั้ง

“เอเลนมีความหมายว่านักบุญ ฉันว่ามันเหมาะกับเธอมากกว่า และอีกความหมาย มันหมายถึงผู้รับ คนที่ตั้งชื่อนี้ให้เธอคงอยากให้เธอได้รับความรักจากคนรอบข้างมากๆแน่” มือหนาปาดน้ำตาจากนัยน์ตาสีมรกตที่จ้องมองมาอย่างนิ่งเงียบ แต่กลับมีหยาดน้ำใสหลั่งรินลงมา

มือบางกอบกุมมือหนาที่ปาดน้ำตาของตน ใบหน้ามนซุกแนบลงบนฝ่ามือแกร่ง “ขอบคุณ”

หัวใจของชีคหนุ่มที่เฉยชากลับรู้สึกสั่นไหวอย่างประหลาด เข้าใจแล้วว่าทำไมหมอนั่นถึงอยากตีตราจองเด็กหนุ่มคนนี้ขนาดนี้ ทั้งที่เจอเรื่องราวเลวร้ายและโสมมขนาดไหนแต่เด็กหนุ่มยังกลับคงไว้ซึ่งจิตใจที่บริสุทธิ์และใสซื่อ ผิดกับเขาและรีไวที่นั่งอยู่บนหอคอยงาช้างแม้จะดูสูงส่งแต่เบื้องล้างเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและความสกปรกต่างๆมากมาย และมันหล่อหลอมไปจนถึงหัวใจที่แปดเปื้อนนี้ จนเฉยชาและตายด้านกับการกระทำที่ผ่านมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ช่างเหมือนกันแต่กลับแตกต่าง ราวกับเจอแสงสว่างเล็กๆในจิตใจเมื่อมองผ่านเอเลน

.

.

.

.

.

.

.

ในห้องทำงานส่วนตัว รีไวยังคงวุ่นวายอยู่กับเอกสารข้อมูลมากมายที่อยู่บนโต๊ะ เสื้อผ้าและของต่างๆที่ติดตัวเด็กหนุ่มนั้นถูกนำไปตรวจสอบทั้งหมด ใบหน้ายกขึ้นอย่างนึกขำ เมื่อทุกอย่างเป็นดังตามที่คาดคิดว่าเด็กหนุ่มเองก็ไม่มีสิ่งใดที่จะยืนยันหรือสาวตัวไปถึงผู้ว่าจ้างได้แม้แต่น้อย ที่ติดตัวมาในคืนปฏิบัติการมีเพียงอาวุธลับที่ซ่อนไว้และยาพิษ อีกทั้งยังไม่พบเครื่องมือสื่อสารใดที่สาวไปยังต้นตอได้

สมเป็นมืออาชีพจริงๆ จะเรียกว่าไม่ทำให้ผิดหวังหรือว่าทำให้ทุกอย่างยุ่งยากดีกันล่ะเจ้าหนู.......

ก๊อก  ก๊อก

เสียงเคาะประตูขออนุญาตดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคยจะเปิดประตูเข้ามา

“ได้อะไรมาบ้างเอลวิน?” ถามพลางรับซองเอกสารที่ยื่นมาจากชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้า

“เท่าที่สืบดูเอเลน เยเกอร์ ปัจจุบันอายุ 16 ปี เป็นเด็กกำพร้าที่มีประวัติน่าสนใจอยู่มากครับ มันอาจไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กกำพร้าคนหนึ่งจะผันตนเองเข้าองค์กรเพื่อหาเลี้ยงปากท้อง แต่ในกรณีของเอเลนนับว่าเป็นเรื่องที่แปลกพอดู ราวกับจงใจ” เอลวินตีหน้าเคร่งนึกถึงข้อมูลของเด็กหนุ่มที่ได้สืบมา

“งั้นเหรอ” นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบอ่านมองเอกสารที่อยู่ในมือทั้งหมด “ไปอยู่สถานกำพร้าตอน 7 ขวบ จากนั้นก็มีคนมารับเลี้ยงคนที่รับเลี้ยงคงทำให้หมอนั่นเข้ามาสู่โลกมืดสินะ” เมื่อพลิกอ่านประวัติไปเรื่อยๆใบหน้าคมถึงกับขมวดคิ้วมุ่น

“พ่อและแม่ของหมอนั่นยังมีชีวิตอยู่แล้วทำไมถึงไปเป็นเด็กกำพร้า?” แล้วเมื่อยิ่งอ่านข้อมูลที่ได้รับมามากขึ้นยิ่งทำให้รีไวคิ้วกระตุก “มีคดีข่มขืนก่อนเข้าบ้านเด็กกำพร้าที่ไม่อาจระบุผู้ร้ายได้ หมอนั่นให้การว่าจำหน้าคนร้ายไม่ได้ ฉันว่ามันแปลกๆนะกับเด็กที่เรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะที่สามารถพูดได้ 4 ภาษา ตั้งแต่ 7 ขวบ”

“ในกรณีอย่างนี้ผมว่าเจ้าตัวคงไม่คิดที่จะเล่า จากการคาดเดาบางที....เด็กคนนั้นอาจทำเพื่อปกป้องใครสักคน” นัยน์ตาสีน้ำทะเลฉายแววเห็นใจเล็กน้อยก่อนกลับมาเป็นปกติ

“เจ้าหนูนั่นบ้าดีนะ” เลือกที่จะเสียสละเพื่อปกป้องใครสักคนที่สำคัญมาก เป็นความรู้สึกที่ตัวเขาเองแทบจะลืมไปแล้ว ความรู้สึกที่อยากปกป้องใครสักคน อยู่เพื่อใครสักคน หรือเสียสละเพื่อใครสักคน นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองตามที่เอลวินชี้ลงไปยังข้อมูลในเอกสาร

“ผู้รับอุปถัมภ์ ถ้าเป็นหมอนี่รู้สึกจะเป็นคู่หูทางการค้ารายใหญ่ของชีคแห่งรัฐมาเรียเลยล่ะนะ” ใบหน้าเฉยชายกยิ้มกับข้อมูลที่ได้รับ

“ดูเหมือนคราวนี้คงทำให้หมอนั่นได้แสดงสีหน้าขี้ไม่ออกแน่ๆ  แต่ก่อนอื่นฉันอยากมีเวลาไปเดินเล่นที่โรเซ่สักหน่อย”

เอลวินเลิกคิ้วขึ้นมองชีคหนุ่มอย่างนึกขัน “ดูเหมือนบางทีอาจต้องมีร่างกฎหมายใหม่เรื่องกฎคุ้มครองเยาวชนในประเทศของเราบ้างแล้วสินะครับ”

“อัญมณีกลางทะเลทรายใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆจริงไหม?” รีไวท้าวคางมองเลขาหนุ่มคนสนิท

แม้จะมีสิ่งต่างๆรายล้อมอยู่มากมาย แต่การที่จะเจอสิ่งที่ถูกใจเขาได้มากขนาดนี้นับเป็นเรื่องยาก จึงไม่แปลกที่อยากจะไขว่คว้าและนำมาครอบครอง ถ้าให้เปรียบเปรย เขาคงบอกได้ว่าเอเลนราวกับเพชรในตมที่ตัวเขาอยากเป็นผู้เจียระไนและครอบครอง

.

.

.

.

.

.

.

พระราชวังสีขาวเด่นเป็นสง่ารายล้อมไปด้วยน้ำพุและต้นไม้ร่มรื่นเขียวขจี ความงดงามและโออ่าไม่ต่างจากราชฐานหลักของชีครีไวที่รัฐชินา ถึงแม้วังของมิคาสะจะมีขนาดที่เล็กกว่าแต่ความหรูหราไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย

เมื่อกลับมาถึงวังของตนเองมิคาสะจัดแจงให้หญิงรับใช้จัดเตรียมห้องพักที่ดีที่สุดสำหรับแขกรวมทั้งจัดเตรียมข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นให้กับเด็กหนุ่ม

“ฉันมีอะไรจะถาม เธออยากใส่ชุดอย่างที่เป็นอยู่หรือเป็นชุดผู้ชายปกติ?” มิคาสะเอ่ยถามเมื่อมองเครื่องแต่งกายของบุคคลที่พากลับมาด้วย แม้ชุดของอิสตรีที่สวมอยู่จะดูกลมกลืนกับร่างบางตรงหน้า แต่ด้วยความที่โชว์เนื้อหนังมากเกินไปอาจทำให้เป็นที่สะดุดตาและจับตามองของเหล่าข้ารับใช้ที่อยู่ภายในวังแห่งนี้ แต่ถ้าเป็นความชอบของเด็กหนุ่มเองเขาก็จะได้จัดเตรียมเครื่องใช้ให้เหมาะสมตามที่เจ้าตัวต้องการ

“ขอแบบปกติธรรมดาดีกว่าครับ” ดูจากใบหน้ามนที่เหมือนอมแก้มงอนนั่นทำให้เขาเดาได้ว่าการแต่งกายของเอเลนคงเป็นฝีมือของพี่ชายต่างมารดาของเขาไม่ผิดแน่

“ฉันจะจัดให้ตามที่เธอต้องการ ถ้ามีอะไรอยากได้เพิ่มเติมเธอบอกกับชาช่าเลยก็ได้ ฉันจะให้ชาช่าคอยดูแลเธอ” หญิงสาวในชุดคลุมกายประจำชาติก้มศรีษะทักทายอาคันตุกะของผู้เป็นนาย

ใบหน้าหวานขี้เล่นยิ้มระรื่นอย่างเป็นมิตรให้กับเด็กหนุ่มร่างโปร่ง

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ นางกำนันชาช่า ขอฝากตัวด้วยนะคะ”

“เอเลน ครับ ขอฝากตัวด้วยนะชาช่า” เด็กหนุ่มยิ้มบางตอบรับ

“สำหรับชาช่าน่าจะอายุไม่ต่างจากเธอคงพอให้อยู่เป็นเพื่อนคุยได้ แต่ขอเตือนไว้อย่างว่าอย่าให้ชาช่าดูแลเรื่องอาหารเพราะอาจเหลือแต่จานมาถึงเธอได้”

“ไม่จริงสักหน่อยนะคะ ท่านมิคาสะ!!” ชาช่าหน้าขึ้นสีเข้ารัวทุบแขนเจ้านายของตนแก้เขิน

เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้เอเลนหลุดขำออกมา ใบหน้ามนยกยิ้มขึ้นกับความสัมพันธ์ของเจ้านายและลูกน้องที่เขาไม่เคยเจอ

“ยิ้มได้สักทีนะเอเลน” มือหนาวางทาบลงบนแก้มเนียนใสเบาๆ แม้ใบหน้าของชีคหนุ่มเจ้าของวังยังคงนิ่งเฉย แต่ประกายตากลับฉายแววพอใจขึ้นมา

เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไรได้แต่เบนหลบสายตาสีราตรีที่จ้องมองมา

มือหนาจึงปัดปอยผมสีน้ำตาลที่ลงมาปรกใบหน้ามนออกก่อนจะลูบไล้อย่างแผ่วเบา

“เธอก็ไปพักผ่อนซะ มื้อเย็นเราค่อยเจอกัน พรุ่งนี้หมอนั่นคงมาถึง”

“ใครมางั้นเหรอครับ?”

มิคาสะยิ้มบางเป็นคำตอบให้กับเด็กหนุ่มแทน ร่างสูงกำยำขอตัวอย่างสุภาพก่อนที่จะละตัวออกมาจากร่างบางเพื่อให้เด็กหนุ่มได้ไปพักผ่อน

หลังมื้อเย็นมิคาสะเดินไปส่งเด็กหนุ่มที่ห้อง เมื่อหันหลังเตรียมตัวเดินกลับมือบางกลับรั้งชายเสื้อคลุมของเขาไว้ ใบหน้านิ่งเฉยจึงหันไปมองเชิงถาม

“เออ ผมไม่ค่อยชอบนอนคนเดียว” นัยน์ตาสีมรกตมีอาการประหม่าเล็กน้อย

ชายหนุ่มเจ้าของวังมองร่างโปร่งอย่างใช้ความคิดก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เตียงนอนขนาดใหญ่ของเด็กหนุ่ม มือหนาลูบผมสีน้ำตาลเบาๆ แม้ว่าจะเป็นนักฆ่า แต่เด็กก็ยังคงเป็นเด็กอยู่วันยันค่ำนั่นแหละนะ

“นอนซะ ฉันจะอยู่ข้างๆเป็นเพื่อนเธอ” พูดพลางล้มตัวลงนอนที่ข้างกายของเด็กหนุ่ม

เอเลนล้มตัวลงนอนตาม นัยน์ตาสีมรกตยังคงจ้องไปบังใบหน้าคมของอีกฝ่าย มือเรียวเอื้อมสัมผัสยังใบหน้าเฉยชาที่เริ่มปิดตาเตรียมเข้าสู่นิทรา

สัมผัสแผ่วเบาที่ทาบทับลงมาทำให้มิคาสะลืมตาขึ้นอีกครั้ง นัยน์ตาสีราตรีจ้องกลับนัยน์ตาสีมรกตที่ยังไม่หลับอย่างสงสัย

“อยากได้อะไรงั้นเหรอเอเลน?”

“นอนทั้งอย่างนี้เลยจะดีเหรอครับ?”

คำถามของเด็กหนุ่มทำให้มิคาสะเข้าใจได้ไม่ยากรวมทั้งสายตาแปลกใจระคนสงสัยที่ส่งมานั้นแฝงคำถามไว้อย่างชัดเจน

มิคาสะเอื้อมมือไปเปิดคอเสื้อของเด็กหนุ่มที่ยังมีรอยตีตราสีกุหลาบอย่างเด่นชัด พลางลูบไล้ไปบนรอยนั้นอย่างแผ่วเบา

“โดนหมอนั่นทำขนาดนี้นายยังมีแรงเหลืออีกหรือไง?”

“แต่การที่ใครสักคนทำดีด้วย เราก็ควรตอบแทนไม่ใช่เหรอครับ?” เอเลนเอียงคอมองชีคหนุ่มอย่างแปลกใจ

“การตอบแทนไม่จำเป็นต้องใช้ร่างกายอย่างเดียวหรอกนะ อย่างวันนี้นายยิ้มออกมาจากใจ นั่นก็เรียกว่าตอบแทนแล้ว”

“แค่นั่นจะดีเหรอครับ ขนาดคุณรีไวยัง...” ริมฝีปากของมิคาสะเคลื่อนทับกับกลีบปากบางสีระเรื่ออย่างแผ่วเบาก่อนผละออก

“ก็ไม่ได้อยากพูดเองหรอกนะ แต่หมอนั่นไม่ได้ทำไปเพราะคิดว่านายต้องตอบแทน หรือเรื่องที่หมอนั่นอยากได้ตัวเธอก็เพราะเขาต้องการอย่างนั้นจริงๆ พี่ชายบ้าๆนั่นแม้จะทำอะไรเกินเลยแต่ที่จริงแล้วเป็นคนที่อ่อนโยนทีเดียว” ต่างรู้และเข้าใจ รวมทั้งผ่านสิ่งต่างๆมามากมายไม่ต่างกัน ความอ่อนโยนที่เคยมีจึงถูกซุกซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากที่เย็นชาและภาระหน้าที่ที่แบกไว้บนบ่า ผู้ที่อยู่บนจุดเดียวกันนั้นย่อมเข้าใจดี ตัวเขาเองแม้จะไม่ต้องรับภาระเท่ารีไว หรือเจอเรื่องที่น่ารำคาญเท่าพี่ชายของตน แต่ความอ่อนโยนที่เคยรับรู้ได้ในวัยเยาว์ และแม้เจ้าตัวจะไม่เคยบอกแต่ตัวเขาก็รู้ดีว่าหลายต่อหลายครั้งที่พี่ชายต่างมารดาคอยช่วยเหลือและคุ้มครองเขาอยู่ห่างๆ และมีหลายครั้งที่ผู้เป็นพี่ชายรับเคราะห์แทนเขา แม้จะไม่เคยพูดจาดีๆต่อกัน แต่การกระทำและสายสัมพันธ์ของเขาทั้งสองแม้จะดูแปลกๆไปบ้าง แต่นั่นก็คือความเป็นพี่น้องในแบบของพวกเขา

“น่าอิจฉานะครับ บางทีความรู้สึกแบบนั้นชั่วชีวิตนี้ผมอาจไม่มีทางเข้าใจ.....” นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย

มิคาสะดึงตัวร่างโปร่งลงมานอนทับที่อกของตนก่อนจะตวัดผ้าห่มผืนหนาคลุมทับอีกครั้ง

“ถ้านายยอมเปิดใจ สักวันนายจะเข้าใจมันเอเลน นายจะรู้ว่าโลกนี้แม้โหดร้ายแต่มันยังคงสวยงาม” แขนแกร่งกระชับตัวร่างบางในอ้อมแขนมากขึ้น

เอเลนซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกหนาของชายหนุ่ม

“ถ้าเป็นอย่างนั้นได้คงดี............”

ริมฝีปากคมก้มลงจูบแผ่วเบาบนหน้ามนของร่างบางในอ้อมแขน

“ราตรีสวัสดิ์เอเลน”

“ราตรีสวัสดิ์ครับท่านมิคาสะ”

TBC.

.............................................................................................................................................

Talk: Trendy Blood 

รู้สึกรูทของตัวเองจะเป็นช่วงดำเนินเรื่องมากค่ะ บทนี้มีแต่มิคาสะ แถม......พระเอ๊ก พระเอก
(หัวหน้าคะอิชุ้นโดนล่อลวงจริงๆค่ะ ไม่ได้มีเจตนาจะนอกใจเลยจริงๆนะคะ // ปิดตาชี้ไปที่ Jadenchase)

ตอน 4 ตอนที่ผ่านมามันเปลี่ยนจากทะเลทรายเป็นทะเลสาปเลือดกำเดาไปแล้วค่ะ รูทนี้เลยขอแบบสบายๆมั่งค่ะ เพราะดูแล้วอาจมีโหมพายุเลือดกระหน่ำอีกในรูทหน้า(จากที่ Jadenchase เปรยๆมา)

เอาเป็นว่ารูทอิชุ้นสิ้นสุดแล้ว เจอกันรูทหน้าเครอะ (จะพยายามไปเข็นเรื่องอื่นต่อ รู้สึกฟิคนี้มาเร็วมากมายแป๊บเดียว 5 ตอนละอ่ะฮาๆ)

รักนักอ่านทุกท่านค่ะ >3<