Attack On Titan Fan fic.: Desert Desire Pairing: (LevixEren), (Mikasa ver. C)CHAPTER 4 Toxic Dessert

Attack On Titan Fan fic.: Desert Desire

Pairing: (LevixEren), (Mikasa ver. C)

Rate: R18

Warning: เอเลนเรื่องนี้บิชชี่มากค่ะ ใครไม่ชอบสไตล์นี้อาจโดนทำร้ายนะคะ ><”  แล้วก็มีสปอยเนื้อเรื่องหลักอยู่ถึงจะเป็นแนว AU ก็เถอะ

Story By: Trendy Blood &Jadenchase

CHAPTER 4 Toxic Dessert

มือหนากดศีรษะสวยลงกับความเป็นชายของตนเองจนสุด แกนกายใหญ่ดันเข้าไปในลำคออย่างไร้ความปราณี แม้จะทรมานแค่ไหนเอเลนก็ไม่คิดใส่ใจ หวังเพียงมอบความสุขสมให้ชายหนุ่ม....เพื่อให้แกนกายนี้สอดเข้ามาในช่องทางที่ยังคงถูกเจ้างูยักษ์แสนสง่าที่โดนเจ้าของตั้งชื่อให้อย่างเสียชาติราชัน ตาสวยฉ่ำเยิ้มน้ำตาเพราะความคับแน่นอึดอัดจากการกระแทกกระทั้นในลำคอเหลือบสายตามองเจ้า ‘คิงคอบบร้า’ ที่เลื้อยพันทั่วร่างกายของตน อสรพิษที่ใหญ่ที่สุดและล่าพวกเดียวกันเป็นอาหาร ร่างกายที่สามารถต้านพิษของอสรพิษอื่นๆได้ ช่างเป็นสัตว์เลี้ยงที่องอาจ สง่างาม เหมาะสมกับชีคหนุ่มเบื้องหน้าเหลือเกิน

“อื้อออออ” สัมผัสเย็นลื่นของเกล็ดที่เคลื่อนไปตามร่างกายทำให้ร่างเพรียวบางขนลูกชัน เกล็ดลื่นๆที่เลื้อยผ่านยอดอกชูชันและจุดอ่อนไหวทั้งข้างหน้าข้างหลังทำให้กายบางบิดเร่ากระหายอยากอย่างทรมาน

“คอบบร้า ทำตามใจชอบได้เลย ฉันอนุญาต” สิ้นเสียงของเจ้านาย ปลายหางเรียวยาวเย็นเยียบที่ถูไถหยอกล้อกับช่องทางหวานก็สอดใส่เข้าทันทีอย่างไม่รีรอ ตาสีมรกตสวยเบิกกว้างตกใจกับการรุกล้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว สัมผัสแข็งๆเย็นๆของเกล็ดที่ไม่เคยลิ้มลองทำให้เผลอเกร็งอย่างไม่ตั้งใจ ตาสวยนองด้วยหยาดน้ำตา แม้จะหวาดกลัวหากแต่กลับสุขสมด้วยเช่นกันกับสัมผัสวาบหวามแบบใหม่ที่ได้รับ

หางเรียวขยับตีมาในช่องทางรักราวกับมันต้องการกลั่นแกล้งร่างเพรียวบางตรงหน้า เอเลนครางในลำคอ ปากสวยยังคงโลมเลียหยอกล้อกับส่วนปลายของแกนกายใหญ่ มือข้างที่ไม่ถูกตรึงไว้กระชับแน่นที่สะโพกหนาเพื่อประคองตนเองไว้ไม่ให้เสียหลัก

ตาสีขี้เถ้าจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างพึงพอใจ มือหนาดึงกางเกงในรัดรูปออกจากสะโพกมันเพื่อจะได้เห็นช่องทางที่ถูกล่วงเกินได้ชัด ก่อนจะยกสมาร์ทโฟนขึ้นมาโทรอย่างนึกขึ้นได้ ต่อสายไปยังเลขาคนสนิททันที “เอลวิน จัดหาชุดมาให้ที”

‘ท่านต้องการให้หาแบบไหนมาให้ครับ’

“มาที่ห้องทำงานส่วนตัวฉัน แล้วจะรู้” สิ้นสุดบทสนทนา เสียงเคาะหน้าประตูก็ดังขึ้นทันที

“เข้ามาได้” ไม่ทันทีปากสวยจะได้ผละออกค้านประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาโดยชายหนุ่มตัวสูงผมสีทองปัดข้าง แม้ไม่เคยเห็นตัวจริงมาก่อนแต่ในตอนที่ศึกษาข้อมูลเป้าหมายทำให้รู้ได้ไม่ยาก ชายคนนี้ผู้เรียบดั่งมือขวาของชีครีไว เลขานุการเอลวิน สมิธ

ดวงตาสีฟ้าที่ดูลึกล้ำจ้องมองมาที่ตนเองทำให้เอเลนหลุดจากห้วงความคิด ก่อนจะนึกได้ว่าสภาพตนเองยามนี้เป็นเช่นไร ดวงหน้าหวานก็ขึ้นสีจัดอย่างอับอายและเคืองชีคหนุ่มตัวดีที่จงใจแกล้งเขาแบบนี้

เหมือนชีคหนุ่มจะสังเกตเห็น มุมปากบางกระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างพึงพอใจ ซ้ำยังเอื้อมมือไปดึงชายเสื้อของเขาขึ้นจนเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ใต้ร่มผ้าเสียอีก ในยามนี้ เอลวิน สมิธ จึงเห็นหางของอสรพิษขยับเข้าออกในช่องทางของเขาอย่างชัดเจน พร้อมทั้งส่วนอ่อนไหวของตนเองที่ชูชันจากการถูกโอ้โลมของสัตว์เลื้อยคลาน มือเรียวที่ไม่ถูกพันธนาการไว้เอื้อมมือหมายจะบดบังของสงวนของตนหากแต่มือหนาก็คว้าจับไว้ทันที ริมฝีปากสวยที่ตั้งท่าจะพูดอะไรก็ถูกมือหนาอีกข้างกดให้รับความเป็นชายของตนเองเข้าไปแทน ....หมดโอกาสที่จะขัดขืน ทำได้เพียงอดกลั้นความเขินอายจนตัวตัวสั่นเกร็ง ตาสวยหลบสายตาจ้องมองเพียงไรขนของท่านชีคชอบแกล้งเบื้องหน้า ....เดี๋ยวก็ถอนเล่นซะหรอกชีคบ้า!

ตาสีขี้เถ้าจ้องมองร่างบางตรงหน้าอย่างเอ็นดูปนขบขนก่อนจะหันไปคุยกับเลขาคนเก่ง

“หาชุดที่เหมาะกับเด็กนี่ให้ที ส่วนขนาด.....กะเอาจากที่เห็นนี่แล้วกัน” ก่อนจะดึงเสื้อขึ้นมาจนเผยให้เห็นยอดอกสีหวานชูชันและกายบางที่ถูกเกล็ดสีเข้มพาดผ่านที่ทำให้ผิวขาวสวยโดดเด่นยิ่งขึ้น ตาสีทะเลลึกเก็บทุกรายละเอียดของเรือนร่างตรงหน้า จ้องมองใบหน้าสวยด้านข้างก่อนจะผละไปสบกับเจ้านาย

“ได้ครับ ท่านต้องการอะไรอีกหรือไม่”

เอเลนที่ยังคงจดจ้องอยู่ที่เดิมพลางคิดแค้นแบบน่ารักน่าชังนั้นจึงไม่ทันสังเกตมือหนาที่ลูบอยู่แถวหน้าท้องขึ้นลอนแน่นสวยน่าอิจฉาที่สาวๆทั้งประเทศอยากสัมผัส รู้สึกตัวอีกทียามที่มือนั้นมาสัมผัสแผ่วเบาที่ใบหูสวยของตนเอง แม้ร่างบางจะไม่เข้าใจความหมายแต่เลขานุการหนุ่มกลับไม่เป็นเช่นนั้น ปากหนาฉีกยิ้มหวานก่อนโค้งให้เจ้านายเล็กน้อย

“รับทราบครับ ของที่สั่งจะนำมาให้เย็นนี้ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว”

“ฝากด้วย”

ร่างสูงหันหลังเดินไปยังประตู ก่อนที่จะปิดก็หันมาทำให้ได้อายกันเล่น

“ถึงจะเป็นชีค แต่กินเด็กขนาดนั้นคุกก็ถามหาได้นะครับ”

“แก...!!!” ไม่ทันจะได้ว่าอะไรต่อประตูก็ได้ปิดลงเสียแล้วพร้อมทั้งเสียงฝีเท้าเบาๆที่จากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ชีคหนุ่มให้คันไม้คันมืออยากเตะมือขวาคนสนิทของตนเองซักที ก่อนจะหันมามองร่างบางที่ผละออกจากแกนกายตื่นตัวของตนเอง

งั่ม!!

“เอเลน....ทำอะไรของเธอ”

“เอาคืนครับ ที่ท่านชีคทำให้ผมต้องอับอาย”

“.....” ชีคหนุ่มมองคนที่เอาคืนอย่างไม่รู้จะขำหรือสงสารดี ใครจะรู้ว่ายั่วเก่งอย่างกับโสเภณีมาเองขนาดนี้จะมาเขินเพราะถูกเห็นตอนกำลังโอโลมกับผู้ชายอย่างเมามัน ปากเล็กๆนั่นมางับดึงขนที่ลับของตนเองหวังจะทำให้เจ็บ ซึ่งมันก็เจ็บจริงๆ แต่ตาที่ช้อนมองมาน้ำตาคลอแก้มพองลมแบบนั้นเห็นแล้วโกรธไม่ลง ถ้าเป็นคนอื่นคงโดนเขากระทืบไม่เลี้ยงเป็นแน่

น่ารักอย่างนี้คงต้องทำให้อายบ่อยๆแล้วล่ะ

ร่างแกร่งนั่งลงกับพื้นเหมือนร่างบาง มือหนาค่อยๆประคองหน้าสวยที่ตอนนี้แก้มป่องอย่างน่ารักขึ้นมากดจูบหนักๆที่ปากอิ่มเล็กๆอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะแทรกลิ้นเรียวไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กในโพรงปากอุ่น หยอกล้อกันเบาๆก่อนจะถอนริมฝีปากออกจากกัน หยาดน้ำใสยังคงเชื่อมจากริมฝีปากของทั้งคู่ ใบหน้าหวานยังคงขึ้นสีจางๆ ลมหายใจหอบโยน ร่างกายยังคงถูกปลุกเร้าอยู่ตลอดเวลาโดยเจ้าคิงคอบบร้าที่เลื้อยไปตามลำตัวขาวนวลทำให้ร่างบางน่าหลงใหลยิ่งขึ้น

ร่างเพรียวยืนเข่าคร่อมหน้าตัก ขาเรียวสวยแลกออกจากกัน ใช้มือข้างที่ไม่ถูกพันธนาการยกชายเสื้อขึ้นเผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวสีหวานชูชันสั่นระริกและช่องทางรักที่ขมิบตอดรัดหางอสรพิษราวกับเชื้อเชิญ พร้อมสายตาหวานฉ่ำที่ปรือมองอย่างเว้าวอน

“ท่ะ.....ท่านรีไว” ครางเบาๆ ร่างบางใจเสียเมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน เอเลนกัดริมฝีปากแน่น หรือชีคหนุ่มจะปฏิเสธเขา แค่ต้องการหยอกเย้าจนพอใจแล้วจากไปทั้งอย่างนี้

แกร๊ก

กันจะได้หันไปมอง เอเลนก็ถูกแขนแข็งแรงยกขึ้นมานั่นบนโต๊ะตัวสวย แก้วสีมรกตจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ

“ฉันไม่อยากเห็นข้อมือสวยๆของเธอเป็นแผลหลังมีเซ็กส์หรอกนะ” ได้ยินดังนั้นร่างบางก็แย้มยิ้มหวานให้กับความใจดีของชายตรงหน้า ชอบทำร้ายให้เขาเองแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมให้กุญแจมือสร้างแผลให้ ช่างเป็นชายที่เอาแต่ใจเสียจริงๆ

“ปล่อยมือนักฆ่าเป็นอิสระอย่างนี้จะดีหรอครับ” ดวงตาคมจ้องมองตอบพราวระยับจนร่างบางแปลกใจ

“เหมือนเธอจะลืมอะไรไป”

“อ๊ะ!” งูพิษเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วเพื่อเตือนร่างบางให้รู้สึกถึงมัน พร้อมส่งเสียงร้องเตือนเบาๆ “ถ้าเธอคิดจะตุกติก คงรู้นะเอเลนว่าจะเป็นยังไง”

“และแบบนี้คอบบร้ากับฉันจะได้สนุกกับเธอง่ายกว่าด้วย” ขาเรียวข้างที่ไม่ถูกพันธนาการไว้ถูกยกขึ้น เจ้างูพิษเลื้อยไปตามร่างกายเพื่อเว้นพื้นที่ให้เจ้านายของมันสามารถเล่นกับร่างกายงดงามตรงหน้าได้ง่าย เอเลนทำตัวว่าง่าย ขาเรียวสวยแยกกว้าง มือข้างหนึ่งโอบรอบคอแกร่งไว้ยึดเหนี่ยว อีกข้างจับที่ก้นสวยของตน ดึงแหวกให้ชายหนุ่มเห็นช่องทางรักแสนหวานได้ถนัดถี่ ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มยั่วยวน ช้อนตาสีมรกตสวยชวนลุ่มหลงมองอย่างเชิญชวน

“ผมยอมแล้วครับ เพราะฉะนั้นได้โปรด ให้รางวัลผมด้วยนะ”

ชายหนุ่มมองอย่างพึงพอใจ มือจับประคองแกนกายใหญ่โตค่อยแทรกเข้าช่องทางรักอย่างทุลักทุเล เพราะคราวนี้ไม่ได้มีของเขาเพียงคนเดียว ต้องเบียดหางเจ้าคอบบร้าที่อยู่ก่อนหน้า ชายหนุ่มแทรกกายเข้าไปอย่างรุนแรงจนใบหน้าสวยนิ่วด้วยความเจ็บ พอเข้าไปได้ครึ่งลำชายหนุ่มจึงค่อยๆเคลื่อนเบาๆ ใบหน้าหล่อคมคายโน้มไปแล้วจุมพิตกับปากหวานที่เผยอรออย่างเชิญชวนทันที ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดอย่างหลงใหลในขณะที่โยกช่วงล่างเบาๆเพื่อให้ช่องทางรักขยายตัวโดยมีหางเรียวยาวคอยช่วยขยับร่วมกันจนในที่สุดแกนกายใหญ่ก็สามารถเข้าไปได้จนหมด ชายหนุ่มกัดดึงริมฝีปากล่างของเอเลนก่อนจะผละออก ดึงแกนกายออกจนเกือบจะหลุดแล้วสอดใส่จนสุด ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ หฤหรรษ์กับความคับแน่นยิ่งกว่าเคยและความแปลกใหม่ในการร่วมรักพร้อมสัตว์เลี้ยงตัวโปรด ความเป็นชายถูไถกับเกล็ดลื่นไปมาทั้งยังถูกตอดรัดรุนแรงแทบคลั่ง ในขณะที่อสรพิษก็ไม่น้อยหน้าเจ้านาย ลำตัวยาวถูไถไปตามจุดไวสัมผัสของร่างบาง จนกระทั่งแววตาดุจ้องสบกับมรกตกลมโตสีสวย ลิ้นแฉกแลบสัมผัสกับกลีบปากนุ่ม เอเลนชะงักก่อนจะค่อยๆส่งเรียวลิ้นไปสัมผัสตอบกับเจ้าอสรพิษที่คอยแลบลิ้นเข้าออกราวกับหยอกล้อกับร่างบาง ชายหนุ่มมองภาพเบื้องหน้าก่อนจะส่งลิ้นหนาไปร่วมในเหตุการณ์ประหลาดตรงหน้าด้วย ตอนนี้ลิ้นทั้งสามของสองคนหนึ่งสัตว์เลื้อยคลานแลบเลียกันอยู่ภายนอกปากอย่างหยอกล้อ ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเรียวโดยมีสิ้นแฉกเล็กๆ สัมผัสร่วมกันเป็นระยะ ยุ่งเหยิงวุ่นวายเหมือนอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นด้วยไฟปรารถนาที่โหมกระพือของคนสองคน ก่อนที่ทั้งสามจะผละหน้าออกจากกันเมื่อชายหนุ่มร่างเล็กแต่แข็งแกร่งกว่าใครเริ่มเร่งจังหวะขึ้นตามแรงอารมณ์ที่กำลังจะประทุ เอเลนโน้มหน้าไปกัดดูดเม้มคอแกร่งอย่างกระหายจนเป็นรอยช้ำปื้นใหญ่ ก่อนจะผละออกมาหวีดร้องอย่างสุขสม

“อ้า อ๊า! ท่านรีไว....ร....แรงอีก ฮ้า” สะโพกหนาขยับกระแทกกับจุดกระสันเน้นย้ำพร้อมกับอสรพิษที่ขยับหางถูผนังช่องทางรักอย่างรุนแรง เรียกเสียงครางหวานจากปากสวยไม่หยุดหย่อน เสียงเนื้อกระแทกเนื้อพร้อมเสียงชื้นแฉะหยาบโลนดังสะท้อนในโสตประสาท มือบางยึดไหล่แข็งแรงพยุงกายแน่น หลังสวยแอ่นโค้งรับสัมผัสหวาม ใบหน้าหวานเชิดขึ้น เส้นผมพลิ้วขยับตามแรงกระแทกกระทั้น หยาดน้ำใสไหลรินจากดวงตาด้วยความสุขสม หยาดเหงื่อเกาะพราวบนผิวใต้ผมสีน้ำตาลสวยจนเปียกชื้น ไหลจากไรผมมาตามโครงหน้าเรียวสวยและลำคอเพรียวระหงและทั่วกายบางเนียนละเอียด ดวงตาคมจ้องเขม็ง กัดฟันกรอดจนขึ้นสันนูนเพื่อกลั้นเสียงครางต่ำของตนเอง และอดกลั้นความต้องการที่จะกลืนกินร่างแสนยั่วยวนนั้น มือหนากระชับสะโพกมนแน่นกดสวนแกนกายร้อนผ่าวของตนเอง ขยับซอยถี่ยิบก่อนที่ร่างบางจะหวีดร้องกระตุกตัวปล่อยน้ำรักมาเปรอะทั่วกายขาวบางและเกล็ดเงาวาวสีเข้ม เลอะใบหน้าสวยเล็กน้อย ชายหนุ่มฉีดน้ำกามอุ่นร้อนเต็มช่องทางหวานรุนแรงพร้อมกันจากแรงตอดรัดยามอีกคนถึงฝั่งฝัน น้ำเหนียวข้นสีขุ่นไหลทะลักออกมาจากปากทางสีสดที่ยังคงขยิบตอดรัดสิ่งที่อยู่ข้างใน ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหว มีเพียงเสียงหอบหายใจดังจากทั้งสองฝ่ายนับนาที ก่อนที่ความเคลื่อนไหวแรกจะเกิดขึ้นโดยคิงคอบบร้าที่ถอนหางของตนออกมา ก่อนจะตวัดส่วนปลายที่เลอะคราบอารมณ์เหนียวขุ่นของเจ้านายตนเองมาจรดกับริมฝากอิ่มสวย เอเลนเลียทำความสะอาดให้อสรพิษ ดูดกลืนคราบน้ำรักคาวๆจนหมดอย่างไม่รังเกียจ ก่อนจะปล่อยหางของเจ้า ‘คอบบร้า’ คิงคอบบร้าแสนสง่าให้เป็นอิสระ

“ไม่กินของฉันบ้างล่ะ” ชีคหนุ่มที่มองทุกการกระทำของนักฆ่าล่าสวาทเอ่ยทีเล่นทีจริง มองหน้าสวยๆที่งอง้ำลงอย่างชอบใจ

“ไม่ล่ะครับ ผมขอกิน ‘อาหาร’ จริงๆดีกว่า หิวจะแย่แล้ว” ก่อนที่มือสวยจะคว้านานที่เย็นชืดเข้าปากอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าเอเลนที่ใช้แรงกายมาตลอดตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้ก็เที่ยงของอีกวันแถมไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยจะหิวมากขนาดไหน ตาคมจ้องมองคนที่กินเร็วราวกับพายุตรงหน้าพลางนึกขำในใจ ใช้เวลาไม่ถึงนาทีนาน ขนมและนมหยดสุดท้ายที่ร่างแกร่งนำมาให้ก็หายวับเข้าไปในตัวบางๆของหนุ่มน้อยนักฆ่าจนหมด ชีคหนุ่มมองร่างเพรียวบางตรงหน้าอย่างอดทึ่งเล็กน้อยไม่ได้กับความสามารถในการกินที่เร็วอย่างไม่น่าเชื่อว่าตัวเล็กๆอย่างนี้เอายัดเข้าไปอยู่ส่วนไหนของร่างกาย ดูท่าจะหิวมากจริงๆ

“จะให้ผมทำอะไรต่อครับท่านชีครีไว” ทานเสร็จก็เข้าประเด็นหลักทันที มือเพรียวสวยลูบไล้เกล็ดสวยที่ยังคงเลื้อยใกล้ๆอย่างเพลิดเพลิน ตอนนี้ตัวเข้าไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว จะหนีก็ไม่พ้น จะฆ่าเป้าหมายก็ล้มเหลว แม้แต่จะฆ่าตัวตายยังไม่รู้เลยว่าจะสำเร็จไหมในเมื่อคนๆนี้คอยจับตาดูอยู่ตลอด ได้เพียงทำตามความพอใจของชีคหนุ่ม

ตาคมจ้องมองร่างบางตรงหน้าอย่างพึงพอใจ หัวไวดีนี่ สามารถตัดสินใจเลือกทางที่ฉลาดที่สุดได้อย่างรวดเร็ว ไม่ได้มีดีแค่ทักษะ ความรู้ ไหนจะหน้าตาและท่าทางน่าแกล้งนั่นอีก ...ยิ่งอยากได้มาครอบครองขึ้นไปอีก

“ไปอาบน้ำด้วยกัน” คำตอบที่ได้ทำให้ใบหน้าสวยนิ่งค้างอย่างสงสัย สำหรับคนที่รักสะอาดเข้าขั้นอย่างชีคหนุ่มแล้วเขาทนเหนียวตัวอย่างนี้ไม่ได้จริงๆ ชายหนุ่มไม่พูดอะไรมือหนาเอื้อมไปคว้ามือนุ่มก่อนจะออกแรงฉุดเบาๆให้ลุกออกจากโต๊ะ เจ้าคอบบร้าเลื้อยออกจากร่างเพรียวบางอย่างรู้หน้าที่และกลับไปอยู่ในกรงของมัน เห็นดังนั้นชายหนุ่มก็อุ้มร่างเพรียวในท่าอุ้มเจ้าสาวแล้วออกจากห้องทำงานมุ่งไปยังห้องนอนทันที

“อุ้มทำไมครับ ผมเดินเองได้” เอเลนท้วงติงอย่างไม่พอใจ แก้มใสพองลมอย่างน่ารัก แบบนี้ถ้ามีใครผ่านมาก็เห็นของสงวนของเขาจะทำยังไง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเหตุผลที่ทำเอาร่างบางไม่คิดจะเถียง.....ไม่สิ อึ้งจนเถียงไม่ออกมากกว่า

“เดี๋ยวน้ำในตัวนายจะเลอะพื้น สกปรก” นั่นเป็นเหตุผลหลักจริงๆ แต่อีกเหตุผลหนึ่งคือร่างแกร่งอยากแกล้งให้ร่างบางเขินอายด้วยตรรกะประหลาดๆที่ ‘คนที่มีอะไรกันเห็นได้ แต่คนหื่นอื่นห้ามมอง’ ของคนสวยในอ้อมแขนมากกว่า ให้ได้ลุ้นว่าจะมีใครเดินผ่านมาให้คนในอ้อมแขนสะดุ้งเล่นหรือไม่ ซึ่งชายหนุ่มรู้อยู่แล้วว่ามี

ระหว่างทางตอนที่สวนกับบอดี้การ์ดเอเลนพยายามเอื้อมมือไปดึงชายเสื้อที่ร่นลงมาเพราะแรงโน้มถ่วงให้ปิดคลุมส่วนอ่อนไหวของตนให้มากที่สุด ขาเรียวสวยหนีบปิดหากันแน่นเพื่อไม่ให้ส่วนอ่อนไหวของตนเองถูกเปิดเผยแก่สายตาผู้อื่น แต่ก็ไม่สามารถบดบังได้หมด ช่องทางสีหวานที่เยิ้มไปด้วยน้ำขาวขุ่นยังคงเผยให้เห็น แก้มใสขึ้นสีแดงริมฝีปากบางเม้มแน่น ตาสีมรกตสวยคลอน้ำด้วยความเขินอายหลบสายตาลง เอเลนในยามเขินอายนั้นช่างดูไร้เดียงสาราวกับไม่ประสีประสาในเรื่อง ‘แบบนั้น’ เอาเสียเลย ชายหนุ่มประสบความสำเร็จในการกลั่นแกล้งเด็กในอ้อมแขน แต่ใจเขากลับมีอีกความรู้สึกเกิดขึ้นมาพร้อมกัน

.......ไม่พอใจ........

เขาได้แกล้งร่างบางลมใจ หากแต่ไม่สบอารมณ์เสียเลยที่ต้องให้คนอื่นมาเห็นท่าทางน่ารักของเจ้าเด็กนี่ ....ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน

เมื่อมาถึงในห้องนอนเอเลนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาจะได้ไม่ต้องระแวงอีก ขาเรียวสวยที่หุบชิดกันอ้าออกอย่างผ่อนคลาย ก่อนที่จะนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

ชายหนุ่มบอดี้การ์ดที่ตนเองเป็นคนเล่นงานไว้ยามนี้ได้สติคืนมาแล้ว และเห็นสิ่งที่อยู่ใต้ขาของร่างบางทั้งหมดเต็มๆตาเนื่องจากมองจากมุมล่างประจวบเหมาะกับขาสวยที่อ้าออกนิดๆ เอเลนตกใจเบิกตาโพลง ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นสีแดงก่ำราวกับจะระเบิดเสียให้ได้ ปากอิ่มสวยอ้าพะงาบๆแบบไร้เสียง เป็นภาพที่ชวนขำและสงสารไปในคราวเดียวกัน ชีคหนุ่มผู้แข็งแกร่งจึงหันไปจัดการกับบอดี้การ์ดหนุ่มที่ทั้งโชคดีและโชคร้ายคนนั้นให้เรียบร้อย

ฝุ่บ!! ฉึก!!

มีดพกถูกขว้างด้วยความเร็วตัดผ้าที่รัดตัวชายหนุ่มเอาไว้ ปลดปล่อยให้เป็นอิสระ ก่อนจะปักลึกลงกับพื้นเยื้องไปทางด้านหลัง บอดี้การ์ดหนุ่มรีบดึงผ้าที่มัดปากลงทันที

“ข...ขอบคุณมากครับท่านรีไว” ก่อนจะมองร่างบางตาเขียวฐานมาหลอกกันแถมทำให้เขาอยู่ในสภาพน่าอับอายให้เจ้านายตนเองเห็นเช่นนี้ “จะให้ผมจัดการยังไงกับไอ้เด็กนั่นดีครับ”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจัดการเด็กดื้อนี่เอง อย่าใส่ใจเลย” ก่อนจะหันมามองหน้าสวย “เอเลน ขอโทษซะ”

“อ่ะ.....ผมขอโทษจริงๆนะครับที่แกล้งคุณบอดี้การ์ดแบบนั้น” หลังจากถูกเรียกวิญญาณความเป็นมืออาชีพก็กลับมาในตัว เอเลนรับส่งบทกับรีไวอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนกับว่าที่ทำไปเพราะความเป็นเด็ก ตากลมโตสีมรกตสวยจ้องแป๋วไปยังบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างอ้อนอ้อนและทำเสียงอ่อนเหมือนสำนึกผิด จนในที่สุดบอดี้การ์ดหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“เฮ้อ... ผมเข้าใจแล้วครับ”

“คุณบอดี้การ์ดใจดีที่สุดเลย” เสียงใสเจื้อยแจ้วประจบ เอียงใบหน้าให้เล็กน้อยอย่างน่ารัก โดยมีชีคหนุ่มมองอย่างมันเขี้ยวอยากแกล้งเด็กที่แสดงละครเก่งในอ้อมแขน

“รีบแก้มัดตัวเองแล้วออกไปซะ ปิดประตูให้เรียบร้อยแล้วตามคนมาทำความสะอาดด้วย” สั่งเสร็จก็เดินไปยังห้องน้ำทันที

“ครับ!!” ตอนรับเจ้านายเสียงหนักแน่นพอหลังของผู้ที่เป็นใหญ่ที่สุดในที่แห่งนี่พ้นสายตาไป ร่างกายของชายหนุ่มที่ฝืนยิ้มไว้กลับสั่นเกร็งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ท่าน ....กำลังโกรธ

เป็นความรู้สึกเย็นวาบชวนหนาวสันหลังที่แล่นมาทันทีที่รู้สึกถึงของมีคมที่ตัดผ่านผ้าที่มัดตัวไว้อย่างรวดเร็วนั้น เฉือนผ่านเสื้อผ้าเฉี่ยวผ่านเนื้อบางๆ แม้จะไม่มีเลือดหยดก็ตาม กับสายตาเย็นชาที่ส่งมาเพียงชั่วครู่นั้น ชายหนุ่มรีบดึงมีดที่ปักกับพื้นออกมาตัดผ้าที่มัดข้อเท้าตนเองออกก่อนจะรีบรุดออกจากห้องให้เร็วที่สุด วันนี้เป็นวันที่เขาได้สัมผัสกับความรู้สึกที่เข้ามาครอบงำจิตใจด้วยตัวเองราวกับเป็นการตอกย้ำ

ถึงความแข็งแกร่งของชีครีไว......เจ้าผู้ปกครองประชาชนทั้งประเทศ

.

.

.

“ท่านรีไวโกรธอะไรอยู่หรอครับ” เสียงหวานเอ่ยทักชีคหนุ่มแข่งกับเสียงซ่าของน้ำจากฝักบัวขนาดใหญ่บนหัวที่สามารถอาบพร้อมกันได้ทั้งสองคน มือหนาปิดน้ำก่อนจะเริ่มถูสบู่ตามร่างกายตนเอง

“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น”

“ก็ท่านเล่นปล่อยรังสีอำมหิตออกมาซะขนาดนั้น ตกลงโกรธเรื่องอะไรหรอ” รีไวไม่ตอบคำถาม หากตาคมสีขี้เถ้ากลับจ้องมองไปยังรอยช้ำบนคอระหงแทนคำตอบ ทำไมเขาจะไม่สังเกตเห็นรอยที่เพิ่มขึ้นมานั่นกัน หากแต่ยามนี้ชีคหนุ่มกลับสงสัยยิ่งกว่าว่าทำไมตนเองต้องโกรธที่ร่างบางตรงหน้านี้ไปอ่อยใครด้วย

ดูเหมือนตัวเขาจะหวงสัตว์เลี้ยงใช่ย่อย

เอเลนจ้องมองชายหนุ่มที่กำลังทำความสะอาดร่างกายตนเอง วิธีการแสดงออกของชีครีไวนั้นถ้าไม่สังเกตดีๆจะไม่สามารถรับรู้ได้ ยกเว้นแต่จะมีประสาทสัมผัสที่ถูกฝึกมาให้รับรู้ได้ไว้อย่างเขา แต่เมื่อครู่นี้ชายตรงหน้าปล่อยจิตสังหารออกมาอย่างรุนแรงมาก แม้จะเพียงครู่เดียว ซึ่งมั่นใจว่าบอดี้การ์ดหนุ่มโชคร้ายคนนั้นก็รับรู้ได้เช่นกัน ตาสีมรกตสวยจดจ้องรูปร่างสมส่วนของชายหนุ่มตรงหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่ได้สังเกตชายหนุ่มตรงหน้าอย่างละเอียดโดยที่ไม่มีเรื่องใต้สะดือมาเกี่ยว ส่วนสูงที่ต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐานไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาของชายตรงหน้าลดน้อยลงเลย ใบหน้าเฉยชา ดวงตาคมกริบสีขี้เถ้าราวกับใบมีด จมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากเป็นกระจับเรียวบางแสนเร้าใจนั่น ยามที่มือหนาไล้ไปตามร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแน่นน่าซบนั้น

อีก....

เอเลนเผลอกลืนน้ำลายหนืดลงคอกับความร้อนแรงของชายหนุ่มตรงหน้า จ้องมองยังความเป็นชายที่ยังไม่ตื่นตัวของคนตรงหน้า ภาพของแกนกายใหญ่ยามขยายตัวออกก็แทรกเข้ามาในความคิดทันที ก่อนที่แก้มใสจะขึ้นสีระเรื่อ ‘เอเลน! นายจะเขียนทำไม นั่นก็ผู้ชายเหมือนกันนะ’ มือนุ่มยกขึ้นมาแนบแก้มร้อนผ่าวของตนเองก่อนจะส่ายใบหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดอกุศลออกจากสมอง

โดยที่ร่างบางไม่ทันสังเกตชายหนุ่มก็จัดการตัวเองเสร็จแล้ว จึงหันมาทำความสะอาดร่างเพรียวที่ความคิดหลุดลอยไปไกลต่อ มือหนาลูบไล้ตามผิวเนียนเรียบลื่นไร้รอยสะดุดเพลินมือ ทั่วทุกส่วนของร่างกายน่าหลงใหลนี้ แม้จะเผลอออกแรงถูตามแรงอาฆาตช่วงคอสวยไปบ้าง แต่นั่นไม่ใช่จุดเดียวที่ร่างสูงเน้นย้ำ ตรงไหล่มน อกสวย ลำตัวบาง ส่วนอ่อนไหว และข้างในต้นขาสวยนั้นก็เช่นกัน เพื่อชำระล้างพิษตามส่วนต่างๆที่เอเลนทาไว้ก่อนจะเปิดน้ำชำระล้างออกทันที ก่อนที่ถูกร่างบางท้วงติง

“เดี๋ยวสิครับ ยังทำความสะอาดไม่เสร็จเลย”

“อะไรอีกล่ะ” คิ้วเรียวเลิกขึ้น มองร่างที่มีท่าทีอิดออดตรงหน้า

“ขอผมล้างข้างในตัวก่อนสิครับ” สิ้นประโยค ชายหนุ่มสบโอกาสแกล้งเย้าร่างตรงหน้าต่อทันที

“ฉันช่วย” ไม่ให้เวลาตั้งตัว นิ้วหนาสอดเข้าไปในช่องทางรักทันทีสองนิ้วจนร่างบางกระตุกเฮือก

“อ๊ะ...ผะ ผมทำเองได้” มือบางพยายามดึงนิ้วซนออก

“แต่ไม่ถนัดนี่ ให้คนช่วยง่ายกว่านะ”

“แต่ว่า...อ๊า!” ร่างแข็งแรงไม่สนใจ นิ้วหนากลับกดย้ำไปยังจุดกระสันของร่างบางจนขาเรียวสวยสั่น ตัวอ่อนยวบ มือบางเอื้อมไปยันกำแพงเพื่อพยุงร่างตัวเองเอาไว้ มือหนาอีกข้างที่ว่างของอีกคนอ้อมมาคล้ายจะช่วยพยุงกลายๆก็กดแถวช่วงท้องน้อยของเอเลนที่นูนออกมาเล็กน้อย ก่อนที่น้ำกามสีขาวขุ่นที่ตนเองฉีดเข้าเต็มท้องเอเลนจะไหลทะลักออกมาทันทีจนส่วนหนึ่งเปรอะไปตามง่ามขา

“หืม...เยอะขนาดนี้เธอทำเองไม่เสร็จง่ายๆแน่” นิ้วหนาควานตามช่องทางอ่อนนุ่มกวาดเอาน้ำเหนียวๆออกมา โดยที่จงใจกวาดเนื้อภายในแรงๆย้ำๆ

“อึ่ก....ก็เพราะ...ท...ท่านรีไว ปล่อยเข้ามา ย่ะ...เยอะขนาดนั้นนี่..ครับ” เสียงหวานสั่นเครือ พยายามอย่างยิ่งเพื่อข่มความต้องการของตน แต่ไม่อาจหลุดรอดสายตาคมไปได้ มือหนาเอื้อมไปสัมผัสแกนกายบางสั่นระริกข้างหน้า

“เด็กลามกนี่ แค่ทำความสะอาดยังเป็นแบบนี้ซะได้” มือหนายิ่งกลั่นแกล้งมากขึ้นโดยการรุกรานจากจุดอ่อนไหวทั้งข้างหน้าข้างหลังพร้อมกันจนร่างบางร้องครางอย่างระทวย

“อืออ...ท่าน...รีไว ยะ หยุดเถอะครับ อ๊ะ..มาก...กว่านี้ ไม่ ไม่ไหวแล้ว อ๊า...” ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเสียงหวานที่โอดครวญอยู่ ซ้ำยังกระตุ้นอารมณ์ของเขามากกว่าเดิม ฟันคมกัดลาดไหล่บางอย่างกระหาย ที่ก่อนหน้านี้ต้องอดกลั้นความต้องการเพราะยาพิษที่คนตรงหน้าทาไว้ ริมฝีปากเรียวบางแสนเซ็กซี่ที่สาวๆทั้งประเทศหมายปองลากไล้ไปตามไหล่มน คอระหง และแผ่นหลังขาวผ่องเรียบเนียน ทิ้งร่องรอยความเป็นเจ้าของเพิ่มทั้งที่รอยเก่าที่ตนทำไว้เมื่อคืนยังปรากฏให้เห็นเด่นชัดอยู่ทุกที่ มือทั้งสองข้างยังคงกระตุ้นขยับไม่หยุด ก่อนจะผละมือออกแล้วสอดแกนกายตื่นตัวเข้าไปแทนที่

“อ๊า!!!” เสียงหวานดังแข่งกับเสียงสายน้ำกระทบกับพื้นและเสียงของเนื้อกระทบเนื้อ มือบางจักกำแพงเพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับ ขาสวยแยกออกจากกันเพื่อให้สามารถรองรับชายหนุ่มได้มากขึ้น สำหรับชีคหนุ่มส่วนสูงน้อยแล้วนี่เป็นหนึ่งในท่าที่เขาสามารถเข้าไปในตัวของอีกฝ่ายที่สูงกว่าได้สบายๆ เป็นสิ่งที่ยืนได้อย่างดีสำหรับทุกคน

ว่าส่วนสูงไม่มีผลกับแนวราบ

ผลลัพธ์ที่แน่นอนนั้นคือร่างเพรียวของคนตัวสูงกว่าที่ร้องครางระงมด้วยความสุขสม สะโพกมนโยกตอบรับทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เพิ่งจะห้ามเขาบอกว่าไม่ไหวแล้วแท้ๆ มือหน้ากระชับที่เอวบาง ลูบไล้หน้าท้องแบนราบอย่างเพลิดเพลิน เมื่อพอใจแล้วแกนกายใหญ่ก็ถอนออกเรียกเสียงร้องขัดใจจากปากอิ่ม ก่อนจะจับร่างบางพลิกตัวหลังแนบชิดกำแพง ขาสวยถูกจับยกขึ้นทั้งสองข้าง มือเรียวจึงทำหน้าที่ประคองแกนกายใหญ่ของร่างแข็งแรงตรงหน้าไปจ่อกับช่องทางของตนเองแล้วค่อยๆกดสะโพกมนลงไป เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางทั้งสองก็โยกขยับกายตอบรับกันอย่างรุนแรงอีกครั้ง ปากเรียวบางดูดดุนตามผิวกายหอมหวนของคนตรงหน้าอย่างหิวกระหายราวเดรัจฉานที่ได้เจอกับเนื้อหวานฉ่ำตรงหน้า ดูดดุนพร้อมกัดดึงยอดอกสีหวานอย่างรุนแรง แม้สายน้ำเย็นที่ไหลผ่านกายก็ไม่สามารถลดอุณหภูมิของสองกายที่บดเบียดแนบชิดกันได้

อา....ไม่นะ เอเลน อย่าหลงไปกับสัมผัสนั้นเด็ดขาดนะ....เสียงในใจพยายามกรีดร้องย้ำเตือนตัวเองตลอดเวลา แม้ร่างกายร่านราคะนี้จะไม่ยอมทำตาม ได้แต่เจ็บแค้นร่างกายที่ทรยศจิตใจตนเองทุกครั้ง ตาสวยพร่ามัว ช่องทางหวานที่เต้นตุบๆตอบรับความเป็นชายของอีกฝ่ายอย่างยินดี ในที่สุดทั้งสองก็ถึงจุดสุดยอดอีกครั้ง แกนกายใหญ่ยังเสียบค้างช่องทางหวานอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้น้ำกามไหลออกมา ริมฝีปากของทั้งคู่บดเบียดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนหัวเย็นลงกลับมาเป็นปกติแล้วจึงผละออกมา หน้าผากมนโน้มลงมาแนบกับหน้าผากหนา ปลายจมูกได้รูปสัมผัสกันเบาๆ นัยน์สีมรกตและขี้เถ้าสบมองกันและกัน

“......ทั้งๆที่บอกว่าไม่เอาแล้วแท้ๆนะครับ” ใบหน้าหวานฉายแววเหนื่อยอ่อนอย่างชัดเจน

“แต่ก็ยังอุตส่าห์ตอบรับขนาดนั้น”

“ขอร้องล่ะครับ ขอให้ผมได้พักหน่อย” ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร มือหนาเอื้อมปิดน้ำก่อนจะอุ้มร่างเพรียวบางเดินไปนั่งแช่ในอ่างน้ำร้อนที่ถูกเตรียมไว้แล้วทั้งอย่างนี้ ร่างเล็กแต่แข็งแกร่งกว่าใครพิงหลังกับอ่างขนาดยักษ์โดยมีร่างเพรียวบางนั่งบนตักพิงกับอกแกร่ง โดยที่ส่วนล่างยังคงเชื่อมกันอยู่ ใบหน้าสวยซุกลงกับบ่าแกร่ง ยามนี้จำต้องยอมสยบกับคนตรงหน้า เพราะตัวเขาในตอนนี้ไม่สามารถหนีไปไหนได้ เหนื่อยทั้งกายและใจ ไร้ซึ่งที่พักพิง มือบางยกขึ้นลูบไล้อกแกร่ง สัมผัสแผ่วเบาอย่างคนเหม่อลอย

ได้รับความอบอุ่นจากการแนบชิดที่ทำให้รู้สึกปลอดภัยแบบนี้....ครั้งสุดท้ายผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะ..... เพราะต้องเอาชีวิตรอดตั้งแต่เด็ก เลยทำให้โหยหาความอบอุ่นจากร่างกายมนุษย์รึเปล่าตัวเขาก็ไม่แน่ใจ แต่รู้ดีว่าร่างกายต้องการ แม้จะเกิดจากความปรารถนาผิวเผินก็ตาม ....บางทีตัวเขาคงเป็นเยี่ยงโสเภณีอย่างที่ถูกว่าบ่อยๆจริงๆ

แขนแข็งแกร่งของคนที่เขานั่งตักโอบกอดร่างกายบาง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรแต่สัมผัสนั้นช่างอบอุ่นเหลือเกินสำหรับเด็กหนุ่ม .....จู่ๆภาพของชายคนหนึ่งก็แล่นเข้ามาในห้วงความคิด ชายผู้เป็นเริ่มเรื่องราวทั้งหมด จนทำให้ชีวิตของเขาต้องกลับตาลปัดเช่นนี้ ชายที่พรากความบริสุทธิ์ และความสุขในชีวิตประจำวันเหมือนคนปกติไปจากเขา .....คนที่ทำให้เขาต้องเลือกที่จะก้าวเข้าสู่โลกด้านมืดนี้เพื่อความอยู่รอด....และเพื่อความสุขของมารดาที่เขารักมากที่สุด

......เพื่อความสุขของแม่ ผมไม่เสียใจที่เลือกจากมาหรอกนะครับ

ก่อนที่ความเหนื่อยล้าจะพาให้ร่างบางหลับใหลไปทั้งอย่างนั้น....

.

.

.

สัมผัสอุ่นแผ่วเบาประทับที่กลีบปากสวยที่ให้เปลือกตาบางเปิดขึ้นที มือบางเอื้อมไปหวังจะคว้าคอคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชะงักมือไว้เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร นัยน์ตาสีมรกตสวยสองส่ายไปตามที่ต่างๆ ก่อนจะค้นพบว่าตนนอนอยู่บนเตียงหรูขนาดยักษ์ในห้องส่วนตัวของเจ้าของพระราชวังที่ในตอนนี้ถูกจัดเก็บทำความสะอาดจนอยู่ในสภาพเหมือนใหม่เช่นครั้งแรกที่ได้มอง สมองประมวลผลถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

“ขออภัยที่รบกวนท่านนะครับ” ลดมือที่ตั้งท่าค้างไว้อยู่ลงก่อนจะหยัดตัวขึ้นนั่งดีๆ

“เปลี่ยนจากขอโทษเป็นขอบคุณจะดีกว่า” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างไม่จริงจัง “ฉันคิดว่านักฆ่าส่วนใหญ่ตื่นตัวตลอดแม้แต่ตอนนอนซะอีก"

ตาสีมรกตคู่สวยสบกับตาคมสีขี้เถ้า ฉายแววกรุ่นเล็กน้อย “ใครทำให้ผมต้องเหนื่อยจนสลบไปล่ะครับ ท่านเองไม่ใช่รึไง” แต่ร่างแกร่งกลับเมินอาการที่เขาส่งไปเสียนี่

“ตื่นมาก็ดี จะได้ทานให้เรียบร้อย ลองของที่เตรียมไว้ให้แล้วจะนอนต่อก็ตามใจ”

ชายหนุ่มเคลื่อนตัวออกทำให้ร่างเพรียวเห็นสิ่งที่อยู่ช้างหลังได้ชัดขึ้น ราวแขวนเสื้อแบบเรียบหรูแน่นขนัดไปด้วยชุดหลากสีสันแทบล้นออกมาจนร่างบางตะลึง ขาเรียวสวยก้าวลงจากเตียงในสภาพไร้อาภรณ์ปกปิดมุ่งไปยังสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงสามารถจัดหาเสื้อผ้าได้มากขนาดนี้ และดูจากขนาดแล้วเป็นไซส์ของเขาพอดิบพอดี ความวิจิตรประณีตของชิ้นงาน วัสดุที่ใช้ทำล้วนเป็นของดีทั้งสิ้น แต่ที่ทำให้ความประทับใจที่มอบให้ลดฮวบลงอย่างรวดเร็วคือ

เสื้อผ้าทั้งหมดล้วนเป็นชุดสตรีอาหรับแบบประยุกต์ ที่ตัดมาให้รับกับสรีระของเขาโดยเฉพาะ

"ไม่ยักรู้ว่าท่านชีครีไว ผู้ปกครองสูงสุดของประเทศจะมีรสนิยมแบบนี้นะครับ" ตาสีมรกตสวยหรี่มองลงอย่างทิ่มแทง แต่ชายหนุ่มก็ไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้านแต่อย่างใด

"เอลวินเป็นคนที่จัดการทั้งหมดต่างหาก ลองใส่สิ" แถมปัดความรับผิดชอบกันดื้อๆ เอเลนมองคนตรงหน้าเหนื่อยก่อนจะคว้าเอาชุดสีขาวพร้อมเครื่องประดับเข้าชุดกันที่อยู่ใกล้มือมา ขาเนียนไร้ขนยกขึ้นสอดเท้าสวมกางเกงอย่างรวดเร็วปกปิดกายเปลือยเปล่าช่วงล่าง ด้านข้างเปิดเผยให้เห็นสะโพกสวยพาดด้วยสายคล้องสีทอง ก่อนจะสวมเสื้อเอวลอย ติดตะขอคล้องคอ ปล่อยหลังเนียนนุ่มที่มีร่องรอยประทับความเป็นเจ้าของโชว์เด่นอย่างไม่ใส่ใจ สวมปลอกรัดแขนทั้งสองข้างก่อนที่สุดท้ายจะสวมเครื่องประดับบนเรือนผมสีเปลือกไม้นุ่มมือราวขนแมวของตัวเอง ผ้าลูกไม้บางเบายาวจรดสะโพกมน รางบางยามนี้ราวกับนางฟ้าแสนเปราะบางน่าทะนุถนอม เสื้อผ้าสีขาวสะอาดทำให้ภาพลักษณ์ดูนุ่มนวลขึ้น เครื่องประดับทองเรียบหรูลงตัว นัยน์ตาสีมรกตหันไปมองชีคหนุ่มที่สวมคัฟฟิเยห์(ผ้าคลุมศีรษะ)รัดด้วยอเกล(สายรัด) สวมกางเกงนอนสีขาวขายาวเนื้อดีคลุมทับด้วยมิชลาห์สีดำเผยแผงอกและหน้าท้องขึ้นลอนสวยอย่างน่าอิจฉา มองไรขนอ่อนๆช่วงท้องน้อยของชีคหนุ่มชวนก่อนอกุศล แก้มใสขึ้นจางๆก่อนจะเบือนหน้าหลบภาพตรงหน้า ดุตัวเองในใจ

เรื่องแบบนี้อย่าไปเขินสิ

ชายหนุ่มส่วยสูงน้อยจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ขาแข็งแรงสาวเท้าเข้ามาหา ในมือถืออะไรบ้างอย่างไว้ซ่อนในมุมอับสายตา มาหยุดอยู่ข้างหน้าเด็กหนุ่มก่อนจะยกมือข้างที่ว่างมาลูบไล้แกมเนียนนุ่มเบาๆ

“เหมือนขาดอะไรไป ฉันจะเพิ่มให้ละกัน” มือหนาผละจากใบหน้าไปหยิบอะไรซักอย่างที่อยู่บนโต๊ะข้างหลังเอเลน ตากลมโตจ้องมองใบหน้าน่าหลงใหลของชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะมีสัมผัสอ่อนนุ่มเย็นๆของสำลีเปียกๆที่ติ่งหูนิ่มพร้อมกลิ่นฉุนเอกลักษณ์ลอยมา

“เช็ดแอลกอฮอล์ทำไมครับ” มรกตสวยหรี่มองอย่างระแวง

“เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” ไม่ยอมตอบคำถามแถมยังยกเอาของที่ซ่อนไว้ออกมาจ่อที่ใบหูนิ่มทันที

กรึบ

เสียงเนื้อถูกเจาะดังก้องในหูอย่างชัดเจน ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและไม่มีเวลาให้ตั้งตัว รู้สึกเจ็บแปลบคล้ายมดกัด ไม่มากอย่างที่คิดไว้ มือหนาของอีกเช็ดทำความสะอาดให้อีกครั้งอย่างเบามือก่อนจะผละออกไป

“เอาแต่ใจจริงนะครับ ไม่คิดถามความสมัครใจเลยเหรอ” นิ้วเรียวยกขึ้นมาลูบที่ใบหูและต่างหูอันเล็กที่ถูกจอมเผด็จการยัดเยียดมาให้

“หืม แต่ก็ไม่คิดจะห้ามนี่ อยู่นิ่งๆล่ะจะเจาะอีกข้างให้” ก่อนจะทำเหมือนอีกข้างอย่างรวดเร็วแล้วจึงผละออกไปหยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นมาแทน

“แค่หูยังไม่พองั้นหรอครับ” มองมือหนาที่ตอนนี้สวมถุงมืออนามัยถือเข็มขนาดใหญ่และตัวหนีบอะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้จักเดินกลับมาอย่างเหนื่อยใจ

“ไอ้นี่ต่างห่างล่ะที่ฉันจะใช้แทนปลอกคอของนาย” นิ้วหนาลูบไล้หน้าท้องแบนราบอย่างสนุกมือ ใช้แอลกอฮอล์เช็ดทั่วสะดือสวยอย่างละเอียด ใช้แคลมป์หนีบดึงหนังออกมาเล็งตำแหน่ง ก่อนจะนำเข็มเข้ามาใกล้ เอเลนมองขนาดของเข็มที่เคลื่อนมาใกล้ตัวขึ้นเรื่อยก่อนจะหลับตาปี๋ สัมผัสเย็นทิ่มเข้ามาให้รู้สึกเจ็บเพียงครู่เดียว มือหนาสวมจิวใส่ให้พร้อมเช็ดทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อนจะเลื่อนมาบีบจมูกคนหลับตาอย่างหมั่นเขี้ยว

“โฮ่ย ลืมตาได้แล้วเจ้าหนู”

เปลือกบางหรี่ตาเปิดขึ้นช้าๆ มองไปที่หน้าท้องที่เคยเรียบเนียนที่ยามนี้มีจิวตัวสวยเจาะอยู่ที่สะดือ ปีกหนึ่งข้างทำจากเพชรสีขาวบริสุทธิ์น้ำงาม ตัวเรีอนทำด้วยแพลตตินั่มพร้อมสายห้อยระย้าประดับ และเพชรสีดำสนิทเม็ดเล็กทรงหยดน้ำห้อยอยู่

“นี่มัน!” ตาสวยเบิกกว้างขึ้นก่อนจะปรับเป็นปกติ “...เพชรศูทรชาติ (เพชรสีดำ)...เป็นปลอกคอที่ทุ่มทุนซะจริงนะครับท่านชีค” ร่างโปร่งบางวิเคราะห์ในใจ ของสั่งทำพิเศษ ไม่มีทางที่จะสามารถทำภายในเวลาไม่ถึง 10 ชั่วโมงอย่างนี้เป็นแน่ มันมีความหมายแฝงอะไรซ่อนอยู่รึเปล่า.... เอเลนจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า แต่ก็ไม่อาจล่วงรู้ความคิดของอีกฝ่ายได้ จึงล้มเลิกความตั้งใจหันไปต่อรองกับชายหนุ่มแทน

“คงไม่ให้ผมใส่อยู่เพียงคนเดียวใช่ไหมครับ ถึงจะบอกว่าเป็นปลอกคอ แต่ไม่มีสายจูงมันก็ไม่มีประโยชน์...”

“โฮ่...” ชายหนุ่มอุทานเบาๆ ตาคมฉายแววพึงพอใจจ้องมองมา “เข้าใจพูดดีนี่ ถ้าอย่างนั้นก็ใส่สายจูงให้ฉันเองสิเจ้าหนู” รีไวถอดถุงมือของตนเองทิ้งก่อนจะยื่นถุงมือคู่ใหม่ให้เขาใส่ แคลมป์และเข็มใหม่ที่ทำความสะอาดเรียบร้อยส่งให้พร้อมสำลีนุ่มชุบแอลกอฮอล์ ร่างบางรับของมา สวมถุงมือให้เรียบร้อยก่อนที่จะทิ้งตัวลงยืนเข่า มือบางนำสำลีเช็ดสะดือสวยบนหน้าท้องแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้ามเหมือนที่อีกฝ่ายทำให้ตัวเอง อีกข้างยึดสะโพกหนาไว้เพื่อทรงตัว เมื่อมั่นใจว่าสะอาดแล้วจึงเอาแคลมป์มาเล็งหาตำแหน่งก่อนจะนำเข็มขนาดใหญ่ขึ้นมาเล็งที่สะดือของชายหนุ่มอย่างลังเล ตากลมโตเงยสบกับตาคมที่จ้องมองมานิ่งๆ เห็นดังนั้นมือบางจึงกดทันที เข็มขนาดใหญ่แทงทะลุเนื้ออย่างรวดเร็ว ไม่มีเลือดไหลออกมาจากส่วนที่ถูกเจาะ มือหนายื่นจิวมาให้ร่างบาง มีลักษณะคล้ายกับของที่ตนเองใส่ ตัวจิวทำจากแพลตตินั่มเป็นรูปปีกที่ทำจากเพชรสีดำที่กางตรงข้ามกับของเขา และเพชรน้ำงามรูปหยดน้ำสีขาวบริสุทธิ์ มือเรียวรับมันมาก่อนจะนำไปสอดใส่รูใต้เข็มแล้วดึงขึ้นให้จิวเข้าไปแทนที่ ก่อนจะหมุนปิดทายาให้เรียบร้อย ร่างบางจึงลุกขึ้นยืนพร้อมถอดถุงมือออก

“เรียบร้อยแล้วครับ เราจะไปทานอาหารเย็นกันรึยัง” ร่างบางหันหลังเตรียมจะเดินไปยังประตู แต่กลับถูกแขนแข็งแรงรั้งเอวบางเข้าหาตัว

“เหมาะกับเธอดีนะ....ทั้งต่างหูและจิวนั่น” เสียงทุ้มนุ่มชวนใจสั่นไหวกระซิบข้างๆใบหู ไรขนอ่อนของร่างบางลุกชันจากการกระทำนั้น มือหนาจับร่างบางหมุนตัวกลับมาสบตากัน

“ยังไม่ทันเห็นตัวเองตอนนี้ล่ะสิ” มือหนาลูบหน้าเนียนใสแผ่วเบา ปลายนิ้วอุ่นๆสัมผัสใบหูสวย มือหนาอีกข้างลูบไล้เอวบาง ใบหน้าโน้มเข้ามาใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน ปากเรียวบางเอื้อนเอ่ยแผ่วเบา

“ทำเอาอยากครอบครองไว้คนเดียวเลยล่ะ”

ตึกตัก

ก่อนจะทันได้คิดอะไร ใบหน้าคมก็เคลื่อนเข้ามาใกล้จนในที่สุดริมฝีปากอุ่นร้อนก็ทาบทับกลีบปากนิ่มของตนเอง เปลือกตาบางปิดลงรับสัมผัสอย่างเผลอไผล ตอบรับรสสัมผัสอ่อนโยนจากชายหนุ่มแผ่วเบา

วืดดด

แรงสั่นของสมาร์ทโฟนเครื่องบางทำให้ร่างส่วนสูงน้อยกว่าผละออกแล้วเริ่มออกเดิน

“ไปทานข้าวเถอะ”

เอเลนมองตามแผ่นหลังแข็งแรงรับโทรศัพท์เดินยังประตู มองร่างตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ...ความรู้สึกเมื่อกี้มันคืออะไรกัน เมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูร่างบางจึงเลิกใส่ใจก่อนจะเดินตามออกไป

ในห้องรับประทานอาหารหรูหราขนาดใหญ่ บนโต๊ะตัวยาวมุมหนึ่งมีอาหารคาวหวานมากเกินที่สองคนจะทานได้หมดวางอยู่ เอเลนจัดการทานข้าวหมกไก่สีเหลืองสวยส่งกลิ่นหอมกรุ่นและแกงมัสมั่นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ด้วยท่วงท่างดงามตามหลักมารยาทสังคมชั้นสูง เป็นหนึ่งในการฝึกในฐานะนักฆ่าที่ต้องสามารถทำตัวกลมกลืนกับเป้าหมายได้ ทั้งสองไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใด การกินครั้งนี้มีเพียงเสียงช้อนกระทบจานเบาๆชวนวังเวงเท่านั้น หลังจากทานของหวานผลไม้เสร็จรีไวก็รีบพาเอเลนไปอาบน้ำเข้านอนด้วยกันทันที ด้วยเหตุผลที่ว่า

“พรุ่งนี้จะมีแขกคนสำคัญมาให้นายเตรียมต้อนรับ”

.

.

.

เอเลนตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้าตรู่พร้อมกับท่านชีค ถ้าจะให้อธิบายเหตุผลก็เพราะเมื่อคืนชีคหนุ่มกอดตัวเขาไว้ไม่ยอมปล่อย พอเขาลุกขึ้นมาจึงทำให้ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาพร้อมกันอย่างช่วยไม่ได้ ยามนี้เจ้าครองนครออกไปปฏิบัติภารกิจที่คั่งค้างของตนเองที่ห้องทำงานส่วนตัวแล้วเพื่อจัดการตารางเวลาให้มีเวลาออกมารับแขก ส่วนตัวเขานั้นต้องดูแลแผลเจาะใหม่ทั้งสามรู ทำความสะอาดและเช็ดไม่ให้แผลเปียกน้ำ การดูแลแผลไม่ให้อักเสบเรื้อรังกินเวลานานเป็นสิ่งที่บิดาของเขาสอนตลอดตั้งแต่เด็ก รวมถึงในหลักสูตรนักฆ่าด้วย

เสื้อผ้าทั้งหมดเมื่อวานถูกนำเก็บใส่ตู้เรียบร้อยโดยนางกำนัลคนสนิทที่สามารถเข้ามาในห้องได้ ร่างบางแต่งหน้าของตนเองด้วยเครื่องสำอางที่ชีคหนุ่มจัดหามาให้ปฏิเสธความช่วยเหลือของนางกำนัลอย่างนุ่มนวล เขายังคงสร้างระยะห่างกับผู้คนเล็กน้อยเหมือนเป็นเกราะคุ้มกัน เมื่อแต่งตัวเสร็จเด็กหนุ่มจึงก้าวเดินออกจากห้องไป...โดยไร้ซึ่งอาวุธติดตัว

.

.

.

เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนดังก้องทั่วห้องโถงรับแขกขนาดใหญ่ของวัง ชายหนุ่มร่างสูงสวมมิชลาฮ์สีขาว ใบหน้าคมสวยถูกล้อมด้วยคัฟฟิเยห์สีขาวรัดด้วยอเกลสีดำ เหลือเพียงผมสีดำสนิทเช่นเดียวกับนัยน์ตาคมที่โผล่พ้นออกมาตัดกับผิวขาวจัด ทำให้คนตรงหน้าดูงดงามสูงส่งกับใบหน้าเฉยชาที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้ ข้างๆมีบอดี้การ์ดอีกสองคนตามมาด้วย ขายาวสาวตรงไปหาเจ้าบ้านหนุ่มหล่ออายุมากกว่าที่ยืนรออยู่แล้ว โดยที่ข้างๆกันนั้นมีอีกร่างหนึ่งที่ไม่คุ้นยืนอยู่ด้วย ไร้ซึ่งการแสดงการทักทายตามมารยาทจากทั้งสองฝ่าย

“นายดูอารมณ์ดีแปลกๆอย่างนี้น่าขยะแขยงนะพี่ชาย” เมื่อเจอหน้าปากบางก็แขวะพี่ชายข่างมารดาของตนทันที ใบหน้าคมของอีกฝ่ายแม้จะนิ่งเฉยแต่ดวงตากลับฉาวแววสนุกสนานเสียเต็มประดาออกมาแม้เพียงเล็กน้อยแต่คนประเภทเดียวกันย่อมสัมผัสได้

“นายเองรีบมาแต่เช้าขนาดนี้ เดี๋ยวได้ตายเพราะมื้อเช้าติดคอจะไม่งามนะมิคาสะ” ชายหนุ่มร่างสูงไม่ใส่ใจกับการแสดงความเป็นห่วงแบบแปลกๆของพี่ชายตนเองก่อนจะถามหาสิ่งที่ทำให้ตนอยากรู้และรีบเดินทางมาจนไม่รู้รสชาติของอาหารมื้อเช้าที่ทาน นัยน์ตาคมสีดำสนิทหันไปจับจ้องร่างโปร่งบางที่ยืนข้างๆชีคร่างเตี้ยก่อนจะนิ่งค้าง

รีไวมองอาการของคนตรงหน้าอย่างไม่รู้สึกแปลกใจ เพราะตนเองพอจะเข้าใจความรู้สึกของน้องชายต่างมารดาที่นิสัยรวมถึงความชอบคล้ายคลึงกับตนจนน่ากลัว เอ่ยปากแนะนำคนข้างกายให้กับชีคผู้ปกครองรัฐโรเซ่

“นี่เอเลน ของขวัญชิ้นโปรดที่เพิ่งได้รับมา” ไม่เอื้อนเอื่อยถึงชื่อผู้ส่งเพราะยังไม่มีหลักฐานอะไรยืนยันพอ จึงไม่อาจเอ่ยสุ่มสี่สุ่มห้าได้ ชายหนุ่มร่างสูงเข้าใจดี สายตายังคงจ้องใบหน้ามนหวานสวยอย่างไม่ลดละ เอเลนยื่นมือทั้งสองข้างพร้อมส่งยิ้มจางๆมาให้

“ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบครับ ท่านมิคาสะ แอคเคอร์แมน”

“เช่นกัน เอเลน” มิคาสะยื่นมือทั้งสองข้างไปสัมผัสอย่างไม่เกี่ยงงอน สำรวจคนตรงหน้าอย่างละเอียด ผิวขาวเนียนสวยสุขภาพดี และจากมือที่สัมผัสกันนั้นก็ถือว่านุ่มสำหรับผู้ชาย ใบหน้ามนเรียวเล็กรับกับดวงตากลมโตสีมรกตเปล่งประกายชวนให้หลงใหลยิ่งถูกแต่งแต้มสีทองตรงเบ้าตาและกรีดสไตล์อาหรับยิ่งน่าดึงดูด ขนตายาวเป็นแพหนา คิ้วสวยคมโค้งได้รูป จมูกโด่งรั้นดูซุกซน ริมฝีปากอิ่มบางสีระเรื่อน่าประทับรอยจุมพิต ลำคอระหงเต็มไปด้วยร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของ ร่างเพรียวบางสวมชุดสำหรับสตรี ที่หน้าผากมีเครื่องประดับทองฉลุลายสวยและมรกตทรงกลมเหมือนดวงตาสวยห้อยอยู่ ผ้าลูกไม้สีทองยาวคลุมเส้นผมสีเปลือกไม้ไว้ มีสร้อยคอและกำไลข้อมือเป็นเครื่องประดับเข้าชุดกันอยู่ และมีกำไลทองเกลี้ยงไร้ลายเต็มสองข้อมือและข้อเท้าที่ส่งเสียงกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊งเบาๆ แหวนที่นิ้วนางข้างขวา เสื้อเปิดไหล่เอวลอยสีดำขอบทอง เปิดโชว์เอวบางคอดน่าลูบไล้ที่ขึ้นกล้ามน้อยๆพองาม ด้านล่างนั้นใส่กระโปรงสีดำยาวกรอมพื้นจนมองไม่เห็นรองเท้า มีผ้าสีทองทับช่วงสะโพกและเครื่องประดับสีทองที่คล้องประดับตกแต่งที่สะโพก ถ้าว่ากันตามรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว เด็กหนุ่มหน้าสวยที่ดูดื้อรั้นนี้ถูกใจเขาไม่ใช่น้อย แต่ไม่ถึงกับอยากครอบครองจนต้องแย่งชิงมาเป็นของตนเอง และเขาก็มั่นใจว่าจะต้องมีอย่างอื่นในตัวคนๆนี้ที่ถูกใจพี่ชายของเขา ซึ่งเขายังไม่รู้ว่ามันคืออะไร สิ่งที่ทำให้ข้องใจอีกอย่างคือต่างหูเพชรที่ไม่เข้าชุดกับเครื่องประดับอื่นๆ และที่เด่นที่สุดคือจิวรูปปีกสีขาวข้างเดียวที่สะดือสวย ชายหนุ่มหรี่ตาเพ่งมอง

......คล้ายกับสัญลักษณ์ของรีไว.....

มือที่สัมผัสทักทายกันละออก เขาอาจจะคิดมากเกินไปก็เป็นได้

“ฝากนายดูแลเจ้าหนูนี่ก่อน ฉันจะไปทำงาน เชิญตามสบาย” ราวกับเปิดโอกาสให้เขาได้ทำความรู้จักชายหนุ่มร่างเตี้ยแต่แข็งแกร่งเดินมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานตนเองทันทีแต่ไม่วายหันมากำชับร่างบางของสัตว์เลี้ยงตัวโปรดใหม่ “เป็นเด็กดีอยู่กับมิคาสะล่ะเอเลน”

มิคาสะมองตามหลังของชายผู้เป็นพี่ ตั่งแต่รู้จักกันมาน้อยคนนักที่รีไวจะปล่อยให้เดินอย่างเป็นอิสระภายในพระราชวังของตนเอง นอกจากคนสนิทจริงๆอย่างเขาหรือเพื่อนๆจำนวนน้อยแล้ว แม้แต่แขกคนใหญ่คนโตก็จะต้องให้คนคอยติดตามตลอด แต่กับเด็กหนุ่มที่บอกว่าเป็นสัตว์เลี้ยงนี้แล้ว กลับไม่ส่งใครมาเฝ้าหรือล่ามตามที่ควรจะเป็นเลย ดูตามใจแล้วให้อิสระมากจนผิดปกติ หรือจะบอกว่าเพราะไว้ใจให้อยู่กับน้องชายอย่างเขาได้

.....ไม่มีทาง คนอย่างรีไว แอคเคอร์แมนไม่มีทางจะลดการป้องกันลงด้วยเหตุผลพรรค์นั้นแน่นอน

ชายหนุ่มร่างสูงเดินตามโถงทางเดินที่มีรูปภาพและแจกันวางประดับตามทางโดยมีร่างบางส่วนสูงน้อยกว่าเดิมตามหลังไร้ซึ่งบอดี้การ์ด เมื่อเห็นว่าไม่มีใครในระแวกนี้แล้วมิคาสะจึงหยุดเดินแล้วเห็นกลับมา

“ใครส่งนายมา” ประโยคสั้นห้วนถูกส่งไปให้ร่างบางทันที ใบหน้าหวานแสดงสีหน้าลำบากใจ

“ผมบอกไม่ได้ครับ” เขาคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ อย่างน้อยก็รู้ว่าคนตรงหน้ามีความซื่อสัตย์ต่อเจ้านาย หรือต่ออาชีพของตนเองก็คงไม่ผิดนัก แต่แบบนี้ก็ทำให้เป็นเรื่องยากที่จะสาวหาผู้บงการได้

“จะฆ่าฉันไหม” คราวนี้ตากลมโตเบิกกว้างยิ่งกว่าเก่า ใบหน้าสวยส่ายไปมาเบาๆปฏิเสธ

“ไม่ครับ ตราบใดที่คุณไม่ใช่เป้าหมายของผม” แม้จะเป็นนักฆ่าแต่จะไม่ฆ่าคนที่ไม่อยู่ในรายชื่องั้นเหรอ เป็นแนวคิดที่ดูน่ารักเสียจริงสำหรับคนที่งานกับความตายของคนอื่น

“แล้วรีไวล่ะ” ใบหน้าสวยนิ่งงัน หลุบสายตาลงมองพื้นด้วยสีหน้าลำบากใจ

“ผู้ชายคนนั้น....แข็งแกร่ง ผมไม่สามารถสังหารเค้าได้” ละอายกับความพ่ายแพ้ยับเยิน มีแต่ต้องจำยอม มือหนายกขึ้นสัมผัสกับผิวเนียนของคอระหงที่เต็มไปด้วยร่องรอยจากกิจกรรมรักที่หนักหน่วง

“ถึงโดนหมอนั่นย่ำยีแบบนี้” คำตอบที่ได้กลับมานั้นเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด

“เปล่าครับ เรื่องแบบนี้ผมชินแล้ว และก็ไม่ได้รังเกียจไรด้วย เพียงแต่....” เงียบไปครู่หนึ่ง “ผมอาจแค่โหยหาความอบอุ่นจากใครซักคนเท่านั้น แม้จะจากท่านรีไวที่เป็นเป้าหมายก็ตาม” ขณะที่พูด ใบหน้าหวานสวยความตึงเครียดลง หลับตาพริ้มพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน มือเรียวกระชับโอบรอบตัวราวกับให้ความอบอุ่นแก่ตนเอง ราวกับถูกความไร้เดียงสานั้นจู่โจมให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นผิดจังหวะไปครู่หนึ่ง ถึงตรงนี้เขาพอจะรู้แล้วว่าทำไมพี่ชายที่ไม่เคยสนใจใครถึงได้เปลี่ยนไปแม้จะแค่เล็กน้อยก็ตาม เด็กหนุ่มนั้นถึงแม้จะอยู่ในโลกมืดและดูดื้อรั้นแต่ก็ยังมีมุมที่ไร้เดียงสาอยู่ ยังคงโหยหาความอบอุ่นเหมือนเด็กๆแม้จะผิดวิธีไปซักหน่อย ทั้งความซื่อสัตย์และตรงไปตรงมาต่อเจ้านาย ไม่ได้หลงใหลไปกับชื่อเสียงเงินทองหรือรูปลักษณ์ภายนอกเหมือนอย่างที่คนอื่นๆเป็นกัน ...แน่นอนเจ้าตัวคงไม่ทันรู้เสียด้วยซ้ำว่าทำให้ชีคที่มีตำแหน่งสูงสุดในประเทศถูกใจแค่ไหน และดูเหมือนตัวเขาเองก็ด้วย

....แสดงว่าจิวรูปปีกสีขาวนั้นเขาไม่ได้คิดไปเองแต่อย่างใด

ดูเหมือนพี่ชายของเขาจะถลำลึกกับของหวานที่แสนเย้ายวนตรงหน้าไปไม่น้อย ถ้าเป็นก่อนหน้านี้คงจะปล่อยให้ทำตามใจ แต่ตอนนี้ตัวเขาอยากมีส่วนร่วมในการชิงเด็กหนุ่มเสียแล้ว ในเมื่อเด็กหนุ่มยังไม่ได้ตัดสินใจเลือกใคร ตัวเขาก็มีโอกาสเป็นคนมอบความอบอุ่นให้เช่นกัน ชายหนุ่มเชยคางมนเงยขึ้นก่อนจะประทับจุมพิตช่วงชิงความหวานจากริมฝากสวยอย่างอ่อนโยน ก่อนจะผละออกมามองใบหน้าสวยที่ขึ้นริ้วสีอ่อนจางๆอย่างน่ารักใคร่

“เอเลน อยากออกจากที่นี่ไหม” ใบหน้าสวยฉายแววตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นได้หรอครับ!” นัยน์ตาสีมรกตสวยเปล่งประกายจ้องมองมาจนชายหนุ่มหน้าร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ มือหนายกมือขวาเรียวบางของคนตรงหน้าขึ้นก่อนจะค่อยๆถอดแหวนออกจากนิ้วนาง

“เธอทำได้แน่ ...แค่ต้องมีที่ซ่อนตัวที่ดี” มือหนาบี้แหวนวงนั้นจนแหลกละเอียดก่อนจะปล่อยให้ร่วงลงกับพื้น ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมากระซิบเบาๆที่ข้างใบหูสวย

“มาอยู่กับฉันก่อนสิ”

.

.

.

ชายหนุ่มร่างสูงยังคงยืนอยู่กับที่โดยไร้ซึ่งวี่แววของร่างบาง เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังมาจากข้างหลัง โดยไม่ต้องหันมองก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

“มาเร็วดีนี่คุณพี่ชายตัวเตี้ย” ชายหนุ่มส่วนสูงน้อยคงรีบทุ่งหน้าออกมาจากห้องทำงานส่วนตัวทันทีที่เขาทำลายเครื่องติดตามตัวทิ้ง

“ก็มาดูเจ้าน้องชายเกเรที่ปล่อยสัตว์เลี้ยงของฉันหนีไปไงล่ะ ....หรือว่าจะถูกใจเข้า” อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่ยินดียินร้าย ชายหนุ่มหันกลับไปสบมองตาคมสีเงินที่ทอประกายสนุกสนานราวกับนักล่าที่หยอกเหยื่อตัวน้อยเล่น

“ไม่ใช่ว่าตั้งใจให้เป็นอย่างนี้แต่แรกรึไง”

“คิดว่าหมอนั่นจะหนีจากที่นี่พ้นหรอ” ร่างสูงได้ฟังดังนั้นก็มองพี่ชายตนเองด้วยสายตาตำหนิ

“ประเมินเขาต่ำไปนะ หมอนั่นอาจไม่เก่งสู้นายกับฉัน แต่บอดี้การ์ดที่นี่ก็แค่หมูในอวย” ชายหนุ่มร่างเล็กฟังดังนั้นก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ พวกเขาสองคนแข็งแกร่งเกินไปจนบางทีก็ทำให้ประเมินระดับของอีกฝ่ายกับคนธรรมดาพลาดบ่อยๆ คิดประมวลในใจแน่แล้วว่าในห้องของเขาไม่มีอะไรพอจะให้ร่างบางพกเป็นอาวุธได้ ...ชายหนุ่มถึงเอะใจกับการแต่งตัวของร่างบางในวันนี้

ใช้ผ้าเป็นอาวุธ!

ผ้าผืนสีทองทึบที่ถักทออย่างดีนั้นแข็งแรงพอที่จะใช้แทนเชือกหรือโซ่ได้ อย่างน้อยก็รัดคอจนสลบได้ง่ายๆและยังประยุกต์ใช้ได้อีกหลายแบบจนไม่สะดุดตา ก่อนที่สมาร์ทโฟนเครื่องสวยจะสั่นขึ้นจากสายโทรเข้า

‘ท่านครับ!! เด็กคนนั้นหนีออกจากพระราชวังไปแล้ว!!’

.

.

.

TBC.

..................................................................................................................................

Talk

Jadenchase : 21 หน้าเวิร์ด ทำไปได้ ขออภัยที่ช้านะครับ กราบบบ OTL

            เทรนดี้บลัดเน่ซังอย่าใจร้ายกับมิคาเสะมากน้า //โบกธงเปิดรูท

รอบนี้มีรูปชุดที่เอเลนน้อยใส่ในตอนมาฝากครับ