Short fic. (Attack on titan): The
secret scene
Pairing: Mikasa(Ver.C)x Eren x Armin
Rate: NC17 (3P)
……………………………………………………………………………………..
หลังจากปิดกองการถ่ายทำภาพยนตร์ Attack On Titan เป็นที่เรียบร้อย
เหล่านักแสดงนำต่างๆวุ่นวายกับงานที่เข้ามาอย่างล้นหลาม จากความสำเร็จของภาพยนตร์และกระแสของเสียงตอบรับทำให้เหล่านักแสดงนำบทต่างๆเป็นที่กล่าวขวัญขึ้นอย่างมากมาย
เรียกแทบว่าหลังจบการถ่ายทำพวกเขายังคงมีงานแสดงมากล้นเกินกว่าที่จะหาเวลาพักผ่อนสบายๆได้เลย
ณ. ตึกคอนโดสีขาวหรูหราใหญ่โต ที่ซึ่งเป็นที่อยู่ของเหล่านักแสดงชั้นนำในเครือที่ถูกปกปิดไว้ไม่ให้บุคคลภายนอกรับรู้
เพื่อความปลอดภัยของตัวนักแสดงที่อาจโดนตามและอาจเกิดเหตุอาชญากรรมได้ทุกเมื่อ
ทางบริษัทจึงได้มีนโยบายให้เหล่านักแสดงในสังกัดมาอาศัยอยู่ด้วยกัน
เพื่อความปลอดภัยและเพื่อกระชับความสัมพันธ์ของเหล่านักแสดงด้วยกัน โดยคอนโดที่ทางบริษัทจัดเตรียมไว้ให้นั้นมีทั้งหมดสองหลังแยกชายและหญิงจากกัน
ร่างโปร่งบางผมสีน้ำตาลเปลือกไม้และนัยน์ตาสีเขียวดั่งทุ่งหญ้าสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ
มือเรียวทั้งสองใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กขยี้เช็ดผมที่เปียกชื้นของตนให้แห้ง
แล้วเดินไปเปิดตุ้เย็นเพื่อหยิบเครื่องดื่มที่แช่เย็นมาดับกระหายความร้อนและเหนื่อยล้าจากการไปถ่ายแบบงานวันนี้
ต้องยอมรับว่าจากกระแสและผลตอบรับจากภาพยนตร์ที่ปิดตัวลงไป ทำให้ชื่อของเด็กหนุ่ม
เอเลน เยเกอร์ เป็นที่จับตามองในความสามารถและผลงานต่างๆ
จนทำให้มีงานเข้ามามากมายตารางเวลาแน่นจนเรียกได้ว่าล้นไปถึงปีหน้าเลยทีเดียว
เอเลนยกนมกล่องในตู้เย็นขึ้นดื่ม
เสียงของประตูที่เปิดและปิดลงทำให้ใบหน้ามนหันไปมองคนที่เข้ามาในห้อง
ถึงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงเป็นรูมเมทเขาที่กลับมาจากการทำงานแล้วเช่นกัน
“ถ่ายแบบเป็นไงบ้างอาร์มิน
มิคาสะ?” ร่างโปร่งกล่าวถามพลางเดินออกมายังห้องรับแขกส่วนกลางที่ทั้งคู่กำลังนั่งพักอยู่บนโซฟา
“ก็ดีครับ
โดนจับเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมา แต่ที่แย่สุดคือส่วนต้องโพสท่าน่ารักๆนี่ล่ะครับ”
เด็กหนุ่มผมทองเสยผมสั้นของตัวเองขึ้นพลางถอนหายใจ
เข้าใจดีว่าเพราะคาแรคเตอร์ภายนอกของเขาที่ดูน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงและไหนจะอิมเมจที่เหมือนจะบอบบางในภาพยนต์ทำให้ใครหลายๆคนเคยชินกับภาพลักษณ์แบบนั้นของเขา
ทั้งที่ตัวจริงแล้วเขาเองไม่ได้บอบบางขนาดนั้นเสียหน่อย
“ก็นายมันหน้าตาน่ารักนี่นาอาร์มิน”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มขยี้ลงบนผมสีทองของเพื่อนร่วมห้อง อาร์มินเหล่มองใบหน้าหวานที่ไม่ต่างกัน
คนพูดก็ช่างไม่ได้ดูตัวเองเลยสักนิด ทั้งตากลมโตสีมรกต ทั้งใบหน้าที่มนน่ารักนั้น
ดูยังไงก็เป็นเด็กหนุ่มน่ารักไม่ต่างกัน
“ของนายยังดีที่ทำแค่ท่าทาง
ฉันยังไม่เข้าใจว่าเมื่อไรต้นสังกัดจะเผยเพศจริงของฉันสักที
การที่ต้องใส่ของที่ไม่มีมาตั้งแต่กำเนิดนี่มันน่ารำคาญสุดๆ” เด็กหนุ่มผมสีดำเมื่อกลับมาถึงห้องก็จัดการถอดท่อนบนของตัวเองทิ้งทันทีจนเหลือแต่กางเกงยีนส์สีเข้ม
โดยเฉพาะชุดชั้นในและซิลิโคนบราที่ต้องใส่
เหตุเพราะบทภาพยนต์ที่จบไปตัวเขาต้องรับบทของเด็กผู้หญิงซิกแพค
และผู้หญิงจริงๆที่มีซิกแพคก็หายากอย่างมากทางต้นสังกัดเลยทาบทามผู้ชายอย่างเขามารับบทแทน
อีกทั้งคาแรคเตอร์ที่ดูนิ่งๆเฉยชาซึ่งเหมาะกับเจ้าตัวเลยยิ่งโดนทางต้นสังกัดบังคับให้รับเล่น
แต่เพราะอิมเมจของมิคาสะเด็กหญิงในภาพยนตร์นั้นไม่ได้ต่างจากตัวเขาเลยสักเท่าไร
อีกทั้งจะเรียกว่าถึงจะรับบทผู้หญิง
แต่ก็ไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าเป็นผู้หญิงจริงๆรึเปล่าในเรื่อง
เลยยิ่งทำให้เขาสามารถแสดงได้โดยไม่รู้สึกติดขัดอะไร
จะมีก็แต่เขายังคงต้องเก็บความลับเรื่องเพศที่แท้จริงของตนไว้จนกว่าต้นสังกัดจะเป็นผู้ประกาศออกมาเอง
“ซิกแพกนายนี่สวยชะมัด”
มือเรียวของเด็กหนุ่มไล้ไปตามมัดกล้ามหน้าท้องเปลือยเปล่าของเพื่อนร่วมห้อง
ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ตัวเขากลับไม่มีกล้ามเนื้อที่เด่นชัดและเป็นมัดขนาดนี้
ทั้งที่ส่วนสูงก็เท่ากันแท้ๆคิดแล้วก็น่าน้อยใจนิดๆ
“รูปร่างของเอเลนก็สวยออกนะ”
แขนเรียวโอบกระชับคล้องเอวคนในชุดคลุมอาบน้ำให้เข้ามาใกล้
“ว่าแต่วันนี้เอเลนก็ไปสัมภาษณ์ออกรายการกับคุณรีไวล์
ในฐานะคู่ขวัญที่กำลังเป็นกระแสอยู่สินะครับ”
อาร์มินลุกจากโซฟาตรงไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาเครื่องดื่มมาดับคลายความเหนื่อยเช่นกัน
“ใช่แล้วล่ะ
คุณรีไวล์นี่เท่ห์สุดๆไปเลยนะ ถึงแม้จะดูเฉยชาแต่ก็ใจดีกับฉันมากๆเลยล่ะ”
ใบหน้ามนกล่าวอย่างตื่นเต้นดีใจด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อเมื่อพูดถึงชายหนุ่มที่กำลังเป็นที่กล่าวขานในขณะนี้
“ดูเหมือนนายจะปลื้มเขาทั้งนอกจอและในจอเลยนะ”
ใบหน้าเฉยชาของมิคาสะแอบฉายแววไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
เมื่อเห็นท่าทางดีใจของคนในอ้อมแขนกล่าวชื่นชมชายหนุ่ม
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ล่ะนะ คุณรีไวล์เขาเป็นคนที่น่าชื่นชมมากๆเลยนี่นา”
มือเรียวค่อยๆดันแขนที่โอบรอบเอวตัวเองออกพลางไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับอาร์มิน
มิคาสะเองก็เดินตามเด็กหนุ่มร่างโปร่งมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยเช่นกัน
เพราะบทบาทที่ได้รับและต้องมาอาศัยอยู่ด้วยกันนานหลายเดือนทำให้พวกเขาทั้งสามคนสนิทกันอย่างมากทั้งนอกจอและในจอ
จนแทบจะกล่าวได้ว่าความรู้สึกของมิคาสะในจอนั้นยังส่งผลมาถึงนอกจอด้วยเช่นกัน
ทุกครั้งที่มองเอเลนความรู้สึกว่าเป็นคนสำคัญที่อยากดูแลและปกป้องยังคงไม่จางหาย
เช่นเดียวกับความรู้สึกไม่สบอารมณ์กับชายหนุ่มร่างเตี้ยอย่างรีไว
ถึงแม้นอกจอก็ยังรู้สึกไม่ถูกชะตาทุกครั้งที่ได้เจอกัน
ยิ่งเห็นคนตรงหน้าพูดชื่นชมด้วยแล้วจึงยิ่งทำให้รู้สึกอคติอย่างช่วยไม่ได้
“ฉากสุดท้ายที่ผู้กำกับให้คุณรีไวมาช่วยเอเลนจากร่างไททันนั่นก็น่าประทับใจจริงๆนั้นแหละครับ”
ทั้งที่ความจริงแล้วควรเป็นบทของเขาด้วยซ้ำ
แต่เนื่องจากกระแสตอบรับของทั้งคู่มีมากจึงทำให้ฉากนั้นผู้กำกับตัดสินใจเปลี่ยนบทบาทเสียใหม่
ตัวเขาเองก็รู้สึกเสียดายที่ไม่แสดงฉากนั้นแต่ในเมื่อเป็นการตกลงกันของทางผู้ใหญ่
และการสนับสนุนทางการตลาดของแฟนๆภาพยนต์ จึงได้แต่มองฉากนั้นอย่างเสียดายลึกๆในใจ
“ฉากนั้นทำเอาฉันใจเต้นโครมครามเลยล่ะ”
นัยน์ตาสีมรกตเป็นประกายเมื่อนึกถึงฉากแสดงที่เล่นจบไปแล้ว
“หืม
นายพูดยังกับว่านายแอบชอบคุณรีไวอย่างนั้นแหละ
อย่าบอกนะว่าจะเป็นคู่ขวัญนอกจอจริงๆกันด้วยน่ะ?” ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงตัวเขาคนหนึ่งและที่ไม่อาจยอมรับได้
ทั้งที่อยู่ใกล้กันมาตลอดตั้งแต่ก่อนเปิดกล้องด้วยซ้ำเพราะต้องมาอาศัยอยู่ด้วยกันและทำความคุ้นเคยกัน
พูดได้เลยว่าตัวเขามาก่อน
เรื่องอะไรถึงจะต้องมาโดนตาลุงที่แค่ได้รับความนิยมมากมายมาฉุบมือเปิบกับคนตรงหน้าไปด้วยล่ะ
ใบหน้ามนขึ้นสีระเรื่อกับคำถามตรงๆของเด็กหนุ่มผมสีราตรีตรงหน้า
“ม… บ้าน่า ฉันไม่ได้ชอบคุณรีไวแบบนั้นเสียหน่อย
ฉันก็แค่ชื่นชมเท่านั้น!!”
“แต่ดูท่าทางของเอเลนแล้วผมว่าเหมือนจะไม่ใช่แค่ความรู้สึกชื่นชมสักแล้วสิครับ”
นัยน์ตาสีน้ำทะเลหรี่มองเด็กหนุ่มร่างโปร่งผมสีน้ำตาลตรงหน้าอย่างจับผิด
ยิ่งทำให้เอเลนรู้สึกถึงบรรยากาศกดดันที่เกิดขึ้น
“อ.. อะไรของพวกนายกัน ฉันไม่คุยด้วยแล้ว!!” ร่างโปร่งลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องของตนเองอย่างไม่สบอารมณ์
ทำไมพวกนั้นถึงทำราวกับว่าเขาทำผิดอะไรมาอย่างนั้นแหละ เขาแค่ชื่นชมคุณรีไวล์ก็เท่านั้นเองไม่เห็นจะน่าแปลกตรงไหน
ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าพวกนี้ต้องการอะไรกันแน่!!
ปัง!
เสียงปิดกระแทกประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างโปร่งบางที่หายเข้าไปด้วยท่าทีที่งอนเพื่อนร่วมห้องอีกสองคนที่อยู่ข้างนอก
นัยน์ตาสีน้ำทะเลลึกล้ำสบตากับนัยน์ตาสีราตรีลึกลับ
ใบหน้าหวานของหนุ่มน้อยผมสีอ่อนพลางยกยิ้มขึ้นกับนัยยะที่คนตรงหน้าส่งออกมาแม้จะไม่พูดก็ตาม
“ดูท่าทางเราคงต้องรีบทำอะไรสินะครับมิคาสะ”
ไม่ว่าจะเป็นอาร์มินที่อยู่นอกจอหรือในจอสิ่งเดียวที่เหมือนกันของทั้งคู่คงจะเป็นมันสมองที่ฉลาดและคาดเดาสิ่งต่างๆได้
ใบหน้าเย็นชาของชายหนุ่มผมดำดุจอีกายกยิ้มบางขึ้นมาเช่นเดียวกัน
นัยน์ตาต่างสีที่สบจ้องกันต่างรู้ดีว่าส่วนลึกของกันและกันนั้นต้องการสื่อสิ่งใด
และปรารถนาสิ่งใด……..
ก๊อก
ก๊อก ก๊อก
มือเรียวขาวเคาะประตูสีไม้ขออนุญาตเจ้าของห้อง
“เอเลนขอโทษนะขอพวกเราเข้าไปหน่อยสิ”
รอไม่นานบานประตูก็เปิดออก
พร้อมใบหน้างอนๆเหมือนลูกหมาของคนผู้เป็นเจ้าของห้องที่ยังคงอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ
ท่าทางงอนกับแก้มป่องๆนั้นทำให้อาร์มินและมิคาสะแอบยิ้มขำกับท่าทางน่าหยิกของเจ้าของห้อง
“พวกผมมาขอโทษน่ะครับที่เมื่อสักครู่เหมือนจะคาดคั้นเอเลนไปหน่อย
ถ้ายังไงเรามาดื่มคืนดีกันเถอะนะครับ”
อาร์มินยกขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอลพร้อมให้คนตรงหน้าดู
ถึงแม้พวกเขาอายุจะยังไม่ถึงที่จะดื่มของพวกนี้ได้ แต่นานๆครั้งและดื่มในที่ลับตาไม่สร้างความเดือดร้อนให้กับต้นสังกัด
ต้นสังกัดก็เลยอนุญาตและไม่ได้ห้ามเพราะอย่างน้อยพวกเขาทั้งสามคนก็ทำตัวดีมาตลอดและไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสีย
เมื่อเจ้าของห้องอนุญาต เด็กหนุ่มทั้งสามจึงเริ่มปาร์ตี้เล็กๆกัน
เครื่องดื่มสีอำพันถูกรินลงแก้วและแจกจ่ายให้กันจนทั่ว
เมื่อใบหน้ามนได้รับเครื่องดื่มแอลกอฮอลเข้าไป
แก้มใสๆก็ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล
“ฉันขอโทษนะเห็นนายกับ
ไอเต…เอ๊ย
คุณรีไวสนิทกันฉันเลยรู้สึกอิจฉาและเหงานิดๆน่ะ”
มิคาสะพูดพลางรินเครื่องดื่มลงแก้วเติมให้เมื่อเห็นว่าน้ำสีอำพันในแก้วหมดลงแล้ว
“ม่ายหรอ
น่า….. ยังงายยย
พวกนายยย ก็เป็นนนเพื่อนร๊ากกก” ด้วยฤทธิ์ของเครื่องดื่มมึนเมาทำให้เอเลนเริ่มประคองสติไว้ไม่อยู่
“แต่เอเลนเองก็คงปลื้มคุณรีไวมากเลยสินะครับ”
อาร์มินเองก็รินเครื่องดื่มลงในแก้วให้เอเลนเมื่อเห็นว่าเครื่องดื่มเริ่มพร่องไปบ้างแล้ว
“อืมมม
ปลื้มเซ่ ทั้งดูดี และเก่งแบบน้านนน ฉานนนนน่ะ
อยากกกให้คูณณณ รีวายยยย สนจายยย ฉานนม๊างงง เอื๊อก…..”
คำพูดของเอเลนยิ่งทำให้ชายหนุ่มทั้งสองรู้สึกไม่สบอารมณ์
แต่ยังคงปั้นหน้ายิ้มปกติและสลับกันรินเหล้าให้เด็กหนุ่มต่อไป
ด้วยความที่เอเลนนั่นเรียกได้ว่าเป็นคนที่คออ่อนมากแต่เดิมอยู่แล้ว
จึงทำให้ใช้เวลาไม่นานก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะเริ่มเมาได้ที่ทีเดียว
นัยน์ตาสีมรกตปรือลงอย่างหยาดเยิ้ม
ใบหน้าเนียนใสขึ้นสีระเรื่อ ผิวขาวเหลืองเริ่มออกสีแดงจากฤทธิ์ร้อนของแอลกอฮอล
“ทามมายยย
มันร้อนจางง”
มือเรียวคลายชุดคลุมอาบน้ำของตนออกเผยให้เห็นแผ่นอกและหน้าท้องแบนเรียบที่กำลังขึ้นสีระเรื่อ
“ดูเหมือนเอเลนจะเมาแล้วนะคงต้องพาไปนอนแล้วล่ะ”
ชายหนุ่มผมสีราตรียกแขนเรียวของคนเมาพาดบ่าเพื่อย้ายจากที่นั่งบนพื้นขึ้นไปนอนลงบนเตียงขนาดใหญ่ในห้อง
“เอเลนครับทานยาแก้เมาสักหน่อยสิครับ
ตื่นมาจะได้ไม่แฮงค์”
อาร์มินยื่นยาเม็ดสีขาวให้กับร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสติที่เริ่มลางเลือนเต็มที
เอเลนพยายามหยิบยาเม็ดเข้าปากและดื่มน้ำตาม
ด้วยความเมาทำให้น้ำไหลออกจากปากไหลลงไล่จากไหปลาร้าลงไปเป็นทางจนถึงหว่างขาขาวเนียนในสภาพที่เสื้อคลุมเริ่มหลุดลุ่ย
เมื่อยาถูกกลืนลงลำคอ
อาร์มินจึงหยิบแก้วออกจากมือบางวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง เมื่อศรีษะสีน้ำตาลร่วงลงบนหมอน
เด็กหนุ่มผมสีราตรีจึงจัดแจงร่างบางตรงหน้าให้เข้าที่ก่อนจะหยิบผ้าห่มขึ้นมาเตรียมห่มให้แต่ดูเหมือนผ้าห่มจะไม่จำเป็นแล้ว
เมื่อร่างกายที่ควรหลับเพราะความมึนเมากำลังบิดเร้าด้วยความร้อนของอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้น
“ดูเหมือนเอเลนจะไม่ค่อยสบายตัวเลยนะ”
ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยวางผ้าห่มที่ดูเหมือนจะไม่จำเป็นต้องใช้งานแล้วลงข้างเตียง
ร่างแกร่งเข้าช้อนตัวร่างโปร่งขึ้นนั่งหันเอาหลังผิงทับลงบนแผ่นอกของตนเอง
“ถ้ายังไงให้พวกผมช่วยให้เอเลนรู้สึกดีขึ้นดีไหมครับ?”
อาร์มินเขยิบเข้ามาแทรกที่หว่างขาของร่างโปร่งบางที่เริ่มหอบหายใจระส่ำระส่าย
ดูเหมือนว่ายาเม็ดที่ให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลกินลงไปจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วจึงทำให้ร่างโปร่งเริ่มบิดเร้าด้วยอารมณ์ที่ไม่เคยเจอ
นั่นก็เพราะว่ายาที่อาร์มินเอามาให้นั้นไม่ใช่ยาแก้เมาแต่เป็นยาปลุกเซ็กซ์ที่แอบได้มาต่างหากล่ะ
“อ….อาร์มิน……..มิ….คา.สะ…. มัน…..ร้อน แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก….” เอเลนหอบหายใจถี่และหนักขึ้น
เมื่อเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของตนรุ่มร้อนอย่างไม่เคยเป็น
อีกทั้งความรู้สึกมวนในท้องอย่างแปลกๆที่กำลังเกิดขึ้นช่างเป็นความรู้สึกที่เขาไม่คุ้นชินเลยสักนิด
หรือเพราะว่าเขากำลังเมาอยู่สินะ
“โธ่
เอเลนคงทรมาณสินะครับ”
อาร์มินเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ร่างโปร่งบางที่กำลังปรือตาอย่างเว้าวอนโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตนเองตกอยู่ในสภาพที่ยั่วเย้าขนาดไหน
ริมฝีปากของเด็กหนุ่มผมทองค่อยๆไล้จากลำคอลงมายังไหปลาร้าเนียนก่อนจะขบกัดลงไปเบาๆ
“อื้อ!!” ด้วยฤทธิ์ของยา
แม้จะถูกสัมผัสเพียงแผ่วเบาแต่ร่างกายกลับตอบสนองแปลกประหลาดราวกับไม่ใช่ตัวเอง
มิคาสะก้มพรมจูบลงที่ท้ายทอยของร่างโปร่งในอ้อมแขน มือแกร่งไล้ใบหน้าขาวเนียนและแก้มใสไปมา
ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้มเข้าในโพรงริมฝีปากนุ่มนิ่มที่เผยอออก
“อื้อ!” เอเลนร้องครางในลำคอเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของตน
มือเรียวทั้งสองพยายามดันมือแกร่งที่สอดเข้ามาออกไป
แต่ด้วยฤทธิ์ยาและฤทธิ์แอลกอฮอลจึงทำให้แรงดันของร่างโปร่งนั้นอ่อนเบาราวกับเด็กน้อยก็ไม่ปาน
ลิ้นเล็กพยายามดันนิ้วแกร่งที่รุกล้ำเข้ามาออกแต่นั่นกลับยิ่งทำให้นิ้วที่รุกล้ำหยอกล้อกับลิ้นบางอย่างง่ายขึ้น
อาร์มินไล้ปลายลิ้นลงมาจนถึงยอดอกสีชมพู
ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเข้าครอบครองดูดเม้นและกัดยอดติ่งสีหวาน
ความเสียวซ่านที่ที่ได้รับทำให้เอเลนแอ่นอกรับสัมผัสวาบหวามที่ถูกปรนเปรอตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว
เด็กหนุ่มผมสีราตรีค่อยๆไล้สัมผัสวนบนขาอ่อนของร่างโปร่งบาง
มือแกร่งค่อยๆเลื่อนลงมาหยอกเหย้าส่วนที่อ่อนไหวที่เริ่มชูชันขึ้นผ่านกางเกงบ็อกเซอร์สีฟ้าอ่อนตัวบาง
เมื่อส่วนอ่อนไหวเริ่มปูดโปนสู้มือ มือแกร่งจึงเริ่มปลดร่นกางเกงบ็อกเซอร์ลง
ลูบไล้สัมผัสส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชันไปมา
“อื้อ อื้อ!”
เอเลนอ้าขาออกกว้างอย่างว่าง่ายรับการปรนเปรอจากมือแกร่งของเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง
“อื้อ!!” เพียงไม่นานร่างกายโปร่งบางก็กระตุกเกร็ง
น้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งเปรอะหน้าของเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหน้า
อาร์มินเช็ดคราบสีขาวที่อยู่ข้างแก้ม
ลิ้นเรียวบางเลียหยาดน้ำขุ่นบนปลายนิ้ว
นัยน์ตาสีน้ำทะเลจับจ้องร่างโปร่งบางที่กำลังหอบจากการเกร็งพลางยิ้มบาง
“เอเลนนี่ไม่ดีเลยนะครับ
ไปก่อนแบบนี้ต้องลงโทษสักหน่อยแล้ว” เด็กหนุ่มผมสีทองปลดผ้าพันคอของตนเองออก
แล้วนำมาผูกปิดตาของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล พร้อมทั้งให้มิคาสะจับล็อคข้อมือบางของเด็กหนุ่มไว้ก่อนจะกดให้หน้าจมลงไปกับเตียง
“เดี๋ยว
อาร์มิน นายจะทำ อ๊า!”
ยังไม่ทันที่จะได้ถามความรู้สึกเย็นและหนืดก็เข้ามาแทรกในช่องทางคับแคบช่วงล่างทันที
“พอปิดตาแล้วเหมือนจะทำให้รู้สึกง่ายขึ้นกว่าเดิมอีกรึเปล่า”
มิคาสะเข้ากระซิบที่ใบหูของอีกคน นิ้วแกร่งสอดแทรกเข้าช่องทางด้านล่างโดยใช้น้ำลายจากเจ้าตัวเป็นตัวช่วยในการหล่อลื่นทางคับแคบ
“ผมว่าคงต้องหาตัวช่วยแล้วล่ะ”
อาร์มินเทโลชั่นทาผิวลงบนนิ้วแกร่งของมิคาสะที่กำลังพยายามขยายช่องทางช่วงล่างที่คับแน่นอยู่
“อ๊ะ…. พ….พวกนาย จะทำอะไร?” แม้สติจะยังไม่คงที่แต่สิ่งที่เพื่อนๆกำลังจะทำกับตัวเขาทำให้เขาเริ่มรุ้สึกกังวล
และหวาดหวั่นไม่น้อยทีเดียว
แต่ด้วยฤทธิ์ของยาและแอลกอฮอลจึงไม่อาจประคองให้สมองคิดอะไรออก
“พวกเรากำลังช่วยให้นายสบายยังไงล่ะ”
เมื่อได้โลชั่นช่วยทำให้การสอดใส่ของมิคาสะเป็นไปได้ง่ายขึ้น
เมื่อเห็นว่าช่องทางด้านล่างเริ่มขยายตัวพอที่จะตอบรับสิ่งที่ใหญ่กว่าได้แล้วมิคาสะจึงถอนนิ้วออกจากช่องทางคับแคบ
เอเลนถอนหายใจเมื่อรุ้สึกว่าสิ่งแปลกปลอมเบื้องล่างนั้นหายไปแล้ว
แต่แล้วร่างบางก็ต้องสะดุ้งเมื่อรุ้สึกได้ถึงสิ่งที่ใหญ่กว่าพยายามดันเข้ามายังช่องทางคับแคบเบื้องล่าง
“อ….อะไร น่ะ !! อ.. อื้อ อ๊า!!”
หยาดน้ำตาใสไหลซึมจากผ้าพันคอที่ปิดบังนัยน์ตาสีมรกตไว้ ความเจ็บและจุกแน่นเข้ามา
เช่นเดียวกับความรู้สึกวาบหวิวและเสียวซ่านที่แล่นขึ้นมา
“อ…เอเลน
นายตอดรัดฉันดีจัง อี้อ!” มิคาสะพยายามดันท่อนเนื้อของตนเองเข้าไปยังช่องทางคับแคบ
แม้จะลำบากแต่ช่องทางอ่อนนุ่มก็ตอดรัดตอบสิ่งแปลกปลอมเข้ามา
เมื่อท่อนหนาเข้าไปจนสุด
ร่างแกร่งจึงค่อยๆขยับสะโพกของตนเข้าออกอย่างเนิบนาบ
ก่อนจะค่อยๆเร่งจังหวะให้ถี่ขึ้น
“อ๊า
อ๊า อ๊า!” มือบางจิกลงบนที่นอนหนาของตนเอง
อารมณ์และความเสียวซ่านพลุ่มพล่านเมื่ออีกคนกระแทกเข้ามา
“เอเลนอย่าเพิ่งลืมผมสิครับ”
อาร์มินลูบไล้แก้มใสไปมา ริมฝีปากบางพยายามขบเม้นกันเพื่อกลั้นเสียงครางของตนเอง
“อื้อ”
มือเรียวขาวค่อยๆไล่ลงบนกลีบปากบางที่ขบเม้มกันแน่น
นิ้วเรียวค่อยๆล้วงล้ำเข้ายังโพรงปากอ่อนนุ่ม
ด้วยความคุ้นเคยก่อนหน้าและอารมณ์ที่กำลังพุ่งขึ้นสูง
เอเลนจึงโลมเลียนิ้วของเด็กหนุ่มที่เข้ามาอย่างว่าง่าย
เมื่ออาร์มินเห็นว่าเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเตรียมพร้อมดีแล้ว
ซิปกางเกงสีดำจึงถูกรูดออก
ท่อนเนื้อขนาดใหญ่ไม่แพ้อีกคนถูกดึงออกมาจดจ่อกับริมฝีปากบางตรงหน้า
“รู้ใช่ไหมครับว่าต้องทำยังไงเอเลน?”
ริมฝีปากบางค่อยๆสัมผัสกับแก่นกายที่อยู่ตรงหน้า
แม้จะมองไม่เห็นแต่เมื่อสัมผัสแล้วก็รับรู้ได้ว่าของคนตรงหน้านั้นมีขนาดที่ไม่ต่างจากของอีกคนที่กำลังรุกล้ำเข้ามาอย่างเป็นจังหวะ
ลิ้นบางโลมเลียไล้จากปลายจนขึ้นยังยอดของแก่นกลาง
ลิ้นเล็กโลมเลียไปมาก่อนจะค่อยๆครอบเข้าในโพรงปากของตน
แล้วรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะปรนเปรอเด็กหนุ่มผมสีอ่อนเบื้องหน้า
“เก่งมากครับเอเลน”
มือขาวลูบผมสีน้ำตาลไปมาอย่างเอ็นดู
เอเลนดูดเม้มแก่นกลางที่เริ่มขยายจนแน่นคับปาก
เมื่อมิคาสะเร่งเร้าจังหวะขยับสะโพกเร็วและถี่ขึ้น ร่างโปร่งเองก็ขยับปากของตนเร็วและถี่ขึ้นเช่นกัน
จนกระทั่งทั้งสามคนกระตุกตัวเกร็ง
หยาดน้ำรักสีขุ่นของมิคาสะพวยพุ่งเต็มเข้าช่องทางที่คับแน่นเบื้องล่าง
เช่นเดียวกับของอาร์มินที่พุ่งเข้าเต็มปากของร่างบาง
“แค่ก
แค่ก แค่ก แค่ก” เอเลนสำลักคราบน้ำสีขาวที่พุ่งเข้าปากอย่างไม่ทันตั้งตัว
หยาดน้ำสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนไหลลงจากริมฝีปากบาง
อีกทั้งเบื้องล่างที่มิคาสะถอนออกไปก็ยังคงมีหยาดน้ำสีขุ่นจำนวนมากไหลทะลักล้นออกมา
“แฮ่ก
แฮ่ก แฮ่ก อื้อ!!”
ยังไม่ทันที่ร่างโปร่งบางจะหายสั่นระริกจากการเกร็งและความเสียวซ่านที่ได้รับ
สิ่งแปลกปลอมขนาดที่ไม่ต่างกับก่อนหน้านี้ก็เข้าแทรกเข้ามาอีกครั้ง
“นี่เพิ่งแค่เริ่มเท่านั้นเองนะครับเอเลน”
อาร์มินสอดแทรกแก่นกลางของตนเองเข้าไป
น้ำรักที่มิคาสะปล่อยทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ช่วยทำให้การเข้าแทรกของเขาง่ายดายขึ้น
“ม…ไม่ไหว
อ๊ะ อ๊า” เอเลนครางกระเส่ากับความเสียวซ่านที่พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง
แม้จะเหนื่อยและปากพยายามจะปฏิเสธแต่ร่างกายที่ถูกกระตุ้นยังคงตอบรับการแทรกเข้ามาของเด็กหนุ่มผมสีอ่อน
“เอเลนนายน่ารักจัง”
มิคาสะปลดผ้าพันคอที่ผูกตาร่างโปร่งออก ริมฝีปากคมทาบทับกับกลีบปากบางที่เผยอออก
ลิ้นรอนกระหวัดแลกเปลี่ยนไปมา
ทั่วทั้งห้องดังไปด้วยเสียงเปียกแฉะของน้ำลายที่แลกเปลี่ยน
และเสียงของเนื้อที่กระทบกันอย่างเป็นจังหวะสลับเปลี่ยนไปมา
อีกทั้งเสียงที่หอบครางของเหล่าบรรดาเด็กหนุ่มทั้งสาม
กว่าทุกอย่างจะเงียบสงบลงก็เป็นช่วงรุ่งสร่างของวันใหม่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เปลือกตาบางพยายามลืมตาตื่นจากเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้
บ่งบอกว่าถึงเวลาที่เจ้าตัวจะต้องรีบเตรียมตัวไปทำงานของวันนี้
แต่ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากกิจกรรมที่หนักหน่วงทำให้ยากต่อการฝีนลุกเป็นอย่างยิ่ง
และเมื่อพยายามยันตัวเองลุกขึ้นมาได้
นัยน์ตาสีมรกตต้องเบิกกว้างเมื่อความเจ็บแปลบจากช่องทางเบื้องล่างแล่นแปล๊บขึ้นมา
จากอาการง่วงนอนทำให้ตาสว่างโร่เพราะความเจ็บแปล๊บที่รู้สึก
“อุ๊บ!!!” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลพยายามค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง
หยาดน้ำรักสีขุ่นของทั้งสองยังคงไหลลงจากช่องทางคับแคบลงมาเปรอะเปื้อนขาเรียวทั้งสอง
ใบหน้ามนขึ้นสีระเรื่อกับสภาพของตนเองและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ยังไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเขาจะเผลอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเพื่อนสนิท
มิหนำซ้ำยังไม่ใช่แค่คนเดียวเสียด้วย
“เอเลนตื่นแล้วเหรอ?”
มือแกร่งคว้าข้อมือบางของคนที่ลุกขึ้นจากเตียง
นัยน์ตาสีราตรียังคงปรือมองด้วยความง่วงงุน และความเหนื่อยล้า
“ฉ….ฉันต้องไปทำงานแล้ว”
พอเห็นสภาพของอาร์มินและมิคาสะที่เปลือยเปล่าอยู่บนเตียงก็ยิ่งไม่กล้าสบตาตรงๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เอเลนจึงได้แต่ก้มหน้าที่แดงดั่งผลแอ๊ปเปิ้ลของตนเอง
ไม่เข้าใจและสับสนกับสิ่งที่เกิด แต่ถึงกระนั้นก็กลับไม่ได้รังเกียจ….
ริมฝีปากคมจุมพิตลงบนข้อมือขาวแผ่วเบา
“เมื่อคืนนายน่ารักมากเลยนะ”
“น่ารักและยั่วยวนมากเลยล่ะครับ”
อาร์มินที่ตื่นตามหลังจากได้ยินเสียงพูดคุยของทั้งคู่เขยิบเข้ามาชิดขอบเตียง
พลางลูบไล้สะโพกมนตรงหน้าที่ตอนนี้เอเลนพยายามเอาชุดคลุมอาบน้ำของตนขึ้นมาสวมใส่อย่างลวกๆ
คำพูดจากเด็กหนุ่มทั้งสองยิ่งทำให้ร่างโปร่งบางทำตัวไม่ถูก
ใบหน้ามนเลิ่กลั่กไปมาไม่กล้าสบตากับทั้งสอง
เอเลนสะบัดมือของตนเองรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตนเองให้เรียบร้อยก่อนที่จะต้องออกไปทำงาน
นัยน์ตาสีราตรีและนัยน์ตาสีน้ำทะเลต่างสบตากันพลางยิ้มบาง
ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน
ถึงแม้อาจจะรวบรัดขั้นตอนไปหน่อยแต่ดูเหมือนกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจะเป็นตัวจุดประกายความสัมพันธ์ที่แตกต่างไปจากเดิมของทั้งสามคน
เพราะรักและผูกพันจึงอยากได้มาครอบครอง
เพราะความรู้สึกที่เชื่อมโยงและอยู่ด้วยกันมาจึงทำให้อยากคงความสัมพันธ์แบบสามคนอย่างนี้ต่อไป
และมันจะถลำลงไปให้ลึกล้ำยิ่งๆขึ้น….
.
.
.
.
แถม….
ณ. ห้องพักเตรียมตัวสำหรับถ่ายรูปลงนิตยสาร
เหล่านายแบบวันนี้ต่างนั่งรอเพื่อให้ถึงคิวงานของตนเอง
“ไอหนูวันนี้นายดูแปลกๆนะไม่สบายรีไง?”
เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยเอ่ยทักเมื่อเห็นสภาพอิดโรยของเด็กหนุ่ม
และท่าทางที่แปลกไปจากทุกวันโดยเฉพาะท่าเดินของเจ้าตัว
“ม..ไม่มีอะไรครับ คุณรีไวล์ ผมสบายมากเลยครับ
แค่เหนื่อยนิดหน่อยเอง” ใครจะไปบอกได้ล่ะว่าสภาพของเขาตอนนี้เกิดจากอะไร
แค่คิดถึงก็ไม่รุ้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว!!
นัยน์ตาสีหมอกหรี่มองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ดูแปลกไป
ถึงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของร่างโปร่งมากนักแต่ในเมื่อเจ้าตัวยืนยันว่าไม่มีอะไรตัวเขาจะรั้นถามต่อไปก็ไม่ใช่หน้าที่
“อย่าให้เสียงานก็แล้วกันไอหนู”
“ครับผม”
ใบหน้ามนยิ้มตอบรับคนอายุมากกว่า
มือแกร่งยกกาแฟดำขึ้นดื่ม
นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองสำรวจเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังจัดแต่งทรงผมของตนให้เข้ารูป
นัยน์ตาเย็นชาเลื่อนจับจ้องสำรวจริมฝีปากบางไล้ลงมายังไหปลาร้ามน
หน้าท้องที่แบนเรียบ และสะโพกที่กลมกลึงพลางรอบยิ้มบาง
“หลังเสร็จงานนี้แล้วนายมีไปที่ไหนต่อหรือเปล่าเอเลน?”
“เอ๋
ก็ไม่มีนะครับ โปรแกรมหลังจากนี้ผมก็ว่างแล้วล่ะครับ”
เด็กหนุ่มร่างโปร่งนึกตารางงานของตนเองวันนี้พลางตอบคำถามชายหนุ่มอายุมากกว่า
“งั้นก็ดีนายไปดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยละกัน”
“เอ๋!! แต่ผมอายุไม่ถึงนะครับ”
อีกอย่างพอนึกถึงเรื่องเหล้าแล้วทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา
“ไปกับฉันไม่มีปัญหาหรอกน๊าไอเด็กเหลือขอ”
ชายหนุ่มอายุมากกว่าพูดแกมบังคับให้เด็กหนุ่มตรงหน้าตอบตกลง
“แต่ผมดื่มไม่ค่อยเป็นนะครับ
กลัวจะทำให้คุณรีไวล์เดือดร้อนเปล่าๆ”
ถ้าเมาแล้วเผลอทำให้คุณรีไวล์เดือดร้อนคงจะเป็นการรบกวนที่ไม่ดีแน่
“นายไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ
ฉันมียาแก้เมาที่ได้ผลชะงัดอยู่รับรองว่านายไม่ทำให้ฉันเดือดร้อนแน่นอน” ใบหน้าคมยิ้มบางเชิญชวนเด็กหนุ่มร่างโปร่งตรงหน้า
“ว่าไงล่ะ
นายจะไปกับฉันหรือเปล่าเอเลน…..”
Fin.
......................................................................................................................................
Talk: ฟิคตามใจอีกแล้วค่ะ พอดีเป็นฟิควันเกิดให้ Jadenchase ค่ะ
เกือบไม่ทัน Happy Birthday นะ มีความสุขมากๆนะคะ แต่งฟิค 3P ครั้งแรกเพื่อเธอเลยนะ
เขียนไปแอบเขินและอายไปม้วนนนน >////< รีเอเขียนเยอะแล้วเอาคู่อื่นมั่ง(แต่ก็ยังแอบแถมรีเออยุ่ดีฮาๆๆๆๆ) ขอให้มีแต่สิ่งดีๆและเอเลนรายล้อมนะ อยู่ช่วยกันหื่น เอ๊ย อยุ่เป็นกำลังใจให้กันแบบนี้ต่อไปอีกนานๆนะคะ สุขสันต์วันเกิดค่ะ
สำหรับฟิคนี้ไม่มีอะไรมากค่ะหื่นอย่างเดียวจริงๆ แล้วจะรีบลงฟิคอีกสองเรื่องที่อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้ลงต่อนะคะ รักนักอ่านทุกท่านค่ะ กอด>3<
อาจจะมีเหตุการ เด-จา-วู ก็เป็นได้....(รีไวล์ท่านแบบว่า...เอริ่ม...)
ตอบลบท่าทางเดจาวูเเน่นอนค่ะ ยาเเก้เมาสูตรพิเศษ~
ลบมุกเดิม รีไวล์ก็เป็นไปกับเค้าด้วยo_O?
ตอบลบอาร์มินของฉานนนนนไม่จริงใช่มั้ย
ตอบลบขอตอนต่อปายด่วนค่า
ตอบลบ