Short fic. (Attack on titan): The secret scene Pairing: Mikasa(Ver.C) x Eren x Armin

Short fic. (Attack on titan): The secret scene

Pairing: Mikasa(Ver.C)x Eren x Armin

Rate: NC17 (3P)

……………………………………………………………………………………..

 

                หลังจากปิดกองการถ่ายทำภาพยนตร์ Attack On Titan เป็นที่เรียบร้อย เหล่านักแสดงนำต่างๆวุ่นวายกับงานที่เข้ามาอย่างล้นหลาม จากความสำเร็จของภาพยนตร์และกระแสของเสียงตอบรับทำให้เหล่านักแสดงนำบทต่างๆเป็นที่กล่าวขวัญขึ้นอย่างมากมาย เรียกแทบว่าหลังจบการถ่ายทำพวกเขายังคงมีงานแสดงมากล้นเกินกว่าที่จะหาเวลาพักผ่อนสบายๆได้เลย

                ณ. ตึกคอนโดสีขาวหรูหราใหญ่โต ที่ซึ่งเป็นที่อยู่ของเหล่านักแสดงชั้นนำในเครือที่ถูกปกปิดไว้ไม่ให้บุคคลภายนอกรับรู้ เพื่อความปลอดภัยของตัวนักแสดงที่อาจโดนตามและอาจเกิดเหตุอาชญากรรมได้ทุกเมื่อ ทางบริษัทจึงได้มีนโยบายให้เหล่านักแสดงในสังกัดมาอาศัยอยู่ด้วยกัน เพื่อความปลอดภัยและเพื่อกระชับความสัมพันธ์ของเหล่านักแสดงด้วยกัน โดยคอนโดที่ทางบริษัทจัดเตรียมไว้ให้นั้นมีทั้งหมดสองหลังแยกชายและหญิงจากกัน

                ร่างโปร่งบางผมสีน้ำตาลเปลือกไม้และนัยน์ตาสีเขียวดั่งทุ่งหญ้าสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ มือเรียวทั้งสองใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กขยี้เช็ดผมที่เปียกชื้นของตนให้แห้ง แล้วเดินไปเปิดตุ้เย็นเพื่อหยิบเครื่องดื่มที่แช่เย็นมาดับกระหายความร้อนและเหนื่อยล้าจากการไปถ่ายแบบงานวันนี้ ต้องยอมรับว่าจากกระแสและผลตอบรับจากภาพยนตร์ที่ปิดตัวลงไป ทำให้ชื่อของเด็กหนุ่ม เอเลน เยเกอร์ เป็นที่จับตามองในความสามารถและผลงานต่างๆ จนทำให้มีงานเข้ามามากมายตารางเวลาแน่นจนเรียกได้ว่าล้นไปถึงปีหน้าเลยทีเดียว

                เอเลนยกนมกล่องในตู้เย็นขึ้นดื่ม เสียงของประตูที่เปิดและปิดลงทำให้ใบหน้ามนหันไปมองคนที่เข้ามาในห้อง ถึงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงเป็นรูมเมทเขาที่กลับมาจากการทำงานแล้วเช่นกัน

                “ถ่ายแบบเป็นไงบ้างอาร์มิน มิคาสะ?” ร่างโปร่งกล่าวถามพลางเดินออกมายังห้องรับแขกส่วนกลางที่ทั้งคู่กำลังนั่งพักอยู่บนโซฟา

                “ก็ดีครับ โดนจับเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมา แต่ที่แย่สุดคือส่วนต้องโพสท่าน่ารักๆนี่ล่ะครับ” เด็กหนุ่มผมทองเสยผมสั้นของตัวเองขึ้นพลางถอนหายใจ เข้าใจดีว่าเพราะคาแรคเตอร์ภายนอกของเขาที่ดูน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงและไหนจะอิมเมจที่เหมือนจะบอบบางในภาพยนต์ทำให้ใครหลายๆคนเคยชินกับภาพลักษณ์แบบนั้นของเขา ทั้งที่ตัวจริงแล้วเขาเองไม่ได้บอบบางขนาดนั้นเสียหน่อย

                “ก็นายมันหน้าตาน่ารักนี่นาอาร์มิน” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มขยี้ลงบนผมสีทองของเพื่อนร่วมห้อง อาร์มินเหล่มองใบหน้าหวานที่ไม่ต่างกัน คนพูดก็ช่างไม่ได้ดูตัวเองเลยสักนิด ทั้งตากลมโตสีมรกต ทั้งใบหน้าที่มนน่ารักนั้น ดูยังไงก็เป็นเด็กหนุ่มน่ารักไม่ต่างกัน

                “ของนายยังดีที่ทำแค่ท่าทาง ฉันยังไม่เข้าใจว่าเมื่อไรต้นสังกัดจะเผยเพศจริงของฉันสักที การที่ต้องใส่ของที่ไม่มีมาตั้งแต่กำเนิดนี่มันน่ารำคาญสุดๆ” เด็กหนุ่มผมสีดำเมื่อกลับมาถึงห้องก็จัดการถอดท่อนบนของตัวเองทิ้งทันทีจนเหลือแต่กางเกงยีนส์สีเข้ม โดยเฉพาะชุดชั้นในและซิลิโคนบราที่ต้องใส่ เหตุเพราะบทภาพยนต์ที่จบไปตัวเขาต้องรับบทของเด็กผู้หญิงซิกแพค และผู้หญิงจริงๆที่มีซิกแพคก็หายากอย่างมากทางต้นสังกัดเลยทาบทามผู้ชายอย่างเขามารับบทแทน อีกทั้งคาแรคเตอร์ที่ดูนิ่งๆเฉยชาซึ่งเหมาะกับเจ้าตัวเลยยิ่งโดนทางต้นสังกัดบังคับให้รับเล่น แต่เพราะอิมเมจของมิคาสะเด็กหญิงในภาพยนตร์นั้นไม่ได้ต่างจากตัวเขาเลยสักเท่าไร อีกทั้งจะเรียกว่าถึงจะรับบทผู้หญิง แต่ก็ไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าเป็นผู้หญิงจริงๆรึเปล่าในเรื่อง เลยยิ่งทำให้เขาสามารถแสดงได้โดยไม่รู้สึกติดขัดอะไร จะมีก็แต่เขายังคงต้องเก็บความลับเรื่องเพศที่แท้จริงของตนไว้จนกว่าต้นสังกัดจะเป็นผู้ประกาศออกมาเอง

                “ซิกแพกนายนี่สวยชะมัด” มือเรียวของเด็กหนุ่มไล้ไปตามมัดกล้ามหน้าท้องเปลือยเปล่าของเพื่อนร่วมห้อง ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ตัวเขากลับไม่มีกล้ามเนื้อที่เด่นชัดและเป็นมัดขนาดนี้ ทั้งที่ส่วนสูงก็เท่ากันแท้ๆคิดแล้วก็น่าน้อยใจนิดๆ

                “รูปร่างของเอเลนก็สวยออกนะ” แขนเรียวโอบกระชับคล้องเอวคนในชุดคลุมอาบน้ำให้เข้ามาใกล้

                “ว่าแต่วันนี้เอเลนก็ไปสัมภาษณ์ออกรายการกับคุณรีไวล์ ในฐานะคู่ขวัญที่กำลังเป็นกระแสอยู่สินะครับ” อาร์มินลุกจากโซฟาตรงไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาเครื่องดื่มมาดับคลายความเหนื่อยเช่นกัน

                “ใช่แล้วล่ะ คุณรีไวล์นี่เท่ห์สุดๆไปเลยนะ ถึงแม้จะดูเฉยชาแต่ก็ใจดีกับฉันมากๆเลยล่ะ” ใบหน้ามนกล่าวอย่างตื่นเต้นดีใจด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อเมื่อพูดถึงชายหนุ่มที่กำลังเป็นที่กล่าวขานในขณะนี้

                “ดูเหมือนนายจะปลื้มเขาทั้งนอกจอและในจอเลยนะ” ใบหน้าเฉยชาของมิคาสะแอบฉายแววไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางดีใจของคนในอ้อมแขนกล่าวชื่นชมชายหนุ่ม

                “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ล่ะนะ คุณรีไวล์เขาเป็นคนที่น่าชื่นชมมากๆเลยนี่นา” มือเรียวค่อยๆดันแขนที่โอบรอบเอวตัวเองออกพลางไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับอาร์มิน

                มิคาสะเองก็เดินตามเด็กหนุ่มร่างโปร่งมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยเช่นกัน เพราะบทบาทที่ได้รับและต้องมาอาศัยอยู่ด้วยกันนานหลายเดือนทำให้พวกเขาทั้งสามคนสนิทกันอย่างมากทั้งนอกจอและในจอ จนแทบจะกล่าวได้ว่าความรู้สึกของมิคาสะในจอนั้นยังส่งผลมาถึงนอกจอด้วยเช่นกัน ทุกครั้งที่มองเอเลนความรู้สึกว่าเป็นคนสำคัญที่อยากดูแลและปกป้องยังคงไม่จางหาย เช่นเดียวกับความรู้สึกไม่สบอารมณ์กับชายหนุ่มร่างเตี้ยอย่างรีไว ถึงแม้นอกจอก็ยังรู้สึกไม่ถูกชะตาทุกครั้งที่ได้เจอกัน ยิ่งเห็นคนตรงหน้าพูดชื่นชมด้วยแล้วจึงยิ่งทำให้รู้สึกอคติอย่างช่วยไม่ได้

                “ฉากสุดท้ายที่ผู้กำกับให้คุณรีไวมาช่วยเอเลนจากร่างไททันนั่นก็น่าประทับใจจริงๆนั้นแหละครับ” ทั้งที่ความจริงแล้วควรเป็นบทของเขาด้วยซ้ำ แต่เนื่องจากกระแสตอบรับของทั้งคู่มีมากจึงทำให้ฉากนั้นผู้กำกับตัดสินใจเปลี่ยนบทบาทเสียใหม่ ตัวเขาเองก็รู้สึกเสียดายที่ไม่แสดงฉากนั้นแต่ในเมื่อเป็นการตกลงกันของทางผู้ใหญ่ และการสนับสนุนทางการตลาดของแฟนๆภาพยนต์ จึงได้แต่มองฉากนั้นอย่างเสียดายลึกๆในใจ

                “ฉากนั้นทำเอาฉันใจเต้นโครมครามเลยล่ะ” นัยน์ตาสีมรกตเป็นประกายเมื่อนึกถึงฉากแสดงที่เล่นจบไปแล้ว

                “หืม นายพูดยังกับว่านายแอบชอบคุณรีไวอย่างนั้นแหละ อย่าบอกนะว่าจะเป็นคู่ขวัญนอกจอจริงๆกันด้วยน่ะ?” ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงตัวเขาคนหนึ่งและที่ไม่อาจยอมรับได้ ทั้งที่อยู่ใกล้กันมาตลอดตั้งแต่ก่อนเปิดกล้องด้วยซ้ำเพราะต้องมาอาศัยอยู่ด้วยกันและทำความคุ้นเคยกัน พูดได้เลยว่าตัวเขามาก่อน เรื่องอะไรถึงจะต้องมาโดนตาลุงที่แค่ได้รับความนิยมมากมายมาฉุบมือเปิบกับคนตรงหน้าไปด้วยล่ะ

                ใบหน้ามนขึ้นสีระเรื่อกับคำถามตรงๆของเด็กหนุ่มผมสีราตรีตรงหน้า “ม… บ้าน่า ฉันไม่ได้ชอบคุณรีไวแบบนั้นเสียหน่อย ฉันก็แค่ชื่นชมเท่านั้น!!”

                “แต่ดูท่าทางของเอเลนแล้วผมว่าเหมือนจะไม่ใช่แค่ความรู้สึกชื่นชมสักแล้วสิครับ” นัยน์ตาสีน้ำทะเลหรี่มองเด็กหนุ่มร่างโปร่งผมสีน้ำตาลตรงหน้าอย่างจับผิด ยิ่งทำให้เอเลนรู้สึกถึงบรรยากาศกดดันที่เกิดขึ้น

                “อ.. อะไรของพวกนายกัน ฉันไม่คุยด้วยแล้ว!!” ร่างโปร่งลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องของตนเองอย่างไม่สบอารมณ์ ทำไมพวกนั้นถึงทำราวกับว่าเขาทำผิดอะไรมาอย่างนั้นแหละ เขาแค่ชื่นชมคุณรีไวล์ก็เท่านั้นเองไม่เห็นจะน่าแปลกตรงไหน ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าพวกนี้ต้องการอะไรกันแน่!!

ปัง!

                เสียงปิดกระแทกประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างโปร่งบางที่หายเข้าไปด้วยท่าทีที่งอนเพื่อนร่วมห้องอีกสองคนที่อยู่ข้างนอก

                นัยน์ตาสีน้ำทะเลลึกล้ำสบตากับนัยน์ตาสีราตรีลึกลับ ใบหน้าหวานของหนุ่มน้อยผมสีอ่อนพลางยกยิ้มขึ้นกับนัยยะที่คนตรงหน้าส่งออกมาแม้จะไม่พูดก็ตาม

                “ดูท่าทางเราคงต้องรีบทำอะไรสินะครับมิคาสะ” ไม่ว่าจะเป็นอาร์มินที่อยู่นอกจอหรือในจอสิ่งเดียวที่เหมือนกันของทั้งคู่คงจะเป็นมันสมองที่ฉลาดและคาดเดาสิ่งต่างๆได้

                ใบหน้าเย็นชาของชายหนุ่มผมดำดุจอีกายกยิ้มบางขึ้นมาเช่นเดียวกัน นัยน์ตาต่างสีที่สบจ้องกันต่างรู้ดีว่าส่วนลึกของกันและกันนั้นต้องการสื่อสิ่งใด และปรารถนาสิ่งใด……..

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก

                มือเรียวขาวเคาะประตูสีไม้ขออนุญาตเจ้าของห้อง

                “เอเลนขอโทษนะขอพวกเราเข้าไปหน่อยสิ”

                รอไม่นานบานประตูก็เปิดออก พร้อมใบหน้างอนๆเหมือนลูกหมาของคนผู้เป็นเจ้าของห้องที่ยังคงอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ ท่าทางงอนกับแก้มป่องๆนั้นทำให้อาร์มินและมิคาสะแอบยิ้มขำกับท่าทางน่าหยิกของเจ้าของห้อง

                “พวกผมมาขอโทษน่ะครับที่เมื่อสักครู่เหมือนจะคาดคั้นเอเลนไปหน่อย ถ้ายังไงเรามาดื่มคืนดีกันเถอะนะครับ” อาร์มินยกขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอลพร้อมให้คนตรงหน้าดู ถึงแม้พวกเขาอายุจะยังไม่ถึงที่จะดื่มของพวกนี้ได้ แต่นานๆครั้งและดื่มในที่ลับตาไม่สร้างความเดือดร้อนให้กับต้นสังกัด ต้นสังกัดก็เลยอนุญาตและไม่ได้ห้ามเพราะอย่างน้อยพวกเขาทั้งสามคนก็ทำตัวดีมาตลอดและไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสีย

                เมื่อเจ้าของห้องอนุญาต เด็กหนุ่มทั้งสามจึงเริ่มปาร์ตี้เล็กๆกัน เครื่องดื่มสีอำพันถูกรินลงแก้วและแจกจ่ายให้กันจนทั่ว เมื่อใบหน้ามนได้รับเครื่องดื่มแอลกอฮอลเข้าไป แก้มใสๆก็ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล

                “ฉันขอโทษนะเห็นนายกับ ไอเต…เอ๊ย  คุณรีไวสนิทกันฉันเลยรู้สึกอิจฉาและเหงานิดๆน่ะ” มิคาสะพูดพลางรินเครื่องดื่มลงแก้วเติมให้เมื่อเห็นว่าน้ำสีอำพันในแก้วหมดลงแล้ว

                “ม่ายหรอ น่า….. ยังงายยย  พวกนายยย ก็เป็นนนเพื่อนร๊ากกก” ด้วยฤทธิ์ของเครื่องดื่มมึนเมาทำให้เอเลนเริ่มประคองสติไว้ไม่อยู่

                “แต่เอเลนเองก็คงปลื้มคุณรีไวมากเลยสินะครับ” อาร์มินเองก็รินเครื่องดื่มลงในแก้วให้เอเลนเมื่อเห็นว่าเครื่องดื่มเริ่มพร่องไปบ้างแล้ว

                “อืมมม ปลื้มเซ่ ทั้งดูดี และเก่งแบบน้านนน ฉานนนนน่ะ  อยากกกให้คูณณณ รีวายยยย สนจายยย ฉานนม๊างงง เอื๊อก…..”

                คำพูดของเอเลนยิ่งทำให้ชายหนุ่มทั้งสองรู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่ยังคงปั้นหน้ายิ้มปกติและสลับกันรินเหล้าให้เด็กหนุ่มต่อไป ด้วยความที่เอเลนนั่นเรียกได้ว่าเป็นคนที่คออ่อนมากแต่เดิมอยู่แล้ว จึงทำให้ใช้เวลาไม่นานก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะเริ่มเมาได้ที่ทีเดียว

                นัยน์ตาสีมรกตปรือลงอย่างหยาดเยิ้ม ใบหน้าเนียนใสขึ้นสีระเรื่อ ผิวขาวเหลืองเริ่มออกสีแดงจากฤทธิ์ร้อนของแอลกอฮอล

                “ทามมายยย มันร้อนจางง” มือเรียวคลายชุดคลุมอาบน้ำของตนออกเผยให้เห็นแผ่นอกและหน้าท้องแบนเรียบที่กำลังขึ้นสีระเรื่อ

                “ดูเหมือนเอเลนจะเมาแล้วนะคงต้องพาไปนอนแล้วล่ะ” ชายหนุ่มผมสีราตรียกแขนเรียวของคนเมาพาดบ่าเพื่อย้ายจากที่นั่งบนพื้นขึ้นไปนอนลงบนเตียงขนาดใหญ่ในห้อง

                “เอเลนครับทานยาแก้เมาสักหน่อยสิครับ ตื่นมาจะได้ไม่แฮงค์” อาร์มินยื่นยาเม็ดสีขาวให้กับร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสติที่เริ่มลางเลือนเต็มที เอเลนพยายามหยิบยาเม็ดเข้าปากและดื่มน้ำตาม ด้วยความเมาทำให้น้ำไหลออกจากปากไหลลงไล่จากไหปลาร้าลงไปเป็นทางจนถึงหว่างขาขาวเนียนในสภาพที่เสื้อคลุมเริ่มหลุดลุ่ย

                เมื่อยาถูกกลืนลงลำคอ อาร์มินจึงหยิบแก้วออกจากมือบางวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง เมื่อศรีษะสีน้ำตาลร่วงลงบนหมอน เด็กหนุ่มผมสีราตรีจึงจัดแจงร่างบางตรงหน้าให้เข้าที่ก่อนจะหยิบผ้าห่มขึ้นมาเตรียมห่มให้แต่ดูเหมือนผ้าห่มจะไม่จำเป็นแล้ว เมื่อร่างกายที่ควรหลับเพราะความมึนเมากำลังบิดเร้าด้วยความร้อนของอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้น

                “ดูเหมือนเอเลนจะไม่ค่อยสบายตัวเลยนะ” ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยวางผ้าห่มที่ดูเหมือนจะไม่จำเป็นต้องใช้งานแล้วลงข้างเตียง ร่างแกร่งเข้าช้อนตัวร่างโปร่งขึ้นนั่งหันเอาหลังผิงทับลงบนแผ่นอกของตนเอง

                “ถ้ายังไงให้พวกผมช่วยให้เอเลนรู้สึกดีขึ้นดีไหมครับ?” อาร์มินเขยิบเข้ามาแทรกที่หว่างขาของร่างโปร่งบางที่เริ่มหอบหายใจระส่ำระส่าย

                ดูเหมือนว่ายาเม็ดที่ให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลกินลงไปจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วจึงทำให้ร่างโปร่งเริ่มบิดเร้าด้วยอารมณ์ที่ไม่เคยเจอ นั่นก็เพราะว่ายาที่อาร์มินเอามาให้นั้นไม่ใช่ยาแก้เมาแต่เป็นยาปลุกเซ็กซ์ที่แอบได้มาต่างหากล่ะ

                “อ….อาร์มิน……..มิ….คา.สะ…. มัน…..ร้อน  แฮ่ก แฮ่ก  แฮ่ก….”  เอเลนหอบหายใจถี่และหนักขึ้น เมื่อเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของตนรุ่มร้อนอย่างไม่เคยเป็น อีกทั้งความรู้สึกมวนในท้องอย่างแปลกๆที่กำลังเกิดขึ้นช่างเป็นความรู้สึกที่เขาไม่คุ้นชินเลยสักนิด หรือเพราะว่าเขากำลังเมาอยู่สินะ

                “โธ่ เอเลนคงทรมาณสินะครับ” อาร์มินเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ร่างโปร่งบางที่กำลังปรือตาอย่างเว้าวอนโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตนเองตกอยู่ในสภาพที่ยั่วเย้าขนาดไหน ริมฝีปากของเด็กหนุ่มผมทองค่อยๆไล้จากลำคอลงมายังไหปลาร้าเนียนก่อนจะขบกัดลงไปเบาๆ

                “อื้อ!!” ด้วยฤทธิ์ของยา แม้จะถูกสัมผัสเพียงแผ่วเบาแต่ร่างกายกลับตอบสนองแปลกประหลาดราวกับไม่ใช่ตัวเอง

                มิคาสะก้มพรมจูบลงที่ท้ายทอยของร่างโปร่งในอ้อมแขน  มือแกร่งไล้ใบหน้าขาวเนียนและแก้มใสไปมา ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้มเข้าในโพรงริมฝีปากนุ่มนิ่มที่เผยอออก

                “อื้อ!” เอเลนร้องครางในลำคอเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของตน มือเรียวทั้งสองพยายามดันมือแกร่งที่สอดเข้ามาออกไป แต่ด้วยฤทธิ์ยาและฤทธิ์แอลกอฮอลจึงทำให้แรงดันของร่างโปร่งนั้นอ่อนเบาราวกับเด็กน้อยก็ไม่ปาน ลิ้นเล็กพยายามดันนิ้วแกร่งที่รุกล้ำเข้ามาออกแต่นั่นกลับยิ่งทำให้นิ้วที่รุกล้ำหยอกล้อกับลิ้นบางอย่างง่ายขึ้น

                อาร์มินไล้ปลายลิ้นลงมาจนถึงยอดอกสีชมพู ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเข้าครอบครองดูดเม้นและกัดยอดติ่งสีหวาน ความเสียวซ่านที่ที่ได้รับทำให้เอเลนแอ่นอกรับสัมผัสวาบหวามที่ถูกปรนเปรอตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว

                เด็กหนุ่มผมสีราตรีค่อยๆไล้สัมผัสวนบนขาอ่อนของร่างโปร่งบาง มือแกร่งค่อยๆเลื่อนลงมาหยอกเหย้าส่วนที่อ่อนไหวที่เริ่มชูชันขึ้นผ่านกางเกงบ็อกเซอร์สีฟ้าอ่อนตัวบาง เมื่อส่วนอ่อนไหวเริ่มปูดโปนสู้มือ มือแกร่งจึงเริ่มปลดร่นกางเกงบ็อกเซอร์ลง ลูบไล้สัมผัสส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชันไปมา

                “อื้อ  อื้อ!” เอเลนอ้าขาออกกว้างอย่างว่าง่ายรับการปรนเปรอจากมือแกร่งของเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง “อื้อ!!” เพียงไม่นานร่างกายโปร่งบางก็กระตุกเกร็ง น้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งเปรอะหน้าของเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหน้า

                อาร์มินเช็ดคราบสีขาวที่อยู่ข้างแก้ม ลิ้นเรียวบางเลียหยาดน้ำขุ่นบนปลายนิ้ว นัยน์ตาสีน้ำทะเลจับจ้องร่างโปร่งบางที่กำลังหอบจากการเกร็งพลางยิ้มบาง

                “เอเลนนี่ไม่ดีเลยนะครับ ไปก่อนแบบนี้ต้องลงโทษสักหน่อยแล้ว” เด็กหนุ่มผมสีทองปลดผ้าพันคอของตนเองออก แล้วนำมาผูกปิดตาของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล พร้อมทั้งให้มิคาสะจับล็อคข้อมือบางของเด็กหนุ่มไว้ก่อนจะกดให้หน้าจมลงไปกับเตียง

                “เดี๋ยว อาร์มิน นายจะทำ อ๊า!” ยังไม่ทันที่จะได้ถามความรู้สึกเย็นและหนืดก็เข้ามาแทรกในช่องทางคับแคบช่วงล่างทันที

                “พอปิดตาแล้วเหมือนจะทำให้รู้สึกง่ายขึ้นกว่าเดิมอีกรึเปล่า” มิคาสะเข้ากระซิบที่ใบหูของอีกคน นิ้วแกร่งสอดแทรกเข้าช่องทางด้านล่างโดยใช้น้ำลายจากเจ้าตัวเป็นตัวช่วยในการหล่อลื่นทางคับแคบ

                “ผมว่าคงต้องหาตัวช่วยแล้วล่ะ” อาร์มินเทโลชั่นทาผิวลงบนนิ้วแกร่งของมิคาสะที่กำลังพยายามขยายช่องทางช่วงล่างที่คับแน่นอยู่

                “อ๊ะ…. พ….พวกนาย  จะทำอะไร?” แม้สติจะยังไม่คงที่แต่สิ่งที่เพื่อนๆกำลังจะทำกับตัวเขาทำให้เขาเริ่มรุ้สึกกังวล และหวาดหวั่นไม่น้อยทีเดียว แต่ด้วยฤทธิ์ของยาและแอลกอฮอลจึงไม่อาจประคองให้สมองคิดอะไรออก

                “พวกเรากำลังช่วยให้นายสบายยังไงล่ะ” เมื่อได้โลชั่นช่วยทำให้การสอดใส่ของมิคาสะเป็นไปได้ง่ายขึ้น

                เมื่อเห็นว่าช่องทางด้านล่างเริ่มขยายตัวพอที่จะตอบรับสิ่งที่ใหญ่กว่าได้แล้วมิคาสะจึงถอนนิ้วออกจากช่องทางคับแคบ

                เอเลนถอนหายใจเมื่อรุ้สึกว่าสิ่งแปลกปลอมเบื้องล่างนั้นหายไปแล้ว แต่แล้วร่างบางก็ต้องสะดุ้งเมื่อรุ้สึกได้ถึงสิ่งที่ใหญ่กว่าพยายามดันเข้ามายังช่องทางคับแคบเบื้องล่าง

                “อ….อะไร น่ะ !! อ.. อื้อ   อ๊า!!” หยาดน้ำตาใสไหลซึมจากผ้าพันคอที่ปิดบังนัยน์ตาสีมรกตไว้ ความเจ็บและจุกแน่นเข้ามา เช่นเดียวกับความรู้สึกวาบหวิวและเสียวซ่านที่แล่นขึ้นมา

                “อ…เอเลน  นายตอดรัดฉันดีจัง อี้อ!” มิคาสะพยายามดันท่อนเนื้อของตนเองเข้าไปยังช่องทางคับแคบ แม้จะลำบากแต่ช่องทางอ่อนนุ่มก็ตอดรัดตอบสิ่งแปลกปลอมเข้ามา

                เมื่อท่อนหนาเข้าไปจนสุด ร่างแกร่งจึงค่อยๆขยับสะโพกของตนเข้าออกอย่างเนิบนาบ ก่อนจะค่อยๆเร่งจังหวะให้ถี่ขึ้น

                “อ๊า อ๊า  อ๊า!” มือบางจิกลงบนที่นอนหนาของตนเอง อารมณ์และความเสียวซ่านพลุ่มพล่านเมื่ออีกคนกระแทกเข้ามา

                “เอเลนอย่าเพิ่งลืมผมสิครับ” อาร์มินลูบไล้แก้มใสไปมา ริมฝีปากบางพยายามขบเม้นกันเพื่อกลั้นเสียงครางของตนเอง

                “อื้อ” มือเรียวขาวค่อยๆไล่ลงบนกลีบปากบางที่ขบเม้มกันแน่น นิ้วเรียวค่อยๆล้วงล้ำเข้ายังโพรงปากอ่อนนุ่ม

                ด้วยความคุ้นเคยก่อนหน้าและอารมณ์ที่กำลังพุ่งขึ้นสูง เอเลนจึงโลมเลียนิ้วของเด็กหนุ่มที่เข้ามาอย่างว่าง่าย

                เมื่ออาร์มินเห็นว่าเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเตรียมพร้อมดีแล้ว ซิปกางเกงสีดำจึงถูกรูดออก ท่อนเนื้อขนาดใหญ่ไม่แพ้อีกคนถูกดึงออกมาจดจ่อกับริมฝีปากบางตรงหน้า

                “รู้ใช่ไหมครับว่าต้องทำยังไงเอเลน?”

                ริมฝีปากบางค่อยๆสัมผัสกับแก่นกายที่อยู่ตรงหน้า แม้จะมองไม่เห็นแต่เมื่อสัมผัสแล้วก็รับรู้ได้ว่าของคนตรงหน้านั้นมีขนาดที่ไม่ต่างจากของอีกคนที่กำลังรุกล้ำเข้ามาอย่างเป็นจังหวะ

                ลิ้นบางโลมเลียไล้จากปลายจนขึ้นยังยอดของแก่นกลาง ลิ้นเล็กโลมเลียไปมาก่อนจะค่อยๆครอบเข้าในโพรงปากของตน แล้วรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะปรนเปรอเด็กหนุ่มผมสีอ่อนเบื้องหน้า

                “เก่งมากครับเอเลน” มือขาวลูบผมสีน้ำตาลไปมาอย่างเอ็นดู

                เอเลนดูดเม้มแก่นกลางที่เริ่มขยายจนแน่นคับปาก เมื่อมิคาสะเร่งเร้าจังหวะขยับสะโพกเร็วและถี่ขึ้น ร่างโปร่งเองก็ขยับปากของตนเร็วและถี่ขึ้นเช่นกัน จนกระทั่งทั้งสามคนกระตุกตัวเกร็ง หยาดน้ำรักสีขุ่นของมิคาสะพวยพุ่งเต็มเข้าช่องทางที่คับแน่นเบื้องล่าง เช่นเดียวกับของอาร์มินที่พุ่งเข้าเต็มปากของร่างบาง

                “แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก” เอเลนสำลักคราบน้ำสีขาวที่พุ่งเข้าปากอย่างไม่ทันตั้งตัว หยาดน้ำสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนไหลลงจากริมฝีปากบาง อีกทั้งเบื้องล่างที่มิคาสะถอนออกไปก็ยังคงมีหยาดน้ำสีขุ่นจำนวนมากไหลทะลักล้นออกมา

                “แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก  อื้อ!!”

ยังไม่ทันที่ร่างโปร่งบางจะหายสั่นระริกจากการเกร็งและความเสียวซ่านที่ได้รับ สิ่งแปลกปลอมขนาดที่ไม่ต่างกับก่อนหน้านี้ก็เข้าแทรกเข้ามาอีกครั้ง

“นี่เพิ่งแค่เริ่มเท่านั้นเองนะครับเอเลน” อาร์มินสอดแทรกแก่นกลางของตนเองเข้าไป น้ำรักที่มิคาสะปล่อยทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ช่วยทำให้การเข้าแทรกของเขาง่ายดายขึ้น

“ม…ไม่ไหว  อ๊ะ   อ๊า” เอเลนครางกระเส่ากับความเสียวซ่านที่พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะเหนื่อยและปากพยายามจะปฏิเสธแต่ร่างกายที่ถูกกระตุ้นยังคงตอบรับการแทรกเข้ามาของเด็กหนุ่มผมสีอ่อน

“เอเลนนายน่ารักจัง” มิคาสะปลดผ้าพันคอที่ผูกตาร่างโปร่งออก ริมฝีปากคมทาบทับกับกลีบปากบางที่เผยอออก ลิ้นรอนกระหวัดแลกเปลี่ยนไปมา

ทั่วทั้งห้องดังไปด้วยเสียงเปียกแฉะของน้ำลายที่แลกเปลี่ยน และเสียงของเนื้อที่กระทบกันอย่างเป็นจังหวะสลับเปลี่ยนไปมา อีกทั้งเสียงที่หอบครางของเหล่าบรรดาเด็กหนุ่มทั้งสาม กว่าทุกอย่างจะเงียบสงบลงก็เป็นช่วงรุ่งสร่างของวันใหม่

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เปลือกตาบางพยายามลืมตาตื่นจากเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ บ่งบอกว่าถึงเวลาที่เจ้าตัวจะต้องรีบเตรียมตัวไปทำงานของวันนี้ แต่ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากกิจกรรมที่หนักหน่วงทำให้ยากต่อการฝีนลุกเป็นอย่างยิ่ง และเมื่อพยายามยันตัวเองลุกขึ้นมาได้ นัยน์ตาสีมรกตต้องเบิกกว้างเมื่อความเจ็บแปลบจากช่องทางเบื้องล่างแล่นแปล๊บขึ้นมา จากอาการง่วงนอนทำให้ตาสว่างโร่เพราะความเจ็บแปล๊บที่รู้สึก

“อุ๊บ!!!” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลพยายามค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง หยาดน้ำรักสีขุ่นของทั้งสองยังคงไหลลงจากช่องทางคับแคบลงมาเปรอะเปื้อนขาเรียวทั้งสอง ใบหน้ามนขึ้นสีระเรื่อกับสภาพของตนเองและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยังไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเขาจะเผลอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเพื่อนสนิท มิหนำซ้ำยังไม่ใช่แค่คนเดียวเสียด้วย

“เอเลนตื่นแล้วเหรอ?” มือแกร่งคว้าข้อมือบางของคนที่ลุกขึ้นจากเตียง นัยน์ตาสีราตรียังคงปรือมองด้วยความง่วงงุน และความเหนื่อยล้า

“ฉ….ฉันต้องไปทำงานแล้ว” พอเห็นสภาพของอาร์มินและมิคาสะที่เปลือยเปล่าอยู่บนเตียงก็ยิ่งไม่กล้าสบตาตรงๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เอเลนจึงได้แต่ก้มหน้าที่แดงดั่งผลแอ๊ปเปิ้ลของตนเอง ไม่เข้าใจและสับสนกับสิ่งที่เกิด แต่ถึงกระนั้นก็กลับไม่ได้รังเกียจ….

ริมฝีปากคมจุมพิตลงบนข้อมือขาวแผ่วเบา “เมื่อคืนนายน่ารักมากเลยนะ”

“น่ารักและยั่วยวนมากเลยล่ะครับ” อาร์มินที่ตื่นตามหลังจากได้ยินเสียงพูดคุยของทั้งคู่เขยิบเข้ามาชิดขอบเตียง พลางลูบไล้สะโพกมนตรงหน้าที่ตอนนี้เอเลนพยายามเอาชุดคลุมอาบน้ำของตนขึ้นมาสวมใส่อย่างลวกๆ

คำพูดจากเด็กหนุ่มทั้งสองยิ่งทำให้ร่างโปร่งบางทำตัวไม่ถูก ใบหน้ามนเลิ่กลั่กไปมาไม่กล้าสบตากับทั้งสอง เอเลนสะบัดมือของตนเองรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตนเองให้เรียบร้อยก่อนที่จะต้องออกไปทำงาน

นัยน์ตาสีราตรีและนัยน์ตาสีน้ำทะเลต่างสบตากันพลางยิ้มบาง ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน ถึงแม้อาจจะรวบรัดขั้นตอนไปหน่อยแต่ดูเหมือนกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจะเป็นตัวจุดประกายความสัมพันธ์ที่แตกต่างไปจากเดิมของทั้งสามคน

เพราะรักและผูกพันจึงอยากได้มาครอบครอง เพราะความรู้สึกที่เชื่อมโยงและอยู่ด้วยกันมาจึงทำให้อยากคงความสัมพันธ์แบบสามคนอย่างนี้ต่อไป และมันจะถลำลงไปให้ลึกล้ำยิ่งๆขึ้น….

.

.

.

.

แถม….

ณ. ห้องพักเตรียมตัวสำหรับถ่ายรูปลงนิตยสาร เหล่านายแบบวันนี้ต่างนั่งรอเพื่อให้ถึงคิวงานของตนเอง

“ไอหนูวันนี้นายดูแปลกๆนะไม่สบายรีไง?” เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยเอ่ยทักเมื่อเห็นสภาพอิดโรยของเด็กหนุ่ม และท่าทางที่แปลกไปจากทุกวันโดยเฉพาะท่าเดินของเจ้าตัว

“ม..ไม่มีอะไรครับ คุณรีไวล์ ผมสบายมากเลยครับ แค่เหนื่อยนิดหน่อยเอง” ใครจะไปบอกได้ล่ะว่าสภาพของเขาตอนนี้เกิดจากอะไร แค่คิดถึงก็ไม่รุ้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว!!

นัยน์ตาสีหมอกหรี่มองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ดูแปลกไป ถึงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของร่างโปร่งมากนักแต่ในเมื่อเจ้าตัวยืนยันว่าไม่มีอะไรตัวเขาจะรั้นถามต่อไปก็ไม่ใช่หน้าที่

“อย่าให้เสียงานก็แล้วกันไอหนู”

“ครับผม” ใบหน้ามนยิ้มตอบรับคนอายุมากกว่า

                มือแกร่งยกกาแฟดำขึ้นดื่ม นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองสำรวจเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังจัดแต่งทรงผมของตนให้เข้ารูป นัยน์ตาเย็นชาเลื่อนจับจ้องสำรวจริมฝีปากบางไล้ลงมายังไหปลาร้ามน หน้าท้องที่แบนเรียบ และสะโพกที่กลมกลึงพลางรอบยิ้มบาง

                “หลังเสร็จงานนี้แล้วนายมีไปที่ไหนต่อหรือเปล่าเอเลน?”

                “เอ๋ ก็ไม่มีนะครับ โปรแกรมหลังจากนี้ผมก็ว่างแล้วล่ะครับ” เด็กหนุ่มร่างโปร่งนึกตารางงานของตนเองวันนี้พลางตอบคำถามชายหนุ่มอายุมากกว่า

                “งั้นก็ดีนายไปดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยละกัน”

                “เอ๋!! แต่ผมอายุไม่ถึงนะครับ” อีกอย่างพอนึกถึงเรื่องเหล้าแล้วทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา

                “ไปกับฉันไม่มีปัญหาหรอกน๊าไอเด็กเหลือขอ” ชายหนุ่มอายุมากกว่าพูดแกมบังคับให้เด็กหนุ่มตรงหน้าตอบตกลง

                “แต่ผมดื่มไม่ค่อยเป็นนะครับ กลัวจะทำให้คุณรีไวล์เดือดร้อนเปล่าๆ” ถ้าเมาแล้วเผลอทำให้คุณรีไวล์เดือดร้อนคงจะเป็นการรบกวนที่ไม่ดีแน่

                “นายไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ ฉันมียาแก้เมาที่ได้ผลชะงัดอยู่รับรองว่านายไม่ทำให้ฉันเดือดร้อนแน่นอน” ใบหน้าคมยิ้มบางเชิญชวนเด็กหนุ่มร่างโปร่งตรงหน้า

                “ว่าไงล่ะ  นายจะไปกับฉันหรือเปล่าเอเลน…..”

Fin.    

 ......................................................................................................................................

Talk: ฟิคตามใจอีกแล้วค่ะ พอดีเป็นฟิควันเกิดให้ Jadenchase ค่ะ

เกือบไม่ทัน Happy Birthday นะ มีความสุขมากๆนะคะ แต่งฟิค 3P ครั้งแรกเพื่อเธอเลยนะ

เขียนไปแอบเขินและอายไปม้วนนนน >////< รีเอเขียนเยอะแล้วเอาคู่อื่นมั่ง(แต่ก็ยังแอบแถมรีเออยุ่ดีฮาๆๆๆๆ) ขอให้มีแต่สิ่งดีๆและเอเลนรายล้อมนะ อยู่ช่วยกันหื่น เอ๊ย อยุ่เป็นกำลังใจให้กันแบบนี้ต่อไปอีกนานๆนะคะ  สุขสันต์วันเกิดค่ะ

 สำหรับฟิคนี้ไม่มีอะไรมากค่ะหื่นอย่างเดียวจริงๆ แล้วจะรีบลงฟิคอีกสองเรื่องที่อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้ลงต่อนะคะ รักนักอ่านทุกท่านค่ะ กอด>3<