Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory Chapter 18

Fic. Attack On Titan (Levi x Eren): Last Memory

Chapter 18

 

มหาวิทยาลัย ชินา เป็นมหาลัยที่มีชื่อเสียง 1 ใน 3 ของเมือง จากคุณภาพของนักศึกษาและบุคลากรชั้นนำ ทำให้เป็นมหาลัยที่มีการแข่งขันเพื่อเข้าเรียนในคะแนนที่สูงทุกคณะ ไม่ว่าจะเป็น แพทย์ศาสตร์ วิศวะ ศิลปกรรม รวมถึงคณะนิติศาสตร์ด้วยเช่นกัน

อาคารเรียนสีขาวคาดแถบแดง มีตัวอักษรโลหะสีเงินของคณะนิติศาสตร์ ตัวอาคารรายล้อมไปด้วยสวนหย่อมและต้นไม้ใหญ่เพื่อช่วยให้สมองปลอดโปร่งและสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายและน่าอยู่ให้กับเหล่านักศึกษาและบุคลากรที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัยแห่งนี้

ห้องบรรยายสโลฟรวมขนาดใหญ่บรรจุนักศึกษากว่าร้อยชีวิต ทุกคนกำลังจดเลคเชอร์และให้ความสนใจกับการบรรยายของอาจารย์ประจำวิชาหน้าห้อง

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองเด็กหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่ถัดไปไม่ไกลนักต่อจากอาร์มินแต่เมื่อคนถูกมองทำเหมือนจะรู้สึกตัวเอเลนก็ได้แต่เบนหน้าหนีไปสนใจกับการบรรยายหน้าห้องแทน เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มร่างสูงแจนเองก็แอบลอบมองร่างโปร่งบางเช่นกัน แต่พอเจ้าตัวหันมาสบตาด้วยทั้งคู่ก็ได้แต่ผละสายตาออกจากกัน ไม่กล้าที่จะมองหน้ากันตรงๆได้เลย

การการะทำกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของทั้งคู่ทำให้เหล่าบรรดาเพื่อนที่นั่งอยู่ระหว่างเกมสลับจ้องกันไปมาเริ่มรู้สึกรำคาญ กระดาษแผ่นเล็กถูกเลื่อนส่งให้อาร์มิน

‘ฉันว่าเราควรทำอะไรสักอย่างเห็นแบบนี้แล้วอึดอัดชะมัด’ เด็กหนุ่มผมทองอ่านเนื้อหาในกระดาษและหยิบปากกาเขียนส่งตอบกลับให้ไรเนอร์และเบลทรูธ

‘ผมว่าเราต้องให้ทั้งคู่คุยกันนั้นแหละครับน่าจะดีที่สุด’

‘ถ้าให้พวกมันคุยกันเองคงอีกนาน เราคงต้องลงมือช่วยล่ะนะ’

‘งั้นวันนี้เราก็ต้องรั้งทั้งคู่ไว้ ผมจะส่งข้อความไปหาพี่เพทร่าว่าจะเข้าร้านช้าให้เองครับ’

เด็กหนุ่มทั้งสามที่อยู่ขั้นกลางระหว่างเอเลนและแจน ต่างสบตาและพยักหน้าให้กัน ด้วยท่าทีที่อึดอัดของแจนและเอเลน ไหนจะท่าทีที่เหมือนต่างฝ่ายต่างมีเรื่องที่อยากจะพูดด้วยแล้วยิ่งทำให้บรรดาเพื่อนๆอยากจะเข้าไปจับทั้งคู่หันหน้าคุยกันให้รู้แล้วรู้รอดไป

เมื่อคลาสเรียนสิ้นสุดลง เหล่านักศึกษาเตรียมเก็บอุปกรณ์และสมุดของตนเองทยอยออกจากห้องเรียน

“เอเลนครับช่วยไปเอาหนังสือกับผมหน่อยสิ ผมขอยืมหนังสือกับอาจารย์ฮันซี่ไว้น่ะ” อาร์มินรีบเรียกร่างโปร่งที่กำลังหันหลังเตรียมออกจากห้อง

“อ๋อ ได้สิ” เอเลนหันมาพยักหน้าให้กับเด็กหนุ่มร่างเล็กผมทอง

“ฉันไปด้วยละกัน ยังไงต้องไปร้านพี่เพทร่าพร้อมกันอยู่แล้ว” มิคาสะสะพายกระเป๋าเตรียมเดินออกไปพร้อมกับคนอื่น

ไรเนอร์เข้ามาตบไหล่แจนที่กำลังยืนนิ่งอยู่ข้างตัว “อาจารย์ฮันซ่ก็เรียกนายให้ไปพบด้วยนะ ถ้ายังไงก็ไปด้วยกันเลยเนี่ยแหละ”

“อ…อืม” ถึงจะไม่รู้ว่าอาจารย์ฮันซี่จะเรียกตนไปทำไม แต่ร่างสูงก็ตอบรับไปตามสถาณการณ์

ระหว่างระเบียงทางเดินไปยังห้องพักอาจารย์ โคนี่ ชาช่า แอนนี่ คริสต้า ยูมิล รวมทั้งมาร์โก ต่างก็กำลังเดินมาทางพวกเขาเช่นกัน

“มาทำอะไรที่คณะนี้เหรอพวกเธอ?” มิคาสะที่เห็นเหล่ากลุ่มเพื่อนคนอื่นๆวิ่งมาเป็นฝ่ายเอ่ยถาม

“พวกเราเป็นห่วงเอเลนกับแจนน่ะค่ะ อยากให้ทั้งคู่ได้คุยกัน” ชาช่าที่หอบขนมมาเต็มอ้อมกอดเอ่ยตอบ

เอเลนและแจนหันสบตากันครู่หนึ่งก่อนจะชะงักและต่างหลบสายตาให้แก่กัน พวกเขารู้ดีว่าการกระทำที่เป็นอยู่นี้ทำให้คนรอบข้างและเพื่อนๆเขาต่างเป็นห่วง แต่ทั้งสองก็ไม่รู้ว่าควรเริ่มต้นที่จะพูดคุยหรือแก้ไขกันอย่างไร จึงได้แต่พยายามหลบหน้ากันไปมาตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่แจนสารภาพความในใจให้กับร่างโปร่งบาง

เหล่ากลุ่มเพื่อนต่างหยุดชะงักลงหันมองคนทั้งคู่ที่ต่างก็ยังไม่ยอมสบตากัน สถาณการณ์ที่อึดอัดทำให้แอนนี่เริ่มรำคาญจนคิ้วกระตุก

“พวกนายสองคนเปิดใจคุยกันสักที!” แอนนี่คว้าลากเด็กหนุ่มที่น่ารำคาญทั้งสองคนโยนเข้าไปในห้องบรรยายห้องเล็กที่ไม่ได้ใช้งานด้านข้าง

“เหวออ!!”

เด็กหนุ่มทั้งสองถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้องบรรยายอย่างไม่ทันตั้งตัวจนล้มลงไปนั่งกองกับพื้น เอเลนและแจนหันมามองเหล่าบรรดาเพื่อนๆด้วยใบหน้าเลิ่กลั่ก

“อย่างที่แอนนี่บอก พวกนายควรคุยกันได้แล้วแบบนี้มันน่ารำคาญชะมัด” ยูมิลกล่าวเสริม

“ฉันก็เห็นด้วยนะ” มิคาสะสมทบอีกแรง ด้วยท่าทางของเอเลนและแจนที่แปลกไปทำให้เธอเองก็ห่วงทั้งสองคนในฐานะเพื่อนเช่นกัน แม้ว่าจะเอียงไปทางเด็กหนุ่มร่างโปร่งมากกว่าก็ตาม

ชาช่าแทรกตัวเข้ามาในห้องผ่านทางยูมิลและแอนนี่ที่ยืนขวางอยู่หน้าประตู เด็กสาวยื่นบรรดาขนมปัง ขนมขบเคี้ยว ลูกอม และเครื่องดื่มให้กับคนทั้งสอง

“มีอะไรก็คุยกันดีๆนะคะ บางทีการกินก็ทำให้เปิดใจคุยกันง่ายขึ้นนะ” เด็กสาวผมม้าส่งยิ้มให้ทั้งคู่ก่อนจะเดินจากไป

“ก็อย่างที่ทุกคนว่าแหละครับ ถ้ายังไงก็ลองคุยกันดูนะพวกผมจะเฝ้าอยู่หน้าห้องจนกว่าพวกคุณจะคุยกันเสร็จ” อาร์มินปิดประตูห้องบรรยาย ปล่อยให้ทั้งสองคนได้ปรับความเข้าใจกัน

ในห้องบรรยายขนาดเล็ก เด็กหนุ่มสองคนต่างนั่งอยู่กับพื้นมองประตูตรงหน้าที่ปิดลง เอเลนค่อยๆหันมาทางอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกันและต้องเบนสายตาไปมองที่พื้นกระเบื้องยางสีเทาแทน เป็นครั้งแรกในรอบสองสัปดาห์ที่เขาและแจนได้เข้ามาใกล้ชิดกันขนาดนี้

“ด…ดุเหมือนว่าเราจะทำให้พวกนั้นเป็นห่วงกันนะ แหะๆ” แจนเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน

“น  นั่นน่ะสินะ แหะๆ” เอเลนหันมาหัวเราะแห้งให้กับอีกคน แต่ก็ยังคงไม่รู้ว่าจะพูดคุยต่ออย่างไร

ความเงียบและแรงกดดันเริ่มครอบคลุม เด็กหนุ่มทั้งสองต่างนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหว แม้กระทั่งลมหายใจยังรู้สึกหายใจลำบากกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้

ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน และไม่รู้ว่าความสัมพันธ์จะแปรเปลี่ยนไปในรูปแบบใด ทั้งที่อยากอยากรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้และให้กลับเป็นเฉกเช่นดังเดิม แต่ทำอย่างไรถึงจะย้อนกลับไป ณ. จุดเดิมที่ก้าวขึ้นมาแล้วได้?

“เออ ชาช่าให้ขนมมาเยอะแยะเลยนายก็เอาไปด้วยสิ” ร่างโปร่งแบ่งขนมปังและขนมต่างๆที่อยุ่ในมือให้อีกคน

แจนเหลือบมองร่างบางก่อนจะรับขนมต่างๆที่อีกคนยื่นให้มาถือไว้ “ข ขอบใจ”

“มีน้ำด้วยนะ นายเอาโค๊กสินะ” เอเลนเปิดฝากระป๋องน้ำอัดลมในมือเตรียมยื่นให้อีกคน

ซ่า……

แรงดันของก๊าซในกระป๋องทำให้น้ำสีน้ำตาลพุ่งใส่หน้าแจนทันที เด็กชายผมสีน้ำตาลอ่อนมองหน้าอีกคนอย่างตกตะลึง พอๆกับใบหน้ามนที่มองเพื่อนผู้โชคร้ายที่เปียกไปทั้งตัวด้วยสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน ถึงกระนั้น…

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แจนหน้าแกยังก่ะม้าตกน้ำมาเลยว่ะ!” เอเลนหัวเราะจนท้องแข็งกับสภาพของคนตรงหน้า

คิ้วสีน้ำตาลกระตุกกับท่าทางของร่างโปร่ง “ตลกมากใช่ไหมไอบ้านี่!!”

“อุ๊บ!!” มือหนาคว้าขนมปังยัดใส่ปากคนหัวเราะร่วน ใบหน้ามนจุกกับขนมปังที่ยัดแน่นเข้ามาเต็มปาก มือบางจึงขยี้แยมโรลที่อยู่ในมือใส่หน้าคนสูงกว่า

“เล่นสกปรกชะมัด!” แจนเช็ดคราบครีมที่เลอะบนหน้าของตัวเองออก แล้วป้ายกลับร่างบางที่กำลังสำลักกับก้อนขนมปังที่ถูกยัดเข้าปากอย่างไม่ทันตั้งตัว

“แกเองก็เหมือนกันล่ะเว๊ย!!” เอเลนยันข้อมือทั้งคู่ของคนสูงกว่าที่เปื้อนไปด้วยครีมเตรียมจะป้ายกลับคืนมา

ทั้งคู่ต่างมองสบตากันโดยไม่มีทีท่าว่าใครจะยอมแพ้ จากริมฝีปากของทั้งคู่ที่กัดฟังข่มกัน เริ่มยกยิ้มขึ้นและหัวเราะออกมา

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พอๆ เล่นยังกับอยู่มัธยม”

“ก็นายดันชอบหาเรื่องก่อนนี่หว่าเอเลน”

“หา? นายต่างหากล่ะที่อยู่ดีไม่ว่าดีน่ะ” ใบหน้ามนเลิกคิ้วขึ้นมองอีกคนอย่างยียวน

แจนยิ้มบางให้กับคนตรงหน้า มือหนายกขึ้นเช็ดครีมที่เปรอะเปื้อนบนหน้าของตน “ไม่เข้าใจจริงๆว่าฉันหลงผิดไปชอบนายได้ยังไง”

คิ้วมนขมวดมุ่น นัยน์ตาสีมรกตหมองลงเมื่อนึกถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายที่มีให้กับตน ทั้งที่เป็นทั้งเพื่อนและคู่กัดที่สำคัญ และไม่อยากทำให้เจ็บปวดแต่ก็ไม่อาจหนีความจริงตรงหน้าที่เกิดขึ้นได้

“แจน คือ ฉัน”

“ไม่ต้องพูดเลยฉันเข้าใจ” เด็กหนุ่มร่างสูงยกมือขึ้นปรามคำพูดของอีกคน “นายน่ะชอบเขาสินะ”

ร่างบางชะงักกับสีหน้าและท่าทีที่จริงจังของคนตรงหน้า นัยน์ตาสีมรกตเบนหลบมองแววตาจริงจังที่ส่งมาก่อนจะหันกลับไปสบสายตานั้นตรงๆอีกครั้ง “อืม ขอโทษนะแจน”

ถึงแม้จะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่พอได้ฟังจากร่างบางตรงหน้า จิตใจที่เตรียมพร้อมมาแล้วนั้นก็ยังคงเจ็บแปลบขึ้นมา

“ทั้งที่เตี้ยก็เตี้ย”

“อ..อืม”

“ทั้งปากร้าย และโหดแบบนั้น”

“ก…ก็ใช่ล่ะนะ”

“ถึงจะอย่างนั้นนายก็เลือกเขาสินะ”

เอเลนพยักหน้ารับ เพราะเป็นคุณรีไว เพราะเป็นคนนี้ที่ไม่อาจมีใครมาแทนได้ ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักเท่าไรท้ายที่สุดแล้วคนที่เขาเลือกก็ยังคงเป็นคนนี้ไม่เปลี่ยนแปลง

“เฮ้อ” แจนถอนหายใจ มือหนาขยี้ลงบนหัวสีน้ำตาลของคนตรงหน้า “ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรอกนะ แต่ฉันว่าเขาจะต้องทำให้นายมีความสุขได้แน่นอน”

“ขอบใจ” ร่างโปร่งยิ้มบางให้กับคนตรงหน้า รู้ดีว่าตัวเขากำลังทำให้คนตรงหน้าเจ็บปวดเพียงใด แต่สิ่งที่เลือกแล้วก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้เช่นกัน

นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองร่างบางอย่างอาวรณ์ รู้สึกด้วยสัญชาตญาณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกับชายหนุ่มร่างเตี้ยคนนั้นแล้วว่าไม่มีทางที่จะชนะได้ รู้สึกได้ถึงความสนใจและความรู้สึกพิเศษที่คนตรงหน้ามีให้กับชายหนุ่มที่แตกต่างออกไปจากที่ให้กับคนอื่น แม้จะไม่อยากยอมรับแต่ก็รู้สึกได้ว่าคนคนนั้นเองก็รู้สึกพิเศษและให้ความสำคัญกันร่างบางไม่ต่างกัน

มือหนาค่อยๆละออกจากผมสีน้ำตาล ริมฝีปากกัดฟันจนขึ้นสันกราม แม้จะรู้ดีอยู่แล้วก็ก็ยังคงเจ็บใจและเจ็บปวดกับความรู้สึกที่ไม่อาจสมหวังนี้ แจนดึงร่างโปร่งบางตรงหน้าเข้ามาสวมกอด วงแขนหนากอดกระชับร่างโปร่งบางแนบแน่น

“ขอโทษนะ ขออยู่แบบนี้สักพัก” ใบหน้าคมซุกลงกับไหล่บาง

เอเลนสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่สั่นเครือของคนที่สวมกอดลงมา รวมทั้งไหล่หนาที่กำลังสั่นไหว ใบหน้ามนจึงได้แต่เอนศีรษะลงบนบ่าของร่างสูงกว่า สองแขนเรียวยกกอดตอบอีกคน

“นายเป็นคนสำคัญของฉันนะแจน เป็นทั้งเพื่อน ทั้งคู่ปรับที่ฉันคงหาจากไหนไม่ได้อีกแล้ว”

แจนกอดกระชับร่างบางแน่นขึ้น ใบหน้ากดแน่นจมลงกับไหล่ของคนในอ้อมแขน

“นายเองก็เช่นกัน เจ้าเบื๊อกเอเลน”

คิ้วมนขมวดมุ่นกับคำเรียกจากคนร่างสูง “แกมันก็ไอบ้าแจน”

“ฮ่า ฮ่า ก็บ้าจริงๆล่ะนะ” บ้าทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางชนะแต่ก็ยังอยากลอง บ้าทั้งที่มาก่อนแต่กลับรู้ตัวช้า บ้าทั้งที่คิดจะเดินไปข้างหน้าแต่ก็หวังให้ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ถึงแม้จะเป็นอะไรที่บ้ามากแต่ก็เป็นความรู้สึกที่จริงจังจนไม่อาจมองข้ามไปได้ และอยากเสี่ยงแม้ความหวังจะน้อยนิดก็ตาม

“ขอโทษ และก็…. ขอบคุณนะแจน” ขอโทษที่ไม่อาจตอบรับความรู้สึกของนายและทำให้นายต้องเจ็บปวด ขอบคุณกับความรู้สึกและความสำคัญที่มีให้แต่ไม่อาจจะทดแทน

“หึ หึ” ร่างสูงเค้นหัสเราะให้กับตนเอง ความรู้สึกนี้สักวันมันจะเปลี่ยนเป็นความทรงจำที่ให้ระลึกถึง วันหนึ่งเขาอาจจะมองย้อนกลับมาและอาจหัวเราะไปกับเรื่องราวในครั้งนี้ได้ แต่จนกว่าจะถึงวันนั้น “นี่เอเลน”

“หืม?”

ซ่า……..

น้ำหวานสีอ่อนถูกเทลงบนผมสีน้ำตาลเข้มจนเปียกชุ่ม ก่อนที่ร่างสูงของคนทำจะผละออกไป ใบหน้ามนมองอีกคนอย่างงงงวย

“ฮ่า ฮ่า เรื่องอะไรฉันจะยอมสกปรกและเหนียวตัวคนเดียวล่ะ” แจนหัวเราะกับสภาพลูกหมาตกน้ำของคนตรงหน้า

“แก ไอหน้าม้า!!” เอเลนโยนขนมและสาดน้ำที่อยู่ใกล้ตัวไปหาอีกคน ซึ่งแจนเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน สงครามอาหารขนาดย่อมจึงบังเกิดขึ้นด้วยฝีมือของคนทั้งสอง

“ว๊ายยย พวกเธอปีไหนเนี่ย!!!!”

เสียงโวยวายของป้าแม่บ้านทำให้เด็กหนุ่มสองคนที่กำลังปาอาหารใส่กันหยุดชะงัก

แม่บ้านประจำอาคารเรียนมองสภาพห้องเรียนที่ตอนนี้เละเทะไปด้วยน้ำหวานและขนมต่างๆ แววตาที่ปกติจะร่าเริงใจดีตอนนี้กำลังวาวโรจน์ด้วยความโมโหกับสภาพของห้อง ร่างท้วมปล่อยรังสีฟาดฟันเตรียมหันไปเล่นงานตัวต้นเหตุทั้งสอง

“ซวยแล้ว!!” แจนรีบคว้าคอเสื้อของร่างโปร่งบางให้วิ่งหนีออกไปพร้อมกันทางประตูที่อยู่ด้านหลังของห้อง

“เฮ้ยๆ พวกแกโกยเว๊ยโกย!!!” เอเลนรีบตะโกนบอกบรรดาเพื่อนๆที่ดักรออยู่หน้าห้องให้รีบวิ่งทันที เมื่อได้ยินเสียงบ่นปนด่าของป้าแม่บ้านดังตามหลังมา

บรรดาเพื่อนๆทั้งกลุ่มต่างพากันวิ่งหนีลงจากตึกคณะที่เกิดเหตุหลังจากได้ยินเสียงตะโกนบอกของร่างโปร่งบาง และเสียงเรียกที่ไม่เป็นมิตรของป้าแม่บ้าน เหล่ากลุ่มเพื่อนสนิทรุ่น 104 ต่างหอบหิ้วกันและกันออกมา แม้ชาช่าจะบ่นเสียดายขนมที่เหลืออยู่ในห้อง แต่เธอก็ไม่กล้ากลับไปเอาเพราะเกรงว่าจะเจอการทำความสะอาดชุดใหญ่พร้อมคำบ่นจนหูชาเป็นแน่

…..จนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่ความรู้สึกนี้จะเป็นอีกส่วนหนึ่งของเรื่องราวให้น่าจดจำและสามารถหัวเราะกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ก็ขอรักษาความสัมพันธ์ทั้งในฐานะเพื่อนสนิท และคู่ปรับที่ไม่อาจมีใครมาทดแทนได้แบบนี้ต่อไป…..

“ตายแล้วพวกเธอไปเล่นซนอะไรกันมาเนี่ย!?” เพทร่าตกใจกับสภาพของเอเลนและแจนที่เดินทางมาถึงร้านของเธอ

เด็กหนุ่มทั้งสองคนหันมองหน้ากันก่อนจะยิ้มกว้าง ทั้งคู่ต่างกอดคอกันและหัวเราะใส่กัน

“นิดหน่อยน่ะครับพี่เพทร่า”

เพทร่ามองเด็กทั้งสองคนแล้วต้องขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่เธอก็รู้สึกโล่งอกที่เห็นเด็กหนุ่มทั้งสองกลับมาพูดคุยได้เป็นปกติเช่นเดิม

“ทั้งคู่ไปอาบน้ำแล้วรีบออกมาช่วยงานที่ร้านซะนะ” หญิงสาวกอดอกตีหน้าดุสั่งทั้งสองคน

แจนและเอเลนต่างกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปยังห้องพักพนักงานซึ่งมีห้องอาบน้ำในตัวเพื่อรีบจัดแจงตนเองที่ตอนนี้สภาพเละเทะไปด้วยครีมและน้ำหวานจนเหนียวเปรอะเปื้อนเต็มตัว

อาร์มินและมิคาสะเองต่างยิ้มขำให้กับบรรยากาศที่กลับมาเป็นปกติของคนทั้งสอง ถึงแม้จะสร้างบาดแผลและความเจ็บปวดให้กัน ถึงกระนั้นความเป็นเพื่อนก็ยังคงอยู่ แม้จะหวั่นว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองจะเลวร้ายลง แต่เมื่อดูจากสิ่งที่เห็นตอนนี้ก็นับได้ว่าทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี

ออฟฟิศส่วนตัวในห้องสำนักงานหน่วยปราบปราม นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือหลังจากเคลียงานของวันนี้เรียบร้อยแล้ว หกโมงหมอนั่นคงกำลังจะเลิกงานสินะ

ด้วยความเคยชินที่มีเจ้าหมาตัวโตวนเวียนและป้วนเปี้ยนอยู่ข้างกายแต่วันนี้ยังไม่เห็นวี่แววอีกทั้งยังไม่ได้รับการติดต่อใดใดจากเจ้าตัว จึงเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเจ้าหมาตัวโตนัยน์ตาสีมรกตขึ้นมา รีไวหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นโทรหาเด็กหนุ่มร่างบางทันที

เสียงรอสายดังไม่นานนัก ก็มีเสียงรับสายของเด็กหนุ่มดังขึ้น

‘ส…สวัสดีครับ  คุณรีไว’

‘ตอนนี้นายอยู่ที่ร้านเพทร่ารึเปล่า?’

‘ครับ กำลังเตรียมเก็บร้านเลย แล้วคุณรีไวเลิกงานหรือยังครับ?’

‘เลิกแล้ว เดี๋ยวฉันไปรับนายที่ร้านนะ’

‘จริงเหรอครับ งั้นผมจะรอนะครับ’ น้ำเสียงที่ดีใจและตื่นเต้นของเด็กหนุ่มทำให้รีไวยิ้มบางขึ้นมา

แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่โทรศัพท์คุยกัน แต่เป็นครั้งแรกที่เขาโทรไปหาเด็กหนุ่มก่อน และทางนั้นเองก็คงจะตื่นเต้นกับการโทรไปครั้งนี้ของเขา สังเกตุได้จากตอนรับแสงที่เจ้าตัวเหมือนจะตื่นเต้นจนพูดตะกุกตะกัก ไม่ใช่มีแค่ร่างโปร่งหรอกนะที่ตื่นเต้น ตัวเขาเองที่ไม่เคยโทรหาใครแบบส่วนตัวโดยไม่เกี่ยวกับเรื่องงานก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน นิ้วแกร่งเคาะลงบนโต๊ะอย่างใช้ความคิด บางทีตัวเขาเองก็คงจะเลือกหนทางของความสัมพันธ์ตรงหน้านี้ได้แล้ว

กริ๊ง…

เสียงประตูร้านดังขึ้นพร้อมการมาเยือนของชายหนุ่มร่างไม่สูงแต่แข็งแกร่ง เมื่อเห็นว่าแขกที่เข้ามาร้านเป็นใครเอเลนจึงรีบวิ่งออกไปรับทันที

“คุณรีไวดื่มอะไรก่อนไหมครับ ผมขอตัวเปลี่ยนชุดแปบ”

“ไม่เป็นไร พวกนายเก็บร้านแล้วนี่ฉันรอเฉยๆได้” ชายหนุ่มเดินไปนั่งรอที่เคานท์เตอร์ในสุดที่ประจำ

“ครับงั้นผมจะรีบมานะครับ” ร่างโปร่งถือลังไข่ไก่สดเข้าไปเก็บหลังร้านก่อนจะออกมาและเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องพักพนักงาน

นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองตามหลังเด็กหนุ่มจนหายเข้าไปในห้องสำหรับพนักงาน ใบหน้าคมหันหลังกลับมาอีกทางเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้

แจนเข้ามานั่งใกล้กับชายหนุ่ม ร่างสูงอึกอักเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเปิดปากพูดคุยกับคนอายุมากกว่า

“ผมเคลียกับหมอนั่นแล้ว”

“งั้นเหรอ” มือของคนอายุมากกว่าตบลงที่บ่าของเด็กหนุ่มร่างสูงเบาๆ

แจนแปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางที่ราวกับจะปลอบใจของคนนั่งด้านข้าง ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงคิดว่ากำลังโดนสมเพชและเยาะเย้ย แต่ท่าทางที่เย็นชานั้นกลับแฝงไปด้วยความเห็นใจและอบอุ่นจนไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหมอนั่นถึงเลือกคนคนนี้

“ผมก็ไม่ได้อยากอวยพรให้คุณหรอกนะ” ยังไงก็ยังรู้สึกเจ็บใจที่แพ้ให้กับชายหนุ่มอยู่ดี “แต่ผมคิดว่าถ้าไม่ใช่คุณคงไม่ได้จริงๆ”

“ฉันก็คิดแบบนั้น” รีไวยกยิ้มมุมปากให้กับเด็กหนุ่ม

“ชริ ผมล่ะหมั่นไส้กับท่าทางมั่นใจแบบนั้นของคุณจริงๆ” เด็กหนุ่มร่างสูงเบ้ปากให้กับคนนั่งด้านข้าง

แม้จะเป็นศัตรูหัวใจของกันและกันแต่เมื่อทุกอย่างชัดเจน การยอมรับการตัดสินใจและยอมรับอีกคนหนึ่งก็คงสมกับการเป็นลูกผู้ชายในแบบของเขาแล้ว เพราะไม่ว่ายังไงสิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุดก็คือความสุขของเอเลน

“ขอโทษที่ทำให้รอนะครับ” ร่างโปร่งหิ้วกระเป๋าของตนพร้อมถุงพลาสติกออกมาจากห้องพักพนักงานแล้วเดินตรงไปยังเคานท์เตอร์ที่ชายหนุ่มนั่งรอ

ใบหน้าคมมองเด็กหนุ่มพลางขมวดคิ้วสงสัย “ทำไมนายยังอยู่ในฟอร์มของร้านล่ะ?” ปกติเด็กหนุ่มจะออกมาในชุดไปรเวท แต่ตอนนี้ยังคงอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปักโลโกร้านเพทร่าที่อก กับกางเกงสแลคสีดำ

“แหะๆ พอดีมีเหตุจำเป็นนิดหน่อยเลยทำให้เสื้อผ้าผมแปรสภาพเป็นแบบนี้น่ะครับ” ร่างบางพูดพลางกางถุงพลาสติกในมือให้ชายหนุ่มดูสภาพของเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยขนมและน้ำหวาน

“ไม่รู้ว่านายไปทำอะไรมาหรอกนะ แต่สภาพแบบนี้นายอาจต้องทิ้งชุดนาย” ใบหน้าคมขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นสภาพของชุดที่ยากแก่การซักล้างและกำจัดคราบที่เป็นรอยด่างและแห้งกรังเป็นจุดๆ

“แต่ผมคงจะซํกและเก็บไว้อยู่ดีล่ะครับ” ใบหน้ามนหันไปยิ้มให้กับเพื่อนสนิทควบตำแหน่งคู่ปรับของตน “ก็มันถือว่าเป็นชุดเก่งของผมไปแล้วนี่นะ” เป็นสิ่งที่จะเก็บเรื่องราวและความรู้สึกของวันนี้ที่เป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์สำคัญที่น่าจดจำ

เมื่อรีไวและเอเลนเดินออกไปจากร้าน แจนจึงเตรียมเก็บสัมภาระของตัวเองลงกระเป๋ากลับบ้านเช่นกัน นัยน์ตาสีน้ำตาลมองถุงใส่เสื้อผ้าของตนเองที่มีสภาพเละเทะไม่ต่างกันกับของอีกคนแล้วต้องกลั้นขำ ชุดเก่งอย่างนั้นสินะ…….

วันนี้แจนออกจากร้านเป็นคนสุดท้าย เมื่อเช็คว่าทุกอย่างปิดเรียบร้อยดีแล้ว เด็กหนุ่มจึงไขกุญแจที่เพทร่าฝากไว้เพื่อปิดร้าน

“เรียบร้อยแล้วเหรอครับแจน” เสียงทักที่คุ้นเคยทำให้ร่างสูงหันไปมองตามต้นเสียง

“ฉันนึกว่านายกลับไปกับมิคาสะแล้วซะอีก” แจนสะพายเป้ขึ้นบ่าเดินมาหาเด็กหนุ่มร่างเล็กผมทองที่ยืนรออยู่

“ผมรอแจนน่ะครับ” อาร์มินยิ้มบางให้กับคนตรงหน้า

“งั้นเหรอขอบใจนะ ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ” แจนขยี้ลงบนผมสีทองของเด็กหนุ่ม ถึงเขาจะอกหักจากเอเลนแต่ก็กลับมาเป็นเพื่อนกันได้เช่นเก่า นี่เขาทำให้เพื่อนๆต่างต้องเป็นห่วงกันขนาดนี้สินะ โดยเฉพาะอาร์มินที่เขาไปรบกวนไว้มากมาย

“ดีจังนะครับที่กลับมาเป็นเหมือนเดิมกับเอเลนได้”

“ใช่แล้วล่ะ ต้องขอบใจพวกนายทุกคนเลยนะ ชักเริ่มสงสารป้าแม่บ้านแฮะพรุ่งนี้หาของไปไถ่โทษดีกว่า” เมื่อนึกถึงสภาพห้องที่เลอะเทอะขนาดนั้นแล้วคงต้องไปขอบคุณและขอโทษล่ะนะ

“งั้นตอนนี้แจนก๊อกหักและหัวใจว่างอย่างเต็มรูปแบบสินะครับ”

“หือ? นี่นายจะเยาะเย้ยฉันเหรอไงอาร์มิน” แจนขมวดคิ้วกับคำพูดของเด็กหนุ่มร่างเล็กตรงหน้า

“เปล่าครับผมว่าดีแล้วต่างหากล่ะ” อาร์มินเดินนำหน้าร่างสูงไปเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหันกลับมาส่งยิ้มให้ “เพราะผมเองก็จะได้ชอบแจนได้อย่างเต็มที่แล้วยังไงล่ะครับ”

“หา?” ใบหน้าหล่อขึ้นสี เหวอกับคำสารภาพแบบปัจจุบันทันด่วนของเด็กหนุ่มร่างเล็กทันที “ต…เตี๋ยวอาร์มินนี่มันยังไงกัน?” แจนรีบเดินไล่ตามเด็กหนุ่มร่างเล็กที่คงเกิดอาการเขินจึงรุดเดินนำหน้าโดยไม่หันกลับมามองอีกคนที่กำลังวิ่งไล่ตาม

ในรถเฟอร์รารี่สีดำกับคนขับเจ้าของรถ และเด็กหนุ่มที่นั่งด้านข้างอย่างเริ่มคุ้นชิน แม้เอเลนเองก็มีรถยนต์เป็นของตนเองแต่ก็ไม่ค่อยได้ใช้เพราะมีแจนคอยไปรับส่งอยู่บ่อยครั้ง แต่ตอนนี้รถของเด็กหนุ่มแทบจะขึ้นฝุ่นจับเพราะแทบทุกวันที่คนด้านข้างว่างจากงาน เจ้าตัวก็จะเป็นคนไปส่งเขาหลังเลิกงานที่ร้านเพทร่าเกือบทุกวัน

ใบหน้ามนมองถุงเสื้อผ้าในมือพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนคนที่นั่งมาด้วยกันเริ่มสงสัยว่าเสื้อเปื้อนๆแบบนั้นมีอะไรดีนักหนา แต่อย่างน้อยก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบๆตัวของเด็กหนุ่มวันนี้จะดูสดใสขึ้น

“นายเคลียกับไอเด็กแจนแล้วสินะ”

“ใช่ครับ คุณรีไวรู้ได้ยังไง?”

“เด็กนั่นเล่าให้ฟังน่ะ และดูจากท่าทางของนายกับหมอนั่นทุกอย่างคงเป็นไปได้ด้วยดีสินะ”

“ใช่ครับ” ใบหน้ามนยิ้มกว้าง “เฮ้อ…ดีจังเลยนะ….” ดีที่สามารถรักษาความสัมพันธ์ให้เป็นแบบเดิมได้

“อืม”

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองสารถีข้างกาย “เออ ตอนนี้ผมทำทุกอย่างให้ชัดเจนแล้ว แล้วคุณรีไวกับผมเรา….” ใบหน้ามนก้มมองถุงใส่เสื้อผ้าของตนพลางใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ

“อืมนายก็เคลียของนายแล้วสินะ งั้น…..” นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองคนนั่งด้านข้างพลางกระตุกยิ้มมุมปาก “เรื่องของฉันนายก็พยายามเข้าล่ะไอหนู”

เอเลนพองลมในแก้มงอนกับผู้ใหญ่ตรงหน้า “แต่เท่าที่ดูเรื่องของแจนก็ทำให้คุณหึงผมใช่ไหมล่ะ” ไม่อย่างนั้นคงไม่บอกให้เขาไปเคลียหรอกจริงไหม

“ฉันจำไม่ได้นะว่าหึงนาย แต่ฉันแค่ไม่ชอบโดนหลอกก็เท่านั้น” ใบหน้าคมหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับเด็กหนุ่มก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับเส้นทางบนท้องถนน

“ค…..คุณมัน……” ร่างโปร่งหันหน้าหนีไปมองกระจกด้านข้าง คุณรีไวนะคุณรีไวจำไว้เลยมาแกล้งกันได้

เมื่อถึงบ้านของเด็กหนุ่ม ร่างโปร่งที่กำลังงอนเดินลงจากรถโดยไม่หันมาขอบคุณคนอายุมากกว่าสักคำ ท่าทางที่กำลังงอนนั้นทำให้คนอายุมากกว่าแอบขำ มือแกร่งกดเลื่อนกระจกรถลงเรียกรั้งตัวเด็กหนุ่มที่กำลังเดินไปให้กลับมาหา

“เอเลนนายอยากรู้ไหมว่าฉันคิดยังไง?” ร่างโปร่งที่กำลังเปิดประตูรั้วชะงักมือ หมุนตัวเดินกลับมาหาชายหนุ่มอายุมากกว่าที่นั่งอยู่ในรถ

ใบหน้ามนยังคงพองลมงอนชายหนุ่มไม่คลาย “คุณจะแกล้งอะไรผมอีกล่ะ?”

รีไวกระดิกนิ้วชี้ให้เด็กหนุ่มก้มลงมาหาตน ใบหน้าคมเลื่อนกระซิบที่ข้างหูของเด็กหนุ่มร่างโปร่ง “นายเป็นคนพิเศษไงล่ะ” ริมฝีปากคมสัมผัสลงบนแก้วเนียนอย่างแผ่วเบาก่อนจะขับรถออกมา ทิ้งให้เด็กหนุ่มมองรถที่แล่นออกไปด้วยใบหน้าที่เหมือนมะเขือเทศสุก

มือบางเคลื่อนขึ้นจับแก้มที่ยังสัมผัสได้ถึงริมฝีปากของชายหนุ่มอายุมากกว่า จากใบหน้างอนตอนนี้ขึ้นสีระเรื่อกับการกระทำและประโยคทิ้งท้ายของคนอายุมากกว่า

คนพิเศษสินะ….

เหมือนกับเมื่อก่อนไม่มีผิดเลยนะครับคุณรีไว…

คุณนี่ปากหนักตลอดเลยนะ ไม่ว่าเมื่อไรก็ไม่ยอมพูดคำนั้นกับผมสักที

“คอยดูนะ ครั้งนี้ผมจะทำให้คุณบอกรักผมให้ได้เลย” ใบหน้ามนเหม่อมองขึ้นท้องฟ้ายามราตรี ความสัมพันธ์ที่ค่อยๆขับเคลื่อนกำลังก้าวพัฒนาไปไปทีละนิด ความรู้สึกที่เริ่มขยับเข้าหากันทำให้โลกดูสดใสกว่าที่แล้วมา