Chapter 13: Revive
สัมผัสนุ่มๆและความรู้สึกยวบยามแม้ยังไม่ลืมตาก็เดาได้ว่าตอนนี้เขาคงอยู่บนเตียงเช่นเดิม แต่ในสถานที่ใหม่ แม้จะเริ่มรู้สึกตัวแล้วแต่เอเลนยังคงปิดตาเพื่อฟังเสียงรอบตัว
"นี่คือเด็กหนุ่มที่เคนนี่พามางั้นรึ"
น้ำเสียงสนใจระคนแปลกใจดังขึ้นทันทีที่เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาประชิดร่างเด็กหนุ่ม ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าเดินสำรวจรอบๆเตียงอย่างสนใจ
"ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้ชายรูปร่างลักษณะเช่นนี้อยู่จริง"
ใบหน้ามนที่แสร้งข่มตาหลับพยายามสงบใจฟังบทสนทนา ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าคนพวกนี้ทำเขาเหมือนของดูหายากกันไปทำไม ตัวเขาแบบนี้มันน่าสนใจและน่าแปลกใจตรงไหน? เอเลนได้แต่กรนบ่นในใจแต่เมื่อได้ยินคำสั่งของชายปริศนา คนที่พยายามแสร้งหลับถึงกับต้องดีดตัวตื่นเต็มสองตา
"จับหมอนี่แก้ผ้าพิสูจน์สิ"
!!!!
"เดี๋ยว!! นี่มันข้อหาล่วงละเมิดกันเกินไปแล้ว" เอเลนที่สะดุ้งตัวลุกขึ้นจ้องมองต้นเสียงเต็มสองตา เด็กหนุ่มดันตัวไปจนสุดขอบเตียงพลางจ้องเขม็งมายังต้นชายหนุ่มชาวตะวันออกกลางเบื้องหน้า
"ตื่นแล้วเหรอเจ้าหนู ดูจากท่าทางแบบนั้นคงรู้สึกตัวมาสักพักแล้วสินะ" เบอร์จาริช มองคนนั่งมุมเตียงที่ส่งสายตาข่มขู่อย่างนึกขัน
เอเลนมองเหล่าชายฉกรรจ์ในห้อง สาบานได้เลยว่าทุกคนในห้องนี้เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน แล้วนี่เขาโดนจับมาเพราะไปทำอะไรไว้อีกล่ะ?
"หน้าแบบนั้น นายคงอยากถามว่าฉันจับนายมาทำไมใช่ไหม?" เบอร์จาริชนั่งลงบนเก้าอี้โซฟาใกล้เตียงของเด็กหนุ่ม
ใบหน้ากลมมนจ้องเขม็งแทนคำตอบ
"ก็....เพราะนายน่าสนใจ"
น่าสนใจ น่าสนใจงั้นเหรอ เดี๋ยวนะทำไมรู้สึกคำนี้มันฟังคุ้น คุ้นมากๆ เหมือนกับใครสักคนเคยพูดกับเขาว่าเพราะน่าสนใจเลยหาแต่เรื่องปวดหัวมาให้
"อีกอย่างประเทศฉันไม่มีผู้ชายลักษณะท่าทางแบบนายเลย แต่เคนนี่บอิกว่าที่ประเทศของนายผู้ชายแบบนายพบได้ทั่วไป ลักษณะที่ไม่แสดงออกถึงเพศแบบนายมีกันเยอะเลยอย่างนั้นรึ?"
เอเลนฟังคำถามแล้วได้แต่ปรือตามองอีกฝ่าย ตกลงที่จับเขามาเพราะสนใจแบบของแปลก หายาก ที่ประเทศนี้ไม่มี? คือนี้มันยุคไหนแล้ว คุณพี่รู้สึกสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่าอินเตอร์เนตไหมครับ? ประเทศออกจะร่ำรวย แค่เปิดคอมพิวเตอร์คลิกสัก 2 ที ก็ได้คำตอบแล้วไม่ต้องขนาดลงทุนจับเขามาแบบนี้หรอก!!!
"นายพูดไม่ได้รึไง ฉันถามนายไปตั้งเยอะแยะ" เบอร์จาริชเอียงคอมองอีกฝ่ายที่ไม่ปริปากสักคำ เอาแต่จ้องหน้าเขาราวกับสัตว์ตัวเล็กที่กำลังถูกอสรพิษจ้อง มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกกับคนที่ได้รับฉายาว่างูจงอางอย่างเขา
เบอร์จาริชลุกขึ้นก่อนจะเปลี่ยนที่ให้เข้ามาใกล้ชิดเอเลนยิ่งขึ้น เด็กหนุ่มกระเถิบกายจนติดมุมเตียงราวกับจะจมหายไปกับเบาะหนาที่บุยังหัวเตียงเสียให้ได้ ชายหนุ่มนั่งลงบนเตียงห่างจากเอเลนเพียงแค่เอื้อมมือเท่านั้น เลอร์จาริชลูบหน้าเด็กหนุ่มที่ยังคงมองเขาไม่วางตาก่อนสองมือที่ลูบไล้นั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นบีบที่กรามของเอเลนจนเด็กหนุ่มหน้าบิดเบี้ยว สองมือตะกายแขนของเบอร์จาริชพยายามดันออกแต่ไม่เป็นผล
"อื้อ!!" เสียงใสคำราม ฟันกรามขบกัดเพื่อบรรเทาแรงกดดันของมือชายหนุ่มที่บีบลงบนกราม
"ก็มีเสียงนี่ไอหนู ไหนช่วยแนะนำตัวเองหน่อยเป็นอย่างไร?" เบอร์จาริชค่อยๆผ่อนมือออกก่อนจะลูบไล้ไปยังแก้มเนียนใสของเด็กหนุ่ม
เอเลนปัดมือชายหนุ่มออกจากแก้มของตนเอง นัยน์ตาสีมรกตยังคงไม่ลดละจ้องเขม็งหาเรื่องคนตรงหน้า ให้ตายสิสถานการณ์แนวบีบบังคับนี่แล้วไอการชอบบีกรามคนอื่นนี่ทำไมมันรู้สึกคุ้นแปลกๆนักนะ
"ทำไมต้องตอบ อย่าบอกนะว่านายจับฉันมาโดยไม่รู้ว่าฉันเป็นใครหรืออะไรเลย?"
อย่าว่าแต่นายเลยตอนนี้ฉันก็กำลังงงว่าตกลงตัวเองเป็นใครกันแน่ นึกออกแล้วว่าตัวเองชื่อ เอเลน และอยู่กับอีตาแก่บ้าคนหนึ่งที่ชอบหาเรื่องปวดหัวมาให้ แล้วก่อนหน้านี่เหมือนจะชื่ออเล็กซ์
เบอร์จาริชมองเด็กหนุ่มพลางยกยิ้มอย่างสนุก ทั้งที่ควรจะรู้สึกหวั่นเกรงเขาและสถานการณ์แบบนี้ แต่เจ้าเด็กนี่กลับกล้ายอกย้อนเขาเสียได้
"โอเคไอหนู ฉันรู้ว่านายชื่อเอเลน และเจ้าของคนเก่านายเป็นคนที่ฉันรู้จักอยู่บ้าง ไม่คิดเลยว่าคนอย่างหมอนั่นจะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงที่ดูไม่เชื่องแบบนี้ ถ้ายังไงฉันคนนี้คงต้องช่วยอบรมบ้างเสียแล้ว"
ไม่ว่าเปล่าชายหนุ่มลากขาทั้งสองข้างของเอเลนเข้าหาตัว สองแขนกดแขนเด็กหนุ่มรวบไว้เหนือศีรษะ มือที่ว่างเปล่าพลางถกเสื้อของเด็กหนุ่มเลิ่กขึ้นสูงจนเห็นอกที่ไหวกระพรือแรงหายใจ
"แม้จะไม่มีหน้าอกแต่ร่างกายนายก็ดูดีไม่เลว"
"เฮ้ย ปล่อยนะเว้ยไอบ้านี่!!"
เอเลนพยายามยกขาหวังจะถีบชายคุกคามตรงหน้า แต่เบอร์จาริชสามารถกดจาเด็กหนุ่มและใช้ขาของเขากดทับหยุดการเคลื่อนไหวของเอเลนได้
"พยายามได้ดี รู้ไหมว่าสัตว์เลี้ยงที่ไม่เชื่อฟังจะเป็นยังไง?"
"ใครเป็นสัตว์เลี้ยงของนายกันวะ ถ้าอยากเลี้ยงสัตว์นักก็ไปหาไอพวกมีขนนุ่มนิ่มสิเว้ย!!"
ทั้งที่หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้ แต่ไอสถานการณ์แบบนี้ทำไมมันเหมือนไม่ใช่เพิ่งเคยเจอครั้งแรกเลยเนี่ย เอเลนหนอเอเลน นี่ทำไมไอความทรงจำบ้าๆมันจะต้องมามะรุมมะตุ้มกันตอนนี้ด้วยวะ แล้วไอที่กระตุ้นทำไมต้องเป็นสถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้ด้วย นี่ตัวเขาในอดีตฝังใจกับอะไรแบบนี้ขนาดไหนเนี่ย!!!!!!
เอเลนพยายามดิ้นหนีอย่างสุดแรง แต่ร่างที่ทาบทับลงมานั้นยังคงไม่ไหวติง เพราะการแต่งกายด้วยชุดสาหรี่ของสตรีทำให้การปลดอาภรณ์ของเด็กหนุ่มเป็นเรื่องง่าย กางเกงผ้าแพรถูกดึงออกจากขาของเด็กหนุ่มจนเหลือเพียงชั้นในตัวจิ๋วที่ปิดส่วนสำคัญไว้
"แว๊ก!!!!!!!!!!! แกจะทำบ้าอะไรของแก!"
เด็กหนุ่มร้องตะโกนเสียงหลง แต่เบอร์จาริชก็ยังคงสนุกกับการกำราบเจ้าเด็กจอมอวดดีใต้ร่าง
"กำลังสั่งสอนนายไง ดูเหมือนนอกจากไม่เชื่องแล้ว ยังพยศน่าดู" ใบหน้าคมคายของบุรุษชาวตะวันออกกลางยิ้มหัวเราะอย่างสนุก
นี่มันยิ่งกว่าสถานการณ์เลวร้าย นี่เขากำลังโดนคนแปลกหน้าทำมิดีมิร้าย มิหนำซ้ำยังต่อหน้าใครต่อใครที่อยู่ในห้องอีกก็ไม่รู้ ถึงแม้คนพวกนั้นจะตีหน้านิ่งใส่แว่นดำก็เถอะ แต่ไอสถานการณ์แบบนี้เลวร้ายยิ่งกว่าเลวร้าย แล้วไอภาพความทรงจำที่แล่นริ้วในหัวจนเขารู้สึกปวดหนึบนี่อีก โอ๊ยย ให้ตายสิถ้าไม่ปวดหัวขนาดนี้เขาคงมีแรงที่จะขัดขืนไอโจรลักพาตัวหื่นกามนี่ได้บ้าง
เบอร์จาริชพยักหน้าให้หนึ่งในการ์ดที่เฝ้ารายล้อมอยู่รอบเตียง การ์ดประจำตัวพยักหน้ารับก่อนจะหายออกไปสักพักและกลับมาพร้อมกับกระเป๋าสีดำในมือ เอเลนมองกระเป๋าที่การ์ดถือเข้ามาได้แต่หวั่นวิตกไม่อยากรู้เลยว่าของข้างในกระเป๋านั้นจะเป็นอะไร หวังว่าคงไม่ใช่กล้องถ่ายภาพเก็บภาพของเขาไว้แบล็กเมลหรอกใช่ไหม?
เด็กหนุ่มต้องหน้าถอดสีมากยิ่งขึ้นเมื่อพบว่าสิ่งที่อยุ่ในกระเป๋าเป็นของเล่นของผู้ใหญ่หลากหลายรูปแบบให้เลือกสรร
"นายจะเลือกหน่อยไหมว่าชอบแบบไหน?" ดวงตาสีน้ำตาลประกายทองจ้องมองที่เด็กหนุ่มเบื้องล่าง
"เอาไว้ใช้กับตัวนายเองเถอะ!"
สายตาและน้ำเสียงดื้อดึงยิ่งกระตุ้นให้เบอร์จาริชอยากสยบเด็กหนุ่มมากยิ่งขึ้น ชายหนุ่มเลือกหาของเล่นในกระเป๋าที่คิดว่าเหมาะกับการปราบพยศฌจ้าตัวดีตรงหน้า แต่ก่อนที่จะได้กระทำการอุกอาจกับร่างของเอเลนมากกว่านั้นเสียงเคาะประตูและกล่าวรายงานดังขึ้น ขัดจังหวะความหฤหรรษ์ของรัชทยาทหนุ่มเสียก่อน
"ขอประทานอภัยขอรับนายท่าน มีแขกมาขอเข้าเฝ้าเป็นการด่วน"
เบอร์จาริชตีสีหน้ารำคาญก่อนจะสั่งการ์ด
"ให้รอไป ตอนนี้ข้ากำลังยุ่งอยู่"
"ขออภัยอีกครั้งนายท่าน แต่แขกที่ว่าคือท่านเคนนี่ อีกทั้งยังบอกว่าถ้าไม่ยอมออกมาพบจะทำการบุกเข้ามา แล้วดูเหมือนฝ่ายนั้นจะเตรียมคนตั้งรับไว้นอกเขตวังของเราแล้ว"
เบอร์จาริชหยุดมือที่กำลังสนุกกับร่างของเด็กหนุ่ม ใบหน้าคมคายเหล่มองอย่างเสียดายก่อนจะยอมลุกจากเตียงที่คร่อมร่างของเอเลนไว้
"ให้ตายสิ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นมาเร็วกว่าที่ข้าคาดไว้ และดูจะเอาจริงไม่น้อย" รัชทายาทหนุ่มจัดทรงชุดของตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะยอมเดินออกจากห้องไป
เมื่อได้รับอิสระเด็กหนุ่มรีบคว้ากางเกงที่ถูกถอดมาส่วนใส่ก่อนจะจัดการจัดชุดตัวเองให้เข้าที่เรียบร้อยเช่นเดิม เอเลนสูดลมหายใจลึกเข้าปอดก่อนผ่อนลมหายใจเข้าออกสองสามครั้ง เด็กหนุ่มสะบัดหัวไปมาก่อนจะยิ้มแห้งๆให้ตัวเอง
กระจ่างชัดเลย.... ตอนนี้หัวของเขารู้สึกโล่งแปลกๆ ไอที่ลืมไปเป็นเดือนโดนอัดกระแทกกลับเข้ามาภายในไม่กี่นาทีตั้งแต่เห็นไออุปกรณ์ของเล่นที่ไอโจรลักพาตัวเมื่อกี้เอาออกมา ให้ตายสิเอเลน มีวิธีอื่นตั้งเยอะแยะในการฟื้นความทรงจำ ไมแกกลับมาฟื้นความจำด้วยเรื่องลามกแบบนี้วะ!! มันน่าจะให้ความทรงจำหายไปนักนะ
เด็กหนุ่มเอาหัวโขกกับหมอนขนนกนิ่งบนเตียงก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ๋อีกครั้ง ไหนๆความจำก็กลับมาแล้ว แถมความสับสนก่อนหน้านี้ก็หายไปแล้ว ดูเหมือนความรุ็สึกช็อคเมื่อสักครู่จะช่วยกระตุ้นสมองและความจำเขากลับมาทั้งหมด ทั้งเรื่องที่ผ่านมาและเรื่องตอนที่เขาสูญฌสียความทรงจำไป ให้ตายสิ!! ตอนนี้ดูเหมือนคนที่ชื่อเคนนี่นั่นมาที่นี้ แสดงว่าพวกคุณรีไวก็อยู่ที่นี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นเขารออีกสักครู่อาจจะได้...
โครม!!
ยังไม่ทันที่จะเรียบเรียงความคิดทั้งหมด เสียงอึกทึกครึกโครมก็ดังขึ้นเหล่าการ์ดที่อยู่ในห้องเฝ้าเด็กหนุ่มต่างตื่นตัวเตรียมตั้งรับสถานการณ์ และก่อนที่จะวิ่งไปยังต้นเสียงประตูไม้ขนาดใหญ๋ที่เคยปิดอยู่ก็กระเด็นออกพร้อมท่อนขาของใครบางคนที่ถีบเข้ามาอย่างไร้ความปราณี
"ฉันจะนับหนึ่งถึงสิบ ให้พวกนายกรีดร้องหรือวิ่งหนีดีไหม?" เสียงคำรามขี้หงุดหงิดกล่าวก่อนที่ร่างที่ไม่สูงแต่เป็นคนถีบประตูกระเด็นเดินเข้ามาพลางตวัดตามองเหล่าคนที่อยู่ภายในห้องอย่างหงุดหงิด
รีไวามองร่างของเด็กหนุ่มที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียงตาไม่กระพริบ นัยน์ตาสีควันบุหรี่สะดุดกับกระเป๋าสีดำที่วางไว้ข้างกายเด็กหนุ่ม ใบหน้าขี้หงุดหงิดเปลี่ยนเป็นยิ้มเย็นยะเยือก อีกทั้งไอสังหารอันตรายที่แผ่ออกมาแม้แต่เอเลนที่คุ้นชินกับคนตรงหน้ายังต้องหลบสายตา เหล่าการ์ดที่เตรียมตั้งรับได้แต่ยืนนิ่งงันไม่กล้าขยับ แม้แต่ลมหายใจยังติดขัด ด้วยเกรงว่าถ้าหายใจบางทีอาจเป็นลมหายใจเฮือกสุดท้ายของพวกเขาก็ได้
"ไอเจ้าพวกสวะ!! คนที่จะเล่นของพวกนั้นกับเจ้าหนูนี่ได้มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น!!"
คำประกาศกร้าวกังวานพร้อมทั้งฝ่าเท้าและกำปั้นหนักๆเข้าจัดการเหล่าการ์ดที่รายล้อมเพียงชั่วพริบตา
เอเลนมองคนมาช่วยตรงหน้าพลางยิ้มแห้งๆใส่..... คุณพี่ครับ คุณพี่จะไม่เก็บความคิดหื่นดกามของคุณพี่ไว้บ้างเหรอครับ? ไม่ต้องประกาศว่าจะเล่นไออุปกรณ์บ้าๆแบบนั้นกับร่างกายของเขาให้คนอื่นรับฟังจะได้ไหม!!!
เมื่อจัดการเหล่าการ์ดทั้งหมดเสร็จสิ้น รีไวรีบมาสำรวจร่างของเด็กหนุ่ม มือหยาบจับตัวเอเลนพลิกไปมาก่อนจะสัมผัสที่ใบหน้าใส
"นายโดนพวกมันทำอะไรรึเปล่า?" เสียงดุดันเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มปกติที่เด็กหนุ่มคุ้นเคย
ใบหน้าหวานส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ ทำให้คนที่หัวใจร้อนรุ่มหายใจอย่างโล่งอก ถ้าเขามาช้ากว่านี้อีกเพียงก้าวเดียว ไม่รู้ว่าเจ้าหนูนี่จะโดนทำอะไรบ้าง ให้ตายสิ! โชคดีที่ความอดทนต่ำของเขาทำให้เขาไม่รอแล้วบุกเข้ามาทันทีโดยปล่อยให้เคนนี่ เอลวินและฮันซี่รอต่อรองและเจรจาอยู่ที่ห้องรับรอง
"คุณมาทันเวลาพอดี ขอบคุณนะครับ"
แม้จะเอาแต่ใจ เลือดร้อน และเป็นตาแก่โรคจิตจอมลามก แต่ถึงกระนั่นคนคนนี้ก็เป็นห่วงเขาและคอยมาช่วยเขาเสมอ ถึงจะชอบบังคับแต่กลับไม่เคยหักหาญใจเขาจริงจัง และถึงแม้เรื่องทั้งหมดจะเป็นเพราะตาแก่โรคจิตนี่เป็นเหตุก็เถอะนะ...
เอเลนมองใบหน้าของชายหนุ่มที่ยังคงมองสำรวจร่างกายเขาว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่พลางถอนหายใจ
…...ในเมื่อถล้ำลึกมากขนาดนี้แล้ว.....ช่างมันเถอะ....
"รีไว!!! ฉันบอกว่าอย่าเพิ่งวู่วามไง นี่มันปัญฆาระดับประเทศนะ แถมอีกฝ่ายยังเป็นถึงรัชทายาท นี่มันมีเรื่องกับเชื้อพระวงศ์เลยนะ!" เอลวินที่วิ่งตามมาพร้อมคนอื่นๆตีสีหน้ายุ่งยาก การตามหารีไวและเอเลนไม่ยากเลยในเมื่อเจ้าคนอารมณ์ร้อนทิ้งลายแทงเป็นซากเหล่าการ์ดที่นอนหยอดน้ำข้าวต้มไว้รายทาง
"ถ้ามัวแต่รอให้เจรจาเสร็จคราวนี้ฉันอาจต้องไปตามหาเอเลนบนดาวอังคารก็ได้" ขนาดเฝ้าไว้ขนาดนี้ยังโดนลากตัวไปมา เจ้าหนูนี่จะเป็นที่ต้องการของใครต่อใครเกินไปแล้ว
"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่มิสเตอร์เบอร์จาริชเป็นถึงรัชทายาทของประเทศนี้ทำแบบนี้มันจะเกินไปหน่อยมั่ง" เอลวินนั่งคำนวนหาวิธีการเจรจาที่ดีเเพื่อหวังว่าจะไม่ให้เกิดเป็นข้อบาดหมางระหว่างประเทศ
"ผมไม่ยักรู้ว่าคนต่างชาติแบบพวกคุณจะทักทายเพื่อนบ้านด้วยการทำลายข้าวของแบบนี้" เบอร์จาริชที่รีบกลับมาเพราะได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมมองสภาพเหล่าการ์ดและประตูที่ถูกพังพลางขมวดคิ้วมุ่น
"ต้องขอประทานอภัยองค์รัชทายาท แต่กระหม่อมเห็นว่าการที่พระองค์ลักพาตัวผู้อื่นก็เป็นสิ่งไม่สมควรเช่นกัน" เอลวินหันไปคำนับให้กับรัชาทายาทหนุ่ม นัยน์ตาสีน้ำทะเลสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลของรัชทายาทอย่างไม่หยี่ระ
เอเลนที่ฟังบทสนทนาของทั้งสองพลางเกาผมสีน้ำตาลของตัวเอง
"ป๊ะป๋า ไอเจ้ารัชทายาทนั่นมันลวนลามเอเลนด้วยนะฮะ"
เพียงแค่นั้นจากสีหน้าที่เรียบเฉยของเอลวินแปรเปลี่ยนเป็นถมัึงถึงทันที ชายหนุ่มยกนิ้วชี้หน้ารัชทายาทพลางประกาศลั่น
"นี่เป็นสงคราม!!"
"เฮ้ย ใจเย็นก่อนสิวะ นี่มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายระดับประเทศเลยนะเว้ย!" เคนนี่รีบดึงตัวเอลวิินออกจากห้อง เพราะเกรงว่าจะเกิดสงครามของจริงขึ้นจริงๆ
"ให้ตายสิ กระหม่อมก็บอกมิสเตอร์แล้วว่าไม่ได้" เคนนี่ถอนหายใจพลางทำท่าเอือมระอา
"ว่าแต่นี่คงเป็นน้องชายของเจ้าสินะเคนนี่ ช่างแตกต่างจากจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างท่านนัก" เบอร์จาริชมองรีไวอย่างพิจารณา ถึงจะมีส่วนคล้ายแต่ก็ให้ความรู้สึกที่แตกต่าง เคนนี่นั่นเป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ แต่รีไวมีความตรงไปตรงมามากกว่าราวกับเสือชีตาร์
"นับว่าดีแล้วที่แตกต่าง ถ้าเหมือนกันคงได้ทะเลาะกันยิ่งกว่าเดิม เรื่องครานี้เพราะกระหม่อมผิดเองหวังว่ามิสเตอร์จะยอมปิดหูปิดตาสักครั้ง"
น้อยนักที่จะเห็นเคนนี่ยอมขอร้องเขา แต่เดิมเรื่องนี้เขาแค่รู้สึกสนุกและไม่ได้ติดใจสิ่งใดมากนักตั้งแต่ต้น
"ยังไงข้าก็ต้องพึ่งท่านในการทำธุรกิจ สำหรับเรื่องนี้แค่เป็นเพียงกิจกรรมยามบ่ายฆ่าเวลาเห็นจะได้"
เบอร์จาริชยักไหล่ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้ติดใจหรือใดๆทั้งสิ้น และเพื่อให้ความสัมพันธ์ทางการค้ายังคงอยู่และไม่มีผลกระทบ
จะเว้นก็แต่เด็กหนุ่มที่มองตามหลังด้วยแววตาคาดโทษ กิจกรรมยามบ่ายของพวกเชื้อพระวงศ์บ้านไหนที่มันลักพาตัวคนข้ามประเทศข้ามทวีปมาหย่อนลงบนเตียงแล้วจะทำมิดีมิร้ายวะครับท่าน!?
"ฉันเบื่อประเทศบ้าๆและหน้านายเต็มทีแล้ว ขอกลับเลยแล้วกัน" ไม่ว่าเปล่ารีไวจัดการอุ้มเด็กหนุ่มขึ้นพาดบ่า
"ด..เดี๋ยวผมเดินเองก็ได้"
"ถ้าปล่อยให้นายเดินเองเดี๋ยวคราวนี้ก็คงเจอมนุษย์ต่างดาวจับตัวไป"
คำพูดประชดประชันแต่แฝงความห่วงทำให้เด็กหนุ่มยอมให้คนเอาแต่ใจอุ้มแต่โดยดี แม้จะมีประท้วงเล็กๆในใจก็ตาม …. ผมไม่ได้ชอบให้คนนู้นคนนี้หิ้วมาหิ้วไปสักหน่อยนะคร๊าบบบ...
"ถ้าจะไปก็เอานี้ไปด้วย"
เคนนี่โยนหนังสือพาสปอร์ตของเด็กหนุ่มให้กับรีไวที่รับได้อย่างพอดี
เอลวิน ฮันซ๊่ รีไว และเอเลนที่โดนรีไวอุ้มพากบ่าต่างทยอยเดินออกไป ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าชั่วครุ่ก่อนจะเอ่ยคำที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากปากเจ้าน้องชายตัวดี
"ถ้านายว่างจะติดต่อมาบ้างก็ได้"
เคนนี่มองหลังน้องชายที่เดินหายไปจากประตู ใบหน้าสูงวัยยกยิ้มพลางหัวเราะในลำคอ
"เจ้าบ้าเอ้ย..."
ฮันซี่ยืดเส้นยืดสายพลางมองรอบก่อนจะนึกสนุก
"ไหนๆก็มาที่นี้ทั้งทีเราน่าจะอยุ่เที่ยวสักหน่อยเป็นไง? เผื่อนายจะได้กระชับความสัมพันธ์กับพี่ชายนายด้วยดีไหมรีไว"
"หยุดคิดได้เลยฉันอยากกลับบ้าน และแน่นอนว่าเอเลนจะต้องกลับบ้านกับฉันด้วย" รีไวพูดพลางเหลือบมองเจ้าป๊ะป๋ากำมะลอที่เดินอยุ๋ข้างกาย
"เรื่องแบบนี้ให้เอเลนตัดสินใจแล้วกัน เอเลนลูกรักอาจจะอยากอยู่กับฉันมากกว่านายก็ได้"
ทุกสายตาจับจ้องมาที่เด็กหนุ่มเป็นตาเดียว เอเลนที่โดนแรงกดดันของแต่ละคนได้แต่หัวเราะ แหะๆ อยู่บ้านคุณเอลวินยอมรับเลยว่าเขาสบายมาก จนแทบรู้สึกจะเป็นง่อยกลายๆเพราะมีคนทำทุกอย่างให้ทั้งหมด แต่ถึงกระนั่น...
"ขอโทษนะครับ คุณเอลวิน..." เพราะอีกที่มีตาแก่โรคจิต แต่ขี้เหงาอยู่คนเดียวแบบนี้ จะให้เขาทิ้งไปได้ไงกันล่ะ....
เอลวินได้แต่ถอนหายใจ ส่วนอีกคนได้ยกมือขึ้นมาปิดบังรอยยิ้มที่น้อยคนนักจะได้เห็นไว้ แต่ในเมื่อเจ้าตัวเลือกแล้วก็มีแต่ต้องทำตามบ่ะนะ...
"เอาล่ะ กลับบ้านกัยเถอะ"
TBC.
.............................................................
Talk: หายไปนานมาต่อแล้วค่ะ ยังคงเป็นฟิคป่วงๆเหมือนเดิมฮาๆ
อยากบอกว่าใกล้จะปิดไหเรื่องนี้แล้ว(มั่ง)
ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและคอยทวงนะคะ ขอแอบสารภาพผิดว่าแอบลืมเรื่องนี้ไป ไอที่คิดว่าจะเขียนนี่ลืมทิ้งไว้เลยจนต้องไปตามหาความทรงจำแหะ แต่ในที่สุดก็เสร็จแล้วเย่ //ฉลองงโดยการสาดน้ำ
รักนักอ่านทุกท่านเช่นเคย ขอบคุณที่ยังติดตามและอยุ๋ด้วยกันนะคะ
ฟินเจ้าค่ะ
ตอบลบฟินมากๆเจ้าค่ะ#กลั่นเสียงจนกลามค้าง#เดี๋ยวแม่เห็น
ตอบลบฟิคนี้มีไว้เพื่อแกช้งเอเลนอย่างเดียวเลยค่ะ
ลบ