Attack On Titan Fan fic.: Lessons of love :Lesson 5

Attack On Titan Fan fic.: Lessons of love

Pairing: (LevixEren)

Story By: Trendy Blood

………………………………………………………………………………………………..

Lesson 5:

 

 

“เอเลน ดูสิ ดูสิ น้าฮันซี่ซื้อห่วงยางลายแรคคูนมาให้ด้วยนะ ดูตาสิคุ้นๆเหมือนใครไหมเอ่ย?” ฮันซี่ตะโกนอย่างอารมณ์ดีพลางจับห่วงยางที่เป่าลมเรียบร้อยลายแรคคูนที่มีนัยน์ตารีขวางทำหน้าถมึงทึงโบกไปมาให้เด็กน้อยอย่างตื่นเต้น

พลั่ก!

เสียงลูกเตะของคนที่แม้ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใครดังขึ้น พร้อมร่างบางของหญิงสาวในชุดว่ายน้ำทูพีชสวมทับด้วยเสื้อคลุมแขนยาวลงไปหน้าคว่ำอยุ่กับกองทราย

“เธอเอาอะไรประหลาดมาให้เอเลนอีกหายัยแว่นผี?” รีไวคว้าห่วงยางต้องสงสัยขึ้นมาพิจารณาอย่างถ้วนถี่ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงเฉยๆกับการให้ห่วงยางเป็นของเล่น แต่กับยัยนักประดิษฐ์วิศวกรสุดเพี้ยนแบบนี้แม้แต่ห่วงยางธรรมดาก็อาจเป็นขีปนาวุธได้

เมื่อสำรวจเบื้องต้นดีแล้วว่าไม่มีอะไรผิดปกติและน่าสงสัยเขาจึงยื่นให้กับเอเลนด้วยตัวเอง

“เอเลน นายต้องระวังการรับของจากคนแปลกหน้า แล้วก็พวกนิสัยแปลกๆอย่างยัยสี่ตานี้ด้วยนะจำไว้” รีไวย้ำสั่งสอนเป็นรอบที่ไม่อาจนับ เรียกว่าทุกครั้งที่ฮันซี่หาของมาให้กับเด็กน้อย ข้อระวังเรื่องการรับของแปลกๆมักจะถูกหยิบยกขึ้นมาเสมอ

“มันจะมากไปแล้วนะไอตาลุงโลลิค่อน นายคิดว่าฉันคนนี้เป็นใครกัน!” ฮันซ่ที่โผล่หน้ามาจากพื้นทรายปัดทรายออกจากตัวพลางแว๊ดใส่ชายหนุ่ม

“ใครเป็นโลลิค่อนหายัยแว่นผี? อีกอย่างเธอยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่านิสัยเธอมันน่ากังวลขนาดไหน?” สายตาคมกริบหันตวัดมองอย่างรำคาญ

ก่อนที่ทั้งสองจะได้ปะทะคารมและลงไม้ลงมือกันตามปกติเป็นกิจวัตร เด็กน้อยเอเลนก็สวมห่วงยางเข้าที่ตัวพลางวิ่งเต๊าะแต๊ะไปทางหญิงสาวร่างบางพร้อมกระตุกชายเสื้อแขนยาวที่คลุมไว้ให้ฮันซี่หันมามอง

“ขอบคุณนะฮะ เอเลนชอบของขวัญจากน้าฮันซี่มากๆเลยฮะ” ใบหน้าหวานยิ้มร่าพลางก้มหัวขอบคุณ

จากอารมณ์มาคุที่พร้อมจะปะทุเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยทุ่งดอกไม้พร้อมสองมือของฮันซี่ที่ตรงคว้าเข้าที่ตัวเอเลนพลางกอดฟัดให้ชื่นใจ เพราะอย่างนี้ไงไม่ว่าจะโดนผู้ปกครองจอมหวงก้างใส่ร้ายสักเท่าไรเธอก็อดที่จะหาของขวัญมาให้เทวดาน้อยๆตรงหน้าเธอแบบนี้ไม่ได้เสียที ต่อให้ต้องโดนฝ่าเท้าอีกสักสองสามที เธอก็ทนได้

รีไวถอนหายใจพลางเกาผมสีรัติกาลของตน ถ้าไม่ใช่เพราะเอเลนอยากมา สถานที่ที่คนเยอะและวุ่นวายอย่างทะเลที่เขาอยู่ตอนนี้เขาคงไม่มาในช่วงที่เป็นหน้าร้อนและคนแห่กันมามากมายขนาดนี้หรอก ย้อนกลับไปเมื่อสัปดาห์ก่อนโรงเรียนของเอเลนให้การบ้านวาดภาพในหัวข้อ ‘สถานที่เที่ยวที่อยากไป’ แล้วเจ้าหนูก็นึกถึงทะเลที่เขาเคยเล่าให้ฟังเมื่อตอนเจอกันที่บ้านพี่สาวของเขา แม้เจ้าตัวจะไม่พูดออกมาตรงๆว่าอยากมา แต่ภาพที่วาดส่งไปก็เป็นภาพของทะเลพร้อมทั้งเปิดดูข้อมูลในนิตยสารที่วางไว้ที่ออฟฟิศเพื่อเป็นตัวอย่างในการวาดภาพ สายตาสีเขียวมรกตกลมโตที่เป็นประกายเมื่อมองภาพถ่ายตามนิตยสารเหล่านั้น ไหนจะคอยซักถามเขาเรื่องเกี่ยวกับทะเลอย่างตื่นเต้นแบบนี้ จะไม่ให้เขาอยากพามาได้ยังไง ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไรแต่ดูเหมือนหลายครั้งที่เขาจะแพ้ทางเด็กน้อยอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“หัวหน้าคะ หัวหน้าเราไปเล่นปิดตาตีแตงโมกันไหมคะ?” เพทร่า ถือลูกแตงโมลูกใหญ่มาพร้อมออลโอที่ถือท่อนไม้เดินตามมาด้านหลังพร้อมที่ปิดตา

รีไวมองเหล่าพนักงานออฟฟิศที่มากันอย่างพร้อมเพรียงและครบทุกคนราวกับเป็นงานท่องเที่ยวประจำบริษัทพลางต้องจิ๊ปากอีกครั้ง ที่ทำเอาทุกคนอยากมาทะเลพร้อมกันก็เพราะการบ้านวาดภาพที่เอเลนมักไปทำในออฟฟิศเพื่อรอเขากลับบ้านพร้อมกัน จึงทำให้ทุกคนเห็นปฏิกิริยาและแววตาที่เป็นประกายของเด็กน้อยอย่างน่าเอ็นดู โดยเฉพาะกรรมการบริษัทที่ดูเหมือนจะเห่อเด็กน้อยจนเป็นธุระให้เขาหลายๆอย่าง อย่างเอลวิน สมิธ จึงจัดทริปทำฝันของเอเลนให้เป็นจริง ทั้งยังจัดการหาที่พักให้ค้างหนึ่งคืน แล้วหารถรับส่งให้พร้อมโดยไม่ต้องมีใครเอ่ยปาก

“เอเลน เดี๋ยวน้าเอลวินจะพาไปว่ายน้ำนะสนไหม?”

นึกถึงก็มา กรรมการบริษัทผมทอง ที่งานยุ่งอยู่เป็นนิจแต่ยอมปลีกเวลาส่วนตัวที่มีอยู่น้อยนิดจัดทริปมาเที่ยวทะเล จะไม่เรียกว่าเห่อเด็กน้อย ก็ต้องบอกว่าเข้าขั้นหลงเลยก็ว่าได้

“อย่างนายเรียกว่าลุงเถอะเอลวิน เป็นน้าคงไม่ไหว”

เอลวิน รู้สึกเหมือนมีก้อนหินหล่นทับหัว ใบหน้าสุขุมพยายามปั้นยิ้มหันไปหาคู่หูตัวดีของตน

“ทีนายกับฮันซี่ยังเป็นน้าได้เลยทำไมฉันต้องเป็นลุงคนเดียวด้วย?”

“ถ้านายลืมฉันจะช่วยฟื้นความจำให้ ถึงฉันกับนายจะเรียนมหาลัยรุ่นเดียวกันแต่นายอายุมากกว่าเพราะมัวแต่ย้ายคณะไปมา จำไม่ได้รึไง?”

“นายนี่โหดร้ายชะมัด อายุมันเป็นเพียงตัวเลขเท่าน้าน่า เพราะงั้นไหนเรียกน้าเอลวินสิเอเลน?” เมื่อไม่อยากต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายจึงหันไปหาเด็กน้อยด้วยความหวัง

เอเลนมองน้าเอลวินแล้วเงยหน้ามองรีไว ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเอลวินที่มองเขาด้วยประกายความหวังอีกที

“...คุณลุงเอลวิน...”

ราวกับมีเสียงแผ่นแยกแล้วเสียงบางอย่างที่แตกสลายในโสตประสาทของเอลวิน สมิท ชายหนุ่มผมทองลงไปนั่งคุดคู้ใต้ร่มชายหาดโดยมีฮันซี่ยื่นน้ำผลไม้พลางตบบ่าปลอบใจอยู่ข้างๆ

ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าสำหรับเอเลนคำพูดของรีไวคือเด็ดขาดและที่สุด แต่บางเรื่องเขาก็อยากให้เด็กน้อยช่วยเห็นใจคนอย่างเขาบ้างเหมือนกัน..... เอลวิน สมิท กู่ก้องร้องในใจด้วยความเจ็บปวดของชายหนุ่มที่วัยแตะเลขสามเมื่อไม่นานมานี้

“เอเลนมาทาครีมกันแดดซะ แล้วก็สวมหมวกด้วยระวังจะไม่สบายเอา” รีไงกวักมือเรียกเด็กน้อยให้วิ่งมาหาใต้ร่มชายหาดที่ปูเสื่อไว้

เมื่อเด็กน้อยวิ่งมาเถอะชายหนุ่มจัดการฉีดสเปรย์กันแดดทั่วตัวของเอเลน แล้วสวมหมวกสีแดงลงบนผมสีน้ำตาลของเด็กน้อยเพื่อช่วยบังแดดที่แรงจ้าของวันนี้

“คุณอารีไวไม่ไปว่ายน้ำกับเอเลนเหรอฮะ?” เด็กน้อยถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคงใส่เสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงขาสั้นโดยที่ยังไม่เปลี่ยนชุด

“ฉันยังไม่อยากเปียก นายชวนเอริ์ดหรือกุนเธอร์ไปเล่นก่อนละกัน” ว่าพลางเอนตัวลงนอนบนเสื่อ

เอเลนที่อยู่ข้างๆชายหนุ่มจึงถอดห่วงยางลายแรคคูนออกก่อนจะล้มตัวทับบนหน้าท้องของชายหนุ่ม จนรีไวต้องหรี่ตามอง

“ถ้าคุณอาง่วงนอนเอเลนจะนอนเป็นเพื่อนฮะ” เด็กน้อยยิ้มร่าพลางดึงแขนของอีกฝ่ายยืดออกก่อนจะซุกลงไปต่างหมอน

รีไวเกาผมสีดำของตนเองก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ให้ตายสิ เขาแพ้ทางเจ้าเด็กนี่จริงๆนั่นแหละ

“ลุกขึ้นเจ้าหนู” รีไวสั่งเด็กน้อย

เอเลนที่เตรียมตัวนอนลุกขึ้นนั่งพลางเอียงคอมองอีกคน ชายหนุ่มจัดการถอดเสื้อยืดสีขาวที่สวมใส่ไว้ออก มัดกล้ามแน่นปรากฏแก่สายตาผู้คนบนชายหาด หญิงสาวบางคนถึงขั้นเอามือหรือกระเป๋าขึ้นมาปิดหน้าเมื่อเห็นรูปร่างที่แสนเซ็กซี่ของชายหนุ่มผมสีรัตติกาล

“คว้าห่วงยางนายมา เราไปว่ายน้ำกัน” รีไวฉีดสเปรย์กันแดดให้กับผิวของตนเองก่อนจะจูงมือเด็กน้อยที่มีห่วงยางลายแรคคูนเดินลงไปยังทะเลกว้างเบื้องหน้า

เพราะเป็นช่วงหน้าร้อนและเป็นวันหยุด ทะเลจึงมีคนเยอะเป็นพิเศษ ด้วยความที่ไม่ชอบสถานที่คนเยอะเป็นทุนเดิมรีไวจึงอุ้มเจ้าตัวดีเพื่อเดินไปหาที่ว่ายน้ำที่ไม่มีคน เมื่อเดินเลยโขดหินไปก็พบกับสถานที่ที่เขาจะได้ว่ายน้ำอย่างส่วนตัวได้บ้าง รีไวจึงวางเด็กน้อยลงที่หาดทราย แล้วจัดการสวมห่วงยางให้เจ้าตัวดีก่อนจะค่อยพาเดินลงไปยังทะเลกว้างเบื้องหน้า ความเย็นของน้ำทะเลช่วยให้ผิวที่ร้อนจากแดดเย็นลง เอเลนตะกุยน้ำไปมาอย่างตื่นเต้นโดยมีรีไวคอยจับห่วงยางลากเดินอยุ่ข้างๆ

“คุณอา นั่นอะไรฮะ?” เด็กน้อยชี้ไปยังฝูงปลาสีส้มที่กำลังรายล้อมรอบปะการังสีสันสดใส

“ฝูงปลาการ์ตูนล่ะมั่ง” รีไวเดาชนิดปลาจากสีส้มของลำตัวและลายแถบขาวขอบดำที่เป็นลวดลายบนลำตัว

“ยอดเลยฮะ” เอเลนอ้าปากกว้างด้วยความตื่นตะลึงกับฝูงปลาการ์ตูนมากมายที่ว่ายผ่านตัวเขาแล้วรีไว

ฝูงปลาว่ายผ่านทั้งสองคนก่อนจะวกกลับมาแล้วว่ายรายล้อมทั้งคู่ ราวกับกำลังเริงระบำรายล้อมทั้งสองคน เด็กน้อยตาเป็นประกายหัวเราะคิกคัก พลางพยายามเอื้อมมือหมายจะจับ แต่เจ้าปลาน้อยทั้งหลายก็ว่ายหลบมือเล็กๆได้อย่างง่ายดาย รีไวมองเอเลนที่พยามเล่นไล่จับกับฝูงปลาพลางยิ้มบาง ดูเหมือนการมาทะเลแบบนี้จะคุ้มค่าและเป็นวันหยุดที่น่าจดจำ

เอริ์ดเดินตามหาทั้งสองคน เมื่อเจอจึงเรียกรีไวและเอเลนไปเล่นตีแตงโมที่เพทราจัดการจับออลโอฝังไว้ในทรายข้างลูกแตงโมเรียบร้อย เหล่าพนักงานรวมถึงกรรมการบริษัทที่เริ่มทำใจกับการถูกเรียกว่าลุงต่างมารายล้อมรอบดูการแข่งขันตีแตงโม ออลโอที่ถูกฝังอยู่ใกล้ลูกแตงโมได้แต่หวาดหวั่นและตื่นตระหนกจนเผลอกัดลิ้นไปหลายต่อหลายครั้ง แต่โชคดีที่หัวของออลโอไม่ได้รับอันตรายเพราะเสียงเชียร์จากทุกคนจึงทำให้เอเลนตีลูกแตงโมได้ตรงจุด เพทร่าจึงจัดการนำแตงโมไปผ่าแล้วแจกจ่าย ส่วนกุนเธอร์และเอิร์ดนั้นก็ช่วยกันขุดออลโอที่โดนฝังขึ้นมา เมื่อขึ้นมาได้ออลโอจึงจับไม้วิ่งไล่หวังทำโทษทั้งสองคนที่จัดการฝังเขาไว้ในเกมตีแตงโมง

ทุกอย่างผ่านไปด้วยความสนุกสนานและเสียงหัวเราะ จวบจนพระอาทิตย์เริ่มตกดินเอลวินจึงเสนอให้กลับที่พักเพื่อช่วยกันจัดเตรียมมื้อเย็น และจะได้พักผ่อนไม่ให้เหนื่อยเกินไปสำหรับการเดินทางกลับในวันรุ่งขึ้น

แสงไฟจากบ้านพักช่วยให้กลางคืนสว่างไสว ที่หน้าบ้านมีเสาไฟซึ่งให้ความสว่างอยู่มาก ทุกคนจึงตัดสินใจทำอาหารกินกันที่สวนหน้าบ้านพัก

เพทราเอาเนื้อแล้วผักที่สุดแล้วใส่จานเล็กก่อนจัดการหั่นเป็นชิ้นเล็กๆแล้วเอาส้อมให้กับเด็กน้อยคนเดียวของกลุ่มไว้จิ้มทาน เอเลนใช้ส้อมจิ้มทานอาหารในจานอย่างเอร็ดอร่อย ซอสบาร์บีคิวที่เลอะตรงแก้มมีเอลวินคอยช่วยจัดการเช็ดออกให้ ส่วนผู้ปกครองอย่างรีไวถูกใช้แรงงานในการปิ้งบาร์บีคิวให้กับเหล่าลูกน้องจอมตะกละที่กำลังหิวซอมซ่อแล้วมองเตาปิ้งพลางปาดน้ำลาย เมื่อจานบาร์บีคิวที่เสร็จเรียบร้อยถูกจัดวางไว้ที่โต๊ะ เหล่าคณะผู้หิวโหยไม่รอช้ารีบคว้าแย่งกันเข้าปากก่อนจะซดเบียร์ที่ซื้อตืดมากันอย่างชุ่มปอด รีไวรินน้ำผลไม้ใส่แก้วแล้วยื่นให้เด็กน้อยที่ยังคงกินอาหารอย่างขะมักเขม้น ใบหน้ากลมมนยิ้มรับก่อนจะเอื้อมมือมาประคองแก้วของตนไปดื่ม มือหยาบลูกลงบนผมสีน้ำตาลด้วยความเอ็นดู

“วันนี้นายสนุกไหมเจ้าหนู?”

“อื้อ เอเลนมีความสุขมากๆเลยฮะ อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจัง” เด็กน้อยยิ้มกว้างทั้งยังมีซอสเลอะติดที่มุมปากเพราะคนคอยช่วยเช็ดหันไปดื่มเบียร์พร้อมนั่งกินกับคนอื่นๆแล้ว

รีไวใช้นิ้วปาดซอสที่มุมปากของเด็กน้อยแล้วเลียซอสที่เปื้อนออก เด็กน้อยมองชายหนุ่มตาแป๋วจนรีไวมองสบตาพลางเลิ่กคิ้ว มือเล็กใช้ส้อมจิ้มชื้อเนื้อที่ใหญ่ที่สุดในจานแล้วยื่นให้กับชายหนุ่ม

“คุณอาหิวแล้วใช่ไหมฮะ เอเลนยังไม่เห็นคุณอาหม่ำๆเลย”

“อ๋อ...ถ้างั้นไม่เกรงใจล่ะนะ” รีไวก้มลงกินชื้นเนื้อจากช้อนส้อมเล็กพลางลูบหัวเด็กน้อยที่ยิ้มร่าอย่างมีความสุข ถึงเขาจะแพ้ทางเจ้าเด็กนี่ แต่ในทำนองเดียวกันก็เหมือนกับว่าเอเลนเองก็คอยสังเกตเขาด้วยความห่วงอยู่เช่นกัน

เมื่อทานอาหารเสร็จเรียบร้อย เอเลนเด็กน้อยช่วยจัดการเก็บจานที่วางอยี่บนโต๊ะไปยื่นให้กับรีไวที่นอกจากจะต้องเป็นคนเตรียมอาหารแล้วยังจะต้องเป็นคนเก็บกวาดเสียอีก นั้นก็เพราะว่าเหล่าบรรดาขี้เมาทั้งหลายนั่นนอนเกลือกกลิ้งแล้วเริ่มจะล้มพับกันไปบ้างแล้ว จะมีก็แต่เอลวิน ที่แม้จะดื่มไปมากแต่ยังปกติดีจึงช่วยลากเหล่าลูกน้องขี้เมาทั้งหลายเข้าบ้านพักไปทีล่ะคน ที่ดูเหมือนจะน่าปวดหัวสุดคงเป็นฮันซี่ พอเหล้าเข้าปากเท่านั้นเจ้าตัวก็โวยวายเฮฮาอย่างไม่หยุดปาก กว่าจะสงบลงได้ก็ตอนที่อยู่ๆก็ล้มลงไปหลับกองกับพื้นหญ้านั้นแหละ คิดแบ้วก็อยากจะเอาเจ้าขยะสี่ตานั้นไปโยนทิ้งที่ทิ้งขยะเสียจริง

“คุณอา นั่นอะไรเหรอฮะ?” เอเลนกระตุกชายเสื้อของชายหนุ่มพลางชี้ไปที่พุ่มไม้ซึ่งด้านหลังเป็นป่าทึบ

“ไม่เห็นมีอะไรนี่เจ้าหนู?” รีไวเพ่งมองไปยังจุดหมายที่เด็กน้อยถาม แต่ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ

“เมื่อกี้ เอเลนเห็นมันขยับ” ใบหน้ากลมมนมองใบหน้าอีกคนด้วยความแปลกใจ

รีไวจัดการวางแก้วใบสุดท้ายที่ล้างบนถาดที่เตรียมเก็บเข้าบ้านพัก รีไวดันเอเอลนให้ไปอยู่ด้านหลังด้วยเกรงว่าอาจเป็นสัตว์หรือบุคคลอันตราย เด็กน้อยเกาะขาของชายหนุ่มค่อยๆก้าวตามอย่างระมัดระวัง รีไวค่อยๆแหวกพุ่มไม้ออก เสียงเห่าของสิ่งมีชีวิตเล็กๆดังขึ้นเมื่อพบเจอคนแปลกหน้า

ลูกสุนัขสีน้ำตาลสั่นเกร็งด้วยความกลัว ดวงตาสีดำจ้องมองผู้บุกรุกอย่างหวาดหวั่นถึงอย่างนั้นก็พยายามเห่าไล่อย่างสุดกำลัง เมื่อมองเลยไปด้านหลังลูกสุนัขตัวน้อยสิ่งที่เห็นคือสุนัขอีกตัวสีดำที่มีเลือดติดที่ปาก สายตาที่จ้องมองอย่างไร้จุดหมายและตาที่ไม่มีแววทำให้รู้ได้ว่าเจ้าสุนัขตัวใหญ่ด้านหลังคงไร้ซึ่งลมหายใจแล้ว

“คุณอา..... นั่นตายแล้วเหรอ?” เสียงใสเอ่ยถามราวกับพึมพำ

รีไวจับที่สุนัขตัวใหญ่ด้านหลัง เจ้าลูกสุนัขตัวเล็กกระโจนเข้าที่มือชายหนุ่มพร้อมทั้งกัดเข้าเต็มแรง แต่เพราะฟันที่ยังไม่ขึ้นดีจึงทำได้เพียงทำให้มือของรีไวเกิดรอยเล็กๆเท่านั้น

“ตัวใหญ่นั่นคงเป็นแม่ของเจ้าหนูนี่”

ดูจากสภาพที่เห็นสันนิษฐานได้ว่าตัวแม่คงโดนรถชนแต่เพราะด้วยความเป็นห่วงลูกน้อยจึงพยายามเดินจนมาจบชีวิตที่ซึงลูกมันรอคอยอยู่ จากบ้านพักของพวกเขากับถนนใหญ่นับว่าห่างกันอย่างน้อยก็ 1 กิโลเมตร แต่เพราะสัญชาตญานและความห่วงของแม่ที่แม้แต่ในสัตว์อย่างนี้คงทำให้เจ้าตัวนั้นพยายามลากร่างที่บอบช้ำเพื่อมาให้นมลูกที่รอคอยอยู่ตรงนี้

“คุณแม่...ตายแล้ว...งั้นเหรอ...” เสียงของเอเลนเอ่ยพึมพำอีกครั้งราวกับพูดเรื่องของตนเอง

รีไวมองเด็กน้อยที่เหม่อมมองดูลูกสุนัขซึ่งตอนนี้เขาไปดอมดมร่างไร้วิญญาณของแม่ตัวเองด้วยแววตาที่ราวกับเหม่อลอย บางทีเอเลนคงกำลังคิดว่าเจ้าลูกสุนัขโชคร้ายตัวนี้เหมือนกับตัวเองอยู่ มือหยาบลูบลงบนผมสีน้ำตาลของเด็กน้อย เหมือนกับเรียกสติ เอเลนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปสบกับนัยน์ตาสีขี้เถ้าที่จ้องมองอยู่

“ช่วยกันฝังแม่ของเจ้าหนูนี่กัน ปล่อยไว้แบบนี้ก็น่าสงสารเกินไป” เอลวินที่เห็นว่าทั้งคู่ยังไม่กลับเข้าที่พักจึงออกมาตาม เมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าก็เข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนนี้

รีไว กับเอลวิน ช่วยกันขุดหลุมตรงที่เจ้าหมาตัวใหญ่สีดำนั้นสิ้นใจลง เมื่อหลุมมีขนาดที่ใหญ่และลึกพอ เอลวินเอาผ้าขนหนูสีขาวห่อร่างเจ้าสุนัขตัวสีดำไว้ก่อนจะวางลงในหลุม ลูกสุนัขที่ตอนนี้ถูกฝากฝังไว้กับเอเลนมองดูชายหนุ่มทั้งสองพลางครางในลำคอทั้งยังพยายามดิ้นให้หลุดจากมือเด็กน้อยเพื่อไปหาแม่ของมันที่กำลังจะถูกฝั่งกลับคืนสู่ธรณี

เอเลนกระชับกอดเจาลูกหมาสีน้ำตาลแน่นมือเล็กค่อยๆลูบขนนุ่มเบาก่อนจะเอาหน้าซุกเจ้าลูกหมาตัวน้อย

“ไม่เป็นไรนะเด็กดี นายจะต้องเข้มแข็งรู้ไหม...” เสียงใสเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน

ลูกสุนัขมองหน้าเด็กน้อย จากที่ดิ้นเริ่มหยุดนิ่ง หมาน้อยมองเด็กน้อยพลางครางหงิงๆในลำคอก่อนจะเห่าและหอนราวกับเป็นการบอกลาครั้งสุดท้ายกับร่างที่ถูกฝังใต้พื้นดินที่สงบนิ่ง

รีไวปาดเหงื่อของตัวเองพลางมองใบหน้าเด็กน้อยที่ตอนนี้ให้ความรู้สึกกลับไปราวกับช่วงที่เจอกันในคราแรก ใบหน้านิ่งเฉย ไม่มีแม้กระทั่งน้ำตาให้เห็น เมื่อฝังสุนัขตัวแม่เสร็จเรียบร้อย รีไวเข้าไปหาเด็กน้อยพลางวางมือแตะลงบนผมสีน้ำตาลของเอเลน

“เก่งมากเจ้าหนู นายทำได้ดีแล้ว”

ราวกับครั้งแรกที่ได้เจอแล้วปมในใจเด็กน้อยเริ่มคลาย น้ำใสไหลรินจากดวงตาสีมรกตก่อนร่างเล็กจะโผเข้ากอดอ้อมอกแข็งแกร่งตรงหน้าที่รองรับไว้ เสียงร้องไห้สะอื้นดังอู้อี้ในลำคอพร้อมกับกับความเปียกชื้นของน้ำตาที่ไหลซึมผ่านเสื้อผ้าของชายหนุ่ม ถึงแม้ว่าเอเลนจะเปิดใจและร่าเริงขึ้นมาก แต่บางอย่างที่ยังเป็นแผลลึกในใจเขาคงต้องใช้เวลาค่อยๆเยียวยารักษาไปทีล่ะนิด จนสักวันนึงแม้จะเป็นแผลเป็นที่ฝังแน่นแต่หวังว่าเอเลนคงจะไม่เจ็บปวดกับมันอีกต่อไป

ลูกสุนัขถูกพาเข้ามาในบ้านพักทั้งยังเดินตามเด็กน้อยไม่ยอมห่าง รีไวจึงจัดการจับทั้งเด็กน้อยและเจ้าลูกสุนัขสีน้ำตาลอาบน้ำแล้วเช็ดตัวให้แห้งพร้อมกันในคราเดียว

“ว่าแต่จะทำยังไงกับเจ้านี้ดี?” รีไวขอคำปรึกษากับเอลวินที่มาช่วยจับเอเลนและเจ้าสุนัขตัวเล้กสีน้ำตาลอาบน้ำ

“ก็เลี้ยงซะสิ” เอลวินตอบพลางหยิบไดร์เป่าผมเป่าลมร้อนให้เจ้าลูกสุนัขตัวน้อยที่ตอนนี้สะอาดเอี่ยมอ่อง

“ห๊ะ! นายก็รู้ว่าฉันอยู่หอพักบริษัทเลี่ยงได้สักที่ไหน?”รีไวหรี่ตามองอีกคน

เอลวินยิ้มรับพลางฮัมเพลงในลำคอ

“ฉันว่าถึงเวลาที่นายต้องหาบ้านใหม่เสียทีแล้วล่ะนะ”

รีไวมองเด็กน้อยที่หลังจากเป่าผมเสร็จก็วิ่งไปหาเจ้าลูกหมาสีน้ำตาล เจ้าลูกหมาเองก็กระดิกหางตอบรับเมื่อเจ้าหนูเดินเข้าไปหาด้วยความดีใจ

“แต่มันใช่ว่าจะหาได้ในหนึ่งหรือสองอาทิตย์”

“ระหว่างนั้นฉันจะรับฝากให้ก่อน พวกนายพร้อมเมื่อไรก็มารับไปดีไหม?” เอลวินช่วยยื่นข้อเสนอ

รีไวถอนหายใจพลางยกมือขึ้นเสยผมอย่างใช้ความคิด ดูเหมือนแผนการที่วางไว้จะต้องเขยิบมาเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้มาก

“ถ้างั้นรบกวนสักพักละกันเอลวิน”

“หมายความว่า เอเลนเลี้ยงได้งั้นเหรอฮะ?!” เด็กน้อยที่ยืนฟังอย่างเงียบๆเอ่ยถามทันทีเมื่อได้ยินข้อสรุป

นัยน์ตาสีมรกตวาวโรจน์รอฟังคำตอนพร้อมหมาน้อยที่อยู่ในมือที่กระดิกหางมองมาทางเขาตาเป็นประกายราวกับรอฟังคำตอบเช่นกัน ตอนนี้เขารู้สึกว่าเหมือนทั้งเอเลนและเจ้าลุกสุนัขสีน้ำตาลตัวนั้นกำลังกระดิกหางรอฟังเขาคนเดียวนั้นแหละ

“ก็....ตามนั้น...” รีไวถอนหายใจพลางเกาท้ายทอยตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนเขาจะมีลูกลูกสุนัขมาเพิ่มอีกตัวแล้วสินะ

“ยินดีด้วยนะเอเลน แต่ก่อนหน้านั้นฉันจะรับฝากไว้อยากเจอเมื่อไรก็มาได้ทุกเมื่อเลยนะ”

“อื้อ คุณน้าเอลวินใจดีที่สุดเลยฮะ!”

เอลวินขยี้ลงบนผมสีน้ำตาลอย่างหมั่นเขี้ยว พอทีแบบนี้มาเรียกเขาว่าน้า เจ้าเด็กนี่ร้ายไม่เบาเลย!

“ว่าแต่นายจะตั้งชื่อว่าอะไรเอเลน?” รีไวเอ่ยถาม เพราะถ้าเอามาเลี้ยงแล้วก็ต้องตั้งชื่อให้ล่ะนะ

เด็กน้อยจ้องใบหน้าของเจ้าลูกสุนัขสีน้ำตาลก่อนจะหันไปตอบชายหนุ่มอย่างร่าเริง

“ชื่อเอเลนฮะ!”

รีไวและเอลวินที่รอฟังได้แต่พยายามกลั้นหัวเราะ เจ้าหนูนี่คิดจะเอาชื่อตัวเองแบ่งให้เจ้าลูกสุนัขด้วยเหรอเนี่ย จะน่ารักเกินไปแล้ว!

“ชื่อเอเลนไม่ได้หรอกนะ ถ้างั้นเวลาเรียกเอเลนก็สับสนสิ” เอลวินพยายามช่วยหาคำอธิบายให้กับเด็กน้อย

เอเลนจ้องเจ้าสุนัขสีน้ำตาลอีกครั้งที่ยังคงจ้องเด็กน้อยกลับด้วยดวงตาเป็นประกาย

“งั้น... ชื่อ น้องชายเอเลน เพราะต่อไปนี้จะเป็นน้องชายของเอเลนดีไหมฮะ?”

รีไวและเอลวินที่พยายามกลั้นหัวเราะในที่สุดก็หลุดขำออกมา จะเรียกว่าไม่มีหัวทางด้านตั้งชื่อหรือเรียกว่าเจ้าหนูนี่มักง่ายดีล่ะเนี่ย?

เอเลนมองเหล่าผู้ใหญ่สองคนพลางพองลมในแก้ม นี่เขาคิดว่าเป็นชื่อที่ดีที่สุดแล้วนะ มาที่หลังก็ต้องเป็นน้องของเขาก็ถูกแล้วนี่นา

“เอาน่ายังมีเวลาระหว่างนี้ค่อยๆหาชื่อไปให้ก็แล้วกันนะเอเลน” รีไวตบลงบนผมสีน้ำตาลของเด็กน้อยที่ตอนนี้ยังคงพองลมในแก้มอย่างงอนๆ

ดูเหมือนเขาที่ชินกับการใช้ชีวิตคนเดียวตอนนี้จะมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งแล้วสินะ..... 

TBC.

................................................................................................

Talk: เป็นเรื่องที่ดำเนินไปอย่างเรื่อยๆมากค่ะฮาๆ ในที่สุดสมาชิกในบ้านก็เพิ่มมาอีกหนึ่ง แล้วเอเลนก็มีน้องชายแล้วเย่ <3  เรื่องนี้จะเน้นไปเรื่อยๆค่ะ เพราะอยากวางให้ตัวละครมีการพัฒนาความสัมพันธุ์และความรู้สึกค่อยๆเติมโตและพัฒนาไปเรื่อยๆน่ะค่ะ ดังนั้นเรื่องจะไปแบบเนิบๆแบบนี้หน่อยนะคะฮาๆ 

รักนักอ่านทุกท่านเหมือนเคย ขอประชาสัมพันธ์ว่า Last Memory จะเปิดให้จองเล่มภายในปีนี้ล่ะค่ะ ได้ปกมาครบแล้วปลื้มปริ่ม จิพยายามปั่นและรวมให้เสร็จเร็วไวนะคะ