Libido: Moonlight

Libido: Moonlight

            ทุกครั้งพอเข้าสู่ช่วงพระจันทร์เต็มดวงร่างกายจะรู้สึกแปลกประหลาด ความรู้สึกร้อนรุ่มและโหยหา ลำคอแห้งผากกระหายต้องการที่จะเติมเต็ม

                วันนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ดวงจันทร์ที่มองจากหน้าต่างวันนี้ดวงใหญ๋กว่าทุกวัน จนราวกับว่าดวงจันทร์อยู่ใกล้โลกเพียงเอื้อมมือ

                “ยังไม่นอนอีกเหรอเจ้าเด็กเหลือขอ?”

                เอเลนกระชับผ้าห่มที่คลุมตัวในมือไว้มั่น ดูเหมือนนายท่านจะเพิ่งกลับจากการไปทำธุระข้างนอก ทั้งที่คิดว่าจะกลับลงไปยังห้องใต้ดินก่อนที่นายท่านกลับมาแต่ดวงจันทร์และร่างกายที่รู้สึกประหลาดทำให้ยากที่จะลุกขึ้นเดิน

                “เป็นอะไรไปเอเลน เดี๋ยวนี้นายกล้าที่จะขัดคำสั่งข้างั้นรึ?”

                เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มยังไม่มีทีท่าจะขยับ อีกทั้งยังใช้ผ้าห่มคลุมกายมิดเขาจึงเดินเข้าไปหาร่างโปร่งนั่นด้วยตนเอง มือหนาเอื้อมไปสัมผัสแต่ร่างที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมสะดุ้งจนตัวโยน

                “ข.. ข…ขออภัย นายท่าน” เอเลนรีบกล่าวขอโทษเป็นพัลวันก่อนจะกระชับผ้าคลุมแล้วพยายามเขยิบออกห่าง

                “เป็นอะไรไปเจ้าเด็กเหลือขอ?” ท่าทางแปลกๆของเอเลนเริ่มทำให้รีไวรู้สึกหงุดหงิด

                “..ว วันนี้ผมรู้สึกแปลกๆ ..อีกสักพัก จะกลับห้องใต้ดินฮะ…. น… นายท่าน อย่าเกลียดผมนะ” เสียงใสสั่นเครือปนสะอื้น เพราะร่างกายที่ผิดแปลกทำให้รู้สึกแย่ ความร้อนจนปวดหนึบยากที่จะหาทางดับทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัดจนตัวแทบจะระเบิด

                “ให้ฉันดูสิว่านายเป็นอะไรกันแน่!”

                เมื่อหมดความอดทนรีไวจึงตวัดผ้าคลุมของเด็กหนุ่มขึ้น ดวงตาสีมรกตกลมโตปรือมองอย่างเว้าวอน ริมฝีปากสีระเรื่อหอบหายใจเข้าออกอย่างเหนื่อยล้า อุณหภูมิร่างกายที่ขึ้นสูงและผิวที่ขึ้นสีระเรื่อทำให้เข้าใจได้ไม่ยากว่าเด็ฏหนุ่มกำลังเป็นอะไร

                รีไวหันมองพระจันทร์ดวงใหญ๋ที่กำลังส่องแสงสว่างในค่ำคืนนี้ เพราะนี่เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงอีกทั้งเอเลนที่มีเลือดของยัยนั่นไหลเวียน เมื่ออาบแสงจันทร์คงจะไปกระตุ้นเลือดของยัยบ้านั่นที่มีอยู่ เจ้าบ้านี้คงไม่รู้เรื่องอะไรจึงออกมาอาบแสงจันทร์เพื่อหวังทุเลาอาการ แต่นั่นกลับยิ่งทำให้เลือดที่มีอยู่พลุ่งพล่าน

                “นายนั่งอยู๋แบบนี้ทั้งคืนก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกเจ้าหนู”

            “เฮ้อ…. ยุ่งยากชะมัด!”

                รีไวตวัดรวบตัวเด็กหนุ่มขึ้นพาดบ่า ชายหนุ่มอุ้มพาร่างที่ร้อนผ่าวของเอเลนลงยังชั้นใต้ดิน ประตูไม้ถูกเปิดออก ห้องนอนที่เรียบง่ายมีเพียงของใช้เท่าที่จำเป็นและเตียงนอนเท่านั้น รีไวโยนเอเลนลงบนเตียงนอนของเจ้าตัวชายหนุ่มตามขึ้นคร่อมทับบนตัวของอีกฝ่าย

                “น..นายท่าน?”

                เสียงแหบพร่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่กลับได้ลิ้มรสความหอมหวานจากปลายลิ้นของอีกฝ่ายเป็นคำตอบ

                “อื้อ”

                เอเลนครางในลำคอเพียงสัมผัสแค่แผ่วเบาที่ได้รับราวกับลมที่โหมกระพือให้ร่างกายของเด็กหนุ่มรุ่มร้อน

                “ไม่ต้องห่วงเจ้าหนูอีกสักพักนายจะรู้สึกดีขึ้น”

                เสื้อแขนยาวถูกเลิ่กขึ้น ยอดอกสีหวานชูชันรับกับแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตามลมหายใจที่ติดขัดของเด็กหนุ่ม ลิ้นร้อนลามเลียยอดอกสีอ่อน อีกมือบีบเค้นให้ความรัญจวนกับยอดอกที่ชูชัน ฟันคมขบกัดฝังรอยไว้กับผิวผ่องของเด็กหนุ่ม

                “ฮ่ะ อื้อ …. นา…นายท่าน” เอเลนยกมือขึ้นมาปิดเสียงร้องครางของตน เสียงร้องอย่างประหลาดน่าอายที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองทำเสียงแบบนี้ได้

                รีไวจับมือที่ปิดปากของเอเลนออก มือแกร่งรวบแขนทั้งสองของเด็กหนุ่มกดทับไว้เหนือศีรษะของเอเลน

                “นายท่าน คือ… อือ!” ทั้งที่รู้สึกอายและยังไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิด แต่ร่างกายที่เพียงแค่ร้อนรุ่มในคราแรกตอนนี้เอเลนรู้สึกว่าทุกส่วนที่นายท่านสัมผัสนั่นราวกับจะระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

                กางเกงขาสั้นที่ใส่สำหรับเตรียมนอนถูกถอดออก แรงปรารถนาของเด็กหนุ่มชูชันหยาดเยิ้ม ส่วนปลายมีน้ำไหลลื่นออกมา เอเลนได้แต่ปิดตาแน่นไม่กล้ามองภาพที่น่าอายของตนเอง ทั้งที่อายแสนอายแต่ขาทั้งสองข้างของเขากับแยกจากกันอย่างว่าง่ายเพื่อให้ชายหนุ่มแทรกตัวเข้ามาได้

                “นายท่าน…จะทำอะไรงั้นเหรอฮะ?”

                ไม่มีเสียงตอบจากผู้ที่ถูกถาม มือหยาบแหวกเนินก้นนุ่มนิ่มของเด็กหนุ่มที่อยุ๋ใต้ร่าง ใช้นิ้วถูไถกับช่องทางคับแคบให้เกิดความคุ้นชินก่อนจะค่อยๆสอดใส่นิ้วเข้าไปทีล่ะนิ้ว

                “อื้อ…. อา……. อ๊า!!”

                ช่องทางที่ไม่เคยโดนผู้อื่นล่วงล้ำตอดรับสิ่งแปลกปลอมอย่างไม่อิดออด รีไวดึงมือของเอเลนที่เขากดไว้มาวางยังส่วนกลางลำตัวของเจ้าตัว มือบางกอบกุมอารมณ์ของตัวเองที่สุกงอม นัยน์ตาสีมรกตริ้นริ้วด้วยหยาดน้ำตา ทั้งด้วยอารมณ์ปรารถนาและความอายที่คุกรุ่น

                “จัดการตัวเองซธสิเจ้าหนู เหมือนที่ฉันทำให้นาย” เสียงแหบพร่ามีเสน่ห์กระซิบที่ใบหูของเด็กหนุ่ม

                ใบหน้ามนหลับตาแน่นก่อนจะจัดการใช้สองมือรูดแกนกลางอารมณ์ของตัวเองตามที่บอก

                “อา…อา…”

                เสียงใสครางอื้ออึง ลมหายใจเริ่มกระชั้นถี่ขาดห้วง รีไวเริ่มขยับปลายนิ้วที่สอดคาไว้ที่ช่องทางคับแคบ เมื่อช่องทางเริ่มคุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอมชายหนุ่มจึงเริ่มใส่จำนวนนิ้วมากขึ้นให้ช่องทางสีอ่อนได้ขยาย

                “อา อ๊า นายท่าน!”

                สองขาถูกแยกกว้างออกกว้างพาดไว้กับสะโพกสอบของชายหนุ่ม แกนกายขนาดใหญ่จ่ออยู่กับปากทางเข้าที่กำลังเต้นตุบๆเชื้อเชิญ ไม่รอช้ารีไวดันแกนกายของตนเข้าช่องทางที่คับแคบของเด็กหนุ่ม ถึงจะเป็นครั้งแรกแต่รีไวไม่ใส่ใจชายหนุ่มดันแกนกายของตนเองจนสุดในคราเดียวแม้จะยากและถูกตอดรัดแน่นจนรู้สึกเจ็บแปลบไม่ต่างกัน

                “อื้อ อื้อ”

                เล็บของเอเลนจิกลงบนผ้าปูแต่เมื่อโดนกระแทกสองแขนจึงโอบกอดร่างกำยำ เล็บของเด็กหนุ่มจิกลงบนไหล่และหลังแกร่งของรีไวที่โหมกระหน่ำลงมา เล็บของเอเลนเปรอะไปด้วยรอยเลิอดที่จิกลงบนผิวเนื้อของรีไว

                “น…….นายท่าน…. ข..ข้าเจ็บ”

                เด็กหนุ่มกรีดร้องเมื่อช่องทางที่ถึงแม้จะขยายแต่ไม่อาจทัดทานกับแกนแยที่กระแทกมาอย่างดิบเถื่อน ช่องทางสีสดมีเลือดหลั่งริน ความเจ็บร้าวที่ถูกฉีกขาดทำให้สะโพกมนถดหนี แต่ชายหนุ่มตรึงสะโพกเล็กไว้แน่นทั้งขยับแกนกายเข้าออกโดยไม่สนใจเสียงครวยครางไปด้วยความเจ็บปวดของเด็กหนุ่ม

                “อ… อา… อ๊า!!”

                เอเลนหวีดร้องสุดเสียง น้ำรักสีขาวขุ่นเปรอะผสมกับเลือดของเด็กหนุ่ม เช่นเดียวกับช่องทางที่คับแน่นที่ไม่อาจรองรับหยาดน้ำแห่งกามอารมณ์ได้หมด หยาดหยดแห่งอารมณ์จึงไหลเปรอะเปื้อนลงมาตามขาเนียนของเอเลน ความรุ่มร้อนถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดจนร่างกายเกินจะต้านไหว ถึงแม้จะเจ็บปวดแต่เอเลนกลับรู้สึกพึงพอใจและอิ่มเอมเช่นเดียวกัน

                “น… นายท่าน…. ทำไม ร่างกายของข้า…?” เสียงใสแหบพร่าพยายามเอ่ยถาม

                รีไวลูบไล้ผมสีน้ำตาลของเด็กหนุ่มก่อนจะก้มจุมพิตแผ่วเบา

                “ไม่ต้องกังวลไปเจ้าหนู คงเป็นเพราะวันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง…”

                เด็กหนุ่มพยักหน้าเข้าใจก่อนจะผลอยหลับไปอย่างหมดแรง

                รีไวปัดปอยผมสีน้ำตาลที่ปรกใบหน้ามน ใบหน้าที่อิ่มเอมหลังได้รับการเติมเต็มด้วยกามอารมณ์คงเป็นผลมาจากเลือดของยัยนั่นที่อยู่ในตัวของเอเลน สัญชาตญานดิบของปีศาจที่ไหลเวียนในตัว ตัณหาที่คลุ้มคลั่ง ใบหน้าที่เหมือนกันราวกับพิมพ์เดียวกัน คนที่เขาเคยลุ่มหลงยิ่งกว่าใคร และเคียดแค้นชิงชังจนอยากทำลาย….. 

.......................ลิลิธ..............................